Βιωματική παράσταση, σχεδιασμένη για το Καβείριο της Λήμνου, το αρχαιότερο γνωστό ελληνικό τελεστήριο, που συνδέει την πνευματική κληρονομιά των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής με τις τελετουργικές μνήμες της αρχαιότητας και τη μυστηριακή λατρεία των Καβείρων. Η Φωτιά, το στοιχείο που καταστρέφει αλλά και αναγεννά, γίνεται το νήμα που συνδέει διαχρονικά τους Έλληνες με το Φως και τη μεγαλοσύνη του Σύμπαντος.
H δημιουργός της πρώτης υποβρύχιας παράστασης κάτω από τον Ναό του Ποσειδώνα και της Ολονυχτίας στον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα, σκηνοθέτιδα και χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη συνδέει την πολιτιστική κληρονομιά με τις παραστατικές τέχνες σε μια παράσταση-τελετουργία συμπράττοντας με καταξιωμένους καλλιτέχνες –Σαβίνα Γιαννάτου, Μαρία Παπαγεωργίου, Θανάση Ευθυμιάδη–, επαγγελματίες χορευτές και εθελοντές της Λήμνου, κάτω από την αυγουστιάτικη Πανσέληνο.
Τη μουσική συνθέτει ο Τρύφων Κουτσουρέλης.
Το Αποτύπωμα διαπραγματεύεται τις εννοιολογικές διαστάσεις του ξεριζωμού, της αποδοχής, της ενσωμάτωσης και κατ’ επέκταση του σεβασμού της διαφορετικότητας. Πώς θα ήταν η ζωή αν δεχόμασταν τα βιώματα του διπλανού μας; Πού βασίζεται ο φόβος μας για το άλλο, το ξένο;
Ο φόβος του διαφορετικού και του αγνώστου αποτελεί τον καταλύτη μιας ψυχολογικής διαδικασίας που στηρίζεται στην αρχή της ομοιότητας. Οι όμοιοι μ’ εμάς ανήκουν στην ίδια ομάδα και επομένως είναι ακίνδυνοι.
Αλλά αυτή η στιγμή του κινδύνου, αυτές οι συναντήσεις δομούν την προσωπικότητα του ανθρώπου, εκεί που υπερβαίνει τον φόβο του, αφήνει την αγέλη και διερευνά τη ζωή σύμφωνα με τις αισθήσεις του. Σε αυτές τις συναντήσεις αναδύεται ο αυθεντικός εαυτός.
Μια αναζήτηση των διαδρομών των γεγονότων, των εικόνων, των ιδεών, μέσα στον χρόνο: Η ομάδα Die Wolke παρουσιάζει τα Ίχνη, μια παράσταση σύγχρονου χορού που αντλεί την πρώτη ύλη της από συνεντεύξεις, με κεντρικό άξονα τη λειτουργία της μνήμης και της προφορικής επικοινωνίας στη διαμόρφωση των εικόνων με προέλευση το μικρασιατικό ιδίωμα.
Η κίνηση, σε συνέργεια με μουσικές και ηχητικές συνθέσεις, προσεγγίζει την υποκειμενικότητα των περιγραφών, τη χαμηλή ευκρίνεια, τα κενά και τον αρνητικό χώρο σαν φθορά που αποκαλύπτει τη διάσταση του χρόνου στις ποιητικές εικόνες, εστιάζοντας έτσι στη διυποκειμενικότητα των αφηγηματικών διαθλάσεων.
Το έργο αυτό είναι μια σύμπραξη σύγχρονου χορού και πρωτότυπης μουσικής και εμπνέεται από εικόνες και συναισθήματα που αναβλύζουν μέσα από κείμενα γνωστών συγγραφέων και ποιητών (Σωτηρίου, Βενέζης, Σεφέρης, Χέμινγουεϊ κ.ά.) που έγραψαν για τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η απόγνωση, η θλίψη, ο τρόμος, η οδύνη και ο αγώνας επιβίωσης και ενσωμάτωσης των Μικρασιατών δραματοποιούνται μέσα από χορογραφίες σύγχρονου χορού, οι οποίες εμπλουτίζονται με σύγχρονες μουσικές συνθέσεις και τραγούδια που συνυφαίνουν ηλεκτρονικά ηχοτοπία με μικρασιάτικους μουσικούς δρόμους και ρυθμούς. Οι στίχοι των τραγουδιών εμπνέονται από εικόνες και συναισθήματα που αναδύονται από τα κείμενα.
