Η ερμηνεύτρια Ελένη Τσαλιγοπούλου, η ηθοποιός Ελένη Κοκκίδου και έξι δεξιοτέχνες μουσικοί μάς προσκαλούν σε ένα ταξίδι μέσα από νότες και λέξεις στις αρχές του 20ού αιώνα, γεμάτο από την κοσμοπολίτικη αύρα της πόλης εκείνης που θα αποτελεί πάντα σημείο αναφοράς στη σύγχρονη ιστορία του ελληνισμού.
Η Σμύρνη, με τη θρυλική ομορφιά και την τραγική της κατάληξη, θα είναι για πάντα η πιο αγαπημένη «χαμένη πατρίδα» των Ελλήνων.
Εκατό χρόνια μετά τη θλιβερή επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Ελένη Τσαλιγοπούλου αποδίδει διαχρονικά τραγούδια της Σμύρνης και δημιουργίες συνθετών της εποχής και η Ελένη Κοκκίδου αφηγείται μαρτυρίες του ξεριζωμού και αποσπάσματα από σχετικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας. Μια συναυλία γεμάτη ιστορία για τη μνήμη που «πατρίδα της λέει τα τραγούδια», από δύο κορυφαίες καλλιτέχνιδες.
Συνεχίζοντας την έρευνά της στις διαγενεακές συμμετοχικές αφηγήσεις, η δημιουργική ομάδα του ΕΦΑΜΙΛΛΟΝ επικεντρώνεται στη Μικρασιατική Καταστροφή και την ιστορία δύο τόπων που συνδέθηκαν άμεσα με τους πρόσφυγες του 1922. Η Νίκαια, και το νησί της Χίου, ένας από τους βασικότερους πρώτους σταθμούς των εκδιωγμένων.
Βασική δραματουργική αφετηρία αποτελεί η έννοια του οίκου, τόσο ως υλική έκφραση της εδαφικοποίησης των σχέσεων στον χώρο όσο και ως νοητική κατασκευή. Στη σκηνή, λοιπόν, τοποθετείται ένα σπίτι, σκηνικός δείκτης κάθε χαμένης οικίας των προσφύγων και ταυτόχρονα κάθε πρώτης απόπειρας να δημιουργήσουν νέα στέγη.
Η δραματουργία αντλεί μαρτυρίες και αρχειακό υλικό από τις ενώσεις των προσφύγων, σε διάλογο με τις μελωδίες των μαθητών του Μουσικού Σχολείου Χίου, σε μια σκηνική μείξη θεάτρου και μουσικής, που γίνεται η γέφυρα ανάμεσα στους δύο τόπους και στις δύο εποχές.
Το μουσικό σύνολο Oros Ensemble συνεργάζεται με τον Όμιλο Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς Νήσου Λήμνου «Ανεμόεσσα», στο πλαίσιο μιας ξεχωριστής δράσης. Η τέχνη, η προστασία του περιβάλλοντος, η πρωτογενής παραγωγή ως αιτούμενα, ως δημιουργικός πυρήνας συνθέτουν μια site-specific λυρική περφόρμανς. Στο επίκεντρο βρίσκεται η Λήμνος, η «Ηφαίστειος Νήσος», ο «σιτοβολώνας του Αιγαίου», το πεδινότερο νησί της χώρας μας με τα ατέλειωτα σιταροχώραφα, που γέννησε μοναδικές γηγενείς ποικιλίες.
Για το εγχείρημα Σπόροι σε κίνδυνο ή ο ήχος του ασπρομύτικου, του άφκου και του κριθαριού το Oros Ensemble και ο όμιλος «Ανεμόεσσα» συμπράττουν με τον βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο και το τοπικό φεστιβάλ Κούρνος (Κournos Music Festival), που με κεντρικό άξονα τη μουσική έχει σκοπό του τη διοργάνωση site-specific παραγωγών, τόσο στο φυσικό περιβάλλον του νησιού όσο και σε επιλεγμένα κτίρια ιστορικής ή αρχιτεκτονικής σημασίας. Η καλλιτεχνική δράση θα υποστηριχτεί από τη Δανάη Σφακιανού, γεωπόνο που στοχεύει στη στήριξη παραδοσιακών πρακτικών του πρωτογενούς τομέα για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και του ιδιαίτερου τοπίου της Λήμνου.
