Τρεις ηθοποιοί και δύο μουσικοί σε μια ελεύθερη σύνθεση πάνω στο φαινόμενο «Μήδεια» και το έργο του Ευριπίδη, το οποίο προσεγγίζεται με κάθε μέσο (τραγούδι, λόγο, κίνηση) και κεντρικό́ άξονα τον ήχο. Οι ηθοποιοί Κατερίνα Αντωνιάδου, Τζίνα Θλιβέρη και Όθωνας Μεταξάς εναλλάσσουν τους ρόλους του έργου συνηχώντας με τα μουσικά γλυπτά του Γιώργου Τριανταφύλλου, τους ήχους της πολίτικης λύρας της Χρυσάνθης Γκίκα και του νέυ του Κωνσταντίνου Αρνή, καθώς και με τα οπτικοηχητικά τοπία του Στέφανου Κοσμίδη. Στο κέντρο αυτού του ηχητικού κυκλώνα που δημιουργείται, του αχού της μάχης, στέκεται η Μήδεια.
Η προσωποποίηση της σύγκρουσης, ο ευριπίδειος λόγος, μέσω της δυναμικής δόνησης του ήχου, ακούγεται σε νεοελληνική́ απόδοση περιλαμβάνοντας αποσπάσματα του αρχαίου κειμένου. Η ποικιλία των ρυθμών στην ερμηνεία, και ειδικά στον Χορό, είναι μια προσπάθεια ανταπόκρισης στην ποικιλία των ρυθμών που περιέχει το κείμενο. Ο συνδυασμός διαφορετικών μουσικών ειδών, τεχνών, εικαστικών και υλικών μέσων, υπηρετεί τις πολλαπλές αντιθέσεις που περιέχονται στον μύθο και προτείνει την πολιτισμική́ συνάντηση παρελθόντος και παρόντος.
Βρισκόμαστε στον απόηχο μιας εμφύλιας εξόντωσης. Τα πρόσωπα νοσούν· οι πληγές τους τα έχουν αποκτηνώσει και μετατρέψει σε πλάσματα που ακροβατούν ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Πρόσωπα κουρασμένα, ασχημισμένα, ρημαγμένα από τον πόλεμο, από τον πόνο, την καταστροφή, την εξαθλίωση και το αβυσσαλέο μίσος· για τον αδελφό, τον συνοδοιπόρο, εκείνον που κλήθηκαν να μοιράζονται την καρπερή και την άγονη γη, για τον ίδιο τον Θεό. Η μόνη που έχει ακόμα το φως εντός της, την αθωότητα, την ελπίδα για μια αμόλυντη ζωή είναι η Νύφη· θέλει να γίνει το εύφορο χώμα για να καρπίσει η νέα γενιά που θα αγαπά και θα συμβιώνει αρμονικά. Όμως, γίνεται το διεκδικούμενο λάφυρο· το πολύτιμο διαμάντι, που όλοι θα το μολύνουν. Αφού δεν μπορούν να ανταποκριθούν στη λάμψη του, θα πρέπει να το βουτήξουν στη λάσπη τους. Οι ήρωες, όσο και να προσπαθούν να αντισταθούν στην ορμή της καταστροφής, είναι προκαταβολικά παραδομένοι στην απολυτότητα της νομοτέλειας.
* Θερμές ευχαριστίες στον Πρόεδρο Πολιτιστικού Συλλόγου Κόκκινης Εκκλησιάς Νίκο Καραβασίλη για την πολύτιμη βοήθειά του και την υποστήριξή του για την υλοποίηση της παράστασης.
Η οπτικοακουστική παράσταση Το μονοπάτι των δακρύων βασίζεται σε ένα πραγματικό ιστορικό γεγονός. Το 1830 η κυβέρνηση των ΗΠΑ έδωσε διαταγή στις πέντε τελευταίες εκπολιτισμένες φυλές Ινδιάνων που ζούσαν ανατολικά του Μισισιπή να πάρουν ό,τι μπορούσαν από την περιουσία τους και να απομακρυνθούν από τις προγονικές τους εστίες. Το αναγκαστικό ταξίδι των Ινδιάνων μέσα στον χειμώνα προς την ενδοχώρα, το οποίο έμεινε στην Ιστορία ως «μονοπάτι των δακρύων», εγκυμονούσε κινδύνους. Πολλοί Ινδιάνοι έχασαν τη ζωή τους στη διαδρομή προς τη νέα πατρίδα. Το μονοπάτι των δακρύων είναι ένα από τα τελευταία κεφάλαια της σαρωτικής επέλασης των Ευρωπαίων στην Αμερική που οδήγησε στον αφανισμό του πολιτισμού των αυτοχθόνων κατοίκων της. Στη δραματουργία θα χρησιμοποιηθούν αποσπάσματα από το βιβλίο Παπαλάνγκι του Έριχ Σόερμαν, πρωτότυπο κείμενο καθώς και στοιχεία από ιστορικές πηγές.
