Η νεανική-εφηβική σκηνή του Μικρού Βορρά παρουσίασε ολόκληρο το ιλιαδικό έπος του Ομήρου, σε 70 λεπτά, με τη σκηνοθετική ματιά του Τάσου Ράτζου. Η Ομηρική Μάχη με μια σύγχρονη αφηγηματική οπτική. Μια οπτική που, μέσα από την αναπαραστατική γλώσσα των εφήβων, φιλοδοξεί να ξαναβρεί την αμεσότητα της τέρψης χρησιμοποιώντας πολλαπλούς κώδικες αφήγησης. Η παράσταση ντύνεται μουσικά από τους Τhe Prefabricated Quartet, οι οποίοι, παίζοντας ζωντανά, έχουν έναν ισότιμο σκηνικό ρόλο, αναζητώντας και εκείνοι την ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και στη σύγχρονη μουσική έκφραση. Τρώες και Αχαιοί σφάζονται μεταξύ τους σαν καλοκουρδισμένες μαριονέτες των Θεών, σε μια αφήγηση που ξεκινά με έναν θυμό και λήγει με μια συμφιλίωση.
Η παράσταση βασίζεται στο κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Ο αυτοκράτορας και το αηδόνι, το οποίο εξετάζει τη σχέση ενός μηχανικού και ενός πραγματικού αηδονιού με έναν άνθρωπο. Θέμα της παράστασης είναι η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου, το διαδίκτυο και οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία χρησιμοποιώντας τεχνικές του σωματικού θεάτρου kinemo με έμφαση στην έντονη σωματικότητα, τον καταιγιστικό ρυθμό και την υψηλή ενέργεια. Κυριαρχούν οι έξυπνοι διάλογοι, η μουσική, το τραγούδι, η φαντασία. Το Δίλημμα του αυτοκράτορα με χιούμορ και ευαισθησία προσφέρει πολλές συγκινητικές και κωμικές στιγμές, ενώ τα διαδραστικά του μέρη εντάσσουν και τα ίδια τα παιδιά στην ιστορία, ολοκληρώνοντας έτσι τη βιωματική εμπειρία της παράστασης.
Τι σημαίνει, να είσαι έφηβος στο Ρέθυμνο σήμερα; Τι έχει αλλάξει απ’ την δική μας εφηβεία, των γονιών μας και των παππούδων μας; Ποια είναι η ιστορία αυτής της πόλης, εάν όχι οι ιστορίες των πολιτών της; Ποια είναι τα πληγωμένα της κομμάτια; Υπάρχει ίαση για αυτά; Τι διασπά αυτή την πόλη και τι την ενώνει; Τι πήραμε από τους γονείς μας και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Πότε θεωρείται κάποιος πολίτης; Μόνο όταν ασκεί τα πολιτικά του δικαιώματα; Υπάρχει θηλυκό για τον πολίτη; Πως είναι να αφήνεις πίσω σου το «παιχνίδι» και να μπαίνεις στον κόσμο των «ενηλίκων»; Πού τοποθετούμαστε σε σχέση με τους άλλους;
Και ο έρωτας, ο θυμός, ο φόβος, η απόρριψη, η βία, η ανία, τα όνειρα, οι αγωνίες, η μουσική;
Μια παράσταση βασισμένη στις τεχνικές του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της επινόησης, όπου ηθοποιός και μουσικοί performers της πόλης με βασική έμπνευση συνεντεύξεις και ερωτηματολόγια απευθυνόμενα σε εφηβικό, νεανικό και ενήλικο κοινό, συναντούν τις δικές τους εμπειρίες και μνήμες. Μια παράσταση με τη μορφή δήλωσης με βασικό όχημα τη φωνή, τη μουσική και το σώμα.