Μια γυναίκα αποφασίζει να αφήσει τον κακοποιητικό της σύζυγο και να μεταναστεύσει στον βορρά, ώστε να ξαναβρεθεί με τις δύο πιο γενναίες φίλες της. Στο ταξίδι της τη συνοδεύουν η προσωπική βοηθός τεχνητής νοημοσύνης και η σκέψη της φάλαινας, της οποίας η εξελικτική πορεία πενήντα εκατομμυρίων ετών εμπνέει την ηρωίδα να ανασυνταχθεί και να συνεχίσει στον δρόμο της. Η μουσική είναι κι αυτή οδηγός.
Η παράσταση Το τραγούδι της φάλαινας παρουσιάζει έναν κόσμο που μαστίζεται από στρεβλό πολιτικό σύστημα, κοινωνικές αδικίες και τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης. «Αγωνιζόμαστε να φτάσουμε σε έναν προορισμό όπου οι συνθήκες θα ευνοήσουν την επιβίωσή μας. Κι αν δεν φτάσουμε εμείς, θα φτάσει η επόμενη γενιά ή μία από τις επόμενες». Τα πρωτοποριακά έργα της βραβευμένης συγγραφέως Σαντάλ Μπιλοντώ έχουν ως θεματικό άξονα την κλιματική κρίση.
Το εικαστικό έργο Aquatic Echoes παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και αποτελεί μια συνεργασία των εικαστικών Γιώργου Μωραΐτη, Latent Community και Φίλιππου Βασιλείου, και αποτελεί μια ηχητική έρευνα πάνω στα υδάτινα οικοσυστήματα της Μεσόγειου και στο πώς αυτά πλήττονται από την ανθρώπινη παρέμβαση. Σκοπός του έργου είναι να μεγεθύνει τα μη αντιληπτά ηχητικά αποτυπώματα που διαταράσσουν την κλιματική και οικολογική ισορροπία της Ελλάδας και της Μεσόγειου. Μετατρέποντας το κτήριο της Σκοτεινής Φυλακής σε ένα εμβυθιστικό περιβάλλον όπου ο ήχος και η εικόνα μας καλούν να ανασυνθέσουμε ένα βιώσιμο μέλλον, μέσα από τα θραύσματα μιας υπό κατάρρευσης εποχής.
Παράλληλα με την εικαστική εγκατάσταση Aquatic Echoes, θα πραγματοποιηθούν δύο βιωματικά εργαστήρια για παιδιά ηλικίας από 4 έως 12 ετών και εφήβους στο κτήριο περιοδικών εκθέσεων αρχαιοτήτων Παλάτι Ιουστινιάνι στο Κάστρο της Χίου (26, 27, 28/7). Το εργαστήρια για παιδιά με τίτλο ΣΥΝ-ΥΠΑΡΧΟΝΤΑΣ στο βυθό, DIVE-IN, Εcology & Αrt έχει ως στόχο την ευαισθητοποίηση των παιδιών σε θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος μέσα από αφηγήσεις, διάλογους, κίνηση και σωματικές τεχνικές. Tο εργαστήριο για εφήβους με τίτλο Sound Ecology Workshop εστιάζει σε μια καθοδηγούμενη περιπατητική εμπειρία, ακούγοντας τους ήχους και συζητώντας τη σημασία των υδάτινων οικοσυστημάτων υπό την καθοδήγηση των καλλιτεχνών.
