Το πρότζεκτ «δηλωθείσα τοποθεσία» αφορά στο σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός διατομεακού έργου που έχει στον πυρήνα του το έργο του Ν. Γ. Πεντζίκη «Πόλεως και Νομού Δράμας Παραμυθία». Η καλλιτεχνική ομάδα εκκινεί από το λογοτέχνημα για να παρουσιάσει μια εικαστική έκθεση με γλυπτά των Κώστα Σαχπάζη και Άννας Λάσκαρη, ένα ακρόαμα του λογοτεχνικού έργου – σε μορφή πολυμεσικής ηχητικής εγκατάστασης – καθώς και μια παράσταση χορού από τον Αλέξανδρο Φαρμάκη, με ζωντανή πρωτότυπη μουσική από τον Γιώργο Δούσο.
Η «δηλωθείσα τοποθεσία» του έργου είναι η πόλη και ο νομός Δράμας. Η συνθετική εικόνα που παράγεται εκθέτει το κοινό σε μια πολλαπλή εμπειρία του λογοτεχνικού έργου. Η εικαστική εγκατάσταση αναστοχάζεται πάνω σε ζητήματα χρόνου και ρυθμού, δομής, και έντασης μεταξύ των πολλαπλών αφηγήσεων στο έργο του Πεντζίκη. Η υπερβατικότητα της γραφής συναντιέται με την κίνηση του σώματος και παράγει ένα ηχητικό αποτύπωμα που περιβάλλει μαζί με ήχους οργάνων της ελληνικής και μη παράδοσης την παράσταση χορού.
Το διαθεματικό πολυσυλλεκτικό εγχείρημα Καβάφης: 4 ποιήματα για τη Νικόπολη επιχειρεί τη σύνδεση του ποιητικού σύμπαντος του Καβάφη και της σχέσης του με την αρχαιότητα, έτσι όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από τέσσερα ποιήματα, με τον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης και της ιστορίας της. Στο πλαίσιο αυτό, η ARTIFACTORY υλοποιεί για το 2021 μια θεματική εμπειρία με έμπνευση το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη Το τέλος του Αντωνίου.
Πρωτότυπα έργα στις τέχνες της φωτογραφίας και της μουσικής θα παρουσιαστούν στις 28 και 29 Αυγούστου στον αρχαιολογικό χώρο και στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Νικόπολης, πλαισιωμένα από μια ιδιαίτερη θεματική ξενάγηση.
Τα αρχειακά τεκμήρια αποτελούν ευγενική παραχώρηση του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση.
Η πόλη των αθέατων γυναικών της ERGON – CULTURE είναι ένα διακαλλιτεχνικό πρότζεκτ που επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα πώς θα ήταν η ιστορία αν την έγραφαν οι «αθέατες», «άφωνες» γυναίκες, μέσα από μια σειρά δράσεων που διοργανώνουν οι εμπνευστές της ιδέας, η εικαστικός Ράνια Μπέλλου και η μουσικός Νεβάρτ-Βερόν Γαλιλαία, σε συνεργασία με την ποιήτρια Άνια Βουλούδη.
Με βασικό άξονα μελέτης την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης και υπογραμμίζοντας την ιστορικότητα της συνείδησης και της συλλογικής μνήμης, οι τρεις γυναίκες καλλιτέχνες προσφέρουν νέες αναγνώσεις του ρόλου της γυναίκας από την αρχαιότητα ως σήμερα: εικαστική εγκατάσταση, διαδραστική περφόρμανς ποίησης, σύνθεση μουσικού έργου και μουσική περφόρμανς.
Χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις της ηχόρασης, της απτικής όρασης, του ήχου και του χρώματος, το πρότζεκτ δημιουργεί πρόσθετες γέφυρες αισθητηριακής επικοινωνίας με το παρελθόν.
