Ο Μανώλης Μητσιάς κάλεσε την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, την κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιό, να αποδώσουν μαζί τραγούδια που συνθέτουν τη συλλογική μας μνήμη και την εμψυχώνουν στους καλούς και στους σημερινούς δυστοπικούς καιρούς. Ένα αφιέρωμα από καρδιάς στους ποιητές των τραγουδιών και μέσα από αυτό μια ολοκάθαρη μουσική διαδρομή στην ιστορία και τον πολιτισμό της νεότερης Ελλάδας.
O αξεπέραστος Μανώλης Μητσιάς συναντιέται στη σκηνή με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η οποία απαγγέλλει στίχους των ποιητών και τραγουδά για πρώτη φορά επί σκηνής. Τραγούδια σε στίχους των Νίκου Γκάτσου, Οδυσσέα Ελύτη, Γιώργου Σεφέρη, Γιάννη Ρίτσου, Μάνου Ελευθερίου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, των ποιητών που έδωσαν τον κανόνα του καλού ελληνικού τραγουδιού.
Τρεις αδελφές επιστρέφουν στο νησί από όπου κατάγονται λόγω κληρονομικών ζητημάτων. Ο πατέρας τους έχει πεθάνει, δεν έχουν πλέον συγγενείς και η ζωή και των τριών είναι αποκλειστικά πλέον στην Αθήνα. Από μικρές ονειρεύονταν τη μεγάλη πόλη, την απόδραση για σπουδές, έρωτες και καλύτερες επαγγελματικές δυνατότητες. Η επιστροφή στο πατρικό τις φέρνει αντιμέτωπες με τη ζωή που έχουν διαλέξει, τις φαντασιώσεις των παιδικών τους χρόνων και τα πρόσωπα της παιδικής τους ηλικίας που τις καθόρισαν.
Αντλώντας έμπνευση από τις Τρεις αδελφές του Τσέχοφ, το νέο έργο προσπαθεί να φωτίσει τις ανησυχίες μιας νέας γενιάς που κατοικεί σε μεγάλα αστικά κέντρα, εργάζεται πολύ, ψάχνει τον έρωτα και εντέλει αναζητά διαρκώς μια Μόσχα για να μπορέσει να υπάρξει.
Μια παράσταση που χρησιμοποιεί τον χώρο ως ζωντανό παρατηρητή της ροής του χρόνου. Τρεις γενιές ερμηνευτών συμβολίζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε πραγματικό αλλά και φανταστικό χρονικό ορίζοντα. Αλληλεπιδρούν σε έναν κοινό χώρο, μορφοποιώντας και μεταλλάσσοντάς τον, προσθέτοντας και καταστρέφοντας στοιχεία του. Ο χρόνος παρατηρείται μέσα από τη γη, μέσα από τον χώρο. Η μουσική έρχεται ως ένα βασικό στοιχείο της παράστασης να παίξει τον ρόλο του χρόνου και να επηρεάσει τα γενόμενα άμεσα και ουσιαστικά. Η ζωντανή παραγωγή της συνδιαλέγεται με τις κινήσεις των ερμηνευτριών καθώς πλάθει και πλάθεται συνδεδεμένη με τη δράση τους. Η δομή της παράστασης είναι βασισμένη στον φιλοσοφικό ταοϊσμό, προσθέτοντας στον σκηνικό χώρο, τη χορογραφία και τη δραματουργία έναν επιπλέον κεντρικό άξονα παράλληλα με τον χρόνο.
Στο αριστούργημα του Διονυσίου Σολωμού, «Η Γυναίκα της Ζάκυθος», την ιστορία οραματίζεται και αφηγείται ο Διονύσιος Ιερομόναχος και το κύριο πρόσωπο είναι μια γυναίκα υψηλής τάξης, που διακρίνεται για την εξωτερική και εσωτερική της ασχήμια. Απαξιωτική προς τον αγώνα, σκληρή απέναντι στις Μεσολογγίτισσες, γεμάτη φθόνο και μίσος. Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την εκτρωματική αυτή μορφή; Σάτιρα ή και πολιτική αλληγορία; Η Γυναίκα μπορεί να συμβολίζει την εμφύλια Διχόνοια, τις φατρίες και τα προσωπικά συμφέροντα που οδήγησαν την Ελληνική Επανάσταση στον αφανισμό – και που… ακόμα τυραννούν τον τόπο; Ή μήπως είναι και υπαρξιακή αναζήτηση; Η Γυναίκα σαν alter ego του αφηγητή Διονυσίου Ιερομονάχου, σαν alter ego του ίδιου του Σολωμού, καθρεφτίζει την σκοτεινή όψη της ανθρώπινης ψυχής, την άβυσσο της ψυχής του καθενός μας. Την «κόλαση», ενώ παρακεί φωτίζεται αδρά το λιγοστό παραδείσιο φως που εκπέμπουν όσοι εξυψώνονται ηθικά, σαν τους Μεσολογγίτες και, κυρίως, τις Μεσολογγίτισσες. Θα υπάρξει λύτρωση; Όταν τα αποσπάσματα του Σολωμού συναντούν τα ερείπια του Ζακυνθινού κάστρου. Μία σκηνική σύνθεση λέξεων ήχων, σύγχρονης μουσικής, εκκλησιαστικών μουσικών στοιχείων μελισματικού λόγου. Μια σύνθεση, κινήσεων, εικόνων, νοημάτων εμπνευσμένων από το πολύσημο Σολωμικό αριστούργημα.
