[ voskόs ]

Μια γυναίκα φτάνει κατατρεγμένη σε ένα μικρό χωριό. Ο Παπάς, ο Τρελός, ο Σήφης, ο Δάσκαλος, η Κουτσομπόλαινα, με τις φωνές και τους εκκωφαντικούς ψιθύρους, μαρτυρούν τρόμο απέναντι στον «δημόσιο κίνδυνο» που εγκυμονεί η ξένη. Τα χρόνια περνούν. Ο νεαρός βοσκός μαθαίνει να σχοινοβατεί. Το χωριό φοβάται. Η ευλογία να ισορροπείς σε τεντωμένο σκοινί, πάνω από γκρεμούς, κόντρα σε μανιασμένους ανέμους, μοιάζει αμάρτημα για όσους άγονται και φέρονται, παραπατώντας με κομμένη την ανάσα, κάτω στο έδαφος. Η ικανότητα να κοιτάζεις σαν βρικόλακας κι εδώ κι εκεί, ζωντανούς και νεκρούς, ξένους και δικούς, δίκαιους και άδικους, έρχεται με ένα τίμημα, μια εξορία.

Ποιες αντιλήψεις περί δικαίου γεννά η δημοτική παράδοση και πώς αυτές επιβιώνουν σήμερα; Ποιο κρίμα κουβαλάει το ξένο; Τι είναι δίκαιο, τι άδικο και τι τ’ ανάμεσό τους; Ταυτίζεται η επιθυμία για δικαιοσύνη με την αιώνια επιθυμία του ανθρώπου για ευτυχία; Ένας μουσικός διάλογος με λέξεις, στίχους, παραδόσεις και παραμύθια αυτού του τόπου και της ιστορίας του.