Μέσα από την πρωτότυπη pop up paper mechanics puppet theater performance για παιδιά που συνδυάζει εμψύχωση, αφήγηση, ζωντανή μουσική και χρήση Ιαπωνικών τεχνικών, η ομάδα «Αφού» και τα ΜπαGάζια αφηγούνται το μύθο του εφευρέτη της αγαλματοποιίας, του αρχιτέκτονα και άγρυπνου τεχνίτη, που ήταν «ξακουστός σε όλον τον κόσμο, ταυτόχρονα για την τέχνη του, τις περιπλανήσεις και τις συμφορές του», φωτίζοντας παράλληλα επίκαιρους προβληματισμούς.
Ένα διακαλλιτεχνικό έργο όπου συναντιούνται το θέατρο, η περφόρμανς και τα εικαστικά. Αντλεί τα υλικά της έμπνευσής του από αρχαίους μύθους, την τραγωδία, την πρόσφατη επικαιρότητα, τον σύγχρονο φεμινισμό.
Στον αρχαιολογικό χώρο της Λατούς της Ετέρας, έναν τόπο βαθιά συνδεδεμένο με τη λατρεία γυναικείων θεοτήτων και με έκκεντρες αναγνώσεις των μύθων, διαμορφώνεται ένας «ασφαλής χώρος», μέσα στον οποίο αναδύεται εκ νέου η μυθική αφήγηση, αρθρώνεται μια γυναικεία φωνή που, εκκινώντας από το αρχέγονο και το προσωπικό, διεκδικεί την ενεργό συμμετοχή της στο πολιτικό.
Η ανθρώπινη φωνή, αλλά και ο ήχος σε κάθε μορφή του, φυσικός ή τεχνητός, έναρθρος ή άναρθρος, ζωντανός ή ηχογραφημένος, γίνονται ύλη και αποτύπωμα των αλλεπάλληλων επαναδιαπραγματεύσεων των μύθων στη σκηνή της πόλης.
Πρόκειται για μια παράσταση διακαλλιτεχνικής σύνθεσης που με σημείο αφετηρίας τη μυθολογία επιχειρεί να αναδιατυπώσει και να αφηγηθεί στο σήμερα την άλλη πλευρά των κραταιών μύθων που τη διέπουν. Μια μεταφορά του μυθολογικού κόσμου στο ορθολογικό μας σήμερα. Ένα μουσικό ταξίδι στην ανθρώπινη φαντασία αιώνων, μια σκηνική διαδρομή που θέλει να βγάλει στο φως το σκοτάδι που είναι συνυφασμένο με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Να το αποδεχτεί. Να το τραγουδήσει, να το ξεγελάσει, να το μεταμορφώσει, να το αφηγηθεί, να το αμφισβητήσει. Να παρακινήσει τους νεαρούς θεατές της να το επισκεφτούν με μια καινούρια, καθαρή ματιά. Η Σκύλλα, η Χάρυβδη, η Μέδουσα, η Αράχνη, ο Τυφώνας, ο Μινώταυρος κι οι Σειρήνες επανασυστήνονται στο εδώ και τώρα του μνημειακού χώρου της Γόρτυνας, στο τότε και πάντα της ανθρώπινης μυθιστορίας.
Μια παράσταση που αναφέρεται στη ζωή του Φρύγα «παραμυθά», από τα νεανικά του χρόνια μέχρι τον θάνατό του το 564 π.Χ., και απευθύνεται σε παιδιά από 7- 8 ετών και πάνω, αλλά και σε εφήβους. Μια παράσταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σε κοινό ενηλίκων. Στην 65λεπτη διάρκειά της παρουσιάζονται και κάποιοι από τους μύθους του, δραματοποιημένοι και ενταγμένοι στη δομή της σαν διδακτικά «ιντερλούδια», καθώς και σημαντικά γεγονότα του 6ου π.Χ. αιώνα, τα οποία προβάλλονται στη «οθόνη», που αποτελεί μέρος του σκηνικού. Στόχος της παράστασης είναι να καταδείξει ότι η ταπεινή καταγωγή και η άσχημη μορφή του Αισώπου (ο ίδιος ο Πλούταρχος περιγράφει λεπτομερώς τη δυσμορφία του) δεν τον εμπόδισαν να γίνει λαμπρός φάρος ήθους και ευθυκρισίας ανά τους αιώνες και το έργο του να γαλουχήσει γενιές και γενιές ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Το πρόγραμμα Τίνος είσαι; ερευνά το πώς μέσα από τις καθημερινές ιστορίες, τα ακούσματα και τις μνήμες των προγόνων τους, οι νέοι της Αλεξανδρούπολης γνωρίζουν την ιστορία της πληθυσμιακής ή της εθνοτικής ομάδας στην οποία ανήκουν και το πώς διαμορφώνουν την ατομική και συλλογική τους ταυτότητα. Σκοπός του προγράμματος είναι μέσω της προσωπικής τους εμπλοκής να γνωρίσουν τόσο τα κοινά όσο και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της ποικιλομορφίας των πολιτισμών που ενυπάρχουν στην πόλη.
