Το διήμερο δράσεων Τouching Faultlines φέρνει σε διάλογο σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές με το Ρωμαϊκό Ωδείο της Γόρτυνας, μέσα από το πρίσμα του γεωλογικού χρόνου και της κίνησης, εστιάζοντας στις ρήξεις και στις εντάσεις ως σημεία επαφής. Η σχέση του γεωλογικού και του ιστορικού παρελθόντος αναδύεται στο παρόν με επιτελεστικές δράσεις, χορό, γλυπτικές και οπτικοακουστικές εγκαταστάσεις αλλά και κείμενα και ηχητικές παρεμβάσεις. Οι καλλιτέχνες ανταποκρίνονται στις αποκλίνουσες και συγκλίνουσες κινήσεις τεκτονικών πλακών, ηφαιστειακές εκρήξεις και σεισμικές δονήσεις και στις πολιτικές και πολιτισμικές συνδηλώσεις τους.
Το Τouching Faultlines επιχειρεί να δημιουργήσει χώρο για αφηγήσεις που συμπεριλαμβάνουν τις έννοιες της αέναης κίνησης, της εκτόνωσης, της ρήξης αλλά και της απελευθέρωσης και της αναδόμησης. Είτε πρόκειται για τη γλώσσα, είτε για το φύλο, είτε για τη γεωπολιτική διάσταση που συχνά τα πλαισιώνει, η τριβή και η αντιπαράθεση προϋποθέτει την ύπαρξη μιας επιτελεστικής ζώνης επαφής. Μέσα σε αυτή τη ζώνη, η ένταση εκδηλώνεται εκεί όπου υπάρχει κίνηση. Αν τα σημεία σύγκρουσης θεωρηθούν επιφάνειες επαφής, τι μπορούμε να μάθουμε παρατηρώντας τα γεωλογικά σώματα και τις μετακινήσεις τους στη λεκάνη της Μεσογείου;
Πρόγραμμα
23 Αυγούστου 2024 | Εγκαίνια: 17.30 – 21.00
Περφόρμανς:
18.00 Άννα Παπαθανασίου & Inga Galinytė, Empathetic Bodies
19:00 Ερμίρα Γκόρο, Faultlines
Προβολή:
20.30 Huniti Goldox, The Dido Problem
24 Αυγούστου 2024 | 08.00 – 20.30
Περφόρμανς:
19.00 Ερμίρα Γκόρο, Faultlines
Προβολή:
20.30 Huniti Goldox, The Dido Problem
H παράσταση σύγχρονου χορού ACROSS TIME της ομάδας Die Wolke Art Group εξερευνά την έννοια της σύγκρουσης με δομικό υλικό αναφορές και παραπομπές σε εικόνες, κείμενα, και ήχους από την αρχαιότητα ως και σήμερα, που αντηχούν στην αντίληψη μέσω της αναγνωρισιμότητάς τους.
Το έργο ακολουθεί ένα πρωτότυπο σενάριο, φτιαγμένο συνδυάζοντας νέο κείμενο με λεκτικά και σκηνοθετικά αποσπάσματα από έργα όπως η Έρημη χώρα του Τ.Σ. Έλιοτ, ο Μακμπέθ του Σαίξπηρ, οι Βάκχες, και πλήθος άλλων διαχρονικών αναφορών. Επιπλέον, στιγμές από τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη ζωγραφική και τη μυθολογία εμπνέουν τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία της παράστασης, προσδίδοντας έναν χαρακτήρα που αποτελεί το παραστατικό ανάλογο της διακειμενικότητας.
Το ACROSS TIME περιλαμβάνει πρωτότυπη μουσική, ηχητικό σχεδιασμό σε μορφή τετραφωνικού surround, καθώς και υπέρτιτλους με μεταφράσεις των κειμένων στα ελληνικά.
Αντλώντας έμπνευση από τον μύθο του Προμηθέα, ο Σπύρος Κουβαράς συνεχίζει τις χορογραφικές εξερευνήσεις του στη συλλογική μας μνήμη και, με όχημα την κίνηση, τον ήχο και την εικόνα, καταπιάνεται με τον μνημειώδη αγώνα του μυθικού ήρωα, επιχειρώντας να διερευνήσει τους παραλληλισμούς μεταξύ τού τότε και της σύγχρονης ιστορίας. Ο χορογράφος «μεταφέρει» το σώμα στο εύθραυστο παρόν και παράλληλα διαβλέπει να κρύβεται πίσω από τον μύθο ένα όνειρο για το μέλλον. Παίζει με τους ετεροκαθορισμούς του χρόνου ενώ η πρωτότυπη ηλεκτροακουστική μουσική και η surround ηχητική εγκατάσταση συμπαρασύρουν τους ερμηνευτές σε έναν χορό μέσα από τον οποίο αναδύονται μορφές που θυμίζουν τοπία του ασυνείδητου.
