Η παράσταση Οι ρίζες της πορτοκαλιάς αποτελεί μια καλλιτεχνική τελετουργία που φέρνει στο προσκήνιο τη γυναικεία εμπειρία ως φορέα μνήμης, αντοχής, δημιουργίας. Παραδοσιακή και ηλεκτρονική μουσική, ζωντανή ερμηνεία, οπτικοακουστικά μέσα και θέατρο σκιών συνδιαλέγονται για να ανασυνθέσουν ιστορίες γυναικών, ιστορίες που επέζησαν, δημιουργώντας έναν ζωντανό οπτικοακουστικό ιστό όπου η σιωπή αποκτά βάρος και η φωνή αναδύεται μέσα από το σώμα.
Η γυναικεία μορφή δεν λειτουργεί μόνο ως σύμβολο αλλά και ως ενεργό υποκείμενο που επανεπινοεί την παράδοση. Εμπνευσμένη από το έργο του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη Γυναίκες που επιστρέφουν και τα χαρακτικά του Φώτη Βάρθη, η παράσταση μετατρέπει την ατομική εμπειρία σε συλλογικό αφήγημα διεκδικώντας εκ νέου τον χώρο της γυναίκας στην ιστορία και την τέχνη, όχι ως σκιώδη ανάμνηση, αλλά ως ζωντανή πνοή που κινεί το μέλλον, μεταμορφώνοντας τη σιωπή σε φωνή και το βίωμα σε πράξη.
Έχοντας εμπνευστεί και μελοποιήσει μοναδικά ποιήματα σπουδαίων Ελλήνων δημιουργών, το θρυλικό συγκρότημα Υπόγεια Ρεύματα θα πραγματοποιήσει μια ξεχωριστή συναυλία η οποία, με στόχο τη συνολική παρουσίαση αυτών των εξαιρετικών πρωτότυπων συνθέσεων, νέων και παλαιότερων, ειδικά διαμορφωμένων για τη «μυστική» συναυλία, θέτει τις βάσεις για συζήτηση, έμπνευση και εξέλιξη της λογικής σύνδεσης της κλασικής μας κληρονομιάς με τη σύγχρονη καλλιτεχνική έκφραση. Παράλληλα, η εικαστικός Ρένα Παπαγεωργίου εκθέτει τις δημιουργίες της, απεικονίζοντας τις προσωπογραφίες σπουδαίων ποιητών και ποιητριών μας με τη μοναδική αφηρημένη αλλά γεμάτη σεβασμό και ενδιαφέρον τεχνοτροπία της. Οι καλλιτέχνες, με τις μελοποιημένες ποιητικές συνθέσεις και τις εικαστικές απεικονίσεις, αντιμετωπίζουν το παρελθόν ως μια δημιουργική συνθήκη η οποία αποτελεί την έμπνευση αυτής της δράσης αφιέρωμα στην ποίηση και στην καλλιτεχνία, μέσω μιας ατμοσφαιρικής συναυλίας που θα προσφέρει μια μοναδική εμπειρία στο κοινό.
Το Περαμάτισμα αποτελεί μια πολιτιστική πρόταση, εμπνευσμένη από τη διαχρονική τελετουργία του περαματίσματος στον παραδοσιακό αργαλειό – τη διαδικασία του «περάσματος» των νημάτων που καθορίζει το σχέδιο και την τεχνοτροπία κάθε υφαντού. Ως έννοια, το περαμάτισμα μετατρέπεται σε εργαλείο κατανόησης της συνύφανσης του τοπικού με το παγκόσμιο, της παράδοσης με την καινοτομία, του χρόνου με τον χώρο, του ανθρώπου με την ύλη και την τεχνολογία.
Στον ορεινό Ψηλορείτη και το Ιδαίον Άντρον, έναν τόπο με ειδικό βάρος και ισχυρό συμβολισμό για την Κρήτη, το έργο επιχειρεί να συνυφάνει την πολιτιστική μνήμη με τη σύγχρονη δημιουργία και με επίκεντρο τον άνθρωπο δημιουργό. Μέσα από το Περαμάτισμα αναδύεται: η δυναμική της υφαντικής ως χειρονομίας, συμβολισμού και πολιτισμικού κώδικα· η συνάντηση παραδοσιακών τεχνών με νέες τεχνολογίες και ψηφιακές μορφές έκφρασης· η συνύφανση διαφορετικών μουσικών ιδιωμάτων που γεννούν μια νέα ακουστική εμπειρία.
Το έργο Εικονογραφία 2.0 αποτελεί ένα καινοτόμο πολιτιστικό σχέδιο για τον επαναπροσδιορισμό του διαλόγου μεταξύ παραδοσιακών μεθόδων εικονογραφίας, τεχνολογικής καινοτομίας, τέχνης, πίστης και αισθητικής.
