Η παράσταση σύγχρονου χορού Παραπατήματα εξερευνά την έννοια του παραπατήματος ως μιας φυσικής, ψυχικής και ιστορικής διαδικασίας που αποκαλύπτει την ευθραυστότητα και ευαλωτότητά µας. Μέσα από την κίνηση και τον ήχο, δύο χορεύτριες και δύο μουσικοί συνθέτουν ένα σύμπαν όπου η απώλεια της ισορροπίας και η διαρκής προσπάθεια να επανακατακτηθεί συνιστούν το κεντρικό θέμα της. Κυκλικές κινήσεις, σπειροειδείς διαδρομές και μετατοπίσεις βάρους αποτυπώνουν την κυκλικότητα του χρόνου: το σώμα θυμάται, το παρελθόν επιστρέφει και η σκηνή μεταμορφώνεται σε έναν χώρο όπου το σήμερα γίνεται αύριο και χθες. Η παράσταση είναι μια προσπάθεια να σταθούμε όρθιοι σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Είναι μια υπενθύμιση ότι η ισορροπία είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης µε άλλους ανθρώπους, υποστήριξης και αλληλεγγύης, κι ένα ταξίδι από τα μικρά παραπατήματα της κίνησης μέχρι τα μεγάλα και υπαρξιακά παραπατήματα που διαμορφώνουν τη μνήμη, την ταυτότητα και την ιστορία μας.
Η παράσταση Friend with the Mountain συνομιλεί με την ιστορική ταυτότητα του ζεϊμπέκικου, ενός χορού πολεμικού, διονυσιακού, αυτοσχεδιαστικού, αντρικού και σολιστικού. Από τη μοναχική φιγούρα του μαχόμενου άντρα έως τον εκστατικό ρυθμό της προσωπικής πάλης, το ζεϊμπέκικο υπήρξε πεδίο έντασης και τιμής. Το έργο δεν απαρνιέται αυτή την κληρονομιά, αλλά την αναμεταφράζει. Η μνήμη και η ταυτότητα ενσαρκώνονται στο σώμα μιας γυναίκας που χορεύει.
Η χορογράφος Εύα Γεωργιτσοπούλου με την επί σκηνής μουσική επιμέλεια της Ελίνας Ρίζου δημιουργούν έναν τελετουργικό χώρο όπου ο σόλο χορός επιστρέφει, όχι για να πολεμήσει, αλλά για να θυμηθεί και μέσα από τη μνήμη να μετατραπεί σε μια συλλογική εμπειρία. Το Friend with the Mountain είναι ένα προσωπικό αφιέρωμα, μια ήσυχη επανάσταση, μια αναζήτηση ριζώματος μέσα από το σώμα.
Το νέο χορογραφικό έργο Οικειοποιήσεις: Ανασκαφή της κίνησης της Μαριέλας Νέστορα / YELP DANCE Co., μελετά τις μορφές που διακοσμούν ερυθρόμορφα και μελανόμορφα αγγεία. Η χορογραφία δεν αναπαριστά το παρελθόν, αλλά το ανασύρει στο παρόν ως ένα δυναμικό πεδίο ερωτημάτων και νέων αφηγήσεων. Ως μηχανισμός οικειοποίησης, επανάληψης και επαναδιατύπωσης, ανακινεί και εγγράφει μνήμες και καθιστά τον χρόνο ρευστό, πορώδη. Αυτή η ανασκαφή της κίνησης γίνεται στο εδώ και τώρα σε διαρκή διάδραση με τη ζωντανή μουσική. Είναι η κίνηση μορφή ή ενέργεια, πράξη ή πλαίσιο, ενσωμάτωση ή μετασχηματισμός, θετικός ή αρνητικός χώρος, αίσθηση ή σκέψη, πηγή ή αντίλαλος, αντίληψη ή μετάδοση, μεταβολισμός ή προβολή, αναπαραγωγή ή σχόλιο; Η παράσταση χορού Οικειοποιήσεις: Ανασκαφή της κίνησης αναμετριέται με τον χρόνο ως μια συνθήκη ρευστή, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι διακριτές οντότητες, αλλά αλληλένδετες εκφάνσεις της ίδιας εμπειρίας. Τι επιλέγουμε να τοποθετήσουμε στο φόντο και τι στο επίκεντρο της προσοχής μας; Κάθε εξερεύνηση είναι μια οικειοποίηση.
