Πώς η σύγχρονη κοινωνία αντιλαμβάνεται την αξία των ιδεών; Μπορεί μια ιδέα να κοστολογηθεί και να πουληθεί, ως ένα πρότυπο ζωής; Με τι όρους και από ποιον καθορίζεται η αξία της;
Ακολουθώντας τη σατιρική διάθεση του πρωτότυπου κειμένου του Λουκιανού Βίων πράσις και τοποθετώντας το κοινό σε θέση αγοραστή, η παράσταση αντιπαραβάλλει τις φιλοσοφικές θεωρίες των αρχαίων στοχαστών με την κουλτούρα των σύγχρονων influencers ερευνώντας τι αντίκτυπο έχει στο παρόν η πνευματική κληρονομιά του παρελθόντος και ποια είναι η τύχη των φιλοσοφικών ιδεών στον σύγχρονο κόσμο και τις μελλοντικές εκδοχές του. Με έντονο σαρκασμό και χιούμορ, με μια ιδιαίτερη συνύπαρξη του αρχαίου και του σύγχρονου, η παράσταση γίνεται ένα φιλοσοφικό ταξίδι που μας καλεί να το επισκεφτούμε, αν όχι ως συνομιλητές, τότε σίγουρα ως καταναλωτές.
Η παράσταση Ο αρχαιολόγος είναι μια φρέσκια, σατιρική και βαθιά χιουμοριστική διασκευή του τολμηρού και αμφιλεγόμενου ομώνυμου έργου του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Σε μια Ελλάδα που αναζητά συνεχώς τη θέση της ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, μια ομάδα ηθοποιών στήνει επί σκηνής μια «ανασκαφή» όχι μόνο στο χώμα, αλλά και στην εθνική μας συνείδηση. Ο θεματικός άξονας του έργου είναι η φράση του Ανδρέα Εμπειρίκου «Η σήμερον ως αύριον και ως χθες».
Το έργο του Καρκαβίτσα γράφτηκε το 1903 σε μια Ελλάδα ταπεινωμένη από την ήττα του 1897, που υπέφερε οικονομικά από συνεχείς πτωχεύσεις και αναζητούσε την ταυτότητά της ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν της κλασικής αρχαιότητας και την επείγουσα ανάγκη να συμβαδίσει με τον τότε πολιτισμένο κόσμο. Το έργο του θεωρήθηκε βλάσφημο γιατί μίλησε με απαξιωτικό τρόπο για τα έργα τέχνης της κλασικής Ελλάδας. Όμως, το έργο του παραμένει επίκαιρο για τη σχέση της τέχνης σήμερα με το παρελθόν αλλά και με το μέλλον.
Στην καρδιά ενός από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Μεσογείου, το Ακρωτήρι της Σαντορίνης, η παράσταση Sliding Slalom / Στρογγύλη αποτελεί μια site-specific δράση, εμπνευσμένη από το μυθιστόρημα Όταν οργίζεται η γη της Νίτσας Τζώρτζογλου.
Τέσσερις ηθοποιοί παρασύρουν τους θεατές σε ένα «σλάλομ» ανάμεσα σε τέσσερις εποχές: την προϊστορική Στρογγύλη, τη Θήρα του 1978, τις ανασκαφές της επταετίας 1967-1974 και τη σύγχρονη Σαντορίνη. Η αφήγηση ξεδιπλώνεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, αντλώντας υλικό από τα σημάδια που άφησαν οι άνθρωποι και οι φυσικές καταστροφές.
Οι θεατές δεν είναι απλοί παρατηρητές. Κινούνται στον χώρο, συνδέονται με την ιστορία, ακολουθούν τα ίχνη ενός μυστηριώδους περιδέραιου και συμμετέχουν σε μια σκηνική διαδρομή όπου το παρελθόν δεν είναι μουσειακό – είναι ζωντανό, συγκινητικό και ανοιχτό στην επανερμηνεία. Η εμπειρία κορυφώνεται με έναν ανοιχτό διαγωνισμό δημιουργικής γραφής: οι θεατές γίνονται «αφηγητές» και οι πιο ξεχωριστές ιστορίες εκδίδονται σε έναν συλλογικό τόμο, αφήνοντας πίσω τους ένα νέο ίχνος στο μεγάλο αφήγημα του τόπου.
