Γιατροσόφια για τις αρρώστιες του σώματος, της ψυχής και του νου, για τους πόνους της καρδιάς, για τα άλγη του κορμιού, ένας συγκινητικός κι απόκοσμος θησαυρός λαϊκής σοφίας ξεδιπλώνεται στα βυζαντινά « Ιατροσόφια» του Ιωάννη Σταφιδά. Με άξονα το μαγικό βιβλίο του, η Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή συμπράττει με τον συνθέτη Νίκο Γαλενιανό και την εικαστικό Μαλβίνα Παναγιωτίδη για μια μουσική παράσταση που επιθυμεί να συνδεθεί ξανά με τη μαγγανεία, το ξόρκι, το παράλογο. Η ασθένεια, η αδυναμία, ψυχική και ανατομική, το γήρας και οι χυμοί της νιότης απέναντι στην αιώνια πάλη του ανθρώπου με τη ζωή και τον θάνατο. Δύο μουσικοί, τρεις τραγουδιστές, ένας συνθέτης και μία εικαστικός ξορκίζουν το πάσχον σώμα, φορέα της απόκρυφης ιστορίας της Ευρώπης, μέσα από τις ελληνικές, λαϊκές θεραπευτικές δοξασίες. Στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον του Ασκληπιείου της Κω, εκεί που συναντιούνται η Ανατολή με τη Δύση, αναμετριέται η ιστορία της επιστημονικής γνώσης με το μεταφυσικό, θυμίζοντας μας τη φράση του Φράνσις Μπέικον: «Όποιος δεν εφαρμόζει νέες θεραπείες, πρέπει να περιμένει καινούρια κακά. Γιατί ο χρόνος, είναι ο πιο μεγάλος πρωτοπόρος».
Η Έκτορος Κάθαρσις είναι η δραματουργική σύνθεση αποσπασμάτων της Ιλιάδας που αφορούν τον ομηρικό ήρωα Έκτορα. Έχουν απομονωθεί οι στίχοι, ετεροαναφορικοί και αυτοαναφορικοί, σχετικά με αυτόν και αποδίδονται με τη μορφή ραψωδιακής αφήγησης, με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής. Η μήνις του νικητή ή η ηρωική πορεία του ηττημένου; Το τέλος του Τρωικού πολέμου δεν συμπίπτει με το θάνατο του Αχιλλέα αλλά με τον θάνατο του Έκτορα. Η παράσταση πραγματεύεται την ανάδειξη της οπτικής του ηττημένου, του ατιμασμένου νεκρού, του υπερασπιστή της Τροίας, του αρνητή του πολέμου, του Έκτορα. Τα κυρίαρχα στοιχεία της παράστασης είναι ο ομηρικός λόγος, η ζωντανή πρωτότυπη μουσική, το φυσικό φως και το τοπίο του αρχαίου θεάτρου της Μήλου όπου ο θεατής γίνεται κοινωνός μιας ανεπανάληπτης ραψωδιακής εμπειρίας.
…..ως βλέπων το αόρατο ενεκαρτέρησε…..
Η ΕΞΑΓΩΓΗ εξυμνεί το φως, τη ζωή και το ένστικτο για επιβίωση, μέσα από μια καρτερική πορεία αναζήτησης. Η ΕΞΟΔΟΣ του ανθρώπου προς το φως, η πάλη με τις δυσκολίες του βίου, η ομορφιά και η αγάπη, είναι ένας διαχρονικός ανθρώπινος μουσικός βηματισμός στον χώρο της Δήλου. Προτείνουμε μία ουτοπία που υπήρξε, στο ιερό νησί των αρχαίων, μία ουτοπία σαν ένα ζωντανό ανθρώπινο μουσείο. Τα σπαράγματα του Εζεκιήλ και τα αποσπάσματα από το Βιβλικό κείμενο της Εξόδου, συνδυάζονται με ένα χορικό όπου φωνές, ψαλμοί, ανθρώπων αγωνίζονται να διαβούν «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου» και να εξέλθουν νικητές στο φως της ζωής. Η κειμενική αυτή «συνήχηση» αποτελεί ένα συμβολικό ορατόριο για την ελπίδα και την καρτερία.
