Event Category: Μουσικό θέατρο

Έξοδος

Μια μουσική παράσταση που συνομιλεί με την ψηφιακή ζωγραφική του Γιώργου Κόρδη, ο οποίος δημιουργεί ψηφιακά μια σειρά από τοιχογραφίες-πομπές προσφύγων, με τίτλο Ανέστιοι. Η Φένια Παπαδόδημα συνομιλεί με τα έργα, ακολουθώντας το οδοιπορικό του Γιώργου Σεφέρη στην Καππαδοκία, μαρτυρίες προσφύγων, ποιήματα.

Με τη φωνή της ταξιδεύει από την υμνωδία στο τραγούδι, στον αυτοσχεδιασμό, στον λόγο. Οδηγεί τον ακροατή σε μια εσωτερική προσέγγιση του δράματος των ανέστιων κάθε εποχής.

Από το πρόσωπο στην απώλεια του προσώπου.

Είμαι δέντρο που μιλά

Το νέο έργο μουσικού θεάτρου της συνθέτριας Σοφίας Καμαγιάννη μας προσκαλεί σε αφύπνιση όσον αφορά τη σύνδεσή μας με τη φύση, και πιο ειδικά με τα δέντρα. Πρόκειται για μια μονόπρακτη παιδική όπερα δωματίου, σε λιμπρέτο της Γιώτας Βασιλακοπούλου, όπου μέσα από την τρυφερή και συγκινητική σχέση που ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε ένα αγόρι κι ένα δέντρο τονίζονται οι ομοιότητες που έχουν ως οντότητες και αποκαλύπτονται σπουδαία μυστικά της ζωής των δέντρων, πάνω και κάτω από τη γη. Το αξιοζήλευτο σύστημα αλληλοβοήθειας και υποστήριξης, το οποίο αποτελεί αντικείμενο μελέτης από την επιστήμη τα τελευταία χρόνια και έχει οδηγήσει σε θαυμαστές ανακαλύψεις, στέκεται στον αντίποδα του «ξεριζωμού» του ανθρώπου από το φυσικό του περιβάλλον.

Τσουνάμι

«Επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να δουν το χρώμα, τις αποχρώσεις των λέξεων, τη μυστική κίνησή τους, είναι λόγος να μην προσπαθήσουμε να τους ωθήσουμε να τα αισθανθούν όλα αυτά;» — Λευκάδιος Χερν

Ιαπωνία και Ελλάδα, δυο πολιτισμοί συνομιλούν στο νέο έργο μουσικού θεάτρου με τίτλο Τσουνάμι που παρουσιάζεται σε σενάριο και σκηνοθεσία Ελπίδας Σκούφαλου. Στις 11 Μαρτίου του 2011, ένας καταστροφικός σεισμός έπληξε τις ακτές της Ιαπωνίας. Δημιουργήθηκε ένα γιγάντιο τσουνάμι, με τεράστιο κόστος σε ζωές, προκαλώντας το μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα μετά το Τσερνόμπιλ. Όταν σημειώθηκαν οι καταστροφές, η ποιήτρια Μαγιαζούμι Μαντόκα διοργάνωσε συνεδρίες σύνθεσης χαϊκού με τους επιζήσαντες. Συνέλεξε 126 χαϊκού, που ενέπνευσαν το «Τσουνάμι» αυτής της μουσικής παράστασης. Με όχημα τον λόγο, την πρωτότυπη μουσική –που αντλεί από τον χώρο συνάντησης των ιαπωνικών μουσικών παραδόσεων με τις αντίστοιχες ελληνικές– και τον χορό, το έργο προσεγγίζει την κλιματική κρίση και τις ολέθριες συνέπειες στη ζωή και στην ψυχή όλων μας.