Μέσα από τη χρήση της φωτογραφίας, των βίντεο-μαρτυριών, της μουσικής και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων οι νέοι της πόλης καλούνται να αναστοχαστούν επάνω στην έννοια της ταυτότητας, του προσφυγικού τραύματος και στη σημασία της διατήρησης της μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς.
H καλλιτεχνική δράση «Περί Χρείας Αναπνοής, Μετά Πανδημικά Μέλλοντα» παρουσιάζει δύο διαφορετικές παραστάσεις στις 28 και 29 Ιουλίου. Η πρώτη τιτλοφορείται «Τα Ερείπια εντός μου…» και πρόκειται για την εικαστική performance του Άγγελου Σκούρτη, ενώ η δεύτερη ονομάζεται «Asymptote», είναι χορευτική παράσταση και παρουσιάζεται σε πρωτότυπη μουσική του Κωνσταντίνου Μπακογιάννη. Ταυτοχρόνως, οι δύο αυτές παραστάσεις πλαισιώνονται από τρεις εικαστικές εγκαταστάσεις: «Το Κατώφλι» της Μαίρης Ρουσιώτη, τα «Αναθήματα» της Νάντιας Σκορδοπούλου και τις «Στήλες Ίασης» της Βιβέτας Χριστούλη, που θα εκτίθενται στο Γαλεριανό Συγκρότημα Θεσσαλονίκης από τις 15 Ιουλίου έως τις 5 Σεπτεμβρίου.
Όλες οι δράσεις αντλούν ερεθίσματα από τα αρχαία Ασκληπιεία και τη δυναμική τους ως ενεργά σύμβολα ιστορικής μνήμης που σχετίζονται με την ίαση και με αφορμή την πανδημία coronavirus, η δράση επιχειρεί την επικαιροποίηση της επαφής μας με το πολιτισμικό μας παρελθόν, για τον σχεδιασμό του μετα-πανδημικού μας μέλλοντος.
Με αφετηρία αρχαία ιατρικά συγγράμματα (Γαληνός) και ιδεολογικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για την υγεία, η δράση «Περί Χρείας Αναπνοής – Μετά Πανδημικά Μέλλοντα» αποτελεί σχόλιο και αισθητική ρήξη στην «πόλη του εγκλεισμού» που έχει προκύψει από τα μέτρα πρόληψης κατά της covid-19.
Η νεανική-εφηβική σκηνή του Μικρού Βορρά παρουσίασε ολόκληρο το ιλιαδικό έπος του Ομήρου, σε 70 λεπτά, με τη σκηνοθετική ματιά του Τάσου Ράτζου. Η Ομηρική Μάχη με μια σύγχρονη αφηγηματική οπτική. Μια οπτική που, μέσα από την αναπαραστατική γλώσσα των εφήβων, φιλοδοξεί να ξαναβρεί την αμεσότητα της τέρψης χρησιμοποιώντας πολλαπλούς κώδικες αφήγησης. Η παράσταση ντύνεται μουσικά από τους Τhe Prefabricated Quartet, οι οποίοι, παίζοντας ζωντανά, έχουν έναν ισότιμο σκηνικό ρόλο, αναζητώντας και εκείνοι την ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και στη σύγχρονη μουσική έκφραση. Τρώες και Αχαιοί σφάζονται μεταξύ τους σαν καλοκουρδισμένες μαριονέτες των Θεών, σε μια αφήγηση που ξεκινά με έναν θυμό και λήγει με μια συμφιλίωση.