Αἴολος, φίλος ἀθανάτοισι θεοῖσι (Αίολος, των αθανάτων φίλος· Οδύσσεια, ραψωδία κ, μτφρ. Ζήσιμου Σιδέρη). Το κουιντέτο πνευστών «Αίολος» και ο ηθοποιός Τηλέμαχος Κρεβάικας ερμηνεύουν τέσσερα νέα έργα για αφηγητή και κουιντέτο πνευστών – αναθέσεις του Κέντρου Ελληνικής Μουσικής σε τέσσερις διαπρεπείς Έλληνες συνθέτες. Το Ωρολόγιο του Κυρρήστου του Γιώργου Σταματόπουλου, το 36°26’24″N 28°12’42″E του Σάββα Τσιλιγκιρίδη, ο Βορέας Κελαδεινός του Παναγιώτη Λιαρόπουλου και το Πεντάνεμον του Μηνά Ι. Αλεξιάδη είναι τα έργα που θα ακουστούν για πρώτη φορά στο Αρχαίο Ωδείο της Ρόδου και αντλούν την έμπνευσή τους από κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας που σχετίζονται με τον Αίολο και τους ανέμους που κρατούσε στον ασκό του.
Το πρόγραμμα συμπληρώνεται από τη σουίτα της όπερας Βορεάδες του Ζαν-Φιλίπ Ραμώ, σε μεταγραφή για κουιντέτο πνευστών από τον Γιάννη Τσελίκα.
Τι κάνεις όταν είσαι ο Νέος Ποιητής και φιλοδοξείς να αφήσεις το στίγμα σου στην Ποίηση; Πώς να αποκτήσεις ταυτότητα όταν κάθε σου στίχος συγκρίνεται με το μεγαλείο του Ομήρου, που ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω σου; Ο ήρωας αποφασίζει να τον βγάλει από τη μέση και καλεί το κοινό να γίνει συνοδοιπόρος και συνένοχος σε ένα «πονηρό έγκλημα». Μόνο που η Δημιουργία έχει τελικά τον τελευταίο λόγο και ο Ποιητής μας φτάνει στην πολυπόθητη κορυφή του όταν ανακαλύψει τη μαγεία μέσα του και μέσα στους άλλους. Εμπνευσμένη από το διασωθέν ποίημα του Διονύσιου Σολωμού, η παράσταση Στη σκιά του Ομήρου επιστρατεύει τον λόγο, την όρχηση και τον ήχο της άρπας για να συνδέσει με χιούμορ και λυρισμό την εμβληματική μορφή του Ομήρου με έργα κορυφαίων προσωπικοτήτων στα δυτικά γράμματα, που δεν τα ενώνει ούτε ο χώρος ούτε ο χρόνος, αλλά η εκλεκτική συγγένεια δημιουργών που εμπνεύστηκαν από το μεγαλύτερο διαχρονικό θαύμα όλων: τον άνθρωπο.
Μια παρουσίαση που συνδυάζει σύγχρονο χορό µε συνοδεία ζωντανής παραδοσιακής μουσικής, αφηγηματική ιστορία, ντοκιμαντέρ και φωτογραφία.
Μέσα από ένα σύγχρονο οδοιπορικό στο νησί της Λέρου δημιουργεί κίνηση µε επίκεντρο τη συνάντηση µε το άλλο σώμα (τους ντόπιους, τη συγχορεύτρια, τον τόπο, τα αντικείμενα) και τον διάλογο εγκάρσια στο συλλογικό πριν, τώρα, μετά.
Η δράση επισκέπτεται την ανασκαφή του παρελθόντος ως µια αφορμή να αφουγκραστεί μέσα από το σώμα και τη συνάντηση αντιλήψεις και γεγονότα μιας άλλης εποχής, αλλά κυρίως ως αφορμή για να συνδιαλλαγεί μέσα από την τέχνη µε την τοπική κοινωνία και να κινητοποιήσει διαφορετικούς τρόπους να σχετιστούμε µε την ιστορία µας, την από κοινού δράση στη σύγχρονη κοινωνία και την από κοινού ανάληψη του αύριο μαζί.
Περφόρμανς: 1 & 2 Σεπτεμβρίου, στις 20.30
Ωράριο λειτουργίας έκθεσης: 15 Ιουλίου – 2 Σεπτεμβρίου, κάθε Κυριακή & Τρίτη, 9.30 – 17.00 – Είσοδος ελεύθερη
Η ΣΥΝ-ΠΑΡΟΥΣΙΑ πραγματεύεται τη Μικρασιατική Καταστροφή μέσα από την έννοια του πένθους και τη συνάντηση με τη θάλασσα. Αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της χρονικής διάρκειας του τραύματος, συνδυάζοντας το φως, την κίνηση της θάλασσας και τον ήχο. Το έργο, μια εικαστική και ηχητική εγκατάσταση, λειτουργεί ως παρτιτούρα για την περφόρμανς.