Ο μπερντές της Γης

Η Ορχήστρα και Χορωδία ΙΩΝΙΑ της Νέας Ιωνίας Βόλου παρουσιάζει τη μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο Ο μπερντές της Γης, βασισμένη σε πρωτότυπα κείμενα της Ρεγγίνας Καπετανάκη, συνδημιουργού της θρυλικής Λιλιπούπολης. Πρόκειται για μια πρωτότυπη παράσταση που συνδυάζει τον Καραγκιόζη, το θέατρο σκιών και την παραδοσιακή μουσική με τη σύγχρονη οπτική τεχνολογία των βίντεο και 3D προβολών, σχολιάζοντας με σύγχρονο τρόπο τη Φύση και την κλιματική αλλαγή. Ο Τάκης Βαμβακίδης στον ρόλο του Καραγκιόζη θα αφηγείται και θα σχολιάζει καθώς θα εναλλάσσεται σε διάφορες μορφές –από θέατρο σκιών σε πραγματική σκηνική παρουσία ηθοποιού και έπειτα μεταπήδηση στην οθόνη βιντεοπροβολής ως ψηφιακός εμψυχωτής– κεντρίζοντας την προσοχή των θεατών. Το ελληνικό τραγούδι αποτελεί βασικό συντελεστή της παράστασης και αποδίδεται από την Ορχήστρα και τη Χορωδία ΙΩΝΙΑ με ερμηνευτή τον καταξιωμένο Θοδωρή Κοτονιά.

Ίσως και να είμαστε αδέρφια τελικά

Η μουσικοθεατρική παράσταση Ίσως και να είμαστε αδέρφια τελικά της Φένιας Παπαδόδημα βασίζεται στη συγκλονιστική επιστολή του Ινδιάνου αρχηγού Σηάτλ που γράφτηκε το 1854 σαν απάντηση στον εκπρόσωπο της Ουάσινγκτον που ζητούσε να αγοράσει τη γη τους. «Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε πως είναι ιερή…» Σκοπός του έργου είναι η δημιουργία μιας κοινής συνείδησης που υπαγορεύει μια αλήθεια η οποία δεν έχει ακόμη κατανοηθεί πλήρως: Για να σταματήσουμε την καταστροφή της Φύσης θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε την ίδια την κοσμοεικόνα μας. Μια μουσική περιήγηση, τέλος, γύρω από τη χτισμένη το 1280 Κόκκινη Εκκλησιά στο Βουργαρέλι, όπου διάσπαρτα τοποθετημένοι πίνακες του Γιώργου Κόρδη αφηγούνται τη μεταμόρφωση του ανθρώπου και του πλανήτη, από την πτώση από τον Κήπο της Εδέμ έως σήμερα, συνομιλώντας με τα δρώμενα.

Η πρωτότυπη σύνθεση εμπεριέχει, επίσης, αποσπάσματα κειμένων από τα έργα Η πράσινη ιστορία του κόσμου του Κλάιβ Πόντινγκ και Θάνατος και Ανάσταση της ιερής κοσμολογίας του Φίλιππου Σέρραρντ.

ΝΥΚΛΙΑΝΟΙ

Στο οχυρό συγκρότημα των Τρουπάκηδων – Μούρτζινων στην Παλιά Καρδαμύλη -μνημείο που μαρτυρεί την ιστορία των τελευταίων Παλαιολόγων που μετονομάστηκαν Μούρτζινοι – Τρουπάκηδες επειδή κρυβόντουσαν μέσα σε τρύπες για να γλυτώσουν από τους Τούρκους- η Φένια Παπαδόδημα επιχειρεί μία αναδρομή στο παρελθόν του μνημείου, της Μάνης και της Μέσα Μάνης, μέσα από το πρίσμα μιας γυναικείας ματιάς.

Ακολουθώντας τα χνάρια του Άγγλου συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ, που περπάτησε από την Καρδαμύλη μέχρι τη Μέσα Μάνη, διαγράφει και η ίδια το προσωπικό της ταξίδι, σαν γυναίκα και απόγονος μιας οικογένειας Νυκλιάνων της Μέσα Μάνης.