Χορογραφική εξέγερση ή απελευθερωτικό μανιφέστο; Το PROMETHEUS 2024 (unbound bodies) προτάσσει την περήφανη ανεξαρτησία ενός ηρωισμού που εξερευνά τα ασυμβίβαστα όρια της φαντασίας και μας δείχνει το σημερινό πεδίο μάχης που είναι ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Εστιάζει έτσι στην ανθρωπολογική διάσταση του μύθου, μεταφέροντας στον σύγχρονο, ευμετάβλητο κόσμο ένα κρίσιμο ερώτημα: Μπορεί ο άνθρωπος να σώσει τον άνθρωπο;
Σύγκρουση είναι η κατάσταση στην οποία εμπλέκονται άτομα ή ομάδες όταν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Η διαφορά μπορεί να είναι πραγματική ή συμβολική και να πάρει τη μορφή πολιτισμικών και κοινωνικών κανόνων, στόχων και προσδοκιών, αξιών, ενδιαφερόντων, πεποιθήσεων, αντιλήψεων, απόψεων και συμφερόντων. Η αναπηρία και το ανάπηρο σώμα είναι από μόνα τους ξένα, άγνωστα και γι’ αυτό συγκρουσιακά. Εδώ ακριβώς ξεκινάει η σύγκρουση. Το άγνωστο φοβίζει, απειλεί τη συνοχή της ταυτότητας και δημιουργεί ρωγμή στο κυρίαρχο κανονιστικό περιβάλλον. Φαίνεται πως η DAGIPOLI DANCE Co., στα είκοσι χρόνια της ενεργής πορείας της (που γιορτάζονται αυτή τη χρονιά), έχει δημιουργήσει τη ρωγμή, που είναι προϋπόθεση για να έρθει μια απαραίτητη αλλαγή. Η σύγκρουση είναι η αρχή και το μέσο για ν’ αλλάξουν οι άλλοι, να διαλυθούν τοξικές-αδιέξοδες σχέσεις, να εγκατασταθούν καινούριες, δυναμικές, πρωτοπόρες και συμπεριληπτικές διαδράσεις.
Το έργο Ο χορός του θανάτου, σε σύλληψη και χορογραφία Ίριδας Καραγιάν, εστιάζει στην έννοια της σύγκρουσης εν καιρώ πολέμου, ένα επίκαιρο και βαθιά συγκινησιακό θέμα. χορογραφώντας μια παράσταση με πολιτικά, εξπρεσιονιστικά και αλληγορικά στοιχεία που συνδυάζει τους τομείς του χορού και της μουσικής.
Αντλεί έμπνευση από το ζωγραφικό έργο του Γερμανού καλλιτέχνη Όττο Ντιξ Ο Πόλεμος [Der Krieg, 1929-1932], καθώς και από τη συλλογή του από 50 χαρακτικά και γκραβούρες (1924). Η παράσταση, κινούμενη ανάμεσα σε αντίθετους πόλους όπως το χάος και η αρμονία, η σύγκρουση και η σύμπνοια, η ένταση και η ηρεμία, θα ενεργοποιήσει το αρχαίο θέατρο του Γυθείου με την ενέργεια της κίνησης των τεσσάρων χορευτών δημιουργώντας ένα δυνατό και πυκνό χορογραφικό αφήγημα πάνω στην έννοια της σύγκρουσης
Το έργο hot dark matter, σε σύλληψη και χορογραφία της Ζωής Ευσταθίου, εξερευνά και παραλληλίζει το «πέρασμα» των προσφύγων με το πέρασμα από τον ουρανό στη γη και την υποδοχή του πρόσφυγα με την άφιξη μιας θερμής σκοτεινής ύλης, μιας αριστερόστροφης δίνης που μεταφέρει πληροφορία, μιας αμφιλεγόμενης μάζας.
Το hot dark matter είναι ένα πρόγραμμα ανίχνευσης σωμάτων, σε ωκεάνια βάθη, ένα πρόγραμμα ανίχνευσης της «Οδύσσειας» των προσφύγων που εκπέμπονται από χώρες ξένες. Με βασική εστίαση στο σώμα του χορευτή που κινείται αριστερόστροφα και στην προσπάθειά του να κινηθεί προς το φως, διαμορφώνονται οι έννοιες του αποκλεισμού και της ενσωμάτωσης, της διομαδικής επαφής και της σύγκρουσης. Το έργο ακροβατεί στην ύπαρξη ή μη ρεαλιστικής σύγκρουσης κατά την υποδοχή της θερμής σκοτεινής ύλης και τα σώματα συγκρούονται, συγχρονίζονται, ενσωματώνονται, αποκλείονται και πορεύονται μαζί.
Το νέο έργο του χορογράφου και χορευτή Δημήτρη Μυτιληναίου με τίτλο Afternoon dances προτείνει μια χορογραφική γλώσσα πιο οριζόντια, λιγότερο ανταγωνιστική και χωρίς προσωπείο.
Το Afternoon dances θα μπορούσε να το περιγράψει κάποιος ως ένα υβριδικό έργο που αντλεί πρώτες ύλες από το κλασικό μπαλέτο και τις αντικρούει με χορογραφικά εργαλεία του μεταμοντέρνου και σύγχρονου χορού. Υπό τους ήχους κρουστών οργάνων, οι χορευτές εμφανίζονται σε διάφορους συνδυασμούς με σόλο, ντουέτα, τρίο αλλά και ως κουαρτέτο, με μόνα αισθητικά μέσα την κίνηση και τη μουσική.