Το Titan Prometheus του Στέφανου Δημουλά είναι μία αμιγώς χορευτική παραγωγή, η οποία ακολουθεί την αφηγηματική δομή της τραγωδίας του Αισχύλου. Ένα πάντρεμα κλασικού και σύγχρονου χορού με στοιχεία physical theatre, όπου το αρχαίο ελληνικό δράμα συναντά τον σύγχρονο κόσμο και την τεχνολογία. Με τις έντονες αισθητικές και συναισθηματικές διακυμάνσεις, τις ατμοσφαιρικές και στοιχειωμένες εικόνες, ο θεατής μεταφέρεται σε μια σκοτεινή, μυθική ιστορία. Η παραγωγή πραγματεύεται σύγχρονους θεματικούς άξονες με τολμηρή σκηνική παρουσίαση και έντονα ερωτήματα. Δικαιώνονται τελικά οι τολμηροί; Αξίζει να θυσιάζεσαι για το κοινό καλό; Υπάρχει πάντα η ελπίδα προς το καλύτερο; Οφείλει ο πρωταγωνιστής να πληροί συγκεκριμένα κοινωνικά «πρέπει», να υπερτερεί σε δύναμη, χάρη, ομορφιά, ευφυΐα ή πάντα να έλκεται από το αντίθετο φύλο;
Κανένας ποιητής στην ιστορία της λογοτεχνίας δεν υπήρξε πηγή έμπνευσης για την τέχνη όσο ο Δάντης Αλιγκέρι. Είναι γνωστή η σχέση του Δάντη με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και ιδιαίτερα με την αρχαιοελληνική μυθολογία. O Φώσκολος (Niccolò Ugo Foscolo, Ιταλός ποιητής) που υπήρξε μεγάλος θαυμαστής του Δάντη, έγραψε γι’ αυτόν ένα καταπληκτικό ποίημα, την Ωδή στον Δάντη.
Στις 5 και 6 Αυγούστου, στο επιβλητικό Βυζαντινό Κάστρο Φαναρίου της Καρδίτσας θα παρουσιαστεί σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση η παράσταση Από τον Όμηρο στον Δάντη και τον Φώσκολο: Η θεία μουσική διά μέσου της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, που συνδυάζει μουσική, λόγο, υποκριτική και εικαστικά.
Επίσης θα παρουσιαστεί σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση η –βασισμένη στη Θεία Κωμωδία του Δάντη σε μετάφραση Νίκου Καζαντζάκη– καντάτα του Ιωσήφ Βαλέτ Ψυχή αιώνια, για υψίφωνο, τενόρο, αφηγητή, ορχήστρα και μεικτή χορωδία. Σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση θα παρουσιαστεί και η σύνθεση του Γιάννη Δροσίτη από τα ερωτικά ποιήματα Πέτρινοι στίχοι σε ποίηση Δάντη, για φωνή και πιάνο.
Με αφορμή τον θεματικό άξονα «Μυθολογία», διατρέχοντας την τέχνη του θεάτρου και της φωτογραφίας επιχειρείται μια παραστατική ερμηνεία, συνδυάζοντας τον μύθο του Ησίοδου με τα διαχρονικά δεινά της ανθρωπότητας. Το κουτί της Πανδώρας πραγματεύεται τη διασπορά των δεινών στον κόσμο λόγω λανθασμένων επιλογών είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, και λειτουργεί ως αφορμή για ενδοσκόπηση και επαναπροσδιορισμό των αξιών. Οι σύγχρονες «συμφορές» που επηρεάζουν τη ζωή όλων και ιδιαίτερα των εφήβων γίνονται αφορμή για νέα σκέψη που θα δώσει ελπίδα στην ανθρωπότητα. Δύο γυναίκες μοιράζονται και ανταγωνίζονται για τον χώρο τους σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον και κινούνται ανάμεσα στον μύθο, στην ιστορία και στη δική τους πραγματικότητα, με αφορμή εικόνες-φωτογραφίες που ανασύρουν δυσάρεστες καταστάσεις και ήχους-ντοκουμέντα που διατρέχουν την ιστορία και ακούγονται μέσα από ένα τρανζίστορ, που λειτουργεί ως σύγχρονο Κουτί της Πανδώρας. Με βάση το αφηγηματικό θέατρο δημιουργείται μια παράσταση που συνδέει το αρχαίο μνημείο και τον μύθο με σύγχρονες απεικονίσεις.