Οι Νυκλιάνοι, είδος στρατιωτικής γαιοκτημονικής αριστοκρατίας, παρόμοιο με τους Ιάπωνες σαμουράι, είχαν διαμορφώσει μέσα στους αιώνες, μία σκληρή πατριαρχική κοινωνία, όπου η θέση της γυναίκας ήταν «τραγική» με όλες τις αποχρώσεις του όρου.

Η παράσταση πραγματεύεται την αδυναμία αλλά και τη δύναμη της Μανιάτισσας γυναίκας. Την κραυγή και το νανούρισμα της. Την τραγικότητα και την υπέρβαση της.

Οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις της Φένιας Παπαδόδημα, τα ηχητικά περιβάλλοντα του Γιώργου Παλαμιώτη, οι αυτοσχεδιασμοί των κορυφαίων μουσικών (Γιώργος Παλαμιώτης μπάσο, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, Θωμάς Μελετέας ούτι, Κώστας Μπαλταζάνης κιθάρα, Παναγιώτης Κωστόπουλος τύμπανα) καθώς και οι ζωγραφισμένες πάνω σε πέτρες προσωπογραφίες του Γιώργου Κόρδη, που προβάλλονται στους τοίχους του πύργου, οδηγούν τη δραματουργία μέσα από ιστορικά, μυθολογικά αλλά και προσωπικά δεδομένα. Το ταξίδι θα καταλήξει στην Πύλη του Άδη, σε χρόνο μετέωρο μεταξύ ζωής και θανάτου.

Με οδηγό το βιβλίο «Μάνη» του Πάτρικ Λη Φέρμορ και μέσα από αληθινές αφηγήσεις γυναικών που έζησαν συγκλονιστικά γεγονότα, παραμύθια της Μανιάτικης παράδοσης, μοιρολόγια και αποσπάσματα από την Νέκυια του Ομήρου, ζωντανεύει ξανά ο σκοτεινός και σαγηνευτικός κόσμος των Νυκλιάνων. Εκεί που ζούσαν οι δράκοι. Εκεί όπου ο θάνατος είναι διαρκώς παρών. Σ’ αυτό το ομιχλώδες, μετέωρο «ανάμεσα» και «πουθενά» της Μάνης

Ταρώ του Οδυσσέα

Ο Οδυσσέας, αυτή η μυθική αλλά και τόσο σύγχρονη σύνθετη προσωπικότητα, είναι, πέρα από όλα τα άλλα, το σύμβολο του ακατάβλητου ανθρώπου. Αυτού που εμπλέκεται σε συνεχείς συγκρούσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, και βρίσκεται σε διαρκή αναμέτρηση με προκλήσεις που τον υπερβαίνουν.

Στο έργο Ταρώ του Οδυσσέα ξανακοιτάξαμε την Οδύσσεια μέσα από το πρίσμα των καρτών Ταρώ της Μασσαλίας, οι οποίες προσεγγίζουν την ανθρώπινη συνθήκη, όπως και ο Μύθος, η Ποίηση και η Μουσική: απευθυνόμενες στα άδυτα του εαυτού, τα προστατευμένα από τον χρόνο, τον τόπο, τη λογική και τις βεβαιότητες. Κάθε «τράβηγμα»» των Ταρώ δίνει στους ήρωες της Οδύσσειας διφορούμενους «χρησμούς», αντιμαχόμενους μεταξύ ηθικής και επιθυμίας, λογικής και συναισθήματος. Ένας διαχρονικός διάλογος μεταξύ δυο πολιτισμών ανοίγει. Απ’ τη μία η Αναγέννηση και ο Ουμανισμός με τα Ταρώ κι απ’ την άλλη ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός με την Οδύσσεια· στην πιο παιγνιώδη, ποιητική και αρχετυπική τους μορφή.

* Την παράσταση θα ανοίξει η Πειραματική Σκηνή Μήλου, σε διδασκαλία της Καλλιρρόης Μυριαγκού, πάνω σε πρωτότυπο ποιητικό κείμενο της Παυλίνας Παμπούδη, με θέμα την Οδύσσεια.