Το έργο Hounds of Μadness θέτει στο επίκεντρο τον Χορό από τις ευριπίδειες Βάκχες, αναδεικνύοντας την αυτόνομη καλλιτεχνική οντότητα του συγκεκριμένου Χορού. Παράλληλα φέρνει στο προσκήνιο την ομάδα των Θηβαίων γυναικών που έχουν αυτονομηθεί στα βουνά του Κιθαιρώνα επιλέγοντας τη βακχική λατρεία, σε μια κίνηση εναντίωσής τους στην πατριαρχική κοινωνία, και την αναγιγνώσκει ως την πρώτη ιστορικά σωζόμενη μυθοπλαστική καταγραφή αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος.
Το Hounds of Madness καθιστά ορατή μια ομάδα θηλυκοτήτων με αισθητηριακή και κινητική αναπηρία, μια ομάδα γυναικών δηλαδή, που στη σύγχρονη Ελλάδα παραμένει αφανής και σπανίως της δίνεται ο χώρος να υπάρξει τόσο στην κοινωνία όσο και στη σκηνή. Ένα πολυμεσικό έργο που γεφυρώνει το ιστορικό ίχνος με τις σύγχρονες αναγνώσεις για τον ρόλο των γυναικών ως υποκειμένων αντίστασης και χειραφέτησης της αυτοδιάθεσης των σωμάτων τους, μέσα από έναν υπερβατικό Χορό αποτελούμενο από μια μεικτή ομάδα ερμηνευτριών, σε ένα μεταβακχικό σύμπαν.
* Η παράσταση θα είναι προσβάσιμη σε άτομα με οπτική και κινητική αναπηρία. Θα υπάρχει απτική ξενάγηση πριν την έναρξη της παράστασης για τυφλά άτομα και άτομα με οπτική αναπηρία.
Μια παράσταση που χρησιμοποιεί τον χώρο ως ζωντανό παρατηρητή της ροής του χρόνου. Τρεις γενιές ερμηνευτών συμβολίζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε πραγματικό αλλά και φανταστικό χρονικό ορίζοντα. Αλληλεπιδρούν σε έναν κοινό χώρο, μορφοποιώντας και μεταλλάσσοντάς τον, προσθέτοντας και καταστρέφοντας στοιχεία του. Ο χρόνος παρατηρείται μέσα από τη γη, μέσα από τον χώρο. Η μουσική έρχεται ως ένα βασικό στοιχείο της παράστασης να παίξει τον ρόλο του χρόνου και να επηρεάσει τα γενόμενα άμεσα και ουσιαστικά. Η ζωντανή παραγωγή της συνδιαλέγεται με τις κινήσεις των ερμηνευτριών καθώς πλάθει και πλάθεται συνδεδεμένη με τη δράση τους. Η δομή της παράστασης είναι βασισμένη στον φιλοσοφικό ταοϊσμό, προσθέτοντας στον σκηνικό χώρο, τη χορογραφία και τη δραματουργία έναν επιπλέον κεντρικό άξονα παράλληλα με τον χρόνο.
Σε μια εποχή γεμάτη είδωλα – φτιαγμένα από ανθρώπους για υπεράνθρωπους – το «ασύρματο» σόλο χορού Hero Unplugged παρουσιάζει ένα καθημερινό άτομο που επιθυμεί να ακολουθήσει μια ηρωική πορεία και να κατακτήσει την κορυφή. Το ταξίδι του μοιάζει προβλέψιμο, μέχρι που – θέλοντας ή μη – «βγαίνει από την πρίζα» και αποσυνδέεται.
Μια χορογραφική απόπειρα που αντλεί έμπνευση από τη γοητεία της Πλατωνικής Σπηλιάς και τις σύγχρονες ερμηνείες της, παραλληλίζοντας τις σκιές της με τις αμφίβολες σύγχρονες απαιτήσεις που διαμορφώνουν τις ζωές μας. Στο επίκεντρο ένα νεαρό αγόρι, το οποίο, με τη σωματική του φαντασία, αφηγείται μέσα από τη ματιά της χορογράφου, τη σημασία της αποσύνδεσης και του ηρωισμού· έννοιες που συνεχίζουν να αναζητούν τη θέση τους στο παρόν και στο – όχι και τόσο μακρινό – μέλλον.
Η παράσταση Shattered Ground αντλεί υλικό και έμπνευση από τη μυθική φιγούρα της Περσεφόνης που έχει προσγειωθεί σε ένα αβέβαιο παρόν και οδηγείται σε ένα «θρυμματισμένο» μέλλον. Ένας μετέωρος άνθρωπος προσγειώνεται, με την έννοια της οδυσσειακής περιπλάνησης, σ’ ένα παρόν που καλείται να ανα-δημιουργήσει εκ νέου. Δύο εαυτοί, τους φωτός και του σκότους, όπως το μοίρασμα της Περσεφόνης στον κάτω και στον πάνω κόσμο. Το πέρασμα από τον έναν τόπο και xρόνο στον άλλο κυοφορεί την αλλαγή και τη μεταμόρφωση.
