Το έργο Η επανάσταση των παλιών παιχνιδιών, αποτελεί μια ελεύθερη θεατρική διασκευή βασισμένη στο ομότιτλο παραμύθι του Χρήστου Μπουλώτη και παρουσιάζεται μέσα από τη σκηνοθετική ματιά της Σοφίας Παλάντζα.
Μια βροχερή νύχτα τα παλιά παιχνίδια αποφασίζουν να κάνουν επανάσταση. Με θάρρος και ενθουσιασμό θα ζήσουν την περιπέτεια και τον κίνδυνο, αποφασίζοντας να συγκρουστούν με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που έκλεβαν τις σκέψεις των παιδιών, αλλά και με τον ίδιο τους τον αρχηγό, ανακαλύπτοντας πως δεν είναι παιχνίδι αλλά άνθρωπος. Τα παιχνίδια με μοναδικό όπλο τη φαντασία θα μπουν στην άνιση μάχη κατά των ηλεκτρονικών μαχητών του πολέμου και της βίας για να διεκδικήσουν τη θέση τους στην καρδιά των παιδιών.
Η ομαδικότητα, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η αγωνιστικότητα, η ελευθερία και πάνω απ’ όλα η φαντασία ως δημιουργική πράξη είναι κάποιες από τις έννοιες που πραγματεύεται η παράσταση προσφέροντας στους θεατές στιγμές χαράς, ταξιδεύοντας επάνω σε πολύχρωμα σύννεφα παρέα με κουρδιστά στρατιωτάκια, μαϊμούδες με πιατίνια, τυμπανιστές, μονόκερους και χρωματιστές μπάλες.
Ύστερα από την πρώτη της εμφάνιση στη Μυτιλήνη με την παράσταση Αιγαίο (Ιερό του Μέσου, 2021), η ομάδα PATARI PROJECT επιστρέφει με τη νέα της παραγωγή Ροβ & Κρους, μια συναρπαστική παράσταση για όλη την οικογένεια, η οποία αποτελεί διασκευή του έργου Ο Ροβινσώνας και ο Κρούσος των Νίνο ντ’ Ιντρόνα και Τζάκομο Ραβίκιο.
Ενώ τα πάντα γύρω τους έχουν απαλειφθεί από πρωτοφανή πλημμύρα, δύο άντρες βρίσκουν καταφύγιο πάνω σε μια σκεπή σπιτιού. Ως «ναυαγοί» είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν μαζί για ένα διάστημα, όμως η ύπαρξη του «άλλου» φαντάζει εχθρική. Καθώς δεν μιλούν την ίδια γλώσσα προσπαθούν να επικοινωνήσουν με νοήματα και με τη γλώσσα του σώματος, κι αυτό γεννά έντονες κι εκρηκτικές καταστάσεις, συχνά ξεκαρδιστικές. Μόνοι στον κόσμο οι δυο «εχθροί», μην έχοντας αλλού να στραφούν, θα πλησιάσουν σιγά σιγά ο ένας τον άλλον και θα βρουν τρόπο να συνυπάρξουν. Και τότε έρχεται η ανατροπή… Και μετά τι; Ένα έργο με χιούμορ, για μικρούς και μεγάλους, ιδιαίτερο και συγκινητικό.
Μία solo performance βασισμένη στον Αίαντα του Σοφοκλή
«Μην τα βάζεις με κάποιον που είναι απών.» – Ηράκλειτος
Ο Αίας είναι νεκρός. Το σώμα του καρφωμένο πάνω στο σπαθί που ο ίδιος έβαλε στη γη, βρίσκεται από τη σύντροφό του, Τέκμησσα. Τώρα εκείνη καλείται να ξεδιπλώσει το χρονικό του θανάτου του απαντώντας στις ερωτήσεις του ανακριτή.
Μια αφήγηση για τον ηρωισμό και την ανδρική τιμή που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο μέσα από το βλέμμα της γυναίκας που μένει πίσω.
Τι είναι ηθικό και τι όχι; Πόση βία εμπερικλείει το «πρέπει»; Τι υπερτερεί; Τι μας οδηγεί στο να επιλέξουμε τη ζωή ή το θάνατο; Τι ανομολόγητα βάρη κουβαλάει τελικά ένας ήρωας;
Ένας performer (Κωνσταντίνος Ντέλλας) ακροβατεί μεταξύ ερωτημάτων κι απαντήσεων, πότε ως ανακριτής πότε ως ανακρινόμενη Τέκμησσα ή Αίας.
Μια σπουδή πάνω στην κλασική τραγωδία του Σοφοκλή που συνομιλεί με επιλεγμένους στίχους από το ομώνυμο έργο του Γιάννη Ρίτσου, δημιουργώντας μια ιδιότυπη θεατρική εμπειρία μέσα από ήχους και φόρμες λόγου και κίνησης.