Η δραστήρια ομάδα Patari Project, με την πλούσια παράδοση στην παιδική σκηνή, στη νέα της δουλειά με τίτλο «Αιγαίο», δίνει μια σύγχρονη ματιά πάνω σε γνωστούς και αγαπημένους θαλασσινούς μύθους του αρχιπελάγους. Στη διασκεδαστική και συγκινητική αυτή παράσταση για παιδιά, αλλά και για όλες τις ηλικίες, οι περιπέτειες διαδέχονται η μία την άλλη σαν το παιχνίδισμα που κάνει το κύμα με το μελτέμι. Πλάσματα, θεοί, ήρωες και ναύτες συναντιούνται πάνω στα κύματα και ξετυλίγουν τις ιστορίες τους. Ηθοποιοί και θεατές ταξιδεύουν στη θάλασσα του Χρόνου και βουτάνε στον βυθό του Μύθου. Ανακαλύπτουν ξανά τις αιώνιες ιστορίες που συνδέουν το παρόν μας με το παρελθόν και το μέλλον, σχηματίζοντας ένα υπέροχο θαλασσινό παζλ…
Μια παράσταση που συνδυάζει τη σύγχρονη πειραματική μουσική με το μουσικό θέατρο. Με τη διαρκή χρήση ακαθόριστων φωνημάτων οι μουσικοί της παράστασης αποκαλύπτουν την ανθρώπινη φωνή ως ένα πρωτόλειο μέσο μη γλωσσικής επικοινωνίας, δημιουργώντας μια αίσθηση αρχέγονης τελετουργίας. Η ωμότητα των φωνών και των οργάνων είναι ηχητικά συμβάντα που οριοθετούν την βία, όπως αυτή ξεκλειδώνεται μέσα από το έργο του Ευριπίδη: μεταξύ Πενθέα και Διονύσου, μεταξύ των αντίθετων δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης, μεταξύ της παράδοσης και της θηριώδους επιθυμίας για το καινούριο. Όπως οι Βάκχες αναδεικνύουν μια αέναη σύγκρουση στη βάση της ανθρώπινης ψυχής και της ιστορίας, έτσι και η παράσταση Η Φωνή των Βακχών επιδιώκει να διεισδύσει στη φύση της ανθρώπινης φωνής και να αναδείξει τις ανεξερεύνητες πτυχές της.
Η παράσταση στηρίζεται σε τραγούδια που καταγράφηκαν τον 19ο αιώνα και συνδέονται με αντίστοιχα λαϊκά έθιμα που ακολουθούν τον ετήσιο κύκλο των εορτών αλλά και την πορεία ενηλικίωσης της γυναίκας όπως απεικονίζεται στη λαϊκή παράδοση. Από τα έθιμα της περπερούνας, της κούνιας, του κλήδονα, του γάμου μέχρι το τρυφερό νανούρισμα και το σπαρακτικό Μοιρολόι της Παναγίας. Πρόκειται για σειρά έργων της Μάρθας Μαυροειδή αποκλειστικά για φωνές, τα οποία χρησιμοποιούν σαν πρώτη ύλη παραδοσιακά τραγούδια, και επεξεργάζονται στίχους, μελωδίες και μοτίβα, δημιουργώντας μια μουσική νέας υφής. Τα έργα αφομοιώνουν μελωδικό και ποιητικό υλικό από παραδοσιακά μονοφωνικά τραγούδια, δημιουργώντας μια νέα πολυφωνία η οποία εμπνέεται από την τοπικότητα της παραδοσιακής μουσικής, συνδυάζοντάς την με σύγχρονη αρμονία. Στην παράσταση το γυναικείο φωνητικό σύνολο chórεs της Μαρίνας Σάττι συναντιέται με το φωνητικό κουαρτέτο Γιασεμί. Η σύμπραξη των δύο συνόλων διερευνά την εναλλαγή μεταξύ του μεγάλου φωνητικού συνόλου και του φωνητικού κουαρτέτου, μεταξύ μιας χορωδίας και μιας ορχήστρας από φωνές, αλλά και την αντιπαράθεση μεταξύ τραγουδιού και ορχηστρικού μέρους σε φωνητική απόδοση.
Στις Χορείες χώρων, κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και δοκίμιο, o Perec μας καλεί να περιδιαβούμε μαζί του τον χώρο. Πολλή αναφορά, ισχυρίζεται, έχει γίνει και γίνεται σχετικά με τον χρόνο, όχι όμως και γύρω από τον χώρο. Μας προτρέπει να παρατηρήσουμε το μέρος που ζούμε, τις συνήθειες τόσο τις δικές μας όσο και των άλλων ανθρώπων, τις προσόψεις των κτιρίων, την εξοχή και τα προάστια. Χωρισμένο με τίτλους όπως διαμέρισμα, πολυκατοικία, πόλη, γειτονιά, εξοχή, κόσμος, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια καλή βάση να ταξιδέψει κανείς ξεκινώντας από το κρεβάτι του, συνεχίζοντας στο υπόλοιπο σπίτι, κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, περπατώντας στη γειτονιά, στην πόλη, ταξιδεύοντας λίγο πιο πέρα στην εξοχή και συνεχίζοντας ανά τον κόσμο. Κανένας δογματισμός, απλές παρατηρήσεις, πολλές από τις οποίες σίγουρα έχεις κάνει είτε συνειδητά είτε όχι. Ένα διαφορετικό έργο που αποτελεί μεγάλη έμπνευση για τη σκηνή και προσφέρει ποικίλες δυνατότητες έρευνας. Με πηγαίο χιούμορ το οποίο εμπεριέχει η τραγική ειρωνεία της καθημερινότητας.