Το έργο Το Κάστρο της Μυτιλήνης: Χτίζοντας πάνω στο παρελθόν αποτελεί ένα πολυθέαμα ανάμεσα στη μουσική και το θέατρο που παρουσιάζει όλα όσα γέννησαν τη σημερινή μορφή του κάστρου – οι θεατές μεταφέρονται εικονικά σε επτά σημεία σταθμούς όπου έχουν στηθεί επτά διαφορετικές περφόρμανς. Κάθε πλίνθος του κάστρου της Μυτιλήνης στηρίχθηκε πάνω στον προηγούμενο. Διαφορετικοί λαοί έχτισαν ο ένας πάνω στον άλλον, σε μια διαρκή σύνθεση των πολιτισμών, με τη χρήση πολλών και διαφορετικών συστατικών. Πώς οι άνθρωποι διαμόρφωσαν στο πέρασμα των αιώνων το κάστρο και πώς το κάστρο διαμόρφωσε τους ανθρώπους που φιλοξένησε; Κάθε διαφορετική εποχή, συνδεδεμένη με την προηγούμενη, παίρνει τη σκυτάλη, προσφέρει τον δικό της λίθο και γεννά με τη σειρά της τροφοδοσία για την επόμενη. Το χθες, το σήμερα και το αύριο, το παρελθόν ως οδηγός, η Ανατολή και η Δύση, η εξέλιξη του κτίσματος αλλά στο επίκεντρο πάντα η ζύμωση του νέου από το παλιό πάνω στο ίδιο το κάστρο, στους ανθρώπους και στην τέχνη.
Η καντάτα για υψίφωνο, πνευστά και ακορντεόν Βρυκόλαξ εν Καβειρίω είναι ένα μουσικό παραμύθι για τους ηττημένους και αήττητους βρυκόλακες της εποχής μας μέσα από τη σύμπραξη του συνθέτη Αποστόλη Κουτσογιάννη και τ@ ποιητ@ Μαρλένο Νίκα και Σέμη Σελάμι.
Μια λυρική περφόρμανς κάτω από το φως του αυγουστιάτικου φεγγαριού στον αρχαιολογικό χώρο του Καβειρίου της Λήμνου, με σολίστ τη διεθνή υψίφωνο Αφροδίτη Πατουλίδου και με το διακεκριμένο μουσικό σύνολο Ventus Ensemble. Τα γλυπτά του εικαστικού Φίλιππου Βασιλείου εμπνέονται από τις αναγεννησιακές εικόνες του Gregorio Dati, ξεδιπλώνοντας ετερόκλητες υφές του μύθου. Τα έργα «Συγχώρεση» του Ιάκωβου Πολυλά και «Ο γυιος του βρυκόλακα»» του Αχιλλέα Παράσχου, οι σκοτεινές βαμπίρ νουβέλες του 19ου αιώνα ως υπόμνηση ενός παράλογου σύμπαντος, συνδιαλέγονται με το πρωτότυπο λιμπρέτο των δημιουργών μεταγγίζοντας και σ’ εμάς το πρόταγμα ενάντια στην απομάγευση του κόσμου.
Η Ηλέκτρα και Ορέστης, δύο νέοι που ζουν στην ελληνική επαρχία του 2025, συνυπάρχουν επί σκηνής με τους ομώνυμους ήρωες του αρχαιοελληνικού μύθου. Και παρόλο που τους χωρίζουν χιλιετίες, εμπλέκονται και οι τέσσερις στην ίδια κοινή δίνη της εκδίκησης και της μητροκτονίας. Δεν μπορούν να διασχίσουν τον χρόνο, όμως η σκέψη τους και η δράση τους με έναν εντελώς αναπάντεχο τρόπο διασταυρώνονται. Το νήμα της μιας ιστορίας πλέκεται στο νήμα της άλλης και οδηγούνται αμφότερες στην εκτροπή. Βασικός συντελεστής του δράματος ο χώρος: οι Πύλες του Άδη. Εκεί όπου ο κόσμος των ζωντανών εκβάλλει στον κόσμο των νεκρών και τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου μένουν αδιευκρίνιστα, ασαφή. Εκεί όπου το περίγραμμα του ζώντος ανθρώπου θολώνει και σμίγει με τις σκιές, τι μπορεί να οδηγήσει κάποιον να θέλει απεγνωσμένα τον θάνατο ενός άλλου για να βρει τη δικαίωση; Και όταν η πράξη συντελεστεί, ακολουθεί όντως η λύτρωση;
Μια μουσικοθεατρική δημιουργία που ανατέμνει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το έθιμο του τάματος, βαθιά ριζωμένο στην ελληνική παράδοση, ξεδιπλώνεται ως μια διαχρονική πράξη που ενώνει το Θείο με το ανθρώπινο, το παρελθόν με το παρόν. Εξερευνά τη ζωή απλών ανθρώπων διαφορετικών γενεών που, μέσα από στιγμές δοκιμασίας, πόνου αλλά και θαύματος, δίνουν υπόσχεση σε μια ανώτερη δύναμη ως έσχατη πράξη έκκλησης για βοήθεια.