Ύστερα από την πρώτη της εμφάνιση στη Μυτιλήνη με την παράσταση Αιγαίο (Ιερό του Μέσου, 2021), η ομάδα PATARI PROJECT επιστρέφει με τη νέα της παραγωγή Ροβ & Κρους, μια συναρπαστική παράσταση για όλη την οικογένεια, η οποία αποτελεί διασκευή του έργου Ο Ροβινσώνας και ο Κρούσος των Νίνο ντ’ Ιντρόνα και Τζάκομο Ραβίκιο.
Ενώ τα πάντα γύρω τους έχουν απαλειφθεί από πρωτοφανή πλημμύρα, δύο άντρες βρίσκουν καταφύγιο πάνω σε μια σκεπή σπιτιού. Ως «ναυαγοί» είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν μαζί για ένα διάστημα, όμως η ύπαρξη του «άλλου» φαντάζει εχθρική. Καθώς δεν μιλούν την ίδια γλώσσα προσπαθούν να επικοινωνήσουν με νοήματα και με τη γλώσσα του σώματος, κι αυτό γεννά έντονες κι εκρηκτικές καταστάσεις, συχνά ξεκαρδιστικές. Μόνοι στον κόσμο οι δυο «εχθροί», μην έχοντας αλλού να στραφούν, θα πλησιάσουν σιγά σιγά ο ένας τον άλλον και θα βρουν τρόπο να συνυπάρξουν. Και τότε έρχεται η ανατροπή… Και μετά τι; Ένα έργο με χιούμορ, για μικρούς και μεγάλους, ιδιαίτερο και συγκινητικό.
Το έργο Η επανάσταση των παλιών παιχνιδιών, αποτελεί μια ελεύθερη θεατρική διασκευή βασισμένη στο ομότιτλο παραμύθι του Χρήστου Μπουλώτη και παρουσιάζεται μέσα από τη σκηνοθετική ματιά της Σοφίας Παλάντζα.
Μια βροχερή νύχτα τα παλιά παιχνίδια αποφασίζουν να κάνουν επανάσταση. Με θάρρος και ενθουσιασμό θα ζήσουν την περιπέτεια και τον κίνδυνο, αποφασίζοντας να συγκρουστούν με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που έκλεβαν τις σκέψεις των παιδιών, αλλά και με τον ίδιο τους τον αρχηγό, ανακαλύπτοντας πως δεν είναι παιχνίδι αλλά άνθρωπος. Τα παιχνίδια με μοναδικό όπλο τη φαντασία θα μπουν στην άνιση μάχη κατά των ηλεκτρονικών μαχητών του πολέμου και της βίας για να διεκδικήσουν τη θέση τους στην καρδιά των παιδιών.
Η ομαδικότητα, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η αγωνιστικότητα, η ελευθερία και πάνω απ’ όλα η φαντασία ως δημιουργική πράξη είναι κάποιες από τις έννοιες που πραγματεύεται η παράσταση προσφέροντας στους θεατές στιγμές χαράς, ταξιδεύοντας επάνω σε πολύχρωμα σύννεφα παρέα με κουρδιστά στρατιωτάκια, μαϊμούδες με πιατίνια, τυμπανιστές, μονόκερους και χρωματιστές μπάλες.
