Βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, η περφόρμανς Ο βιασμός της Λουκρητίας παραπέμπει στα πάθη του πλανήτη. Η ευγενής Λουκρητία βιάζεται από τον γιο του ηγεμόνα. Για να περισώσει την τιμή της, καλεί φίλους και συγγενείς της και τους αφηγείται τι έχει συμβεί. Μετά αυτοκτονεί μπροστά τους. Το νεκρό σώμα της Λουκρητίας εκτίθεται σε κοινή θέα, ο λαός της Ρώμης επαναστατεί, ο ηγεμόνας εκδιώκεται και η μοναρχία αντικαθίσταται από τη δημοκρατία. Η Λουκρητία στην παράσταση συμβολίζει τη διαρκώς βιαζόμενη Γη από τους ισχυρούς της εξουσίας και του χρήματος. Το μουσικό και εικαστικό περιβάλλον που συνοδεύει τον ποιητικό λόγο υπογραμμίζει την ανάγκη να βρεθεί ένας νέος τρόπος συνύπαρξης στον πλανήτη μέσα από το πρίσμα της υπευθυνότητας, του σεβασμού και της συνείδησης των συνεπειών κάθε πράξης.
Ένα κοκτέιλ κερασμένο απ’ τους εργαζόμενους στον τουρισμό
Για τα περισσότερα παιδιά το καλοκαίρι είναι η πιο ξένοιαστη εποχή του χρόνου. Για τους ενήλικες η θερινή περίοδος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που απαιτεί οργάνωση, σχεδιασμό και χρήματα. Για ορισμένους επαγγελματίες το καλοκαίρι ταυτίζεται με την εργασία τους. Οι εργαζόμενοι/ες πρέπει, ακόμα και σε εξαντλητικές συνθήκες, να κρύψουν την κούρασή τους για να μην επιβαρύνουν τη διάθεση των παραθεριστών, οι δε ταξιδιώτες επενδύουν τα χρήματά τους σε διακοπές και ελπίζουν ότι μέσα από αυτές θα αποζημιωθούν για τις ματαιώσεις και την κόπωση μιας ολόκληρης χρονιάς.
Στη σκηνή πρωταγωνιστεί ό,τι μένει στη σκιά του καλοκαιριού: οι σκέψεις που δεν μοιράζονται οι ξεναγοί με τους τουρίστες, οι συζητήσεις του προσωπικού στις κουζίνες, τα παρεχόμενα δωμάτια των είκοσι τετραγωνικών, που μαζί με τα τέσσερα γκαρσόνια κοιμίζουν και 23 κατσαρίδες.
Είμαστε όλοι ίσοι κάτω από τον ήλιο ή μαζί με τις αποσκευές μας μεταφέρουμε και τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες στα τουριστικά θέρετρα;
Τον αφανισμό. Τον σπαραγμό. Το πένθος. Την πίστη. Για σένα. Που έφυγες. Και για σένα. Που ήρθες. Για το χαρτί που σκίζεται. Για όλη την οικογένεια. Για το βράδυ Δευτέρας. Και για το βράδυ Τρίτης. Για το σύγχρονο θέατρο (Για τη σύγχρονη τέχνη). Και για τον σύγχρονο άνθρωπο. Για το Καλοκαιράκι. Για το Άργος μας. Για τον πολιτισμό. Και για την Ελλάδα ολόκληρη. Θάνατος στον χειμώνα. Θάνατος στον θάνατο. Με αφορμή τις Βάκχες του Ευριπίδη και τον Σπαραγμό της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, τα επί σκηνής πρόσωπα θα επιχειρήσουν να συντηρήσουν έναν κόσμο φτιαγμένο από χαρτί. Η παράσταση θα προσπαθήσει να αφηγηθεί την ιστορία του μυθικού βασιλιά Πενθέα ή αλλιώς εκείνου που εμείς ονομάζουμε «ο άνθρωπος των θλίψεων».
Τέσσερις ηθοποιοί και ένας μουσικός ταξιδεύουν στην Αρκαδία, αναζητώντας τα θραύσματα του μύθου. Σκοπός τους: να ιδρύσουν μια ουτοπική κοινότητα σε αρμονία με τη φύση, στην παράδοση του Αρκαδικού Ιδεώδους.
Η Αρκαδία είναι από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα ο τόπος πάνω στον οποίο η ευρωπαϊκή σκέψη προβάλλει την ιδέα ενός χαμένου επί γης παραδείσου. Είναι ένας τόπος όπου μύθος και πραγματικότητα συνενώνονται. Ταυτόχρονα αποτελεί πρότυπο του προβλήματος ετεροπροσδιορισμού της Ελλάδας, μιας και οι περισσότεροι εκ των διανοητών που καθόρισαν την αντίληψη σχετικά με εκείνη δεν την επισκέφθηκαν στην πραγματικότητα ποτέ.
