Το διήμερο δράσεων Τouching Faultlines φέρνει σε διάλογο σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές με το Ρωμαϊκό Ωδείο της Γόρτυνας, μέσα από το πρίσμα του γεωλογικού χρόνου και της κίνησης, εστιάζοντας στις ρήξεις και στις εντάσεις ως σημεία επαφής. Η σχέση του γεωλογικού και του ιστορικού παρελθόντος αναδύεται στο παρόν με επιτελεστικές δράσεις, χορό, γλυπτικές και οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις αλλά και κείμενα και ηχητικές παρεμβάσεις. Οι καλλιτέχνες ανταποκρίνονται στις αποκλίνουσες και συγκλίνουσες κινήσεις τεκτονικών πλακών, ηφαιστειακές εκρήξεις και σεισμικές δονήσεις και στις πολιτικές και πολιτισμικές συνδηλώσεις τους.
Το Τouching Faultlines επιχειρεί να δημιουργήσει χώρο για αφηγήσεις που συμπεριλαμβάνουν τις έννοιες της αέναης κίνησης, της εκτόνωσης, της ρήξης αλλά και της απελευθέρωσης και της αναδόμησης. Είτε πρόκειται για τη γλώσσα, είτε για το φύλο, είτε για τη γεωπολιτική διάσταση που συχνά τα πλαισιώνει, η τριβή και η αντιπαράθεση προϋποθέτει την ύπαρξη μιας επιτελεστικής ζώνης επαφής. Μέσα σε αυτή τη ζώνη, η ένταση εκδηλώνεται εκεί όπου υπάρχει κίνηση. Αν τα σημεία σύγκρουσης θεωρηθούν επιφάνειες επαφής, τι μπορούμε να μάθουμε παρατηρώντας τα γεωλογικά σώματα και τις μετακινήσεις τους στη λεκάνη της Μεσογείου;
Πρόγραμμα
23 Αυγούστου 2024 | Εγκαίνια: 17.30 – 21.00
Περφόρμανς:
18.00 Άννα Παπαθανασίου & Inga Galinytė, Empathetic Bodies
19:00 Ερμίρα Γκόρο, Faultlines
Προβολή:
20.30 Huniti Goldox, The Dido Problem
24 Αυγούστου 2024 | 08.00 – 20.30
Περφόρμανς:
19.00 Ερμίρα Γκόρο, Faultlines
Προβολή:
20.30 Huniti Goldox, The Dido Problem
Ο Σωκράτης Σινόπουλος και ο Βασίλης Κώστας, δυο από́ τους σημαντικότερους και διεθνώς αναγνωρισμένους Έλληνες μουσικούς, καταθέτουν μια δυναμική́ και πρωτότυπη μουσική παράσταση με τίτλο Στροβιλισμοί στο Αιγαίο, στην οποία εξερευνούν τις δυνατότητες συνδυασμού́ δύο ιστορικών για τον ελληνικό́ χώρο μουσικών οργάνων, της λύρας και του λαούτου. Με αφετηρία τις μεσογειακές παραδόσεις και όχημα τις αυθεντικές συνθέσεις και τους διαδραστικούς αυτοσχεδιασμούς τους, δημιουργούν σύγχρονα μουσικά́ τοπία σε πραγματικό́ χρόνο, προσφέροντας μια σπάνια ακουστική́ εμπειρία.
Το ντουέτο συνοδεύεται με εντυπωσιακό live drawing από τον Soloύp, ο οποίος αποτυπώνει και συμπληρώνει τις ιστορίες και τους τόπους από τους οποίους εμπνέονται οι μουσικές συνθέσεις. Με τα σκίτσα του δημιουργεί και καταστρέφει σε πραγματικό χρόνο μπροστά στα μάτια του θεατή και τοποθετεί μια ιστορία εικόνων παράλληλα και σε αντιπαράθεση.
Το τελικό αποτέλεσμα αποτυπώνει τη γόνιμη σύγκρουση του νέου με το παλιό, καθώς και τη δημιουργική αντιπαράθεση, αλληλεπίδραση και εντέλει συγχώνευση σε ένα ομογενοποιημένο σύνολο, διαφορετικών μουσικών παραδόσεων και τεχνοτροπιών.
Μια spatial performance βασισμένη στο Das Lied von der Erde του Γκούσταβ Μάλερ
Ο διεθνώς καταξιωμένος αρχιμουσικός Γιώργος Ζιάβρας και η διακεκριμένη σκηνοθέτις Σοφία Πάσχου, παρουσιάζουν το έργο Τραγούδι στη γη, στο πλαίσιο του προγράμματος 2024 του θεσμού του Υπουργείου Πολιτισμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός».
Στο Τραγούδι στη γη, οι μουσικοί του συνόλου ακροβολίζονται σε καίρια σημεία της βασικής περιπατητικής διαδρομής του νησιού του Αγίου Αχιλλείου της Μικρής Πρέσπας και ερμηνεύουν σολιστικά έργα των Billone, Xenakis, Murail, Saariaho, Yun, Hosokawa κ.ά. Η πορεία θα καταλήξει στον τόπο της τελετουργίας-συμφιλίωσης, στο μισογκρεμισμένο κοίλο της βασιλικής του Αγίου Αχιλλείου, όπου θα ακουστεί το Τραγούδι της γης του Γκούσταβ Μάλερ [Das Lied von der Erde, μεταγραφή Σαίνμπεργκ] σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση.
