Season: 2022

Ίχνη

Μια αναζήτηση των διαδρομών των γεγονότων, των εικόνων, των ιδεών, μέσα στον χρόνο: Η ομάδα Die Wolke παρουσιάζει τα Ίχνη, μια παράσταση σύγχρονου χορού που αντλεί την πρώτη ύλη της από συνεντεύξεις, με κεντρικό άξονα τη λειτουργία της μνήμης και της προφορικής επικοινωνίας στη διαμόρφωση των εικόνων με προέλευση το μικρασιατικό ιδίωμα.

Η κίνηση, σε συνέργεια με μουσικές και ηχητικές συνθέσεις, προσεγγίζει την υποκειμενικότητα των περιγραφών, τη χαμηλή ευκρίνεια, τα κενά και τον αρνητικό χώρο σαν φθορά που αποκαλύπτει τη διάσταση του χρόνου στις ποιητικές εικόνες, εστιάζοντας έτσι στη διυποκειμενικότητα των αφηγηματικών διαθλάσεων.

Μικρά Ασία: όλα εδώ υπάρχουν για να θυμίζουν

Το έργο αυτό είναι μια σύμπραξη σύγχρονου χορού και πρωτότυπης μουσικής και εμπνέεται από εικόνες και συναισθήματα που αναβλύζουν μέσα από κείμενα γνωστών συγγραφέων και ποιητών (Σωτηρίου, Βενέζης, Σεφέρης, Χέμινγουεϊ κ.ά.) που έγραψαν για τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Η απόγνωση, η θλίψη, ο τρόμος, η οδύνη και ο αγώνας επιβίωσης και ενσωμάτωσης των Μικρασιατών δραματοποιούνται μέσα από χορογραφίες σύγχρονου χορού, οι οποίες εμπλουτίζονται με σύγχρονες μουσικές συνθέσεις και τραγούδια που συνυφαίνουν ηλεκτρονικά ηχοτοπία με μικρασιάτικους μουσικούς δρόμους και ρυθμούς. Οι στίχοι των τραγουδιών εμπνέονται από εικόνες και συναισθήματα που αναδύονται από τα κείμενα.

Σκοπός του έργου είναι να αναδείξει την ικανότητα των Μικρασιατών προσφύγων να μετουσιώσουν τον πόνο και τη θλίψη σε τέχνη.

ΙΚΕΣΙΑ Από την Προσφυγιά στην Προσφυγή.

Ο Ικέτης και η τελετουργία της Ικεσίας αποτελούσαν άγραφους νόμους με θεία προέλευση και προστάτη τους τον βασιλιά των θεών Δία, τον θεϊκό εκείνο πρόσφυγα που ως βρέφος διασώθηκε μετά την προσφυγή της μάνας του Ρέας στο ιερότατο των κρητικών σπηλαίων Ιδαίο Άντρο.

Σε αυτόν τον εμβληματικό χώρο, στην καρδιά του Ψηλορείτη, μέσα από μια καλλιτεχνική και επιστημονική σύμπραξη, μπαίνει ένας ιδιαίτερος στόχος, να προσεγγιστεί η διαχρονική έννοια της Ικεσίας ως προσφυγιάς και προσφυγής με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Στα 1.550 μέτρα υψόμετρο θα επιχειρηθεί ένας συμβολικός θεματικός κύκλος από την προκυμαία της Σμύρνης στους πρόποδες του Ξένιου Δία, που θα περιλαμβάνει δύο θεματικές εισηγήσεις, ένα θεατρικό απόσπασμα από την τραγωδία Ικέτιδες του Αισχύλου, τον μουσικοθεατρικό αυτοσχεδιασμό ΠροσφυΓαία Project και τη μουσική παράσταση του συγκροτήματος του Κρητικού καλλιτέχνη Βασίλη Σκουλά.

Α΄ Μέρος – Θεματικές εισηγήσεις, ομιλητές

«Τα πρώτα χρόνια των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής στην Κρήτη, οι συνθήκες διαμόρφωσης μιας νέας καθημερινότητας στη νέα πατρίδα»: Ελένη Ψαραδάκη Διδάκτωρ Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης

«Ικέτες Ασύλου – Η πολιτισμική διαχρονικότητα της προσφυγιάς από την προκυμαία της Σμύρνης στους πρόποδες του Ξένιου Δία»: Γιώργης Α. Καλομοίρης Υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτιστικού Σχεδιασμού και Ανάπτυξης Πολιτικών Πολιτισμικής Δημοκρατίας

Β΄ Μέρος – Θεατρικό

Μουσικοθεατρικός και χορευτικός αυτοσχεδιασμός ΠροσφυΓαία Project

Ηθοποιός, περφόρμερ: Μαρία Αθητάκη

Ηθοποιός (ο λόγος του βασιλιά Πελασγού από την τραγωδία Ικέτιδες του Αισχύλου): Μάρκος Γέττος