Η μουσική ομάδα In excelsis συνθέτει μια εύρυθμη παράσταση με τίτλο Εις την Πόλιν – Istanbul βασισμένη στις διάφορες και ποικίλες πλευρές του μουσικού, καλλιτεχνικού και πνευματικού τοπίου στην «οθωμανική» Κωνσταντινούπολη. Στόχος είναι αυτό το τοπίο, ζωγραφισμένο με τα χρώματα των ήχων, του λόγου και της κίνησης, να αποδώσει την ατμόσφαιρα και το κλίμα της εποχής, άλλοτε ονειρικό και πνευματικό, άλλοτε συγκρουσιακό ή λατρευτικό, πάντοτε όμως πολύχρωμο και πολυδιάστατο.
Ύμνοι από το ρεπερτόριο της «βυζαντινής μουσικής» συναντούν τη λατρευτική μουσική των Δερβίσηδων (τάγμα των Μεβλεβί) ενώ εμφανίζονται και χαρακτηριστικές ορχηστρικές συνθέσεις που εκφράζουν και το λόγιο κοσμικό πνεύμα που επικρατούσε στο Παλάτι του Σουλτάνου και την Κωνσταντινούπολη για αρκετούς αιώνες μετά την Άλωση. Παράλληλα, «στρατιωτικά εμβατήρια» συνηχούν με αποσπάσματα από λαϊκούς θρήνους για την Άλωση, και έτσι συμπληρώνονται τα σημαντικότερα ακούσματα της «Πόλης» την αναφερόμενη περίοδο.
Αντλώντας έμπνευση από τον μύθο του Προμηθέα, ο Σπύρος Κουβαράς συνεχίζει τις χορογραφικές εξερευνήσεις του στη συλλογική μας μνήμη και, με όχημα την κίνηση, τον ήχο και την εικόνα, καταπιάνεται με τον μνημειώδη αγώνα του μυθικού ήρωα, επιχειρώντας να διερευνήσει τους παραλληλισμούς μεταξύ τού τότε και της σύγχρονης ιστορίας. Ο χορογράφος «μεταφέρει» το σώμα στο εύθραυστο παρόν και παράλληλα διαβλέπει να κρύβεται πίσω από τον μύθο ένα όνειρο για το μέλλον. Παίζει με τους ετεροκαθορισμούς του χρόνου ενώ η πρωτότυπη ηλεκτροακουστική μουσική και η surround ηχητική εγκατάσταση συμπαρασύρουν τους ερμηνευτές σε έναν χορό μέσα από τον οποίο αναδύονται μορφές που θυμίζουν τοπία του ασυνείδητου.
Χορογραφική εξέγερση ή απελευθερωτικό μανιφέστο; Το PROMETHEUS 2024 (unbound bodies) προτάσσει την περήφανη ανεξαρτησία ενός ηρωισμού που εξερευνά τα ασυμβίβαστα όρια της φαντασίας και μας δείχνει το σημερινό πεδίο μάχης που είναι ο ίδιος ο πολιτισμός μας. Εστιάζει έτσι στην ανθρωπολογική διάσταση του μύθου, μεταφέροντας στον σύγχρονο, ευμετάβλητο κόσμο ένα κρίσιμο ερώτημα: Μπορεί ο άνθρωπος να σώσει τον άνθρωπο;
Ο πόλεμος αποτελεί την έσχατη μορφή σύγκρουσης μεταξύ αντιπάλων. Η δράση Η τέχνη του πολέμου, σε κείμενο και σκηνοθεσία των Κωνσταντίνου Θάνου και Αλκμήνης Καλογήρου, αποτελεί μια αναπαράσταση μάχης πολέμου με τη μορφή επιτραπέζιου παιχνιδιού που απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους.
Μινιατούρες στρατιώτες, όπλα μάχης και τεχνικές στρατηγικής νίκης από το ομώνυμο βιβλίο του Σουν Τσου θα ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά γύρω από τις συνέπειες του πολέμου και θα αναδείξουν τα συναισθήματα των θυμάτων, των θυτών και των παρατηρητών. Σε μια εποχή που τα παιχνίδια παίζουν σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των παιδιών, η αναλογική αυτή αναπαράσταση χρησιμοποιεί το παιχνίδι σαν όχημα για μια πολύπλευρη και βιωματική προσέγγιση της σύγκρουσης και του πολέμου.
Πόσο μεγάλο είναι το ταξίδι από τη λατρεία για το ποδόσφαιρο μέχρι το τυφλό οπαδικό μίσος, τα μαχαιρώματα και την απώλεια; Μια δολοφονία με οπαδικά κίνητρα ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια ενός δημοσιογράφου, αποκαλύπτοντας ιδεολογίες, συμπεριφορές, συμφέροντα και μηχανισμούς που δεν περιορίζονται στον αυθορμητισμό κάποιων θερμόαιμων οπαδών, αλλά φτάνουν πολύ πιο βαθιά.
Μέσα από τα εργαλεία του θεάτρου-ντοκουμέντο (συνεντεύξεις από τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τους οπαδούς, τους γονείς θυμάτων και θυτών, τους διαιτητές, τους αστυνομικούς, τα στελέχη των ομάδων), η παράσταση Τι ομάδα είσαι ρε; συνθέτει μια ωδή στο παγκόσμιο κοινωνικό φαινόμενο που λέγεται ποδόσφαιρο αλλά και μια ποιητική αποτύπωση της οπαδικής κουλτούρας και των αρνητικών της εκφάνσεων. Μια παράσταση ωμή αλλά και κωμική, πεζή αλλά και σουρεαλιστική, που φιλοδοξεί να προβληματίσει τον θεατή αλλά και τον κάνει να θέλει να πάει να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του.
