Η παράσταση αξιοποιεί ως βασικό άξονα το κορυφαίο βυζαντινό έργο που επιγράφεται Ακολουθία του ανοσίου τραγογένη σπανού. Πρόκειται για μια μοναδική σάτιρα του ύστερου Βυζαντίου σε μορφή εκκλησιαστικής ακολουθίας, που είναι γραμμένη σε δημώδη γλώσσα και παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Λογοτεχνικά, η παράδοση του Σπανού φθάνει έως τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, ο οποίος είχε συνθέσει μια ομάδα σατιρικών ύμνων.
Μέσα από τη σύμβαση του ενυπνίου η παράσταση είναι ένας ποιητικός στοχασμός για τη μοναξιά και τη δοκιμασία στην έρημο, το ευάλωτο και εύθραυστο του εαυτού, του διαφορετικού ανθρώπου που θεωρείται «μη φυσιολογικός» και στιγματίζεται συλλογικά. Ένας σπανός ταπεινός καλόγερος ζει απομονωμένος σε ένα μοναστήρι. Το καθαρό του πρόσωπο και η ευγένεια τον κάνουν στόχο σε μια ομάδα μοναχών που τον πειράζουν με αστεία και δοκιμάζουν την πίστη του. Ένα βράδυ, ενώ προσεύχεται, κοιμάται. Στον ύπνο του, σε όνειρο, εμφανίζονται τα μέλη της μοναστικής κοινότητας να επιτελούν μια παράξενη λειτουργία ειδικά για αυτόν και μάλιστα τον εξαναγκάζουν να λάβει μέρος. Είναι η ακολουθία για τον σπανό καλόγερο που είναι τόσο διαφορετικός και θεωρείται λειψός από τους υπόλοιπους «κανονικούς» μοναχούς.
Ιστορίες Ελληνίδων από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα -επιμελώς αποσιωπημένες- που αντιστάθηκαν στο παραδοσιακό σχήμα της υποτακτικής συζύγου και νίκησαν. Ιστορίες Ελληνίδων που προσπάθησαν ν’ αντισταθούν και φιμώθηκαν. Γυναίκες που παλεύουν καθημερινά να αποδείξουν την επάρκεια του φύλου τους. Στιγμές από τον αέναο αγώνα της γυναικείας χειραφέτησης που άλλαξαν συνειδήσεις. Από τα μαθήματα οικιακής οικονομίας και τη λαϊκή κουλτούρα που διαμόρφωσαν και συντήρησαν την υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας στο συλλογικό ασυνείδητο, μέχρι την Καλλιρρόη Παρρέν και την Αύρα Θεοδωροπούλου που έθεσαν τις βάσεις του φεμινισμού στη χώρα μας. Τρεις γυναίκες από σκηνής, μας αφηγούνται και αναρωτιούνται μαζί μας: Πώς θα είχε διαμορφωθεί η πραγματικότητα, αν διδασκόμασταν την ιστορία από τα μάτια των γυναικών που κόντρα σε όλα τα στερεότυπα, άφησαν το χέρι και πάτησαν στα πόδια τους;
H Alcedo Folk Band συνθέτει ένα τελείως καινούργιο και φρέσκο κείμενο που έχει αφετηρία και έμπνευση τις διηγήσεις περί μεταμορφώσεων του Οβίδιου και χτίζουν ένα χορόδραμα το οποίο ονομάζει folk opera.
Νέες και πρωτότυπες μουσικές, χοροί, ιντερμέδια, τραγούδια και απρόσμενα «χορικά» ξετυλίγουν και αποκαλύπτουν την εξέλιξη της ιστορίας, ενώ το χορευτικό τρίο Araneum ανασυνθέτει συνεχώς επί σκηνής τις εικόνες της αφήγησης.