Πόσο απέχει η δυτικοευρωπαϊκή μυθική παράδοση της Αρκαδίας από τη σύγχρονη ελληνική εμπειρία; Μπορούμε σήμερα να φανταστούμε μια ιδανική κοινωνία; Μπορούμε να φανταστούμε μια ζωή σε αρμονία με τη φύση, ή κάτι τέτοιο έρχεται σε σύγκρουση με τον σύγχρονο τρόπο ζωής;
Μία solo performance βασισμένη στον Αίαντα του Σοφοκλή
«Μην τα βάζεις με κάποιον που είναι απών.» – Ηράκλειτος
Ο Αίας είναι νεκρός. Το σώμα του καρφωμένο πάνω στο σπαθί που ο ίδιος έβαλε στη γη, βρίσκεται από τη σύντροφό του, Τέκμησσα. Τώρα εκείνη καλείται να ξεδιπλώσει το χρονικό του θανάτου του απαντώντας στις ερωτήσεις του ανακριτή.
Μια αφήγηση για τον ηρωισμό και την ανδρική τιμή που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο μέσα από το βλέμμα της γυναίκας που μένει πίσω.
Τι είναι ηθικό και τι όχι; Πόση βία εμπερικλείει το «πρέπει»; Τι υπερτερεί; Τι μας οδηγεί στο να επιλέξουμε τη ζωή ή το θάνατο; Τι ανομολόγητα βάρη κουβαλάει τελικά ένας ήρωας;
Ένας performer (Κωνσταντίνος Ντέλλας) ακροβατεί μεταξύ ερωτημάτων κι απαντήσεων, πότε ως ανακριτής πότε ως ανακρινόμενη Τέκμησσα ή Αίας.
Μια σπουδή πάνω στην κλασική τραγωδία του Σοφοκλή που συνομιλεί με επιλεγμένους στίχους από το ομώνυμο έργο του Γιάννη Ρίτσου, δημιουργώντας μια ιδιότυπη θεατρική εμπειρία μέσα από ήχους και φόρμες λόγου και κίνησης.
Πόσο μεγάλο είναι το ταξίδι από τη λατρεία για το ποδόσφαιρο μέχρι το τυφλό οπαδικό μίσος, τα μαχαιρώματα και την απώλεια; Μια δολοφονία με οπαδικά κίνητρα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια ενός δημοσιογράφου, αποκαλύπτοντας ιδεολογίες, συμπεριφορές, συμφέροντα και μηχανισμούς που δεν περιορίζονται στον αυθορμητισμό κάποιων θερμόαιμων οπαδών, αλλά φτάνουν πολύ πιο βαθιά.
Μέσα από τα εργαλεία του θεάτρου-ντοκουμέντο (συνεντεύξεις από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους οπαδούς, τους γονείς θυμάτων και θυτών, τους διαιτητές, τους αστυνομικούς, τα στελέχη των ομάδων), η παράσταση Τι ομάδα είσαι ρε; συνθέτει μια ωδή στο παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο που λέγεται ποδόσφαιρο αλλά και μια ποιητική αποτύπωση της οπαδικής κουλτούρας και των αρνητικών της εκφάνσεων. Μια παράσταση ωμή αλλά και κωμική, πεζή αλλά και σουρεαλιστική, που φιλοδοξεί να προβληματίσει τον θεατή αλλά και τον κάνει να θέλει να πάει να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του.
Μια Ιφιγένεια, ένας Πυλάδης, ένας Ορέστης και κάποιος Άντον Τσέχοφ σε ένα αντάμωμα άχρονο θα χαράξουν ομόκεντρους κύκλους σε μια αέναη σύγκρουση με τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Όλοι τους απόγονοι των συνώνυμων ιστορικών προσώπων. Κληρονομιά το όνομά τους… Βάρος αμέτρητο στους ώμους τους… Πώς να αποτινάξουν από πάνω τους όσα τους χρέωσε η ιστορία; Οι άνθρωποι αλλάζουν… Παραμορφώνονται με τα χρόνια, δεν αναγνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό και συγκρούονται με καθετί που ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως φορέα αυτής της αμνησίας… Να αλλάξεις τα πάντα… Να γίνεις αυτός που ποθείς… Να δηλώσεις τη δική σου ταυτότητα… Κι ύστερα τι; Πώς να χωρέσει ο ήχος της ανάσας σου μέσα στον θόρυβο ενός πολέμου;
Κάπου στην περιοχή της Κριμαίας, στην Αζοφική θάλασσα, στη Μαριούπολη την πληγωμένη και σ’ ένα λιμάνι, Ταγκανρόγκ το όνομά του (Ταϊγάνιο το αποκαλούσαν οι Έλληνες που ζούσαν εκεί), γενέτειρα του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, εκτυλίσσεται η ιστορία σε μια εποχή δυστυχισμένη. Ο πόλεμος μαίνεται και σκεπάζει με τρόμο τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ο κύκλος με τη μεγαλύτερη διάμετρο σε ένα σύστημα ομόκεντρων κύκλων συγκρούσεων.