Σύγκρουση είναι η κατάσταση στην οποία εμπλέκονται άτομα ή ομάδες όταν υπάρχει διαφορά μεταξύ τους. Η διαφορά μπορεί να είναι πραγματική ή συμβολική και να πάρει τη μορφή πολιτισμικών και κοινωνικών κανόνων, στόχων και προσδοκιών, αξιών, ενδιαφερόντων, πεποιθήσεων, αντιλήψεων, απόψεων και συμφερόντων. Η αναπηρία και το ανάπηρο σώμα είναι από μόνα τους ξένα, άγνωστα και γι’ αυτό συγκρουσιακά. Εδώ ακριβώς ξεκινάει η σύγκρουση. Το άγνωστο φοβίζει, απειλεί τη συνοχή της ταυτότητας και δημιουργεί ρωγμή στο κυρίαρχο κανονιστικό περιβάλλον. Φαίνεται πως η DAGIPOLI DANCE Co., στα είκοσι χρόνια της ενεργής πορείας της (που γιορτάζονται αυτή τη χρονιά), έχει δημιουργήσει τη ρωγμή, που είναι προϋπόθεση για να έρθει μια απαραίτητη αλλαγή. Η σύγκρουση είναι η αρχή και το μέσο για ν’ αλλάξουν οι άλλοι, να διαλυθούν τοξικές-αδιέξοδες σχέσεις, να εγκατασταθούν καινούριες, δυναμικές, πρωτοπόρες και συμπεριληπτικές διαδράσεις.
Μια Ιφιγένεια, ένας Πυλάδης, ένας Ορέστης και κάποιος Άντον Τσέχοφ σε ένα αντάμωμα άχρονο θα χαράξουν ομόκεντρους κύκλους σε μια αέναη σύγκρουση με τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Όλοι τους απόγονοι των συνώνυμων ιστορικών προσώπων. Κληρονομιά το όνομά τους… Βάρος αμέτρητο στους ώμους τους… Πώς να αποτινάξουν από πάνω τους όσα τους χρέωσε η ιστορία; Οι άνθρωποι αλλάζουν… Παραμορφώνονται με τα χρόνια, δεν αναγνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό και συγκρούονται με καθετί που ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως φορέα αυτής της αμνησίας… Να αλλάξεις τα πάντα… Να γίνεις αυτός που ποθείς… Να δηλώσεις τη δική σου ταυτότητα… Κι ύστερα τι; Πώς να χωρέσει ο ήχος της ανάσας σου μέσα στον θόρυβο ενός πολέμου;
Κάπου στην περιοχή της Κριμαίας, στην Αζοφική θάλασσα, στη Μαριούπολη την πληγωμένη και σ’ ένα λιμάνι, Ταγκανρόγκ το όνομά του (Ταϊγάνιο το αποκαλούσαν οι Έλληνες που ζούσαν εκεί), γενέτειρα του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, εκτυλίσσεται η ιστορία σε μια εποχή δυστυχισμένη. Ο πόλεμος μαίνεται και σκεπάζει με τρόμο τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ο κύκλος με τη μεγαλύτερη διάμετρο σε ένα σύστημα ομόκεντρων κύκλων συγκρούσεων.
Η καλλιτεχνική σύγκρουση που γνώρισε η ρομαντική εποχή, ανάμεσα στους συνθέτες της, με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις, αναδεικνύεται μέσα από ένα σπάνιο ρεσιτάλ πιάνου του Γιώργου-Εμμανουήλ Λαζαρίδη σε συνδυασμό με την πρωτότυπη κινησιολογική συνερμηνεία δύο χορευτριών επί σκηνής, της Θεανώς Ξυδιά και της Ναταλίας Μπάκα.
Η παράσταση Ο πόλεμος των ρομαντικών επιχειρεί να ταξιδέψει το κοινό στα μέσα του 19ου αιώνα, με άξονα τη σύγκρουση ανάμεσα στη μουσική αισθητική του Γιοχάννες Μπραμς και του Φραντς Λιστ.
Στο πλαίσιο αυτό θα παρουσιαστούν δύο εμβληματικά έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου, οι τέσσερις μπαλάντες του Μπραμς και η σονάτα σε σι ελάσσονα του Λιστ, που απηχούν δύο εντελώς διαφορετικές, ενδεχομένως αντικρουόμενες μουσικές προσεγγίσεις, οι οποίες έπαιξαν καίριο ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη της μουσικής. Η συνθήκη του ιστορικού χώρου, του Πύργου Μπαζαίου, μνημείου του 17ου αιώνα στην ενδοχώρα της Νάξου, θα λειτουργήσει ως το πλαίσιο όπου θα αναπτυχθεί ο διάλογος μουσικής και σώματος, σε ένα ενιαίο σύνολο.