Όταν οι συνθήκες δυσκολεύουν, η ανθρώπινη φύση αναζητά πάντα κάποιον ένοχο. Από τον Οιδίποδα ακόμα, ο άνθρωπος εκλάμβανε την επιδημία ως τιμωρία και αναζητούσε την εξιλέωση. Τα χαρακτηριστικά, που σε περιόδους εγκλεισμού, ασθένειας ή απειλής αναδύονται στην επιφάνεια, είναι ίδια από την εποχή του Λοιμού των Αθηνών (5ος αι. π.Χ.), και είναι όλα εκείνα που ο πολιτισμός πάσχιζε σε βάθος χρόνου να εξευγενίσει. Η παράσταση είναι βασισμένη στο διήγημα του Γενς Πέτερ Γιάκομπσεν «Η πανούκλα στο Μπέργκαμο», το οποίο, με αφορμή την επιδημία της πανούκλας στον Μεσαίωνα, βυθίζεται στις σκοτεινές πτυχές αυτής της ακραίας κοινωνικής κρίσης, θέτοντας ξανά το ερώτημα της συνύπαρξης των ανθρώπων σε στιγμές μεγάλης έντασης.
Μια μουσικοχορευτική παράσταση, σε συνεργασία με το θέατρο σκιών του Άθου Δανέλλη και της μουσικής κομπανίας του Κυριάκου Γκουβέντα, η οποία θα επιχειρήσει να καταδείξει τη μουσική και χορευτική παράδοση της Μικράς Ασίας, μέσα από ένα ταξίδι στον τόπο και στον χρόνο πριν την καταστροφή της. Όπως και στον μετέπειτα βίαιο ξεριζωμό των κατοίκων της και τον μετασχηματισμό αυτής της παράδοσης στο νέο πλαίσιο διαβίωσης στην Ελλάδα της περιόδου εκείνης.
Η Μικρά Ασία υπήρξε ένα σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, ένα χωνευτήρι μουσικών παραδόσεων Δύσης και Ανατολής.
Tα τραγούδια και οι σκοποί που επιζούν σήμερα σε μεγάλο μέρος της λαϊκής μουσικής είναι γνωστό ότι αποτελούν μια κληρονομιά που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και από μια περιοχή που βρίσκεται τόσο κοντά όσο και μακριά: τη Μικρά Ασία.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή πολλοί πρόσφυγες έφθασαν και στην πόλη του Βόλου. Το 1923 ξεκίνησε η δημιουργία του προσφυγικού συνοικισμού για τη στέγαση των προσφύγων. Οι περισσότεροι πρόσφυγες δούλευαν στα εργοστάσια καπνού, ενώ παράλληλα άρχισαν να ιδρύουν συλλόγους και σωματεία. Μεταξύ αυτών ήταν και ο αθλητικός σύλλογος Νίκης, από τον οποίο ιδρύθηκε η ποδοσφαιρική ομάδα Νίκη Βόλου.
Το 1937 κάνει την εμφάνισή του στο ποδοσφαιρικό τοπίο ο Ολυμπιακός Βόλου, που αποτελείται κυρίως από ντόπιους παίκτες και ο οποίος θα γίνει ο κύριος αντίπαλος της Νίκης. Στους αγώνες μεταξύ των δύο ομάδων εκφράζονταν βαθύτεροι κοινωνικοί, οικονομικοί, πολιτικοί και πολιτισμικοί ανταγωνισμοί.
Η παράσταση μιλά για αυτά που τους ενώνουν. Τα αποδυτήρια και τον αγώνα. Με κύριο στοιχείο τη μουσική και συνολικότερα τον ηχητικό κώδικα. Ο Βύρων Κατρίτσης, γνωστός για τα ηλεκτρονικά ambient ηχοτοπία του, χτίζει το ηχητικό περιβάλλον, το οποίο σε κύριο βαθμό εκτελείται ζωντανά από τους ηθοποιούς.
Με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, η συναυλία θα είναι βασισμένη σε δύο εμβληματικά έργα του Απόστολου Καλδάρα. Τον Βυζαντινό Εσπερινό και τη Μικρά Ασία, που κυκλοφόρησαν το 1972-73.
Ανάμεσα στα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα θα παρεμβάλλονται διασκευές εμβληματικών τραγουδιών από χώρες προέλευσης των προσφύγων στις μέρες μας. Το σκηνικό που θα περιβάλλει την ορχήστρα είναι πέντε μεγάλων διαστάσεων έργα ζωγραφικής του Κώστα Καλδάρα με θέμα τα γεγονότα από την προσφυγική κρίση του 2015 ενώ θα πραγματοποιείται και προβολή ιστορικών ντοκουμέντων και φωτογραφιών με θέμα τους πρόσφυγες διαχρονικά, μια επιλογή σε συνεργασία με την Ομάδα Τρικαλινών Φωτογράφων.
