Μια θεατρική σύνθεση που φωτίζει την «Οδύσσεια» του καλλιτέχνη Ρενάτο Μόρντο και της συζύγου του Τρούντε με φόντο τη δραματική φυλάκισή του στο Χαϊδάρι στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα. Αυστριακός, Εβραίος με ελληνική ιθαγένεια και πρόσκαιρα και γερμανική, ο Μόρντο είναι εύκολος στόχος σε μια εποχή που ο κόσμος έχει χωριστεί σε στρατόπεδα.
Κεντρικό στοιχείο στη σύνθεση ο Χρόνος που τελειώνει καθώς εκκρεμεί η απόφαση μεταφοράς του Μόρντο στο Άουσβιτς. Μέσα από τα γράμματα που ανταλλάσσουν με τη σύζυγό του Τρούντε ζωντανεύουν τα όνειρα, οι εφιάλτες, η μεγάλη αγάπη της για τη Μουσική και το Θέατρο αλλά και οι εσωτερικές της συγκρούσεις καθώς η καταγωγή, η θρησκεία, η υπηκοότητα και η καλλιτεχνική της ιδιότητα άλλοτε γίνονται διαβατήρια σωτηρίας και άλλοτε η καταδίκη της.
Ο δεύτερος πρωταγωνιστής στη σκηνή είναι η Μουσική. Η Καλλιόπη Μητροπούλου ζωντανεύει συνθέσεις που είναι είτε μεταγραφές γνωστών θεμάτων είτε πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις στο ύφος της εποχής του Μεσοπολέμου που γεωγραφικά μας ταξιδεύουν από τις παρυφές της Αφρικής ως τα καμπαρέ της κεντρικής Ευρώπης.
Η δημιουργική ομάδα του ΑΠΑΡÄΜΙΛΛΟΝ, σταθερά προσανατολισμένη σε πρωτότυπες δραματουργίες που προκύπτουν μέσα από έρευνα, στρέφει την προσοχή της για πρώτη φορά στη δραματουργία του Ιάκωβου Καμπανέλλη και συγκεκριμένα στη θρυλική Αυλή των θαυμάτων, προτείνοντας μια συμμετοχική παράσταση, που εστιάζει στη σύγκρουση συμφερόντων γύρω από τον υπερτουρισμό στα ελληνικά νησιά.
Πιο συγκεκριμένα, οι ήρωες και οι θεματικές του Καμπανέλλη αναμειγνύονται με πραγματικές αφηγήσεις και στοιχεία που συλλέγονται με επιτόπια έρευνα, δημιουργώντας έναν συμβολικό τόπο διαπραγμάτευσης των επιπτώσεων της άκρατης τουριστικής ανάπτυξης, τόσο μέσα από την αντιπαραβολή των διαφορετικών εμπλεκόμενων οικονομικών συμφερόντων, ατομικών και συλλογικών, όσο και αναδεικνύοντας τα ηθικά και δεοντολογικά διλήμματα που προκύπτουν από τα παραπάνω, με έμφαση στην ανάπτυξη βιώσιμων δεσμών εντός της κοινότητας.
Σκηνικοί δείκτες από την «Αυλή» του Καμπανέλλη προσκαλούν τόσο τους συντελεστές όσο και τους θεατές, ντόπιους και επισκέπτες, να συμμετάσχουν σε ένα καλειδοσκόπιο ανθρώπινων χαρακτήρων και περίπλοκων σχέσεων.
Το νέο έργο του χορογράφου και χορευτή Δημήτρη Μυτιληναίου με τίτλο Afternoon dances προτείνει μια χορογραφική γλώσσα πιο οριζόντια, λιγότερο ανταγωνιστική και χωρίς προσωπείο.
Το Afternoon dances θα μπορούσε να το περιγράψει κάποιος ως ένα υβριδικό έργο που αντλεί πρώτες ύλες από το κλασικό μπαλέτο και τις αντικρούει με χορογραφικά εργαλεία του μεταμοντέρνου και σύγχρονου χορού. Υπό τους ήχους κρουστών οργάνων, οι χορευτές εμφανίζονται σε διάφορους συνδυασμούς με σόλο, ντουέτα, τρίο αλλά και ως κουαρτέτο, με μόνα αισθητικά μέσα την κίνηση και τη μουσική.
