Η Κόρη ανοίγει το σεντούκι. Ξεδιπλώνει τα κιλίμια, ένα ένα, και θυμάται όσα της αφηγήθηκε η μητέρα της. Κάθε υφαντό, τρεις ιστορίες: η ιστορία του κόσμου –με πολέμους, σοδειές και πανηγύρια–, η ιστορία της παρέας –με τραγούδια, πειράγματα, παραμύθια και κουβέντες– κι η σιωπηλή ιστορία της καρδιάς.
Με προσδοκίες, μοναξιά κι όνειρα. Έτσι κυλούσαν, υπό το φως της λάμπας, οι ώρες της ύφανσης. Τα χέρια των γυναικών έμοιαζαν με εκείνα των μυθικών, αιώνιων Υφαντρών. Μα ο καιρός άλλαξε. Η Κόρη δεν υφαίνει πια για να ζεσταθεί και να ζεστάνει. Υφαίνει για να θυμηθεί και να δημιουργήσει. Το υφαντό γίνεται φωνή. Κι ο αργαλειός, σώμα μουσικό. Τα νήματα πάλλονται. Μέσα στην τελευταία ύφανση, εκεί όπου ενώνονται οι μνήμες, γεννιέται η Έργηχος – το έργο από ήχο.
Τι συμβαίνει όταν συνδιαλέγεται μια θεατρική Ιφιγένεια με μια ποιητική Ιφιγένεια και με μια τεχνητή; Ένας διάλογος μεταξύ Τεχνητής Νοημοσύνης, διαχρονικού κειμένου και πρωτότυπης μουσικής.
Στην παράσταση μουσικού θεάτρου Η διάσταση της Ιφιγένειας, το κοινό θα γνωρίσει τρεις διαφορετικές εκδοχές του γυναικείου ρόλου της Ιφιγένειας. Κάθε ηθοποιός, μέσα από τον δικό της μονόλογο, φωτίζει μια διαφορετική πλευρά του ίδιου προσώπου, προσφέροντας μια άλλη διάσταση στην εξέλιξη του έργου.
Συγκεκριμένα, η Ευαγγελία Κεραμάρη θα υποδυθεί την Ιφιγένεια του Ευριπίδη, τοποθετώντας την σ’ έναν τόπο εξορίας, σε μια δυστοπία. Η Ιωάννα Ευθυμιάδου θα μας ταξιδέψει σ’ έναν κόσμο ποίησης, ελπίδας και αιώνιας ευτυχίας, γνωστό σ’ εμάς ως ουτοπία, μέσα από την Ιφιγένεια του Γιάννη Ρίτσου. Η Μαρκέλα Ζερδαλή θα υποδυθεί την Ιφιγένεια Τεχνητής Νοημοσύνης, απορρίπτοντας τον συναισθηματικό κόσμο για τη λογική. Η συνθέτρια Αγγελική Ζώη θα δώσει τη δική της μουσική διάσταση στην παράσταση, με πρωτότυπη μουσική που αναδεικνύει τον εσωτερικό κόσμο των τριών ερμηνευτριών.
Μια παράσταση που συνδυάζει τη σύγχρονη πειραματική μουσική με το μουσικό θέατρο. Με τη διαρκή χρήση ακαθόριστων φωνημάτων οι μουσικοί της παράστασης αποκαλύπτουν την ανθρώπινη φωνή ως ένα πρωτόλειο μέσο μη γλωσσικής επικοινωνίας, δημιουργώντας μια αίσθηση αρχέγονης τελετουργίας. Η ωμότητα των φωνών και των οργάνων είναι ηχητικά συμβάντα που οριοθετούν την βία, όπως αυτή ξεκλειδώνεται μέσα από το έργο του Ευριπίδη: μεταξύ Πενθέα και Διονύσου, μεταξύ των αντίθετων δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης, μεταξύ της παράδοσης και της θηριώδους επιθυμίας για το καινούριο. Όπως οι Βάκχες αναδεικνύουν μια αέναη σύγκρουση στη βάση της ανθρώπινης ψυχής και της ιστορίας, έτσι και η παράσταση Η Φωνή των Βακχών επιδιώκει να διεισδύσει στη φύση της ανθρώπινης φωνής και να αναδείξει τις ανεξερεύνητες πτυχές της.