Η χορογράφος και ερμηνεύτρια Αθανασία Κανελλοπούλου χορογραφεί μια υβριδική μουσική παράσταση σε συνεργασία με τη συνθέτρια και πιανίστα Κωνσταντίνα Πολυχρονοπούλου και την υψίφωνο Πένυ Δεληγιάννη. Τρεις γυναίκες συνθέτουν ένα σκηνικό σύμπαν όπου ο χορός, η ζωντανή μουσική και τα διαφορετικά ηχοτοπία συνδιαλέγονται ταυτόχρονα επί σκηνής, ακροβατώντας ανάμεσα στο μυθικό και το πραγματικό, το γήινο και το υπερφυσικό, με απώτερο σκοπό τον –ενδεχόμενο– επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας του σύγχρονου ανθρώπου.
Το παρελθόν επηρεάζει βαθιά την Αναπηρία, την Τέχνη, τον Πολιτισμό και τη διαχείρισή τους, τόσο μέσω των κοινωνικών και πολιτισμικών αντιλήψεων όσο και μέσω των πολιτικών και τεχνολογικών εξελίξεων.
Η κατανόηση αυτής της ιστορικής διαδρομής είναι κρίσιμη για τη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και συμπεριληπτικού μέλλοντος για τα ανάπηρα άτομα. Αυτό ως θεώρημα μπορεί να εξηγήσει τη σημαντικότητα του παρελθόντος και της μνήμης και το πώς αυτά επαναπροσδιορίζονται, ανακατασκευάζονται και επαναλειτουργούν κάτω από νέες συνθήκες και συμβάσεις, στον πολιτισμό, την τέχνη, την επιστήμη, την τεχνολογία, την εκπαίδευση, την ίδια τη ζωή…
Όταν οικονομίες καταρρέουν, θεσμοί αμφισβητούνται και ηθικές αξίες βρίσκονται σε κρίση, η αναδρομή στο παρελθόν είναι απαραίτητη. Μερικές φορές οι άνθρωποι πρέπει να σκάψουν βαθιά στην πολιτιστική τους κληρονομιά για να μπορέσουν να ρυθμίσουν την πυξίδα τους και να προσανατολιστούν προς νέες κατευθύνσεις για ένα καλύτερο μέλλον.
Το Titan Prometheus του Στέφανου Δημουλά είναι μία αμιγώς χορευτική παραγωγή, η οποία ακολουθεί την αφηγηματική δομή της τραγωδίας του Αισχύλου. Ένα πάντρεμα κλασικού και σύγχρονου χορού με στοιχεία physical theatre, όπου το αρχαίο ελληνικό δράμα συναντά τον σύγχρονο κόσμο και την τεχνολογία. Με τις έντονες αισθητικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις, τις ατμοσφαιρικές και στοιχειωμένες εικόνες, ο θεατής μεταφέρεται σε μια σκοτεινή, μυθική ιστορία. Η παραγωγή πραγματεύεται σύγχρονους θεματικούς άξονες με τολμηρή σκηνική παρουσίαση και έντονα ερωτήματα. Δικαιώνονται τελικά οι τολμηροί; Αξίζει να θυσιάζεσαι για το κοινό καλό; Υπάρχει πάντα η ελπίδα προς το καλύτερο; Οφείλει ο πρωταγωνιστής να πληροί συγκεκριμένα κοινωνικά «πρέπει», να υπερτερεί σε δύναμη, χάρη, ομορφιά, ευφυΐα ή πάντα να έλκεται από το αντίθετο φύλο;
Ο μύθος των λωτοφάγων και η σύνδεσή του με το παρόν. Μια ιστορία που ξεδιπλώνεται, αναμειγνύοντας τα όρια ανάμεσα στον μύθο και την σύγχρονη πραγματικότητα και αναζητά τη σοφία και τη γνώση που κουβαλάει ως κληροδότημα–μήνυμα απάντησης στο μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα που έθεσε ο Σωκράτης: «ποιός είσαι». Η ομάδα χορού Quo Vadis συνδυάζει τα παραστατικά πεδία του σύγχρονου χορού και της μουσικής σε ένα έργο για όλες τις ηλικίες. Τρεις χορογράφοι–ερμηνευτές και ένας συνθέτης–μουσικός επιχειρούν να αφυπνίσουν βιωματικά την ταύτιση του ήρωα του παρελθόντος με τον θεατή του παρόντος. Υπογραμμίζοντας το κοινό βίωμα που παραμένει διαχρονικό και ανεξίτηλο σαν μια ιδιαίτερη πανανθρώπινη σφραγίδα.