Μουσικός, μαντολίνο: Βασίλης Δραμουντάνης

Γ΄ Μέρος – Μουσική παράσταση

Μουσικό δρώμενο με τον Βασίλη Σκουλά και το συγκρότημά του

Μαντολίνο, τραγούδι: Βασίλης Δραμουντάνης

Λαούτο: Γιάννης Σπαχής

Κιθάρα, βιολί: Ελένη Τορνεσάκη

Ισλαχανέ

Το Θέατρο Σημείο, με νοηματικό ιστό τη μοναδική διαδρομή του Ισλαχανέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους και της Θεσσαλονίκης, προτείνει μια διπλή προσέγγιση έχοντας σαν κέντρο πάντα το 1922.

Στον πυρήνα του βρίσκονται δέκα θεατρικά ταχυδράματα με θέμα το Ισλαχανέ, από πολύ σημαντικούς συγγραφείς και ερμηνευτές, ηθοποιούς, περφόρμερ, ανάπηρους χορευτές, χορευτές, λυρικούς τραγουδιστές, τα οποία διατρέχουν την ιστορία εφαπτόμενων θρησκειών, ανθρώπων, συνειδήσεων, οικογενειών, ορφανών, μουσουλμάνων, χριστιανών, σιδηρουργών, τεχνουργών, ανθρώπων του μόχθου κ.ά.

Η παράσταση συνομιλεί με αντικείμενα, προφορικές μαρτυρίες, ήχους, με το σήμερα, με τα τραύματα, τον φόβο, την προκατάληψη, την ελπίδα, και συμπλέκεται με την εικαστική εγκατάσταση-χειρονομία. Τα διακόσια χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση πέρσι και φέτος τα εκατό χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή είναι ευκαιρία για αποτίμηση και επαναπροσδιορισμό. Τα έργα που θα παρουσιαστούν στην έκθεση φωτίζουν πλευρές της ελληνικής κοινωνικής πραγματικότητας.

Σκοτεινή πλευρά της μνήμης / Η προκυμαία

Μια μουσική παράσταση πολυμέσων για το συλλογικό τραύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και για τη διττή υπόσταση της ρίζας μας. Δομείται πάνω σε μαρτυρίες ανωνύμων πρωταγωνιστών του ιστορικού χρόνου, που στην παράσταση εκφέρονται από ένα αθέατο πρόσωπο.

Ψηφίδες ζώσας μνήμης, σταχυολογημένες απ’ την ιερή δεξαμενή των τεθνεώτων, στάζουν την ευλογία τους στο σήμερα, υφαίνοντας το έδαφος που πάνω του κάθε πληγή γιορτάζει και γιατρεύεται. Η ζώσα ρίζα της καταστροφής βλασταίνει υπόγεια στο σώμα της Ελλάδας, θεμελιώνοντας μια Μικρασία πιο πραγματική απ’ την πραγματική.

Όλα εγκαταλείπονται στον ωκεανό του αναπότρεπτου, μεταμορφώνοντας το πλήθος των ανέστιων σε σύμβολο διεθνικό. Νησίδα παρηγορίας η Μουσική, ένας υπαινιγμός της μέσα Πατρίδας προς την οποία οι πρόσφυγες αδιαλείπτως πορεύονται.

Σμύρνη αιώνια

Μια πρόταση που συνδυάζει αυθεντική παραδοσιακή μουσική της Μικράς Ασίας, από τις ημέρες της χαράς και της ευδαιμονίας μέχρι τις ημέρες του ξεριζωμού, ρεμπέτικη-λαϊκή όπως αυτή εξελίχθηκε στη μητροπολιτική Ελλάδα, καθώς και σύγχρονη μουσική.

Συνυπάρχουν τρεις διαφορετικές ορχήστρες, η αυθεντική παραδοσιακή της Σμύρνης, η ρεμπέτικη-λαϊκή στην εξέλιξή της στη μητροπολιτική Ελλάδα, καθώς και η κλασική συμφωνική ορχήστρα για το Ορατόριο. Η τελευταία, σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση του έργου Μνήμες του Χρήστου Σαμαρά.

Το Οδοιπορικό είναι μια αλληλουχία και συνύπαρξη μουσικής, ποίησης, χορού, απεικονίσεων και υποκριτικής ερμηνείας και συνθέτει μια ολοκληρωμένη, μεστή και πολύτεχνη συναυλία-παράσταση που αναδεικνύει την αιώνια Μικρά Ασία των Ελλήνων.