Η παράσταση παίρνει τον τίτλο της από το ομώνυμο βιβλίο του Σπύρου Α. Σκιαδαρέση. Με τις δικές του ιστορίες συναντιούνται τα μυστήρια κι οι στοχασμοί του Ανδρέα Λασκαράτου. Ο Σκιαδαρέσης, με σεβασμό στην κεφαλονίτικη πνευματική ιδιοτυπία, εμπνέεται από τη ζωή και την παράδοση. Όλες του οι Ιστορίες έχουν κάποιον πυρήνα αληθινό. Με γλώσσα ιδιωματική, περιγράφει έθιμα, τόπους κι ανθρώπους της Κεφαλονιάς του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Αντίστοιχα, ο Λασκαράτος, πνεύμα ανυπότακτο και μυαλό διεισδυτικό, άλλοτε διακωμωδεί κι άλλοτε καταγγέλλει τα κοινωνικά ήθη των συμπατριωτών του, με όπλα το ολόδροσο χιούμορ, τη σάτιρα και την πνευματική του οξυδέρκεια. Με τη μουσική της παράστασης να εκτελείται ζωντανά στη σκηνή από τον συνθέτη και τους ηθοποιούς, τα έργα των δύο συγγραφέων ζωντανεύουν στο Κάστρο Αγίου Γεωργίου, συνομιλώντας με την επτανησιακή παράδοση και το σήμερα.
Μια ομάδα ηθοποιών, ένας σύγχρονος «χορός», επιχειρεί να (ανα)συνθέσει μια καταιγιστική και εν τω άμα τελετουργική μουσικοθεατρική παράσταση / αφήγηση για τη Σμύρνη, το διαμάντι της Ανατολής. Πώς αφανίζεται μια πολύβουη πολυπολιτισμική πόλη από την έξαρση των εθνικισμών, τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, την καλλιέργεια των παθών, την αμετροέπεια, τον κοντόφθαλμο μικροκομματισμό και τον πανταχού παρόντα διχασμό.
Πάνω σε ένα κείμενο πρωτότυπης γραφής που συντίθεται από μετάπλαση/κολλάζ αφηγήσεων, θραύσματα της μικρασιατικής ιστορίας ,ντοκουμέντα, δημιουργείται μια παράσταση μεικτού ύφους, όπου το τραγικό εμπλέκεται με το χιούμορ, την σάτιρα, τον Καραγκιόζη, την χορική απαγγελία.
Οι θεματικές της Ύβρεως, η Άτη – το σκοτάδι της πλάνης, βρίσκουν σε τούτο το βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα γόνιμο έδαφος. Μα η ανελέητη μεταστροφή της τύχης επί τα χείρω, η Νέμεσις, η τραγική μοίρα χτυπά κυρίως τους Μικρασιάτες χριστιανούς…
O τζίτζικας (ή τέττιξ με δύο ταυ) από τη φύση του συνδέεται με τη διαδικασία της μεταμόρφωσης, όταν από νύμφη γίνεται ενήλικας.
Το σύνολο σύγχρονης μουσικής ΤΕΤΤΤΙΞ (με τρία ταυ) μέσω της μουσικοκινητικής παράστασης Καντάδα Πόντου καταθέτει τη δική του φαντασιακή εκδοχή της αναγκαστικής «μεταμόρφωσης» μιας κοινωνίας. Η εγκατάσταση ποντιακού προσφυγικού πληθυσμού στην Κέρκυρα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη Συνθήκη της Λωζάννης αναγκάζει τις δύο αλληλοεπηρεαζόμενες πλευρές να αναθεωρήσουν αντιλήψεις και συνήθειες.