Οι έξι μουσικοί συχνά συμμετέχουν σε σκηνικές δράσεις, ενώ με διάφορους τρόπους συμβάλλουν όχι μόνο στις μυθολογικές «μεταμορφώσεις» αλλά και σε αυτές της μουσικής φόρμας
Η Έκτορος Κάθαρσις είναι η δραματουργική σύνθεση αποσπασμάτων της Ιλιάδας που αφορούν τον ομηρικό ήρωα Έκτορα. Έχουν απομονωθεί οι στίχοι, ετεροαναφορικοί και αυτοαναφορικοί, σχετικά με αυτόν και αποδίδονται με τη μορφή ραψωδιακής αφήγησης, με τη συνοδεία ζωντανής μουσικής. Η μήνις του νικητή ή η ηρωική πορεία του ηττημένου; Το τέλος του Τρωικού πολέμου δεν συμπίπτει με το θάνατο του Αχιλλέα αλλά με τον θάνατο του Έκτορα. Η παράσταση πραγματεύεται την ανάδειξη της οπτικής του ηττημένου, του ατιμασμένου νεκρού, του υπερασπιστή της Τροίας, του αρνητή του πολέμου, του Έκτορα. Τα κυρίαρχα στοιχεία της παράστασης είναι ο ομηρικός λόγος, η ζωντανή πρωτότυπη μουσική, το φυσικό φως και το τοπίο του αρχαίου θεάτρου της Μήλου όπου ο θεατής γίνεται κοινωνός μιας ανεπανάληπτης ραψωδιακής εμπειρίας.
Ένα πρόγραμμα με την Ανεξάρτητη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», με τραγούδια του Θεοδωράκη σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Τάσου Λειβαδίτη και Μανόλη Αναγνωστάκη. Τραγούδια αντίστασης, εξέγερσης, τραγούδια μελωδικά, λυρικά, ερωτικά, τραγούδια για μίαν άνοιξη που δεν ήρθε ποτέ αλλά και για τις «χρυσές πολιτείες που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην αλήθεια και στο αίθριο το φως».
Είναι τα τραγούδια των κύκλων Επιτάφιος, Ρωμιοσύνη και 18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Πολιτεία, Της εξορίας, Λυρικά, Οκτώβρης ´78, σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και
Μπαλάντες, Της Εξορίας και Αρκαδία VIIΙ που περιλαμβάνει το Μιλώ και τον Χάρη, τραγούδια του είδους που ο Μίκης Θεοδωράκης ονομάζει τραγούδια-ποταμός, σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη.
Τρεις ποιητές και ένας συνθέτης. Ασυμβίβαστοι ποιητές, αγωνιστές, μαχητές της Ελευθερίας.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Δημήτρης Μπάσης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Σαββέρια Μαργιολά και ο Παναγιώτης Πετράκης που συμμετέχει με τον διπλό́ ρόλο ερμηνευτή και ηθοποιού.
Στο αριστούργημα του Διονυσίου Σολωμού, «Η Γυναίκα της Ζάκυθος», την ιστορία οραματίζεται και αφηγείται ο Διονύσιος Ιερομόναχος και το κύριο πρόσωπο είναι μια γυναίκα υψηλής τάξης, που διακρίνεται για την εξωτερική και εσωτερική της ασχήμια. Απαξιωτική προς τον αγώνα, σκληρή απέναντι στις Μεσολογγίτισσες, γεμάτη φθόνο και μίσος. Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την εκτρωματική αυτή μορφή; Σάτιρα ή και πολιτική αλληγορία; Η Γυναίκα μπορεί να συμβολίζει την εμφύλια Διχόνοια, τις φατρίες και τα προσωπικά συμφέροντα που οδήγησαν την Ελληνική Επανάσταση στον αφανισμό – και που… ακόμα τυραννούν τον τόπο; Ή μήπως είναι και υπαρξιακή αναζήτηση; Η Γυναίκα σαν alter ego του αφηγητή Διονυσίου Ιερομονάχου, σαν alter ego του ίδιου του Σολωμού, καθρεφτίζει την σκοτεινή όψη της ανθρώπινης ψυχής, την άβυσσο της ψυχής του καθενός μας. Την «κόλαση», ενώ παρακεί φωτίζεται αδρά το λιγοστό παραδείσιο φως που εκπέμπουν όσοι εξυψώνονται ηθικά, σαν τους Μεσολογγίτες και, κυρίως, τις Μεσολογγίτισσες. Θα υπάρξει λύτρωση; Όταν τα αποσπάσματα του Σολωμού συναντούν τα ερείπια του Ζακυνθινού κάστρου. Μία σκηνική σύνθεση λέξεων ήχων, σύγχρονης μουσικής, εκκλησιαστικών μουσικών στοιχείων μελισματικού λόγου. Μια σύνθεση, κινήσεων, εικόνων, νοημάτων εμπνευσμένων από το πολύσημο Σολωμικό αριστούργημα.
