Μέσα από την πρωτότυπη pop up paper mechanics puppet theater performance για παιδιά που συνδυάζει εμψύχωση, αφήγηση, ζωντανή μουσική και χρήση Ιαπωνικών τεχνικών, η ομάδα «Αφού» και τα ΜπαGάζια αφηγούνται το μύθο του εφευρέτη της αγαλματοποιίας, του αρχιτέκτονα και άγρυπνου τεχνίτη, που ήταν «ξακουστός σε όλον τον κόσμο, ταυτόχρονα για την τέχνη του, τις περιπλανήσεις και τις συμφορές του», φωτίζοντας παράλληλα επίκαιρους προβληματισμούς.
Η μορφή της Πυθίας διατηρεί ακέραιο τον αινιγματικό και μυστικό της χαρακτήρα μέσα στο πέρασμα των αιώνων. Στις συνειδήσεις των ανθρώπων έχει καταχωρηθεί ως σύμβολο της εκστατικής μάντισσας και αφοσιωμένης ιέρειας του Απόλλωνα. Οι συντελεστές της παράστασης «Πυθία – Ο Χορός Της Προφητείας» εμπνέονται από την προφητική μανία, τους χρησμούς και το τελετουργικό της Πυθίας και δημιουργούν μια παράσταση που διερευνά τα χαρακτηριστικά της ένθεης κατάστασής της, μέσα από τους κώδικες του χορού, του θεάτρου και της μουσικής. Η Πυθία έχει αποτελέσει στο παρελθόν πηγή έμπνευσης για ζωγράφους και ποιητές. H Κασταλία πηγή, η δάφνη, ο τρίποδας πάνω στον οποίο καθόταν, το αέριο από το χάσμα του εδάφους κ.ά. προσφέρουν μια μοναδική εικονοποιία. Είναι όμως μια από τις σπάνιες φορές που η μορφή της Πυθίας ζωντανεύει μέσα σε μια χοροθεατρική παράσταση. Άραγε τι χρησμούς θα έδινε σήμερα;
Τα «Ερωτοπαίγνια» αποτελούν ένα μουσικοχορευτικό ταξίδι στην ερωτική ποίηση του Βυζαντίου και στη σύγχρονη ποίηση της Αθηνάς Βογιατζόγλου. Η παράσταση εμπνέεται από την ανάγκη των δημιουργών της να μιλήσουν για τον έρωτα. Τον έρωτα που υπάρχει πάντα μέσα στις ζωές των ανθρώπων, ακόμη και στους πιο ζοφερούς καιρούς. Αυτή η ανάγκη υπήρξε οδηγός στην έρευνα της χορογράφου Αντιγόνης Γύρα και του συνθέτη Χρίστου Θεοδώρου που τους οδήγησε στα ερωτικά ποιήματα ή αλλιώς ροδίτικα «Ερωτοπαίγνια» που γράφτηκαν τον 15ο αιώνα, την εποχή του Βυζαντίου, όπως και στην ομότιτλη ποιητική συλλογή της Αθηνάς Βογιατζόγλου. Ένα πιάνο με ουρά, ένας συνθέτης, μια ερμηνεύτρια και τέσσερις χορευτές συνδιαλέγονται με την ερωτική ποίηση του τότε και του σήμερα, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα τρυφερότητας, σκληρότητας και χιούμορ, αποτυπώνοντας τις διαφορετικές εκφάνσεις του έρωτα κατά την εποχή της πανδημίας. Μια εποχή που τα πάντα αμφισβητούνται, εκτός από την απόλυτη ανάγκη του ανθρώπου για ζευγάρωμα, σαρκικό και πνευματικό.