* Στην παράσταση ακούγεται η σύνθεση του Ιάννη Ξενάκη Rebonds B για σόλο κρουστό, η μουσική σύνθεση Variations for pianο του Λευτέρη Παπαδημητρίου και η ηχητική σύνθεση Beats & pieces του Bασίλη Κουντούρη (Studio 19).
*Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις Πρώτη Ύλη για την ευγενική παραχώρηση των αποσπασμάτων από το βιβλίο Παπαλάνγκι του Erich Scheurmann
Το νέο έργο Ταξίδι στα Βαλκάνια για συμφωνική ορχήστρα, μεικτή χορωδία και αφηγητή του Γιάννη Μπελώνη εστιάζει στη σύγκρουση που παρατηρήθηκε στο πολιτισμικό σκέλος της σχέσης των λαών της Βαλκανικής χερσονήσου, όπου, ενώ ο σοβινισμός των εθνικών κρατών «επέβαλλε» την ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας, οι συχνές προσμείξεις πληθυσμιακών ομάδων και οι αλλεπάλληλες αλλαγές συνόρων οδηγούσαν συχνά σε συγκερασμό των παραδόσεων και βαθιές διαπολιτισμικές αλληλεπιδράσεις. Έτσι, οι μουσικοί πολιτισμοί οι οποίοι αναπτύχθηκαν στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, με τις έντονες διαφορές και ομοιομορφίες τους, δημιούργησαν ένα πολύχρωμο μουσικό ψηφιδωτό ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, το οποίο αναδιατυπώνεται με σύγχρονο ήχο, φωτίζοντας τις πολύπλοκες και συχνά αδιερεύνητες πτυχές της πολιτισμικής κίνησης της Βαλκανικής τους περασμένους αιώνες.
Η επεξεργασία των μουσικών όλων των λαών της Βαλκανικής έγινε με ενιαίο τρόπο, ώστε να δομηθεί μια παράσταση με τη συμμετοχή συμφωνικής ορχήστρας, μεικτής χορωδίας και αφηγητή. Ο τελευταίος, μέσω της ανάγνωσης των εμπεριστατωμένων κειμένων του Χάρη Σαρρή, θα ρίξει φως στη συγκρουσιακή και αλληλένδετη πολιτισμική ταυτότητα των κρατών της περιοχής. Το μουσικό οδοιπορικό της παράστασης ξεκινά από την Ελλάδα, και μετά από περιπλάνηση σε όλα τα κράτη της Βαλκανικής –Βουλγαρία, Τουρκία, Αλβανία, Σερβία, Βόρεια Μακεδονία, Ρουμανία, Μαυροβούνιο, Κροατία, Κόσοβο, Βοσνία και Ερζεγοβίνη– επιστρέφει στην αφετηρία του.
Η θεατρική ομάδα b.p.m. (beats per minute) theater group παρουσιάζει την περιπατητική χοροθεατρική παράσταση Τελευταία ώρα: Γυμναστική με στοιχεία θεάτρου ντοκιμαντέρ και θεάτρου της επινόησης, η οποία απευθύνεται σε εφήβους και νέους. Οι συντελεστές της παράστασης καλούν το κοινό να αναρωτηθεί γιατί η φράση του γυμναστή «Πάρτε μπάλες, τα αγόρια για ποδόσφαιρο και τα κορίτσια για μήλα» τους φαίνεται τόσο γνώριμη;
Η ώρα της γυμναστικής σε ένα γενικό λύκειο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης με θέμα τις έμφυλες διακρίσεις και τα στερεότυπα για τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Το μάθημα διαλύεται όταν οι μαθητές αρχίζουν να διερευνούν και να αμφισβητούν τους έμφυλους διαχωρισμούς και τους τρόπους που αυτοί αναπαράγονται στη διάρκεια του μαθήματος. Μέσα από αυτήν την εκκίνηση, ξεδιπλώνεται μια αγωνιώδης εσωτερική σύγκρουση όλων των εμπλεκομένων σχετικά με τη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα, την αμφισβήτηση των έμφυλων διαχωρισμών και τη διεύρυνση της σημασίας των έμφυλων ταυτοτήτων.