Μια παράσταση βασισμένη στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου. Ο Προμηθέας υπομένει και επιμένει. Αντιστέκεται στην εξουσία ενός παντοδύναμου θεού και μέσα από το προσωπικό του μαρτύριο οραματίζεται το μέλλον. Η σύγκρουση με την εξουσία είναι επώδυνη και υπερβατική. Ο Προμηθέας γίνεται σύμβολο της θυσίας για το κοινό καλό. Ο κάθε άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος, διάσημος ή άσημος, φτωχός ή πλούσιος, γεννημένος ή αγέννητος, εκεί που δεν υπήρχε – για να πορευτεί ένας άλλος άνθρωπος, πολλοί άνθρωποι. Τα δώρα του στους ανθρώπους ταξιδεύουν στον χρόνο και μοιάζουν και σήμερα πιο επίκαιρα και αναγκαία από ποτέ. Η επιστήμη και οι τέχνες μπορούν να εμποδίσουν τον αφανισμό του ανθρώπου; Ο λόγος γίνεται πεδίο μάχης, του δίκαιου και του άδικου, του καλού και του κακού. Το μέτρο είναι ο κανόνας κι όποιος ξεφύγει από αυτό τιμωρείται. Ποια είναι τα όρια της ανθρωπότητας τα οποία βλέπουμε συνεχώς να διακυβεύονται; Πώς αυτά τα όρια γίνονται το ίδιο το μαρτύριο; Ποιοι επιβάλλουν αυτά τα όρια; Ο θεατής έχει την ευκαιρία, μέσα από την οπτικοακουστική εμπειρία του νέου κόσμου που προβάλλει επί σκηνής, να πάρει θέση και να αναρωτηθεί: Η δράση του Προμηθέα ήταν ηρωική αντίσταση ή ύβρις; Ήταν πρωτοπόρος, επαναστάτης ή παρανοϊκός; Υπάρχει ένα ανελέητος θεός ή η δύναμη που επιβάλλει κάθε εξουσία; Ποια είναι η φωτιά; Ποια είναι η θυσία; Ποιο είναι το μαρτύριο;
Διάρκεια εγκατάστασης: 18-25 Αυγούστου
Το έργο Συμβίωσις αποτελεί μια ηχητική εγκατάσταση βασισμένη στα επιτύμβια επιγράμματα. Άνθρωποι με διαφορετικές ηλικίες, ιδιότητες και βιογραφίες συνθέτουν το πλήθος που περνάει στην άλλη όχθη της ύπαρξης, δημιουργώντας μια αόρατη πολιτεία. Κάποιοι πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους, άλλοι όχι. Τα μηνύματα από την άλλη πλευρά –την άλλη χρονικότητα– δεν σταματούν ποτέ να έρχονται. Το έργο Συμβίωσις τους επιτρέπει να ακουστούν μέσα από μια σύνθεση μουσικής και λόγου, που παράγεται αλγοριθμικά και εξελίσσεται διαρκώς κατά την περίοδο επτά ημερών. Ο στόχος αυτής της παράστασης φωνών είναι να προσδώσει μια τρισδιάστατη αίσθηση, σε έναν τόπο μνήμης, αλλά και να βοηθήσει ώστε να συμβεί μια «τελετή ενσυναίσθησης» για τον επισκέπτη. Μια συμβίωση ζωντανών και νεκρών, αρχαίου κόσμου και τεχνολογίας, λόγου και μουσικής.
Γιατροσόφια για τις αρρώστιες του σώματος, της ψυχής και του νου, για τους πόνους της καρδιάς, για τα άλγη του κορμιού, ένας συγκινητικός κι απόκοσμος θησαυρός λαϊκής σοφίας ξεδιπλώνεται στα βυζαντινά « Ιατροσόφια» του Ιωάννη Σταφιδά. Με άξονα το μαγικό βιβλίο του, η Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή συμπράττει με τον συνθέτη Νίκο Γαλενιανό και την εικαστικό Μαλβίνα Παναγιωτίδη για μια μουσική παράσταση που επιθυμεί να συνδεθεί ξανά με τη μαγγανεία, το ξόρκι, το παράλογο. Η ασθένεια, η αδυναμία, ψυχική και ανατομική, το γήρας και οι χυμοί της νιότης απέναντι στην αιώνια πάλη του ανθρώπου με τη ζωή και τον θάνατο. Δύο μουσικοί, τρεις τραγουδιστές, ένας συνθέτης και μία εικαστικός ξορκίζουν το πάσχον σώμα, φορέα της απόκρυφης ιστορίας της Ευρώπης, μέσα από τις ελληνικές, λαϊκές θεραπευτικές δοξασίες. Στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον του Ασκληπιείου της Κω, εκεί που συναντιούνται η Ανατολή με τη Δύση, αναμετριέται η ιστορία της επιστημονικής γνώσης με το μεταφυσικό, θυμίζοντας μας τη φράση του Φράνσις Μπέικον: «Όποιος δεν εφαρμόζει νέες θεραπείες, πρέπει να περιμένει καινούρια κακά. Γιατί ο χρόνος, είναι ο πιο μεγάλος πρωτοπόρος».