Η παράσταση στηρίζεται σε τραγούδια που καταγράφηκαν τον 19ο αιώνα και συνδέονται με αντίστοιχα λαϊκά έθιμα που ακολουθούν τον ετήσιο κύκλο των εορτών αλλά και την πορεία ενηλικίωσης της γυναίκας όπως απεικονίζεται στη λαϊκή παράδοση. Από τα έθιμα της περπερούνας, της κούνιας, του κλήδονα, του γάμου μέχρι το τρυφερό νανούρισμα και το σπαρακτικό Μοιρολόι της Παναγίας. Πρόκειται για σειρά έργων της Μάρθας Μαυροειδή αποκλειστικά για φωνές, τα οποία χρησιμοποιούν σαν πρώτη ύλη παραδοσιακά τραγούδια, και επεξεργάζονται στίχους, μελωδίες και μοτίβα, δημιουργώντας μια μουσική νέας υφής. Τα έργα αφομοιώνουν μελωδικό και ποιητικό υλικό από παραδοσιακά μονοφωνικά τραγούδια, δημιουργώντας μια νέα πολυφωνία η οποία εμπνέεται από την τοπικότητα της παραδοσιακής μουσικής, συνδυάζοντάς την με σύγχρονη αρμονία. Στην παράσταση το γυναικείο φωνητικό σύνολο chórεs της Μαρίνας Σάττι συναντιέται με το φωνητικό κουαρτέτο Γιασεμί. Η σύμπραξη των δύο συνόλων διερευνά την εναλλαγή μεταξύ του μεγάλου φωνητικού συνόλου και του φωνητικού κουαρτέτου, μεταξύ μιας χορωδίας και μιας ορχήστρας από φωνές, αλλά και την αντιπαράθεση μεταξύ τραγουδιού και ορχηστρικού μέρους σε φωνητική απόδοση.
Στις Χορείες χώρων, κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και δοκίμιο, o Perec μας καλεί να περιδιαβούμε μαζί του τον χώρο. Πολλή αναφορά, ισχυρίζεται, έχει γίνει και γίνεται σχετικά με τον χρόνο, όχι όμως και γύρω από τον χώρο. Μας προτρέπει να παρατηρήσουμε το μέρος που ζούμε, τις συνήθειες τόσο τις δικές μας όσο και των άλλων ανθρώπων, τις προσόψεις των κτιρίων, την εξοχή και τα προάστια. Χωρισμένο με τίτλους όπως διαμέρισμα, πολυκατοικία, πόλη, γειτονιά, εξοχή, κόσμος, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια καλή βάση να ταξιδέψει κανείς ξεκινώντας από το κρεβάτι του, συνεχίζοντας στο υπόλοιπο σπίτι, κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, περπατώντας στη γειτονιά, στην πόλη, ταξιδεύοντας λίγο πιο πέρα στην εξοχή και συνεχίζοντας ανά τον κόσμο. Κανένας δογματισμός, απλές παρατηρήσεις, πολλές από τις οποίες σίγουρα έχεις κάνει είτε συνειδητά είτε όχι. Ένα διαφορετικό έργο που αποτελεί μεγάλη έμπνευση για τη σκηνή και προσφέρει ποικίλες δυνατότητες έρευνας. Με πηγαίο χιούμορ το οποίο εμπεριέχει η τραγική ειρωνεία της καθημερινότητας.
Μια παράσταση βασισμένη στον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου. Ο Προμηθέας υπομένει και επιμένει. Αντιστέκεται στην εξουσία ενός παντοδύναμου θεού και μέσα από το προσωπικό του μαρτύριο οραματίζεται το μέλλον. Η σύγκρουση με την εξουσία είναι επώδυνη και υπερβατική. Ο Προμηθέας γίνεται σύμβολο της θυσίας για το κοινό καλό. Ο κάθε άνθρωπος, μικρός ή μεγάλος, διάσημος ή άσημος, φτωχός ή πλούσιος, γεννημένος ή αγέννητος, εκεί που δεν υπήρχε – για να πορευτεί ένας άλλος άνθρωπος, πολλοί άνθρωποι. Τα δώρα του στους ανθρώπους ταξιδεύουν στον χρόνο και μοιάζουν και σήμερα πιο επίκαιρα και αναγκαία από ποτέ. Η επιστήμη και οι τέχνες μπορούν να εμποδίσουν τον αφανισμό του ανθρώπου; Ο λόγος γίνεται πεδίο μάχης, του δίκαιου και του άδικου, του καλού και του κακού. Το μέτρο είναι ο κανόνας κι όποιος ξεφύγει από αυτό τιμωρείται. Ποια είναι τα όρια της ανθρωπότητας τα οποία βλέπουμε συνεχώς να διακυβεύονται; Πώς αυτά τα όρια γίνονται το ίδιο το μαρτύριο; Ποιοι επιβάλλουν αυτά τα όρια; Ο θεατής έχει την ευκαιρία, μέσα από την οπτικοακουστική εμπειρία του νέου κόσμου που προβάλλει επί σκηνής, να πάρει θέση και να αναρωτηθεί: Η δράση του Προμηθέα ήταν ηρωική αντίσταση ή ύβρις; Ήταν πρωτοπόρος, επαναστάτης ή παρανοϊκός; Υπάρχει ένα ανελέητος θεός ή η δύναμη που επιβάλλει κάθε εξουσία; Ποια είναι η φωτιά; Ποια είναι η θυσία; Ποιο είναι το μαρτύριο;
Διάρκεια εγκατάστασης: 18-25 Αυγούστου
Το έργο Συμβίωσις αποτελεί μια ηχητική εγκατάσταση βασισμένη στα επιτύμβια επιγράμματα. Άνθρωποι με διαφορετικές ηλικίες, ιδιότητες και βιογραφίες συνθέτουν το πλήθος που περνάει στην άλλη όχθη της ύπαρξης, δημιουργώντας μια αόρατη πολιτεία. Κάποιοι πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους, άλλοι όχι. Τα μηνύματα από την άλλη πλευρά –την άλλη χρονικότητα– δεν σταματούν ποτέ να έρχονται. Το έργο Συμβίωσις τους επιτρέπει να ακουστούν μέσα από μια σύνθεση μουσικής και λόγου, που παράγεται αλγοριθμικά και εξελίσσεται διαρκώς κατά την περίοδο επτά ημερών. Ο στόχος αυτής της παράστασης φωνών είναι να προσδώσει μια τρισδιάστατη αίσθηση, σε έναν τόπο μνήμης, αλλά και να βοηθήσει ώστε να συμβεί μια «τελετή ενσυναίσθησης» για τον επισκέπτη. Μια συμβίωση ζωντανών και νεκρών, αρχαίου κόσμου και τεχνολογίας, λόγου και μουσικής.