Η Ομάδα Εν Δυνάμει, μετά από μια μακρά ερευνητική πορεία πάνω στη νέα δραματουργία, συνδιαλέγεται για πρώτη φορά με ένα κλασικό κείμενο, την Αντιγόνη του Σοφοκλή.
Μια κοινωνική ομάδα που συγκρούεται καθημερινά με το κράτος, την κοινωνία, τους νόμους και τη νοοτροπία των συμπολιτών μας στα θέματα της αποδοχής, της προσβασιμότητας και της κοινωνικής ένταξης αναρωτιέται αν ζει σε έναν δίκαιο κόσμο, αν οι νόμοι δημιουργούνται για να προστατεύουν τους ανθρώπους ή το αντίθετο. Αναρωτιέται μέχρι πού θα έφτανε για τα πιστεύω της. «Το αδύνατο δεν γίνεται», λέει η Ισμήνη στον πρόλογο, εμείς όμως οφείλουμε να το επιχειρήσουμε. Η ιστορία της Αντιγόνης είναι γραμμένη για να μας εμπνέει. Παντού και πάντα.
Ευχαριστούμε τον παλαιστίνιο ποιητή Marwan Makhoul για την ευγενική παραχώρηση του ποιήματος In Politics and Poetry.
Ευχαριστούμε τη Σ.Ε ΒΙΟΜΕ και την Cantina Solidaridad για τη φιλοξενία και την υποστήριξη.
Ταξίδι είν’ η ζωή μας
Στη Νύχτα, στο Χειμώνα,
Γυρεύουμε το διάβα μας,
Στον άναστρο λειμώνα.
Η παράσταση θεάτρου και μουσικής Να πώς άρχισε, σε σκηνοθεσία Βικτώριας Φώτα και μουσική Λευτέρη Βενιάδη, βασίζεται στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος Ταξίδι στην άκρη της νύχτας του Λουί-Φερντινάν Σελίν.
Σε μια έκρηξη ενθουσιασμού, ο νεαρός φοιτητής ιατρικής Φερντινάν Μπαρταμού κατατάσσεται εθελοντικά στον γαλλικό στρατό αμέσως μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο σύντομα μετανιώνει για την πράξη του, βλέποντας από κοντά τη δολοφονική ανικανότητα των ανωτέρων του, την αγριότητα της ανθρώπινης φύσης και το παράλογο του πολέμου.
Ο Μπαρταμού δεν είναι πρότυπο, δεν είναι ένας ήρωας πολέμου. Η αιρετική του στάση και οι ανατρεπτικές του απόψεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μηδενιστικές. Εκφράζουν όμως τις μύχιες σκέψεις κάθε ανθρώπου που, συνειδητοποιώντας τη φρίκη του πολέμου και τη ματαιότητα των συγκρούσεων στο όνομα των εθνών, των θρησκειών και εν γένει των ιδεολογιών, προτιμά να επιβιώσει και να μην μετατραπεί σε έναν ακόμη νεκρό «ήρωα» που θα μείνει για πάντα στην αφάνεια.
Θεατρική περφόρμανς / Ηχητικός περίπατος / Έκθεση φωτογραφίας
Διακαλλιτεχνικό έργο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Στρατή Βογιατζή
Υπάρχει μια ζωή́ που συμβαίνει υπόγεια και σιωπηλά, και έχει συμφιλιωθεί με το χάος και τη συνύπαρξη ετερόκλητων στοιχείων που συνθέτουν τον κόσμο. Αυτή́ η ζωή́ συμβαίνει σε έναν τόπο που γνωρίζει, χωρίς βέβαια να μπορεί να το αποδείξει, ότι το Ατομικό́ είναι το Συλλογικό́, ότι το Άλλο είναι η ολοκλήρωση του Ενός, το Φανταστικό́ είναι ένα Πραγματικό́ που περιμένει να επαληθευτεί και το Πραγματικό́, με τη σειρά του, είναι ένα Φανταστικό́ που βιώθηκε μέσω των αισθήσεων. Ποιος είναι αυτός ο τόπος, αυτή́ η ανοιχτή́ έκταση στην οποία, όταν ετερόκλητα στοιχεία έρχονται κοντά, γονιμοποιείται η δυνατότητα ενός κόσμου που έως εκείνη τη στιγμή́ περίμενε «υπομονετικά τις κατάλληλες συνθήκες για να εμφανιστεί»; Ποιος είναι αυτός ο τόπος ο οποίος αντέχει να λειτουργήσει σαν το φόντο της εικόνας που πρόκειται να αποκαλυφθεί μα και σαν την ίδια την εικόνα; Ποιος είναι αυτός ο Κάμπος;
Η έκθεση φωτογραφίας του Στρατή Βογιατζή πραγματοποιείται με την υποστήριξη του MOMus και του Μουσικού Φεστιβάλ Χίου.