Στον κατεξοχήν φορτισμένο τόπο του Νεκρομαντείου του Αχέροντα, συναντάμε μια γυναίκα στην αυλή του σπιτιού της. Μας καλωσορίζει και μας μαζεύει γύρω της για να μας διηγηθεί την εμπειρία της από την πρώτη της συνάντηση με το φαινόμενο του θανάτου. Μαζί της, δίπλα της ένας μουσικός σαν μια αόρατη φιγούρα τη συνοδεύει ηχητικά σε αυτή τη σύγχρονη και συνάμα παραδοσιακή αφήγηση. Μια αφήγηση για το πέρασμά από την εγκόσμια κατάσταση στην υπερκόσμια. Μια προσπάθεια κατανόησης και εξαγνισμού του δεύτερου μέρους του ζεύγους «Ζωή και Θάνατος». Αυτού του τόσο καθημερινού και αναπόσπαστου μέρους κάθε ύπαρξης που ακόμη μας δυσκολεύει στην αποδοχή του.
Στην παράσταση Μια φωτεινή ελεγεία για την Ανθούλα Σταθοπούλου, μια ποιήτρια ακροβατεί στα όρια της ζωής και του θανάτου και, καθώς η ζωή της τελειώνει, προσπαθεί να κρατηθεί από τις λέξεις, αυτές που υπηρέτησε. Η σκηνοθετική προσέγγιση του Γιάννη Σολδάτου και της Έφης Βενιανάκη βασίζεται στην επεξεργασία και τον ιδιαίτερο τονισμό της κάθε λέξης. Οι λέξεις μετατρέπονται σε «σκηνικά αντικείμενα» και εκφέρονται με ιδιαίτερη έμφαση, χωρίς να γίνονται μανιέρα. Τα ζητήματα της υπαρξιακής αγωνίας του ανθρώπου, η φθορά και ο θάνατος στο ποιητικό σύμπαν του έργου δεν παύουν να έχουν τολμηρή επικαιρότητα, αφού και η εποχή μας δοκιμάζεται στα ίδια διαχρονικά ζητήματα.
Η Ανθούλα Σταθοπούλου σε ηλικία 27 ετών, την άνοιξη του 1935, φεύγει από τη ζωή αφήνοντας σημαντικό ποιητικό έργο. Στην έκθεση που συνοδεύει την παράσταση το σήμερα συνδέεται με το χθες, διαμέσου φωτογραφικών τεκμηρίων από εγκαταλειμμένα σανατόρια, όχι σαν ρεαλιστικό γράφημα αλλά ως εικαστική ιστοριογραφία. Η ιδιαιτερότητα της ταυτότητάς τους τα μεταγράφει στα περίπλοκα μονοπάτια που ανοίγει η μνήμη στη μυθογραφία του εικοστού αιώνα.
Ο Γιώργος Δρίβας και ο πολιτιστικός οργανισμός Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI), στο πλαίσιο του προγράμματος 2024 του θεσμού του Υπουργείου Πολιτισμού «Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός», παρουσιάζουν το πολυμεσικό έργο με τον τίτλο H βιογραφία ενός λογισμικού.
Τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος που έχει ξεχάσει τα πάντα προσπαθεί με τη βοήθεια ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή να θυμηθεί την ζωή που έζησε; Κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ξεχάσει τα πάντα; Aν αυτός ο άνθρωπος δεν αντιδρά καν σαν άνθρωπος; H Βιογραφία Ενός Λογισμικού είναι μια πολυμεσική δράση, σε έμπνευση και υλοποίηση του εικαστικού καλλιτέχνη Γιώργου Δρίβα σε συνεργασία με τη μουσικοσυνθέτρια Μελίνα Παξινού, που διερευνά και παρουσιάζει την εξέλιξη προγραμμάτων τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ) μέσα από την κινούμενη εικόνα, την φωτογραφία και τη μουσική. Η αυθεντία του δημιουργού και η μέχρι τώρα θεωρούμενη – αποκλειστικότητα της δημιουργικότητάς του διαταράσσεται ή διανθίζεται μέσα από τη δυνατότητες αυτών των προγραμμάτων να δημιουργήσουν εκ του μηδενός μετά την αρχική τροφοδότησή τους από την ανθρώπινη νόηση.