Γιατροσόφια για τις αρρώστιες του σώματος, της ψυχής και του νου, για τους πόνους της καρδιάς, για τα άλγη του κορμιού, ένας συγκινητικός κι απόκοσμος θησαυρός λαϊκής σοφίας ξεδιπλώνεται στα βυζαντινά « Ιατροσόφια» του Ιωάννη Σταφιδά. Με άξονα το μαγικό βιβλίο του, η Ομάδα μουσικού θεάτρου Ραφή συμπράττει με τον συνθέτη Νίκο Γαλενιανό και την εικαστικό Μαλβίνα Παναγιωτίδη για μια μουσική παράσταση που επιθυμεί να συνδεθεί ξανά με τη μαγγανεία, το ξόρκι, το παράλογο. Η ασθένεια, η αδυναμία, ψυχική και ανατομική, το γήρας και οι χυμοί της νιότης απέναντι στην αιώνια πάλη του ανθρώπου με τη ζωή και τον θάνατο. Δύο μουσικοί, τρεις τραγουδιστές, ένας συνθέτης και μία εικαστικός ξορκίζουν το πάσχον σώμα, φορέα της απόκρυφης ιστορίας της Ευρώπης, μέσα από τις ελληνικές, λαϊκές θεραπευτικές δοξασίες. Στο ατμοσφαιρικό περιβάλλον του Ασκληπιείου της Κω, εκεί που συναντιούνται η Ανατολή με τη Δύση, αναμετριέται η ιστορία της επιστημονικής γνώσης με το μεταφυσικό, θυμίζοντας μας τη φράση του Φράνσις Μπέικον: «Όποιος δεν εφαρμόζει νέες θεραπείες, πρέπει να περιμένει καινούρια κακά. Γιατί ο χρόνος, είναι ο πιο μεγάλος πρωτοπόρος».
Ένα κείμενο της κρητικής λογοτεχνίας του 15ου αιώνα. Ο Απόκοπος, δηλαδή ο κατάκοπος, είναι μια αλληγορία σε δεκαπεντασύλλαβο για έναν άνθρωπο που ονειρεύτηκε την κατάβασή του στον Άδη. Εκεί συναντά αγαπημένα πρόσωπα, γονείς και αδέλφια, φρικώδεις νεκρούς, που όλοι έχουν το ίδιο επίμονο ερώτημα: «Μας θυμάται κανείς εκεί πάνω;». Κεντρική μουσική φιγούρα ο μοναδικός γνωστός Έλληνας αναγεννησιακός συνθέτης λόγιας μουσικής Φραγκίσκος Λεονταρίτης, καθώς και Βενετοί συνθέτες της εποχής, όπως ο Joan Ambrosio Dalza, ο Francesco da Milano, ο Franciscus Bossinensis, καθώς και ανώνυμοι από τις συλλογές του Petrucci, σε διασκευές για φλάουτο και κιθάρα. Μια σύγχρονη ραψωδία, μια μουσική σύνθεση ήχων και ανθρώπινων φωνών που δημιουργούν μια συνειρμική απεικόνιση ενός άγνωστου και μυστικού τόπου, πλημμυρισμένου από καταιγιστικά συναισθήματα και τρομερές μνήμες.
Ένας θίασος επτά ερμηνευτών –έξι μουσικοί κι ένας ηθοποιός– περιοδεύει από μέρος σε μέρος σε όλο τον κόσμο με την αλλόκοτη παράστασή του Το μουσείο των φανταστικών μουσικών όντων. Μια παράσταση μουσικού θεάτρου εμπνευσμένη από το Βιβλίο των φανταστικών όντων του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, στην οποία μυθικά όντα ζωντανεύουν επί σκηνής με τον ήχο, τη μουσική, το φως και τις λέξεις. Γρύπες, Κύκλωπες, Νύμφες, η Σφίγγα, ο Κέρβερος, Δράκοι αλλά και ο Κατωβλέπας, το Τσοντσόν, το Γκιλλυκαλλού και τόσα άλλα όντα, ζωντανεύουν μπροστά στα εκστατικά αυτιά όσων τυχερών βρεθούν στις παραστάσεις του μυστήριου και εκκεντρικού αυτού θιάσου.