«Τι είναι ο χρόνος και μπορούμε άραγε ποτέ να τον δαμάσουμε;»
Απ’ αυτό το ερώτημα εκκινεί η παράσταση και αναζητώντας απαντήσεις στρέφεται στον αρχέγονο ελληνικό μύθο του Κρόνου και την κοσμογονική σύγκρουσή του με τον Δία. Ο Κρόνος συμβολίζει τον αδηφάγο χρόνο, που καταβροχθίζει τα παιδιά του οδηγώντας τα στην ανυπαρξία. Την παντοδυναμία του έρχεται ν’ ανατρέψει το μοναδικό παιδί που ξέφυγε της καταστροφικής μανίας του, ο Δίας, σύμβολο και πηγή της «ζωής». Η παράσταση προσεγγίζει τον μύθο ως το διαχρονικό όνειρο εξάλειψης του χρόνου, που μας υπενθυμίζει πως ο χρόνος τελικά μπορεί να νικηθεί εκεί που η ζωή επικρατεί. Ο αφηγηματικός κορμός της παράστασης βασίζεται στη Θεογονία του Ησίοδου και πλαισιώνεται από ορφικούς ύμνους. Μια μουσικοθεατρική περφόρμανς με μία ηθοποιό, έναν μουσικό και πολλά όργανα.
H παράσταση ζωντανεύει µουσικοθεατρικά το οµώνυµο πεζογράφημα του Γιώργου Ιωάννου, διατηρώντας και φωτίζοντας την µοναδικότητα της ύφανσής του.
Στη δραµατουργική σύνθεση, παρεµβάλλονται ποιήµατα του Μανόλη Αναγνωστάκη και του Ντίνου Χριστιανόπουλου, αποσπάσµατα από το Ο πεθαµένος και η ανάσταση του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, καθώς και από το πιο αρχετυπικό ερωτικό ποίηµα, το Άσµα Ασµάτων.
Παράλληλα, συνδιαλέγονται αυθεντικές συνθέσεις για κουαρτέτο σαξοφώνων των σύγχρονων Αμερικανών εκπροσώπων του µινιµαλισµού: Φίλιπ Γκλάς και Μάικλ Νάιμαν.
…..ως βλέπων το αόρατο ενεκαρτέρησε…..
Η ΕΞΑΓΩΓΗ εξυμνεί το φως, τη ζωή και το ένστικτο για επιβίωση, μέσα από μια καρτερική πορεία αναζήτησης. Η ΕΞΟΔΟΣ του ανθρώπου προς το φως, η πάλη με τις δυσκολίες του βίου, η ομορφιά και η αγάπη, είναι ένας διαχρονικός ανθρώπινος μουσικός βηματισμός στον χώρο της Δήλου. Προτείνουμε μία ουτοπία που υπήρξε, στο ιερό νησί των αρχαίων, μία ουτοπία σαν ένα ζωντανό ανθρώπινο μουσείο. Τα σπαράγματα του Εζεκιήλ και τα αποσπάσματα από το Βιβλικό κείμενο της Εξόδου, συνδυάζονται με ένα χορικό όπου φωνές, ψαλμοί, ανθρώπων αγωνίζονται να διαβούν «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου» και να εξέλθουν νικητές στο φως της ζωής. Η κειμενική αυτή «συνήχηση» αποτελεί ένα συμβολικό ορατόριο για την ελπίδα και την καρτερία.
Η νέα ηχητική εγκατάσταση του Coti K. με τίτλο Ο χρόνος, η σκιά του και άλλες μηχανές θα λάβει χώρα στο Οθωμανικό Χαμάμ στο Κάστρο της Χίου. Η εγκατάσταση αυτή βασίζεται στην ιδέα ότι η μυθολογία είναι ένα «σύστημα» ερμηνείας και κατανόησης ανεξήγητων –μεταφυσικών και μη– ερωτημάτων μέσα από φανταστικά γεγονότα.
Έχοντας σαν αφετηρία τα ηλιακά ρολόγια, τα οποία χρησιμοποιούν τη σκιά για να μετατρέψουν τον φευγαλέο χρόνο σε μετρήσιμη μονάδα, έτσι και η εγκατάσταση αυτή μετατρέπει τη ροή και την κίνηση του φωτός και των σκιών σε ακουστική εμπειρία.
Με τον τρόπο αυτόν ενεργοποιείται ο σιωπηλός αρχαιολογικός χώρος του Χαμάμ και μετατρέπεται σε ένα ζωντανό θέατρο ήχου και φωτοσκιάσεων.