Με τη συνοδεία επταμελούς ορχήστρας σε ενορχηστρώσεις του Σάκη Κοντονικόλα, τραγουδούν ο Ανδρέας Καρακότας και η Ιωάννα Γιαννοπούλου.
Μια παράσταση που εκκινεί από το χωροχρονικό πλαίσιο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οι χορωδοί, ως επιβάτιδες μιας βάρκας που πλέει στο Ανατολικό Αιγαίο με προορισμό τις ελληνικές ακτές, αφηγούνται, στη δική τους μουσική γλώσσα η καθεμία, μνήμες από το παρελθόν και τις πατρίδες τους.
Πλούσιες και φτωχές, μικρές και μεγάλες, κόρες και μητέρες, άλλες από την Πόλη κι από τη Σμύρνη, άλλες από την Καππαδοκία, τον Πόντο και τα παράλια, μία μία μοιράζονται γνωστές και άγνωστες πτυχές της καθημερινότητας που αφήνουν πίσω.
Μέσα σε έναν αφαιρετικά φυσικό χώρο και με όχημα τα σώματα και τις φωνές, η βάρκα μετατρέπεται σε μια «κιβωτό» διάσωσης ετερόκλητων μουσικών αναφορών, τις οποίες συνδέει ένα ισχυρό κοινό βίωμα: η οδυνηρή μετακίνηση, ο ξεριζωμός, το ταξίδι για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Η προσμονή για τον νέο τόπο, για τη νέα πατρίδα, τη δεύτερη ευκαιρία για τη ζωή.
Οι συντελεστές της παράστασης προσεγγίζουν τα θέματα της Μικρασιατικής Καταστροφής μέσα από ποιήματα Μικρασιατών ποιητών, οι στίχοι των οποίων χαρακτηρίζονται από έντονη θρηνητική διάθεση, ανάλογη της τραγικότητας των γεγονότων του 1922.
Το συλλογικό τραύμα της απώλειας του «Παραδείσου» αντηχεί μέσα στα ποιήματα των προσφύγων-ποιητών, αποτελώντας σύνδεση με τις αντίστοιχες σημερινές καταστάσεις αλλά και ευρύτερα με τον θρήνο για την απώλεια ανθρώπων, τόπων, εστιών, σχέσεων και ελευθεριών. Η παράσταση στοχεύει στο να δημιουργήσει ένα ασφαλές πλαίσιο για μια διαφορετική θρηνητική τελετή αλλά και έναν ανοιχτό χώρο στοχασμού πάνω στα θέματα της απώλειας και της προσφυγιάς.
Εστιάζοντας λιγότερο στη λεπτομερή αφήγηση των γεγονότων της Καταστροφής και περισσότερο στη συναισθηματική τους πρόσληψη και στη συμβολική τους απεικόνιση, γύρω από τη Σκηνή 22 αναπτύσσεται ένα τελετουργικό δρώμενο άρσης του πένθους και ύμνου της ειρήνης και της ζωής.
Στη νέα παραγωγή σάμερταϊμ, η ομάδα bijoux de kant επιλέγει τον ποιητικό λόγο για να μιλήσει για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, για όλα όσα οι αισθήσεις του σώματος έχουν αντιληφθεί από καιρό ενώ το μυαλό αργεί.
Ένας νεαρός ξεναγός. Μια ραδιοφωνική παραγωγός επαρχιακού σταθμού. Μια παράξενη συνάντηση στο έλεος ενός μόνιμου, ανυποχώρητου καλοκαιριού στα ερείπια ενός αρχαιολογικού χώρου κάτω από έναν φαρμακερό ήλιο. Εκείνος περιμένει να χειμωνιάσει για να δροσιστεί. Εκείνη αδημονεί να ’ρθει ο Νοέμβριος για να ζήσει τον έρωτα της ζωής της κάτω από τη βροχή. Όσο το φθινόπωρο γίνεται αφήγηση και το καλοκαίρι ανεβάζει σφυγμούς, η επιστροφή της παλιάς διαδοχής των εποχών όπως την ξέραμε γίνεται η καινούρια ουτοπία. Μια μάταιη προσδοκία. Χαμένοι στις συζητήσεις τους, η Τερέζα και ο Χρόνης υποψιάζονται πως η ανάγκη τους για δροσιά και βροχή πιθανώς να μην ικανοποιηθεί και ξεκινούν δειλά τα πρώτα βήματα της συνειδητοποίησης.