Μέσα από το δράμα, τη σάτιρα και το λαϊκό θέαμα οι ΤΕΤΤΤΙΞ, σε συνεργασία με την κινησιολόγο Eugenia Demeglio, μεταμορφώνουν τον κεμεντζέ και το μαντολίνο γεννώντας μια νέα οντότητα, σ’ ένα περιβάλλον όπου η διαφορετικότητα προβληματίζει και στιγματίζει, όμως ταυτόχρονα ανανεώνει, αναζωογονεί και εμπνέει
Σε μια σκηνή-αρχαιολογικό χώρο, πέντε Κεφαλονίτες καλλιτέχνες που ζουν και δημιουργούν στο 2022 ζωντανεύουν αφηγήσεις από τις μέρες του 1922, σιγοτραγουδούν μελωδίες, ψάχνουν τον μίτο που τους συνδέει με τους προγόνους τους, που είτε γεννήθηκαν στην Κεφαλονιά ή στην Ιθάκη είτε βρέθηκαν εκεί κυνηγημένοι, ορφανοί και φοβισμένοι. Συνεργάζονται μαζί τους ένας Βρετανός σχεδιαστής φωτισμών, μια ξενιτεμένη Κεφαλονίτισσα σκηνογράφος και ένας σκηνοθέτης που έχει ρίζες στην Καππαδοκία.
Στην παράσταση παρουσιάζεται αρχειακό υλικό από την υποδοχή των 7.000 προσφύγων και από την ενσωμάτωση όσων, τελικά, παρέμειναν στα δυο νησιά.
Χωρίς θλίψη, αλλά με τη διάθεση να μεταδώσουμε το κλίμα της εποχής και μαζί να επανακαθορίσουμε την έννοια του «πρόσφυγα». Γιατί η Προσφυγιά δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός στην παγκόσμια ιστορία.
Ποια είναι τα υπολείμματα του πολιτισμού μας; Τι είδους απόβλητα υπάρχουν και σε ποιες μορφές; Αποτελεί η αρχαία κληρονομιά ένα απόβλητο του παρελθόντος; Είναι τα σκουπίδια του παρόντος η πολιτιστική κληρονομιά του μέλλοντος; Τι αφήνουμε πίσω μας και πώς θα μας θυμούνται; Η παράσταση Λύματα ή Πώς θα μας θυμούνται, σε ενεργό διάλογο με τις σύγχρονες εικαστικές τέχνες, αποσκοπεί στη δημιουργία ενός υβριδικού έργου τέχνης, ενός αντι-κληροδοτήματος.
Βασική δραματουργική αφετηρία αποτελεί η έννοια των λυμάτων, τόσο ως υλικής αποτύπωσης της αλλοιωτικής παρέμβασης του ανθρώπινου πολιτισμού στη φύση όσο και ως μεταφορικής αποτύπωσης όσων αφήνουμε πίσω μας στους πολιτισμούς του μέλλοντος. Στη σκηνή τοποθετούνται υλικά που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αυτή τη μελλοντική κληρονομιά. Αντικείμενα, ιδέες, απόψεις, τοπικοί παράγοντες και θεϊκές λύσεις μπαίνουν σε έναν διάλογο, με τις εικαστικές τέχνες να βοηθούν στην υλική αποτύπωση αυτού που δυστυχώς (ή ευτυχώς) στο θέατρο πεθαίνει μετά το τέλος της παράστασης.
Το Αλφάβητο, ένα από τα πιο γνωστά ποιήματα της πρωτοπόρου Δανής συγγραφέως και ποιήτριας Ίνγκερ Κρίστενσεν, μια νεωτεριστική ποιητική σύλληψη, προφητική, επίκαιρη, διαχρονική, με κοινωνικές και οικολογικές προεκτάσεις, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τη μορφή μουσικοθεατρικής παράστασης σε διασκευή και σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη.
Τρεις γυναίκες ηθοποιοί μαζί με δύο μουσικούς επί σκηνής, αναζητούν, με όχημα εμβληματικές ποιητικές συνθέσεις, ένα κομμάτι από τον χαμένο παράδεισο, κάποια μέρα, ίσως, μετά το τέλος του κόσμου. H σκηνική τους συνύπαρξη θα δημιουργήσει ένα εκρηκτικό οπτικοακουστικό περιβάλλον. Η παράσταση στοχεύει στη συλλογική μας ευθύνη απέναντι στο περιβάλλον και τη φύση, την αειφορία και τη συνέχιση της ζωής στον πλανήτη.