Μια σιωπηλή μνημοσύνη για όλους τους πρόσφυγες που βίωσαν το τραύμα του ξεριζωμού, χάθηκαν μέσα σε αυτή τη θάλασσα ή πέρασαν σε μια νέα ζωή. Επιχειρούμε έναν διάλογο στη σιωπή της απώλειας, ανασύροντας από τη μνήμη μας τις αναμνήσεις, πολύτιμες λάμψεις που φωτίζουν το σκοτάδι του πένθους.
Ζωντανεύουμε τους νεκρούς στη μνήμη μας, με τρυφερότητα γι’ αυτό που παραμένει στο παρόν, ως μέρος της ζωής μας, πολύτιμο.
Με αφετηρία τη Μικρασιατική Καταστροφή παρουσιάζεται η ιστορία του ξεριζωμού των λαών, που επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα. Μια ομάδα εφήβων από την Κω ευαισθητοποιείται ιστορικά και καλείται να δουλέψει σ’ ένα σεμινάριο δύο εβδομάδων (29 Αυγούστου – 9 Σεπτεμβρίου 2022).
Κατασκευάζουν κούκλες, ήρωες που απεικονίζουν πρόσφυγες από το 1922 ή από μετέπειτα ξεριζωμούς. Μαθαίνουν να ζωντανεύουν την κούκλα τους, να την εμψυχώνουν. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς τα παιδιά καλούνται να αποδώσουν τον πόνο του ξεριζωμού στον αιώνα μας, τη σκληρή μεταχείριση και την ιδεατή υποδοχή των προσφύγων. Οι αυτοσχεδιασμοί των παιδιών με τις κούκλες σκηνοθετούνται μαζί με τα ιστορικά στιγμιότυπα και live βιντεοπροβολές από το δρώμενο σε μια παρουσίαση στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Κω (10-11 Σεπτεμβρίου 2022).
Τα παιδιά καλούν το κοινό σε έναν στοχασμό για ειρήνη και αλληλεγγύη στους πρόσφυγες των πολέμων.
Ένα έργο που επιχειρεί να ερευνήσει το θέμα της συλλογικής μνήμης, το πώς η Ιστορία στέκεται όχι μόνο στην εμπειρία του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Σε μια ιστορική διαδρομή πουδεν είναι σαφές αν είναι ευθύγραμμη ή κυκλική, τα σώματα προοδευτικάγνωρίζουν πώς να χειριστούν την ευθραυστότητα της ένωσης αλλά και τηναναζήτηση ενός νέου εδάφους.
Έννοιες όπως εκτοπισμός, αποξένωση, βίαιος εκπατρισμός, διάρρηξη της αίσθησης του «ανήκειν» και της ταυτότητας, επαναλαμβάνονται και εναλλάσσονται διαρκώς.
Ένα νήμα από το χτες στο σήμερα, όπου η συλλογική μνήμη συναντάει την προσωπική βιωμένη ιστορία, τον τόπο του σώματος και τις διεκδικήσεις του. Ίσως ο άνθρωπος πρέπει να υποστεί πολλούς μικρούς, διαδοχικούς θανάτους, να περιηγηθεί πέρα από τα σύνορα και τις διαχωριστικές γραμμές που ενυπάρχουν κυρίως μέσα του για να καταφέρει να αναζητήσει μια ουτοπία λυτρωτική, ένα «αλλού», έναν νέο τόπο.
«Αν δεν ευδοκιμείς σε έναν τόπο, σκέψου μήπως δεν φταις εσύ αλλά το περιβάλλον σου…» Η ομάδα Στέρεο Νερό ακολουθεί τη ζωή των κατοίκων στα Μαστιχοχώρια της Χίου και αναλύει τη σύνδεσή τους με τον κύκλο ζωής «του δέντρου που δακρύζει». Μέσα από ποιητικές εικόνες και κινητικά μοτίβα, παρατηρεί τα μοναδικά χαρακτηριστικά του τοπικού μικροκλίματος και ερευνά τη δημιουργία της αντίστοιχης κουλτούρας. Εστιάζοντας στο διαρκώς μεταβαλλόμενο καιρικό σύστημα, η περφόρμανς Το δάκρυ θέτει ερωτήματα για την ευθραυστότητα της συμβίωσης ανθρώπινου και μη ανθρώπινου και την απώλεια της εγγεγραμμένης συλλογικής εμπειρίας. Μελετώντας την παρούσα συνθήκη, μέσα από μαρτυρίες, αρχειακό υλικό και πολιτιστικές αναφορές της Χίου, και υπό το πρίσμα μιας κλιματικής αλλαγής σε εξέλιξη, οι ερμηνευτές δημιουργούν μια κοινότητα με νέα χαρακτηριστικά, που έρχεται από το μέλλον. Το οικείο πλέκεται με το ανοίκειο, καθώς ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη θέση του στα αναδυόμενα περιβάλλοντα.