Σκοπός του έργου είναι να αναδείξει την ικανότητα των Μικρασιατών προσφύγων να μετουσιώσουν τον πόνο και τη θλίψη σε τέχνη.
«Αν δεν ευδοκιμείς σε έναν τόπο, σκέψου μήπως δεν φταις εσύ αλλά το περιβάλλον σου…» Η ομάδα Στέρεο Νερό ακολουθεί τη ζωή των κατοίκων στα Μαστιχοχώρια της Χίου και αναλύει τη σύνδεσή τους με τον κύκλο ζωής «του δέντρου που δακρύζει». Μέσα από ποιητικές εικόνες και κινητικά μοτίβα, παρατηρεί τα μοναδικά χαρακτηριστικά του τοπικού μικροκλίματος και ερευνά τη δημιουργία της αντίστοιχης κουλτούρας. Εστιάζοντας στο διαρκώς μεταβαλλόμενο καιρικό σύστημα, η περφόρμανς Το δάκρυ θέτει ερωτήματα για την ευθραυστότητα της συμβίωσης ανθρώπινου και μη ανθρώπινου και την απώλεια της εγγεγραμμένης συλλογικής εμπειρίας. Μελετώντας την παρούσα συνθήκη, μέσα από μαρτυρίες, αρχειακό υλικό και πολιτιστικές αναφορές της Χίου, και υπό το πρίσμα μιας κλιματικής αλλαγής σε εξέλιξη, οι ερμηνευτές δημιουργούν μια κοινότητα με νέα χαρακτηριστικά, που έρχεται από το μέλλον. Το οικείο πλέκεται με το ανοίκειο, καθώς ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη θέση του στα αναδυόμενα περιβάλλοντα.
Το έργο Μια κουκκίδα ευτοπία βασίζεται στη σχέση της προσλαμβανόμενης χωρικής και χρονικής απόστασης της κλιματικής κρίσης µε τη διαμόρφωση θετικών συναισθημάτων και εσωτερικών κινήτρων για την ατομική και συλλογική δέσμευση προς την επιβράδυνσή της. Η χορογράφος Ζωή Ευσταθίου διερευνά την έννοια της απόστασης, διαμορφώνοντας σχέσεις αλληλεξάρτησης και αυτονομίας, καθώς και συλλογικής προσπάθειας. Οι χορευτές επικεντρώνονται στα θετικά συναισθήματα και τα συνδέουν µε τη δέσμευση του ατόμου και της κοινωνίας προς την κλιματική αλλαγή. Συγκεκριμένα, ακολουθούνται κινησιολογικές διαδρομές και αλληλεπιδράσεις επίμονες, υποκινούμενες από εσωτερικά κίνητρα, οι οποίες δύνανται να τους καθοδηγήσουν σε µια έρευνα συλλογικής πράξης. Όπως µαρτυρά και ο τίτλος, η παράσταση αναζητά και διαμορφώνει, µέσω της τέχνης του χορού, των πολυμέσων και της σύγχρονης ηλεκτρονικής µουσικής, µια ευτοπία, έναν υπαρκτό τόπο και τρόπο επιβράδυνσης της κλιματικής κρίσης µέσω των θετικών συναισθημάτων.
Το νέο χορογραφικό έργο Η ανάσα του κόσμου της Μαριέλας Νέστορα / YELP danceco. εστιάζει στην αναπνοή ως τη βιωματική σχέση του σώματος με τον κόσμο. Σε έναν κλιματικά μεταβαλλόμενο κόσμο, τα φυτά είναι οι πιο σημαντικοί μας συν-κάτοικοι. Βρισκόμαστε σε μια σχέση καθολικής αμοιβαιότητας μαζί τους. Εισπνέουμε το οξυγόνο που εκπνέουν και εισπνέουν το διοξείδιο που εκπνέουμε. Πώς μπορούμε να ανακινήσουμε τις οικολογικές συγγένειες που καλλιεργούν τις έννοιες της φροντίδας και της αμοιβαιότητας;
Τρεις χορευτές και τρεις μουσικοί συνυφαίνουν τη δημιουργία που αναδεικνύει την αναπνοή ως κόμβο βιολογικό, ψυχολογικό, υπαρξιακό και πνευματικό καθώς διερευνά τρόπους συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης μεταξύ διαφορετικών σωμάτων. Η ανάσα του κόσμου συντονίζεται χρονικά με τη δύση του ηλίου, ευαισθητοποιεί την ενσυναίσθηση και υπογραμμίζει το μοναδικό της αντίληψης του κάθε θεατή. Ο εφήμερος «οργανισμός» της παράστασης γίνεται αντιληπτός ως μέρος ενός άλλου μεγαλύτερου οικοσυστήματος και η ανάσα του κόσμου ενεργοποιείται ως εμπειρία αλλά και ως σύναξη διαφορετικών ειδών.