Ιστορίες Ελληνίδων από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα -επιμελώς αποσιωπημένες- που αντιστάθηκαν στο παραδοσιακό σχήμα της υποτακτικής συζύγου και νίκησαν. Ιστορίες Ελληνίδων που προσπάθησαν ν’ αντισταθούν και φιμώθηκαν. Γυναίκες που παλεύουν καθημερινά να αποδείξουν την επάρκεια του φύλου τους. Στιγμές από τον αέναο αγώνα της γυναικείας χειραφέτησης που άλλαξαν συνειδήσεις. Από τα μαθήματα οικιακής οικονομίας και τη λαϊκή κουλτούρα που διαμόρφωσαν και συντήρησαν την υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας στο συλλογικό ασυνείδητο, μέχρι την Καλλιρρόη Παρρέν και την Αύρα Θεοδωροπούλου που έθεσαν τις βάσεις του φεμινισμού στη χώρα μας. Τρεις γυναίκες από σκηνής, μας αφηγούνται και αναρωτιούνται μαζί μας: Πώς θα είχε διαμορφωθεί η πραγματικότητα, αν διδασκόμασταν την ιστορία από τα μάτια των γυναικών που κόντρα σε όλα τα στερεότυπα, άφησαν το χέρι και πάτησαν στα πόδια τους;
Μενίδι – Κολωνάκι: ένα αρχαίο υδραγωγείο δρόμος. Φαντάσου ένα ρωμαϊκό υδραγωγείο που λειτουργεί ακόμη χίλια εννιακόσια χρόνια μετά την κατασκευή του… Ένα τεχνητό ποτάμι που κυλάει αθέατο στο υπέδαφος της πόλης… Ένας άνθρωπος διασχίζει το Αδριάνειο Υδραγωγείο της Αθήνας, σε μια υπόγεια διαδρομή είκοσι χιλιομέτρων. Η σκληρή δοκιμασία του στην υπόγεια στοά θα δώσει φωνή στο μνημείο, θα το φέρει ξανά στο φως. Ακολουθώντας με γεωγραφική ακρίβεια τη γεωμετρία και τα χαρακτηριστικά του μνημείου, ο Κάτω Εαυτός επιχειρεί μια βουτιά στον κατακόρυφο άξονα, ένα ταξίδι στα άδηλα βάθη, στον Κάτω Εαυτό της πόλης, αλλά και τον δικό μας. Ο Θάνος Κοσμίδης στα συνθεσάιζερ και άλλα όργανα, η Ειρήνη Αλεξίου στον χορό και η Φένια Σχοινά στο μικρόφωνο, μας προ(σ)καλούν να ανακαλύψουμε τι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας.
Η ομάδα «Νοσταλγία», παρουσιάσε την αριστουργηματική νουβέλα του Φώτη Κόντογλου, «Πέδρο Καζάς». Γραμμένο το 1920, το έργο που συγκεντρώνει μέσα του τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής του, εξιστορεί τις περιπέτειες ενός Πορτογάλου ταξιδευτή που αναζητά τον «εαυτό του» και ο οποίος καταλήγει σε ένα νησί του Ινδικού ωκεανού παρέα με έναν αλλόκοτο και τερατόμορφο συνοδοιπόρο, με σκοπό να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μέσα στην απόλυτη ηρεμία και γαλήνη, μακριά από τον σύγχρονο αστικό πολιτισμό. Η υπαρξιακή αυτή περιπέτεια ενδοσκόπησης παρουσιάζεται σκηνικά σαν μια εμπειρία των αισθήσεων, με τη σύμπραξη του θεάτρου σκιών και του σωματικού θεάτρου και με συνοδεία ζωντανής μουσικής, προτείνοντας έτσι μια γέφυρα συνάντησης με το έργο του Έλληνα εικαστικού και συγγραφέα.
Βιωματικό δρώμενο για παιδιά, με στοιχεία δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ και αφηγηματικής παράστασης, με πρωτότυπη μουσική και κεντρικό άξονα τα παιχνίδια στις γειτονιές της Μικρασίας, τα οποία «αφηγούνται» με τον δικό τους τρόπο την καθημερινότητα των κοινωνιών πριν από την Καταστροφή του 1922. Παιχνίδια που μοιάζουν λησμονημένα, που παίχτηκαν χωρίς ποτέ να ειπωθούν, που αφέθηκαν να χαθούν μαζί με την ελπίδα της επιστροφής στην πατρίδα.
Το νήμα της συλλογικής μνήμης ξεδιπλώνεται μέσα από μια ιστορία που ταξιδεύει στον χρόνο παίζοντας με τα παιδιά παιχνίδια που μεταφέρθηκαν από όσους αντίκρισαν τον πόνο στις προσφυγικές αυλές, μαζί με το χαμόγελο μιας ανέμελης παιδικής ηλικίας.