Θυμάμαι

Με μικρές δηλώσεις φτιάχνεται ένας χάρτης της ψυχής μας. Μια παράθεση από μνήμες. Ένας κατάλογος του παρελθόντος. Μια συλλογή από υλικά και εικόνες με φαινομενικά τυχαία σειρά. Ένα κολάζ, μια συναρμολόγηση προτάσεων που όλες αρχίζουν με τη φράση: Θυμάμαι…

Ένας διάλογος ανάμεσα στις παραστατικές τέχνες, τη δημόσια και εφαρμοσμένη ιστορία, τους ιστορικούς περιπάτους, την έννοια της πολιτιστικής διαδρομής στο μνημειακό τοπίο, και τον βιωματικό τρόπο κατανόησης της μνήμης κάθε προσφυγιάς, σε έναν κόσμο αναταράξεων και κλυδωνισμών.

Δύο ξεναγοί-περφόρμερ επιχειρούν μια ενσώματη επιστροφή στο παρελθόν. Θα οδηγήσουν μια ομάδα περιηγητών στις διαδρομές της αρχαίας τοπογραφίας, με τον ήχο να αποτελεί τον υποστηρικτή της συλλογικής μνήμης. Η περιήγηση αυτή θα δημιουργήσει σποραδικά και φευγαλέα επεισόδια απροσδόκητων αναμνήσεων, με τη μορφή προμαγνητοφωνημένου ηχητικού τοπίου, το οποίο θα αναπαράγεται με τη χρήση ακουστικών.

Σαν σμίγουνε καρσί Ανατολή και Δύση…

Μια μουσικοχορευτική παράσταση, σε συνεργασία με το θέατρο σκιών του Άθου Δανέλλη και της μουσικής κομπανίας του Κυριάκου Γκουβέντα, η οποία θα επιχειρήσει να καταδείξει τη μουσική και χορευτική παράδοση της Μικράς Ασίας, μέσα από ένα ταξίδι στον τόπο και στον χρόνο πριν την καταστροφή της. Όπως και στον μετέπειτα βίαιο ξεριζωμό των κατοίκων της και τον μετασχηματισμό αυτής της παράδοσης στο νέο πλαίσιο διαβίωσης στην Ελλάδα της περιόδου εκείνης.

Η Μικρά Ασία υπήρξε ένα σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, ένα χωνευτήρι μουσικών παραδόσεων Δύσης και Ανατολής.

Tα τραγούδια και οι σκοποί που επιζούν σήμερα σε μεγάλο μέρος της λαϊκής μουσικής είναι γνωστό ότι αποτελούν μια κληρονομιά που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και από μια περιοχή που βρίσκεται τόσο κοντά όσο και μακριά: τη Μικρά Ασία.

emigranti: τραγούδια, λέξεις και εικόνες του Νότου και του Νόστου

Με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι encardia παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο και πολύ «επίκαιρο» μουσικό πρόγραμμα.

Μια εξαιρετική ανθολογία τραγουδιών και κειμένων που θα φωτίσει το πάντα επίκαιρο ζήτημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.

Κεντρικό σημείο της παράστασης θα προβάλει η ανθρώπινη αλληλεγγύη που μόνο αυτή μπορεί να μετριάσει τον πόνο του «Ξένου», ακόμα και να τον μεταμορφώσει σε ελπίδα και αισιοδοξία.

Νίκη

Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή πολλοί πρόσφυγες έφθασαν και στην πόλη του Βόλου. Το 1923 ξεκίνησε η δημιουργία του προσφυγικού συνοικισμού για τη στέγαση των προσφύγων. Οι περισσότεροι πρόσφυγες δούλευαν στα εργοστάσια καπνού, ενώ παράλληλα άρχισαν να ιδρύουν συλλόγους και σωματεία. Μεταξύ αυτών ήταν και ο αθλητικός σύλλογος Νίκης, από τον οποίο ιδρύθηκε η ποδοσφαιρική ομάδα Νίκη Βόλου.

Το 1937 κάνει την εμφάνισή του στο ποδοσφαιρικό τοπίο ο Ολυμπιακός Βόλου, που αποτελείται κυρίως από ντόπιους παίκτες και ο οποίος θα γίνει ο κύριος αντίπαλος της Νίκης. Στους αγώνες μεταξύ των δύο ομάδων εκφράζονταν βαθύτεροι κοινωνικοί, οικονομικοί, πολιτικοί και πολιτισμικοί ανταγωνισμοί.

Η παράσταση μιλά για αυτά που τους ενώνουν. Τα αποδυτήρια και τον αγώνα. Με κύριο στοιχείο τη μουσική και συνολικότερα τον ηχητικό κώδικα. Ο Βύρων Κατρίτσης, γνωστός για τα ηλεκτρονικά ambient ηχοτοπία του, χτίζει το ηχητικό περιβάλλον, το οποίο σε κύριο βαθμό εκτελείται ζωντανά από τους ηθοποιούς.