Η ελεύθερη περιπλάνηση του θεατή στο φυσικό τοπίο και η σχεδόν τυχαία συνάντησή του με σολιστικές μουσικές μινιατούρες σύγχρονης μουσικής των τελευταίων δεκαετιών τον τοποθετεί σε πρώτο πλάνο, σχεδόν στο κέντρο μιας αντίφασης. Όσο προχωρά όμως, συνειδητοποιεί πως ό,τι γίνεται με ενσυναίσθηση και σεβασμό μπορεί να συμβιώνει. Η σύγκρουση σιγά σιγά ξεφτίζει. Στο τέλος της διαδρομής, o Μάλερ ηχεί στη βασιλική του 10ου αιώνα και, όπως δύει ο ήλιος, ο θεατής δεν αγαπά μόνο αλλήλους, αλλά και τον εαυτό του.
Ένα κοκτέιλ κερασμένο απ’ τους εργαζόμενους στον τουρισμό
Για τα περισσότερα παιδιά το καλοκαίρι είναι η πιο ξένοιαστη εποχή του χρόνου. Για τους ενήλικες η θερινή περίοδος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που απαιτεί οργάνωση, σχεδιασμό και χρήματα. Για ορισμένους επαγγελματίες το καλοκαίρι ταυτίζεται με την εργασία τους. Οι εργαζόμενοι/ες πρέπει, ακόμα και σε εξαντλητικές συνθήκες, να κρύψουν την κούρασή τους για να μην επιβαρύνουν τη διάθεση των παραθεριστών, οι δε ταξιδιώτες επενδύουν τα χρήματά τους σε διακοπές και ελπίζουν ότι μέσα από αυτές θα αποζημιωθούν για τις ματαιώσεις και την κόπωση μιας ολόκληρης χρονιάς.
Στη σκηνή πρωταγωνιστεί ό,τι μένει στη σκιά του καλοκαιριού: οι σκέψεις που δεν μοιράζονται οι ξεναγοί με τους τουρίστες, οι συζητήσεις του προσωπικού στις κουζίνες, τα παρεχόμενα δωμάτια των είκοσι τετραγωνικών, που μαζί με τα τέσσερα γκαρσόνια κοιμίζουν και 23 κατσαρίδες.
Είμαστε όλοι ίσοι κάτω από τον ήλιο ή μαζί με τις αποσκευές μας μεταφέρουμε και τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες στα τουριστικά θέρετρα;
Το νεανικό μυθιστόρημα Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα της Αγγελικής Δαρλάση μεταφέρεται στη σκηνή σε διασκευή της συγγραφέως και μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Χριστόπουλου, δημιουργώντας μια ξεχωριστή παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6 έως 11 ετών.
Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που είχε ακούσει τα αγάλματα να τραγουδούν, είχε χορέψει μαζί τους στο φως του φεγγαριού, τα είχε δει να δακρύζουν. Επειδή τα αγάλματα τις νύχτες ζωντανεύουν. Η Αγγελίνα το ήξερε καλά αυτό, αφού μεγάλωσε μέσα στο μουσείο. Ο Τίκο και τα αγάλματα ήταν οι καλύτεροί της φίλοι. Όταν ο Μουσολίνι κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο φόβος ότι θα επικρατήσει το σκοτάδι του ναζισμού έγινε ακόμα ισχυρότερος. Κι όσοι σχετίζονταν με το μουσείο, από τους αρχαιολόγους μέχρι τους απλούς εργάτες, όλοι μοιράζονταν μια κοινή αγωνία, όλοι προστάτευαν το ίδιο μυστικό, που έμοιαζε να συνοψίζεται σε μία και μόνο φράση: «Να προλάβουμε…». Η Αγγελίνα θα θελήσει να μάθει εκείνο το μυστικό και να βοηθήσει τον φίλο της τον Τίκο να κρύψει το δικό του.
Τον αφανισμό. Τον σπαραγμό. Το πένθος. Την πίστη. Για σένα. Που έφυγες. Και για σένα. Που ήρθες. Για το χαρτί που σκίζεται. Για όλη την οικογένεια. Για το βράδυ Δευτέρας. Και για το βράδυ Τρίτης. Για το σύγχρονο θέατρο (Για τη σύγχρονη τέχνη). Και για τον σύγχρονο άνθρωπο. Για το Καλοκαιράκι. Για το Άργος μας. Για τον πολιτισμό. Και για την Ελλάδα ολόκληρη. Θάνατος στον χειμώνα. Θάνατος στον θάνατο. Με αφορμή τις Βάκχες του Ευριπίδη και τον Σπαραγμό της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, τα επί σκηνής πρόσωπα θα επιχειρήσουν να συντηρήσουν έναν κόσμο φτιαγμένο από χαρτί. Η παράσταση θα προσπαθήσει να αφηγηθεί την ιστορία του μυθικού βασιλιά Πενθέα ή αλλιώς εκείνου που εμείς ονομάζουμε «ο άνθρωπος των θλίψεων».