Με σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα και ανακατασκευασμένα παλιά παιχνίδια θα παρουσιαστούν ιστορίες ενσωμάτωσης και αναβίωσης σε νέο τόπο καθώς και οι τρόποι με τους οποίους κάποτε εκφραζόταν η ευρηματικότητα, η χάρη και η φαντασία του λαού μας.
Δεκαεπτά προσφυγικοί οικισμοί στη Βόρεια Εύβοια. Από αυτούς, τέσσερα αμιγώς προσφυγικά χωριά από τις ομώνυμες περιοχές της Μικράς Ασίας: Νέος Πύργος, Νέο Μουρσαλί, Νέα Εγκίν, Νέα Σινασός.
Πρόσφυγες από το Προκόπι Καππαδοκίας, τη Μάκρη και το Λιβίσι, τον Μαρμαρά, την περιοχή της Σμύρνης, την Άρδασσα Πόντου, τη Μηχανιώνα Κυζίκου, την Υοσγάτη στα βάθη της Μικράς Ασίας εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, προσφέροντας στον τόπο και τον τρόπο ζωής του νησιού παραδόσεις, τεχνογνωσίες, νέα πνοή.
Μια παράσταση που συνδυάζει την προβολή εξιστορήσεων σημερινών απογόνων των προσφύγων και αρχειακού φωτογραφικού υλικού με τη ζωντανή παρουσίαση πρωτότυπων συνθέσεων στους ρυθμούς και τις μελωδίες των περιοχών καταγωγής τους, επιχειρεί να αποτυπώσει τη συμβολή τους στη διαμόρφωση της νέας ταυτότητας του τόπου, ταξιδεύοντας το κοινό σε έναν περασμένο μα κοντινό χωροχρόνο.
Τι γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά… Ό,τι πρέπει για μια βεγγέρα, μια δεξίωση ένα garden party έστω. Κάπως έτσι είναι ο παράδεισος, δεν συμφωνείτε; Ένας τόπος αναψυχής ίσως. Μια παραδεισένια πόλη. Και μετά τίποτα.
Στο αναψυκτήριο του Μουσείου Ερέτριας, τέσσερις επισκέπτες και επισκέπτριες πίνουν αναψυκτικά, τρώνε πατατάκια και, υπό την ηχητική ξενάγηση του μουσείου για τη Μικρασιατική Καταστροφή, συνδέονται με την ιστορία, τη μνήμη, την έννοια της πόλης, του κοσμοπολιτισμού, της εξόντωσης και της καταστροφής. Όσο η ώρα περνάει, οι ερωτήσεις από το μεγάφωνο, τα τραγούδια και οι χοροί εναλλάσσονται με τις ιστορικές πληροφορίες, την έννοια του ελληνισμού, της Ιστορίας, τις μυθικές πόλεις, τις συνθήκες που άλλαξαν τον κόσμο, τις λογοτεχνικές αφηγήσεις και την εικόνα της Σμύρνης.
Τελικά τι πρέπει να θυμάται κανείς από την παγκόσμια μνήμη; Και τι θα έσβηνε;
Τροία. Σμύρνη. Το πρόσωπο. Η μάνα. Η γη. Η πατρίδα. Η Βασίλισσα. Η Εκάβη. Διασχίζει τον χρόνο. Σαν κυρτό βέλος.
Ερείπια. Κουφάρια. Μια πόλη. Τροία. Σμύρνη. Χαμένες πατρίδες. Χαμένες ζωές. Γκρεμισμένες από τείχη. Καμένες. Από τη φωτιά του πολέμου. Χιλιάδες άνθρωποι. Παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Είδαν το λιμάνι τους να γίνεται αιμάτινο ποτάμι. Που έθαψαν εκεί ένα κομμάτι της ψυχής τους. Η καρδιά τους δεν ξέχασε. Το σώμα βασανίστηκε, για να ριζώσει αλλού.
Η ιστορία μιας πόλης. Η καταστροφή του «λίκνου του πολιτισμού». Η Τροία που ακόμα καίγεται…