Η Ίτσα του Σάσμα ή Ο ανάποδος χορός

Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος (συγγραφέας των έργων Η απαγωγή της Τασούλας, Χορευτική πανούκλα και Δυο πορτοκάλια για τα Χριστούγεννα) εμπνέεται από έναν λαϊκό θρύλο της Ηπείρου για να συνθέσει ένα δημοτικοφανές κείμενο στα πρότυπα των Παραλογών. Μια ομάδα ηθοποιών-μουσικών ερμηνεύουν άλλοτε ως Αφηγητές κι άλλοτε ως Δρώντες Χαρακτήρες, ενώ ταυτόχρονα τραγουδούν πρωτότυπες συνθέσεις σε δρόμους πολυφωνικού ηπειρώτικου από τη Βασούλα Δελλή και τη Ναταλία Λαμπαδάκη, μέλη του φωνητικού σχήματος «Πλειάδες».

Η γριά Ίτσα είχε ιδιαίτερο και ρόλο στην κοινότητα του χωριού Αετομηλίτσα της Κόνιτσας. Είχε χαρακτηριστικά καλής μαγίστρας, σκορπίζοντας γύρω της ανακούφιση ανάμικτη με φόβο. Τον Ιούλιο του 1974 όταν, κηρύχτηκε γενική επιστράτευση, μάζεψε τα κορίτσια στην εκκλησία του Αη-Νικόλα, για την επιτέλεση ενός αρχέγονου, αποτρεπτικού Χορού. Ενός ανάποδου χορού, αντίθετου με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, με τα πρόσωπα να κοιτούν όχι προς το κέντρο του κύκλου, αλλά προς τα έξω. Χορεύοντας επαναλάμβαναν ρυθμικά, τα λόγια «Δεν είναι τίποτα, καλέ, δεν είναι τίποτα. Οι εχθροί στη θάλασσα και τα παιδιά στο σπίτι».

*Η παραγωγή θα ήθελε να ευχαριστήσει τον Καθηγητή Λαογραφίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Κο Βασίλη Νιτσιάκο, ο οποίος εμπιστεύτηκε στην καλλιτεχνική ομάδα τα προσωπικά του βιώματα, όπως τα κατέγραψε στο πρόσφατο βιβλίο του «Και το σώμα θυμάται…»

Ο Αρίστος και ο Φάνης

Μια δυναμική, πολυσύνθετη μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο Ο Αρίστος και ο Φάνης παρουσιάζει το φετινό καλοκαίρι η Ορχήστρα και Χορωδία ΙΩΝΙΑ της Νέας Ιωνίας Βόλου. Η 13μελής ορχήστρα παραδοσιακών οργάνων, η 160μελής μεικτή χορωδία, ο τραγουδιστής Θοδωρής Κοτονιάς και δύο ηθοποιοί θα προσφέρουν στο κοινό ένα πολύχρωμο ταξίδι, εκεί όπου η παράδοση συναντάει το σήμερα.

Με απλό και άμεσο τρόπο οι δύο ήρωες, ο Αρίστος και ο Φάνης, αντλούν κουράγιο από τη δύναμη της αριστοφανικής κωμωδίας, που δίδαξε πώς μπορείς με τη λυτρωτική, σαρκαστική και κριτική δύναμη του γέλιου να μιλήσεις για τα πιο δύσκολα θέματα. Ιδιαίτερα στην εποχή μας και σε κοινωνίες όπου το «διαφορετικό» στις χώρες, στις θρησκείες, τα φύλα και σε κάθε είδους ομάδες γεννάει συνεχώς επικίνδυνες και κλιμακούμενες εντάσεις. Μέσα από την παράσταση περνάει το μήνυμα της ανάγκης συνύπαρξης των ανθρώπων και πώς χάρη στη συνεργασία, την αποδοχή του «άλλου» και την αρμονία η ζωή αποκτά πραγματική αξία.