Η δράση κορυφώνεται με μια πρωτότυπη εικαστική εγκατάσταση που θα πραγματοποιηθεί στην Ιερά Μονή Κυρίας Ακρωτηριανής και Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Τοπλού Σητείας, όπου το φως, η εικόνα και ο ήχος συνθέτουν ένα υβριδικό φυσικοψηφιακό περιβάλλον (phygital), το οποίο αναπτύσσεται στους χώρους της Μονής και μεταμορφώνει την εμπειρία του επισκέπτη σε ένα πολυαισθητηριακό ταξίδι μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.
Η βυζαντινή μουσική και τα φυσικά ηχοτοπία της Κρήτης συνομιλούν με σύγχρονες μουσικές συνθέσεις και ποιητικά κείμενα, πλαισιώνοντας τα εικαστικά έργα που θα δημιουργηθούν στο πλαίσιο του τριήμερου εκπαιδευτικού και καλλιτεχνικού προγράμματος που προηγείται της δράσης. Μέσα από αυτόν τον πολυφωνικό διάλογο ήχου, εικόνας και λόγου, η παράδοση και η καινοτομία συνυπάρχουν, δημιουργώντας έναν νέο, ζωντανό τόπο πολιτιστικής έκφρασης, όπου η τέχνη γίνεται γλώσσα πίστης, μνήμης, αισθητικής και συλλογικότητας.
Η μουσικοχορευτική παράσταση Εν-Διαμέσως / In between συνταιριάζει τη μουσική της Κρήτης με σύγχρονους ετερόκλητους ήχους και με ελεύθερο χορό. Αρχέγονοι ήχοι της Κρήτης αναβιώνουν στο σήμερα, συμπλέκονται με ήχους σύγχρονης δυτικοευρωπαϊκής μουσικής αλλά και με ηχοτοπία ειδικών εφέ. Παραδοσιακά όργανα όπως το θιαμπόλι, η μαντούρα, ο άσκαυλος, η λύρα και το λαούτο συνδυάζονται δημιουργικά με πετάλια εφέ και με φλάουτα όπως το soprano, το alto, το ινδικό bansuri και το κινέζικο bawe. Ταυτόχρονα, σε ένα πλαίσιο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και πειραματισμού, ο χορός καταφέρνει να εναρμονίσει τις αντιθέσεις γεφυρώνοντας το χθες με το σήμερα.
Η μουσικοχορευτική αυτή παράσταση θα αναδείξει τη συνύπαρξη του παλιού και του νέου, του παραδοσιακού, του σύγχρονου και του καινοτόμου. Σε έναν επιβλητικό και συνυφασμένο με την πολιτιστική μας κληρονομιά χώρο, το κοινό θα έρθει σε επαφή με τη φύση, την ιστορία, την παράδοση και τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία.
«Να ’βγαινα από τούτο το κορμί και να ’ταν το κορμί μου άλλο ξένο».
Το έργο Μεταμορφώσεων το ανάγνωσμα είναι μια μουσική παράσταση που εξετάζει τη διαχρονικότητα του πεπρωμένου και τη σχέση του με τις ατομικές και συλλογικές επιλογές. Μέσα από τη σκηνική αφήγηση τριών μύθων του Οβιδίου –της Ηχούς και του Νάρκισσου, του Ερυσίχθoνα και του Φαέθοντα– όπως έχουν αποδοθεί από τον Θεόδωρο Παπαγγελή, παρουσιάζεται η αέναη ρευστότητα των επί γης σωμάτων. Ένα ορχηστρικό μουσικό σύνολο συνομιλεί με τους αφηγητές των μύθων και συνδιαλέγεται με ένα σύνολο κρουστών, δημιουργώντας ζωντανά ηχοτοπία και αφηγηματικά ηχοχρώματα. Άλλοτε συνοδεύει την αφήγηση κι άλλοτε αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο, μετατρέποντας τον ήχο σε φορέα δράσης και νοήματος, αναδεικνύοντας έτσι τη δυναμική του συλλογικού σώματος. Κεντρικά ερωτήματα της παράστασης: Είναι το πεπρωμένο αναπόφευκτο ή αποτέλεσμα των αποφάσεών μας, και πώς κουβαλούν μέσα τους οι κλασικοί μύθοι τη σύγχρονη πραγματικότητα;
Ένα διακαλλιτεχνικό έργο όπου συναντιούνται το θέατρο, η περφόρμανς και τα εικαστικά. Αντλεί τα υλικά της έμπνευσής του από αρχαίους μύθους, την τραγωδία, την πρόσφατη επικαιρότητα, τον σύγχρονο φεμινισμό.