H παράσταση σύγχρονου χορού ACROSS TIME της ομάδας Die Wolke Art Group εξερευνά την έννοια της σύγκρουσης με δομικό υλικό αναφορές και παραπομπές σε εικόνες, κείμενα, και ήχους από την αρχαιότητα ως και σήμερα, που αντηχούν στην αντίληψη μέσω της αναγνωρισιμότητάς τους.
Το έργο ακολουθεί ένα πρωτότυπο σενάριο, φτιαγμένο συνδυάζοντας νέο κείμενο με λεκτικά και σκηνοθετικά αποσπάσματα από έργα όπως η Έρημη χώρα του Τ.Σ. Έλιοτ, ο Μακμπέθ του Σαίξπηρ, οι Βάκχες, και πλήθος άλλων διαχρονικών αναφορών. Επιπλέον, στιγμές από τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη ζωγραφική και τη μυθολογία εμπνέουν τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία της παράστασης, προσδίδοντας έναν χαρακτήρα που αποτελεί το παραστατικό ανάλογο της διακειμενικότητας.
Το ACROSS TIME περιλαμβάνει πρωτότυπη μουσική, ηχητικό σχεδιασμό σε μορφή τετραφωνικού surround, καθώς και υπέρτιτλους με μεταφράσεις των κειμένων στα ελληνικά.
Το έργο του Βιτσέντζου Κορνάρου Ερωτόκριτος βρίσκει μια νέα, πιο ελεύθερη διάσταση, μέσα σε μια μουσική παράσταση με αφήγηση και εικαστικό μέρος, προκειμένου ο θεατής να αποκτήσει μια ολοκληρωμένη εικόνα για την πλοκή του. Ειδικότερα η μουσική της παράστασης εστιάζει σε σύγχρονες, πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις και σε μια πολυδιάστατη ενορχηστρωτική προσέγγιση, οι οποίες προκύπτουν από τη συνεργασία, τη συλλογικότητα και τις διαπολιτισμικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ των καλλιτεχνών, στοιχεία που διαχρονικά χαρακτηρίζουν το έργο του Μουσικού Εργαστηρίου Λαβύρινθος.
Το έργο Χιονάτες είναι μια παράσταση για δύο αφηγήτριες και τετραμελές μουσικό σύνολο. Στο έργο, τρεις Χιονάτες «συναντιούνται» και «συνομιλούν» για την οδύνη να μεγαλώνεις, το κόστος να ενηλικιώνεσαι, τα δώρα του δάσους. Οι Χιονάτες, όπως όλα τα παραμύθια, δεν γνωρίζουν κανένα σύνορο γλωσσικό, θρησκευτικό, πολιτισμικό.
Με όχημα το πιο εύθραυστο από όλα τα μουσικά όργανα, την ανθρώπινη φωνή, διαπερνούν τον χρόνο και τους τόπους, αλλάζουν και μας δίνουν υπέροχες εκδοχές τους σε Βαλκάνια, Ευρώπη, Αφρική. Τα μαγικά παραμύθια είναι τραγούδια που παραδίδονται από γενιά σε γενιά και κάθε φορά ενδύονται τους ρυθμούς και τις μελωδίες της κοινότητας του παραμυθά που τα αφηγείται.
Η Λουκρητία, η πιο ενάρετη σύζυγος σε ολόκληρη τη Ρώμη, ξεσηκώνει παράνομο πόθο στον Ταρκύνιο, τον γιο του βασιλιά. Μετά τον βιασμό, εγκλωβισμένη μέσα στις αντιφατικές, ηθικές επιταγές του καιρού της, αυτοκτονεί, πυροδοτώντας την έξωση των βασιλέων και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη Ρώμη. Έτσι το θέλει ένας από τους πιο περίφημους, ευρωπαϊκούς θρύλους.
Μέσα από το αφηγηματικό ποίημα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ο βιασμός της Λουκρητίας, αναδύεται η σύγκρουση της νεωτερικότητας με τον πρώην συμπαγή μεσαιωνικό κόσμο που κατακερματίζεται: Ο νέος, αυτόνομα σκεπτόμενος άνθρωπος ενάντια στην παρωχημένη αυθαιρεσία των αρχόντων. Ο αρσενικός κόσμος της υπαίθρου, των πολέμων και της ανεξέλεγκτης εξουσίας ενάντια στον θηλυκό κόσμο εσωτερικού χώρου, τον κόσμο της διαπραγμάτευσης και των ηθικών φραγμών. Γύρω από τη σαιξπηρική Λουκρητία, έξι μουσικοί, δύο ηθοποιοί και ένας χορογράφος χτίζουν μια μουσικοθεατρική αφήγηση, πλέκοντας τον λόγο και την κίνηση με μουσικούς αυτοσχεδιασμούς αλλά και με παρτιτούρες της ύστερης Αναγέννησης, του πρώιμου Μπαρόκ και του 20ού αιώνα.