Oι Χορευτές του Βορρά παρουσιάζουν τη νέα παράσταση Commedia Divina σε χορογραφία και σκηνοθεσία Τατιάνας Παπαδοπούλου, όπου μεταγράφουν σκηνικά το ταξίδι του Δάντη στους τρεις μεταιχμιακούς προορισμούς Κόλαση – Καθαρτήριο – Παράδεισος υπό το πρίσμα της κλιματικής αλλαγής.
Το εμβληματικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας Θεία Κωμωδία του Δάντη αποτελεί μια σύγχρονη περιβαλλοντική αλληγορία. Πρόκειται για μια συγκλονιστική αποτύπωση της άρρηκτης σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Το ταξίδι του ποιητή στα τρία Βασίλεια των νεκρών της καθολικής κοσμοθεωρίας περιλαμβάνει «περιηγητικές» περιγραφές του κόσμου των νεκρών. Οι σύγχρονες κοινότητες αισθάνονται πλέον τις περιβαλλοντικές πιέσεις και αναζητούν διέξοδο, έτσι όπως και ο ποιητής αναζητά την έξοδο. Μεταβαίνοντας από την υπερθερμασμένη Κόλαση στο Καθαρτήριο, όπου η φύση «ομαλοποιείται», καταλήγει στον Παράδεισο, την απόλυτη εναρμόνιση, την επανασύνδεση του ανθρώπου με τη φύση.
Το σώμα είναι γη. Κουβαλάει ποτάμια. Οι υδάτινες μάζες τους κινούνται μέσα μας, μας διατρέχουν και μας κινούν. Το νερό δεν είναι άλλο από εμάς. Είναι η πρώτη συγγενής μας και το πρώτο φάρμακο στο οποίο στρεφόμαστε. Όσο δηλητηριάζουμε και εξαντλούμε τους υδάτινους πόρους μας, πώς θα καθαρίζουμε τις πληγές μας;
Η παράσταση Running Dry καλεί τους θεατές σε μια χορευτική περφόρμανς όπου το νερό επιστρέφει ως Ερινύα, ως αρχέγονη ορμή. Οι Ερινύες δεν μπορούν να υπάρξουν ερήμην του άγριου. Αυτό καλούν: το αδάμαστο, υπερασπιζόμενες τα άγρια τοπία της ψυχής. Ερινύα είναι η λειψυδρία, η ξηρασία, η πλημμύρα, η στάθμη της θάλασσας που ανεβαίνει, το ποτάμι που στερεύει, το δέρμα που ζαρώνει. Δεν αποτελεί τιμωρία, αλλά γίνεται γνώση. Τα χορευτικά σώματα επιστρέφουν στο νερό/ την αρχαιότερη άγρια συγγενή τους και μέσω κινητικών κυμάτων, φωνών, εξομολογήσεων και χειρονομιών ξεδιπλώνουν προσωπικούς υδάτινους χάρτες σωματικών μνημών και υφαίνουν έναν κόσμο φωτεινής συνύπαρξης.
Η σκηνοθέτρια και χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη στη νέα πρωτότυπη παράσταση Οι χρησμοί του νερού προχωρά στη δημιουργία μιας σπονδυλωτής, διαδραστικής και συμμετοχικής site-specific περφόρμανς που συνδέει την κλιματική αλλαγή και την παγκόσμια κρίση του νερού με το μυθικό υπόβαθρο και τη λατρεία του Απόλλωνα στους Δελφούς. Μέσα από μια νοηματική πορεία, φιλοδοξεί να συνδέσει επιστημονικές ανακαλύψεις και πορίσματα, ιστορικά γεγονότα, μυθικές οντότητες και υψηλά νοήματα, συνδέοντας τις έρευνες για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην ευρύτερη περιοχή των Δελφών και τις συνέπειες της ανθρώπινης δραστηριότητας στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής με την παγκόσμια κρίση του νερού. Η παράσταση ξεπερνά τα παραδοσιακά όρια, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της τέχνης για να προσελκύσει το κοινό πνευματικά και συναισθηματικά. Λειτουργεί ως υπενθύμιση της ευθύνης της ανθρωπότητας να προστατεύσει τον πιο πολύτιμο πόρο του πλανήτη και ενθαρρύνει τη συλλογική δράση για τον μετριασμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.