Παραφράζοντας το Μπένγιαμιν, «Τι συμβαίνει άραγε με το έργο τέχνης στην εποχή της μηχανικής δημιουργίας του;» Ή με μία πιο προκλητική ερμηνεία «Τι γίνεται με τον άνθρωπο στην εποχή της μηχανικής δημιουργίας του;», ο Γιώργος Δρίβας παρουσιάζει την ταινία The biography of a Software, ένα κατ’ αρχήν δικό του συγγραφικό και σκηνοθετικό δημιούργημα στο οποίο προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης επεμβαίνουν στο σενάριο και γίνονται συνδημιουργοί. Σε αυτό το πλαίσιο διερεύνησης της σχέσης ανθρώπου-δημιουργού και μηχανής, δημιουργείται και το μουσικό ηχοτοπίο της Μελίνας Παξινού. Η μουσικός και συνθέτης διευρύνει το διάλογο και τις «απόψεις» ενός έξυπνου λογισμικού. Επιχειρώντας πιθανές συζεύξεις με τις μουσικές της αναφορές δημιουργεί το soundtrack του έργου που θα παρουσιάσει ζωντανά και τις δύο ημέρες της εκδήλωσης με την συνεργασία τριών μουσικών.
Χώρος φιλοξενίας το «πι» (Παγκόσμιο Κέντρο Κυκλικής Οικονομίας και Πολιτισμού), στους Δελφούς, το πρόσφατα αναστηλωμένο από τον πολιτιστικό οργανισμό Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI) μνημείο νεότερης αρχιτεκτονικής, που έχει σχεδιαστεί από τον κορυφαίο Έλληνα αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη και τον γιο του, Πέτρο, στα τέλη του 1950.
* Τις δύο ημέρες του προγράμματος θα υπάρχει δωρεάν υπηρεσία μεταφοράς με λεωφορείο από την Αθήνα (Πλατεία Συντάγματος) προς τους Δελφούς με αυθημερόν επιστροφή μετά το τέλος της εκδήλωσης.
Η κράτηση για κάθε δρομολόγιο είναι υποχρεωτική. Κάντε την κράτησή σας εδώ
Τι σχέση έχει ο Γκαίμπελς με τον Χατζηαβάτη; Ο Καβάφης με την Κλεοπάτρα; Ο Νιόνιος με τον Τσώρτσιλ; Και πώς το δάγκωμα μιας μαϊμούς ευθύνεται για τη Μικρασιατική εκστρατεία; H Artifactory παρουσιάζει την παράσταση θεάτρου σκιών για μικρούς και μεγάλους Ο Καραγκιόζης το 31 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια, που έχει ως αφετηρία το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη Το 31 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια.
Το έργο αναδεικνύει τη ναυμαχία του Ακτίου, ένα κρίσιμο γεγονός της ελληνιστικής αρχαιότητας, προσφέροντας μια μοναδική εμπειρία που αντικατοπτρίζει σύγχρονα θέματα περί παραπληροφόρησης, της παράδοξης φύσης του πολέμου και της επιρροής των ψευδών ειδήσεων στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η παράσταση αποτελεί μέρος του διαθεματικού πολυσυλλεκτικού εγχειρήματος Καβάφης: 4 ποιήματα για τη Νικόπολη, που επιχειρεί τη σύνδεση του ποιητικού σύμπαντος του Καβάφη και της σχέσης του με την αρχαιότητα, έτσι όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από τέσσερα ποιήματα, με τον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης και την ιστορία της.
Το μουσικό έργο SOMNIA PACIS: Oνειρευόμενοι την ειρήνη είναι ένας συλλογικός τόπος εκφραστικής διάδρασης μεταξύ μουσικής και λόγου. Με αρχή την πολεμική σύγκρουση και επέκταση στα στάδια που συνοδεύουν το άτομο, την κοινότητα και εν συνεχεία τον κόσμο, το έργο αποτελεί μια καλλιτεχνική αναζήτηση ειρηνικής συνύπαρξης.
Πρόκειται για μια μουσική δημιουργία που συνδυάζει τόσο τα κλασικά όσο και τα παραδοσιακά ηχοχρώματα, χρησιμοποιώντας άλλοτε σύνθετες και άλλοτε απλές εκφραστικές φόρμες. Η αφήγηση άλλοτε συμπληρώνει κι άλλοτε ενισχύει τις θεματικές που φέρνει η μουσική, ισορροπώντας ανάμεσα στη φρίκη του πολέμου και το όνειρο της ειρήνης.
Το συλλογικό φωνητικό και ρυθμικό παιχνίδι με τα κρουστά και η αφήγηση, σε συνδυασμό με το ορχηστρικό σύνολο, το οποίο κινείται τόσο συνθετικά όσο και αυτοσχεδιαστικά, πλέκουν έναν διακαλλιτεχνικό ιστό που σκοπό έχει όχι μόνο να συγκινήσει και να διεγείρει τις αισθήσεις των ακροατών αλλά και να τους προκαλέσει φέρνοντάς τους σε επαφή με μια, για πολλούς πρωτόγνωρη, μουσική εμπειρία.