Τρεις μαχαλάδες βρίσκονται σε τρεις άκρες ενός χωριού, μακριά ο ένας από τον άλλο. Έχει ο καθένας την πλατεία του, τα μαγαζιά του, τα μνήματά του, τα πανηγύρια του, που φυσικά του κάθε μαχαλά είναι τα καλύτερα από των άλλων! Και φροντίζουν να το ξέρουν οι υπόλοιποι… Μια τραγουδίστρια σε ένα δυστοπικό χωριό συνοδεύεται από βιντεοπροβολές και απόκοσμους ή εντελώς χειροπιαστούς ήχους σε ένα κάλεσμα εξερεύνησης τριών κοινοτήτων, μέσα σε ένα τζαμί. Τραγούδια και εικόνες που συναντιούνται για να συγκρουστούν, να παλέψουν και να αφήσουν τα κομμάτια τους. Η τραγουδίστρια συλλέγει ό,τι απέμεινε για να δημιουργήσει έναν νέο, ενιαίο σύγχρονο τόπο, που κανείς δεν ξέρει αν θα αντέξει στον χρόνο. Τελικά οι μαχαλάδες είναι μεταξύ τους όσο διαφορετικοί νόμιζαν;
Τρεις ηθοποιοί και δύο μουσικοί σε μια ελεύθερη σύνθεση πάνω στο φαινόμενο «Μήδεια» και το έργο του Ευριπίδη, το οποίο προσεγγίζεται με κάθε μέσο (τραγούδι, λόγο, κίνηση) και κεντρικό́ άξονα τον ήχο. Οι ηθοποιοί Κατερίνα Αντωνιάδου, Τζίνα Θλιβέρη και Όθωνας Μεταξάς εναλλάσσουν τους ρόλους του έργου συνηχώντας με τα μουσικά γλυπτά του Γιώργου Τριανταφύλλου, τους ήχους της πολίτικης λύρας της Χρυσάνθης Γκίκα και του νέυ του Κωνσταντίνου Αρνή, καθώς και με τα οπτικοηχητικά τοπία του Στέφανου Κοσμίδη. Στο κέντρο αυτού του ηχητικού κυκλώνα που δημιουργείται, του αχού της μάχης, στέκεται η Μήδεια.
Η προσωποποίηση της σύγκρουσης, ο ευριπίδειος λόγος, μέσω της δυναμικής δόνησης του ήχου, ακούγεται σε νεοελληνική́ απόδοση περιλαμβάνοντας αποσπάσματα του αρχαίου κειμένου. Η ποικιλία των ρυθμών στην ερμηνεία, και ειδικά στον Χορό, είναι μια προσπάθεια ανταπόκρισης στην ποικιλία των ρυθμών που περιέχει το κείμενο. Ο συνδυασμός διαφορετικών μουσικών ειδών, τεχνών, εικαστικών και υλικών μέσων, υπηρετεί τις πολλαπλές αντιθέσεις που περιέχονται στον μύθο και προτείνει την πολιτισμική́ συνάντηση παρελθόντος και παρόντος.
Βρισκόμαστε στον απόηχο μιας εμφύλιας εξόντωσης. Τα πρόσωπα νοσούν· οι πληγές τους τα έχουν αποκτηνώσει και μετατρέψει σε πλάσματα που ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Πρόσωπα κουρασμένα, ασχημισμένα, ρημαγμένα από τον πόλεμο, από τον πόνο, την καταστροφή, την εξαθλίωση και το αβυσσαλέο μίσος· για τον αδελφό, τον συνοδοιπόρο, εκείνον που κλήθηκαν να μοιράζονται την καρπερή και την άγονη γη, για τον ίδιο τον Θεό. Η μόνη που έχει ακόμα το φως εντός της, την αθωότητα, την ελπίδα για μια αμόλυντη ζωή είναι η Νύφη· θέλει να γίνει το εύφορο χώμα για να καρπίσει η νέα γενιά που θα αγαπά και θα συμβιώνει αρμονικά. Όμως, γίνεται το διεκδικούμενο λάφυρο· το πολύτιμο διαμάντι, που όλοι θα το μολύνουν. Αφού δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη λάμψη του, θα πρέπει να το βουτήξουν στη λάσπη τους. Οι ήρωες, όσο και να προσπαθούν να αντισταθούν στην ορμή της καταστροφής, είναι προκαταβολικά παραδομένοι στην απολυτότητα της νομοτέλειας.
* Θερμές ευχαριστίες στον Πρόεδρο Πολιτιστικού Συλλόγου Κόκκινης Εκκλησιάς Νίκο Καραβασίλη για την πολύτιμη βοήθειά του και την υποστήριξή του για την υλοποίηση της παράστασης.
Η οπτικοακουστική παράσταση Το μονοπάτι των δακρύων βασίζεται σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός. Το 1830 η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδωσε διαταγή στις πέντε τελευταίες εκπολιτισμένες φυλές Ινδιάνων που ζούσαν ανατολικά του Μισισιπή να πάρουν ό,τι μπορούσαν από την περιουσία τους και να απομακρυνθούν από τις προγονικές τους εστίες. Το αναγκαστικό ταξίδι των Ινδιάνων μέσα στον χειμώνα προς την ενδοχώρα, το οποίο έμεινε στην Ιστορία ως «μονοπάτι των δακρύων», εγκυμονούσε κινδύνους. Πολλοί Ινδιάνοι έχασαν τη ζωή τους στη διαδρομή προς τη νέα πατρίδα. Το μονοπάτι των δακρύων είναι ένα από τα τελευταία κεφάλαια της σαρωτικής επέλασης των Ευρωπαίων στην Αμερική που οδήγησε στον αφανισμό του πολιτισμού των αυτοχθόνων κατοίκων της. Στη δραματουργία θα χρησιμοποιηθούν αποσπάσματα από το βιβλίο Παπαλάνγκι του Έριχ Σόερμαν, πρωτότυπο κείμενο καθώς και στοιχεία από ιστορικές πηγές.