Μέσα από τις αφηγήσεις των προσώπων, τη ζωντανή μουσική και την κινησιολογία, η παράσταση Τάμα εξερευνά την ανθρώπινη ανάγκη, φωτίζοντας τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πίστη, τη δεισιδαιμονία και τη θυσία. Το κείμενο της παράστασης αποτελεί μια σύνθεση υλικού του οποίου ο πυρήνας βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες ανθρώπων από το παρελθόν μέχρι το σήμερα. Τρεις ηθοποιοί μεταφέρουν επί σκηνής την πορεία από τη δοκιμασία στην υπόσχεση, τη θυσία και την προσδοκία για το θαύμα. Στην παράσταση συνδυάζονται στοιχεία παραδοσιακής τέχνης με σύγχρονες σκηνοθετικές προσεγγίσεις, όπου μουσική, λόγος και κίνηση λειτουργούν ως αλληγορικά εργαλεία.
Η παράσταση Το δίκαιο είναι εμπνευσμένη από τον διάλογο των Μηλίων με τους Αθηναίους όπως αυτός περιγράφεται από τον Θουκυδίδη. Οι σύγχρονοι θεατές-πολίτες καλούνται να πάρουν απόφαση για το μέλλον του τόπου τους σε μια προσομοίωση μιας ενδεχόμενης πολεμικής απειλής.
Η Μήλος απειλείται με στρατιωτική εισβολή. Απεσταλμένοι των εισβολέων έρχονται να συζητήσουν το ενδεχόμενο μιας αναίμακτης παράδοσης. Θα μιλήσουν για το δίκαιο του ισχυρού που επιβάλλεται όσο ορίζει η ισχύς του. Θεατές και ερμηνευτές θα κληθούν να αποφασίσουν και να ψηφίσουν φέρνοντας στη μνήμη τους παρόμοιες στιγμές και πάθη.
Η παράσταση Ρόδα στο μαντίλι: Ουρανός απ’ άλλους τόπους βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου, ένα ζωντανό μνημείο γλώσσας με ρωγμές, επιγραφές και αφανή βάθρα. Η κεντρική αφηγήτρια, η Αλέξω, εμφορείται από την ακατανίκητη ανάγκη να μοιραστεί. Ο λόγος ανεβαίνει μέσα της όπως ένα ορμητικό ρεύμα που πρέπει οπωσδήποτε να βρει διέξοδο: σε μια χαράδρα, σε ένα μεγάλο ποτάμι, σε μια θάλασσα, σε έναν ακροατή. Θέλει να ποτίσει, να συμπαρασύρει, να πνίξει.
Στη σκιά του Αρχαιολογικού Μουσείου Άρτας, η Αλέξω σπάζει αγγεία που κρύβουν μυστικά του παρελθόντος, ανταλλάσσει νομίσματα –κίβδηλα και γνήσια–, παίζει με ειδώλια όπως ένα κορίτσι με τις κούκλες του, φοράει βαρύτιμα κοσμήματα ή γυμνώνεται, ανάβει το καντήλι στις επιτύμβιες στήλες τάφων όπου βρίσκονται θαμμένοι εχθροί, αγαπημένοι – αλλά και η ίδια. Μια τελετουργία ζωής, που γίνεται ομολογία ενοχής, νοσταλγίας και αναγεννητικής καταστροφής, υπό το φως ενός χορεύοντος ήλιου. Οι λέξεις της Αλέξως –θραυσματικές και μαλακές, αστείες ή παράτολμες, αισχρές, γενναιόδωρες, αλλόκοτες, μεγαλοπρεπείς– υφαίνουν μια ταπισερί με κρυφά στημόνια: το άγνωστο σχέδιο του Θεού.
Μια παράσταση που χρησιμοποιεί τον χώρο ως ζωντανό παρατηρητή της ροής του χρόνου. Τρεις γενιές ερμηνευτών συμβολίζουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε πραγματικό αλλά και φανταστικό χρονικό ορίζοντα. Αλληλεπιδρούν σε έναν κοινό χώρο, μορφοποιώντας και μεταλλάσσοντάς τον, προσθέτοντας και καταστρέφοντας στοιχεία του. Ο χρόνος παρατηρείται μέσα από τη γη, μέσα από τον χώρο. Η μουσική έρχεται ως ένα βασικό στοιχείο της παράστασης να παίξει τον ρόλο του χρόνου και να επηρεάσει τα γενόμενα άμεσα και ουσιαστικά. Η ζωντανή παραγωγή της συνδιαλέγεται με τις κινήσεις των ερμηνευτριών καθώς πλάθει και πλάθεται συνδεδεμένη με τη δράση τους. Η δομή της παράστασης είναι βασισμένη στον φιλοσοφικό ταοϊσμό, προσθέτοντας στον σκηνικό χώρο, τη χορογραφία και τη δραματουργία έναν επιπλέον κεντρικό άξονα παράλληλα με τον χρόνο.