Θεατρική περφόρμανς / Ηχητικός περίπατος / Έκθεση φωτογραφίας
Διακαλλιτεχνικό έργο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Στρατή Βογιατζή
Υπάρχει μια ζωή́ που συμβαίνει υπόγεια και σιωπηλά, και έχει συμφιλιωθεί με το χάος και τη συνύπαρξη ετερόκλητων στοιχείων που συνθέτουν τον κόσμο. Αυτή́ η ζωή́ συμβαίνει σε έναν τόπο που γνωρίζει, χωρίς βέβαια να μπορεί να το αποδείξει, ότι το Ατομικό́ είναι το Συλλογικό́, ότι το Άλλο είναι η ολοκλήρωση του Ενός, το Φανταστικό́ είναι ένα Πραγματικό́ που περιμένει να επαληθευτεί και το Πραγματικό́, με τη σειρά του, είναι ένα Φανταστικό́ που βιώθηκε μέσω των αισθήσεων. Ποιος είναι αυτός ο τόπος, αυτή́ η ανοιχτή́ έκταση στην οποία, όταν ετερόκλητα στοιχεία έρχονται κοντά, γονιμοποιείται η δυνατότητα ενός κόσμου που έως εκείνη τη στιγμή́ περίμενε «υπομονετικά τις κατάλληλες συνθήκες για να εμφανιστεί»; Ποιος είναι αυτός ο τόπος ο οποίος αντέχει να λειτουργήσει σαν το φόντο της εικόνας που πρόκειται να αποκαλυφθεί μα και σαν την ίδια την εικόνα; Ποιος είναι αυτός ο Κάμπος;
Η έκθεση φωτογραφίας του Στρατή Βογιατζή πραγματοποιείται με την υποστήριξη του MOMus και του Μουσικού Φεστιβάλ Χίου.
Δύο κορυφαία έργα της ελληνικής λογοτεχνικής κληρονομιάς. Δύο εμβληματικές γυναικείες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας, η Ερωφίλη του Γεωργίου Χορτάτση και η Τρισεύγενη του Κωστή Παλαμά, ανταμώνουν στη σκηνή.
Η Τρισεύγενη είναι «αστόχαστη, ανυπόταχτη, παράκοη, απόκοτη», αταίριαστη με τον ασφυκτικό κοινωνικό ιστό που την περιβάλλει. Ένα πλάσμα που υπερασπίζεται πεισματικά τη φύση του. Που πάει να πει, μια τραγική ηρωίδα. Η Ερωφίλη την παρακολουθεί καθώς αφηγείται την ιστορία της και τη συντροφεύει στοργικά. Σχολιάζει, ερμηνεύει, συμπάσχει. Είναι αυτή η νεράιδα της στέρνας, η νεκρή της μάνα. Ώσπου το τραγούδισμά της γίνεται εκείνο της Τρισεύγενης, καθώς λέει: «Το δικό μου το τραγούδι πάντα, που το τραγουδάει όλη μου η ζωή. Με το δικό μου το σκοπό». Μια ιστορία σφιχταγκαλιασμένη μ’ ένα τραγούδισμα.
Η δημιουργική ομάδα του ΑΠΑΡÄΜΙΛΛΟΝ, σταθερά προσανατολισμένη σε πρωτότυπες δραματουργίες που προκύπτουν μέσα από έρευνα, στρέφει την προσοχή της για πρώτη φορά στη δραματουργία του Ιάκωβου Καμπανέλλη και συγκεκριμένα στη θρυλική Αυλή των θαυμάτων, προτείνοντας μια συμμετοχική παράσταση, που εστιάζει στη σύγκρουση συμφερόντων γύρω από τον υπερτουρισμό στα ελληνικά νησιά.
Πιο συγκεκριμένα, οι ήρωες και οι θεματικές του Καμπανέλλη αναμειγνύονται με πραγματικές αφηγήσεις και στοιχεία που συλλέγονται με επιτόπια έρευνα, δημιουργώντας έναν συμβολικό τόπο διαπραγμάτευσης των επιπτώσεων της άκρατης τουριστικής ανάπτυξης, τόσο μέσα από την αντιπαραβολή των διαφορετικών εμπλεκόμενων οικονομικών συμφερόντων, ατομικών και συλλογικών, όσο και αναδεικνύοντας τα ηθικά και δεοντολογικά διλήμματα που προκύπτουν από τα παραπάνω, με έμφαση στην ανάπτυξη βιώσιμων δεσμών εντός της κοινότητας.
Σκηνικοί δείκτες από την «Αυλή» του Καμπανέλλη προσκαλούν τόσο τους συντελεστές όσο και τους θεατές, ντόπιους και επισκέπτες, να συμμετάσχουν σε ένα καλειδοσκόπιο ανθρώπινων χαρακτήρων και περίπλοκων σχέσεων.