* Στην παράσταση ακούγεται η σύνθεση του Ιάννη Ξενάκη Rebonds B για σόλο κρουστό, η μουσική σύνθεση Variations for pianο του Λευτέρη Παπαδημητρίου και η ηχητική σύνθεση Beats & pieces του Bασίλη Κουντούρη (Studio 19).
*Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις Πρώτη Ύλη για την ευγενική παραχώρηση των αποσπασμάτων από το βιβλίο Παπαλάνγκι του Erich Scheurmann
Το νέο έργο Ταξίδι στα Βαλκάνια για συμφωνική ορχήστρα, μεικτή χορωδία και αφηγητή του Γιάννη Μπελώνη εστιάζει στη σύγκρουση που παρατηρήθηκε στο πολιτισμικό σκέλος της σχέσης των λαών της Βαλκανικής χερσονήσου, όπου, ενώ ο σοβινισμός των εθνικών κρατών «επέβαλλε» την ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας, οι συχνές προσμείξεις πληθυσμιακών ομάδων και οι αλλεπάλληλες αλλαγές συνόρων οδηγούσαν συχνά σε συγκερασμό των παραδόσεων και βαθιές διαπολιτισμικές αλληλεπιδράσεις. Έτσι, οι μουσικοί πολιτισμοί οι οποίοι αναπτύχθηκαν στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, με τις έντονες διαφορές και ομοιομορφίες τους, δημιούργησαν ένα πολύχρωμο μουσικό ψηφιδωτό ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, το οποίο αναδιατυπώνεται με σύγχρονο ήχο, φωτίζοντας τις πολύπλοκες και συχνά αδιερεύνητες πτυχές της πολιτισμικής κίνησης της Βαλκανικής τους περασμένους αιώνες.
Η επεξεργασία των μουσικών όλων των λαών της Βαλκανικής έγινε με ενιαίο τρόπο, ώστε να δομηθεί μια παράσταση με τη συμμετοχή συμφωνικής ορχήστρας, μεικτής χορωδίας και αφηγητή. Ο τελευταίος, μέσω της ανάγνωσης των εμπεριστατωμένων κειμένων του Χάρη Σαρρή, θα ρίξει φως στη συγκρουσιακή και αλληλένδετη πολιτισμική ταυτότητα των κρατών της περιοχής. Το μουσικό οδοιπορικό της παράστασης ξεκινά από την Ελλάδα, και μετά από περιπλάνηση σε όλα τα κράτη της Βαλκανικής –Βουλγαρία, Τουρκία, Αλβανία, Σερβία, Βόρεια Μακεδονία, Ρουμανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Κόσοβο, Βοσνία και Ερζεγοβίνη– επιστρέφει στην αφετηρία του.
Η θεατρική ομάδα b.p.m. (beats per minute) theater group παρουσιάζει την περιπατητική χοροθεατρική παράσταση Τελευταία ώρα: Γυμναστική με στοιχεία θεάτρου ντοκιμαντέρ και θεάτρου της επινόησης, η οποία απευθύνεται σε εφήβους και νέους. Οι συντελεστές της παράστασης καλούν το κοινό να αναρωτηθεί γιατί η φράση του γυμναστή «Πάρτε μπάλες, τα αγόρια για ποδόσφαιρο και τα κορίτσια για μήλα» τους φαίνεται τόσο γνώριμη;
Η ώρα της γυμναστικής σε ένα γενικό λύκειο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης με θέμα τις έμφυλες διακρίσεις και τα στερεότυπα για τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Το μάθημα διαλύεται όταν οι μαθητές αρχίζουν να διερευνούν και να αμφισβητούν τους έμφυλους διαχωρισμούς και τους τρόπους που αυτοί αναπαράγονται στη διάρκεια του μαθήματος. Μέσα από αυτήν την εκκίνηση, ξεδιπλώνεται μια αγωνιώδης εσωτερική σύγκρουση όλων των εμπλεκομένων σχετικά με τη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα, την αμφισβήτηση των έμφυλων διαχωρισμών και τη διεύρυνση της σημασίας των έμφυλων ταυτοτήτων.
Στον κατεξοχήν φορτισμένο τόπο του Νεκρομαντείου του Αχέροντα, συναντάμε μια γυναίκα στην αυλή του σπιτιού της. Μας καλωσορίζει και μας μαζεύει γύρω της για να μας διηγηθεί την εμπειρία της από την πρώτη της συνάντηση με το φαινόμενο του θανάτου. Μαζί της, δίπλα της ένας μουσικός σαν μια αόρατη φιγούρα τη συνοδεύει ηχητικά σε αυτή τη σύγχρονη και συνάμα παραδοσιακή αφήγηση. Μια αφήγηση για το πέρασμά από την εγκόσμια κατάσταση στην υπερκόσμια. Μια προσπάθεια κατανόησης και εξαγνισμού του δεύτερου μέρους του ζεύγους «Ζωή και Θάνατος». Αυτού του τόσο καθημερινού και αναπόσπαστου μέρους κάθε ύπαρξης που ακόμη μας δυσκολεύει στην αποδοχή του.