Στον αρχαιολογικό χώρο της Λατούς της Ετέρας, έναν τόπο βαθιά συνδεδεμένο με τη λατρεία γυναικείων θεοτήτων και με έκκεντρες αναγνώσεις των μύθων, διαμορφώνεται ένας «ασφαλής χώρος», μέσα στον οποίο αναδύεται εκ νέου η μυθική αφήγηση, αρθρώνεται μια γυναικεία φωνή που, εκκινώντας από το αρχέγονο και το προσωπικό, διεκδικεί την ενεργό συμμετοχή της στο πολιτικό.
Η ανθρώπινη φωνή, αλλά και ο ήχος σε κάθε μορφή του, φυσικός ή τεχνητός, έναρθρος ή άναρθρος, ζωντανός ή ηχογραφημένος, γίνονται ύλη και αποτύπωμα των αλλεπάλληλων επαναδιαπραγματεύσεων των μύθων στη σκηνή της πόλης.
Πρόκειται για μια παράσταση διακαλλιτεχνικής σύνθεσης που με σημείο αφετηρίας τη μυθολογία επιχειρεί να αναδιατυπώσει και να αφηγηθεί στο σήμερα την άλλη πλευρά των κραταιών μύθων που τη διέπουν. Μια μεταφορά του μυθολογικού κόσμου στο ορθολογικό μας σήμερα. Ένα μουσικό ταξίδι στην ανθρώπινη φαντασία αιώνων, μια σκηνική διαδρομή που θέλει να βγάλει στο φως το σκοτάδι που είναι συνυφασμένο με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Να το αποδεχτεί. Να το τραγουδήσει, να το ξεγελάσει, να το μεταμορφώσει, να το αφηγηθεί, να το αμφισβητήσει. Να παρακινήσει τους νεαρούς θεατές της να το επισκεφτούν με μια καινούρια, καθαρή ματιά. Η Σκύλλα, η Χάρυβδη, η Μέδουσα, η Αράχνη, ο Τυφώνας, ο Μινώταυρος κι οι Σειρήνες επανασυστήνονται στο εδώ και τώρα του μνημειακού χώρου της Γόρτυνας, στο τότε και πάντα της ανθρώπινης μυθιστορίας.
Τι σημαίνει, να είσαι έφηβος στο Ρέθυμνο σήμερα; Τι έχει αλλάξει απ’ την δική μας εφηβεία, των γονιών μας και των παππούδων μας; Ποια είναι η ιστορία αυτής της πόλης, εάν όχι οι ιστορίες των πολιτών της; Ποια είναι τα πληγωμένα της κομμάτια; Υπάρχει ίαση για αυτά; Τι διασπά αυτή την πόλη και τι την ενώνει; Τι πήραμε από τους γονείς μας και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Πότε θεωρείται κάποιος πολίτης; Μόνο όταν ασκεί τα πολιτικά του δικαιώματα; Υπάρχει θηλυκό για τον πολίτη; Πως είναι να αφήνεις πίσω σου το «παιχνίδι» και να μπαίνεις στον κόσμο των «ενηλίκων»; Πού τοποθετούμαστε σε σχέση με τους άλλους;
Και ο έρωτας, ο θυμός, ο φόβος, η απόρριψη, η βία, η ανία, τα όνειρα, οι αγωνίες, η μουσική;
Μια παράσταση βασισμένη στις τεχνικές του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της επινόησης, όπου ηθοποιός και μουσικοί performers της πόλης με βασική έμπνευση συνεντεύξεις και ερωτηματολόγια απευθυνόμενα σε εφηβικό, νεανικό και ενήλικο κοινό, συναντούν τις δικές τους εμπειρίες και μνήμες. Μια παράσταση με τη μορφή δήλωσης με βασικό όχημα τη φωνή, τη μουσική και το σώμα.
Διάρκεια εγκατάστασης: 18-25 Αυγούστου
Το έργο Συμβίωσις αποτελεί μια ηχητική εγκατάσταση βασισμένη στα επιτύμβια επιγράμματα. Άνθρωποι με διαφορετικές ηλικίες, ιδιότητες και βιογραφίες συνθέτουν το πλήθος που περνάει στην άλλη όχθη της ύπαρξης, δημιουργώντας μια αόρατη πολιτεία. Κάποιοι πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους, άλλοι όχι. Τα μηνύματα από την άλλη πλευρά –την άλλη χρονικότητα– δεν σταματούν ποτέ να έρχονται. Το έργο Συμβίωσις τους επιτρέπει να ακουστούν μέσα από μια σύνθεση μουσικής και λόγου, που παράγεται αλγοριθμικά και εξελίσσεται διαρκώς κατά την περίοδο επτά ημερών. Ο στόχος αυτής της παράστασης φωνών είναι να προσδώσει μια τρισδιάστατη αίσθηση, σε έναν τόπο μνήμης, αλλά και να βοηθήσει ώστε να συμβεί μια «τελετή ενσυναίσθησης» για τον επισκέπτη. Μια συμβίωση ζωντανών και νεκρών, αρχαίου κόσμου και τεχνολογίας, λόγου και μουσικής.