Ένα διακαλλιτεχνικό έργο όπου συναντιούνται το θέατρο, η περφόρμανς και τα εικαστικά. Αντλεί τα υλικά της έμπνευσής του από αρχαίους μύθους, την τραγωδία, την πρόσφατη επικαιρότητα, τον σύγχρονο φεμινισμό.
Στον αρχαιολογικό χώρο της Λατούς της Ετέρας, έναν τόπο βαθιά συνδεδεμένο με τη λατρεία γυναικείων θεοτήτων και με έκκεντρες αναγνώσεις των μύθων, διαμορφώνεται ένας «ασφαλής χώρος», μέσα στον οποίο αναδύεται εκ νέου η μυθική αφήγηση, αρθρώνεται μια γυναικεία φωνή που, εκκινώντας από το αρχέγονο και το προσωπικό, διεκδικεί την ενεργό συμμετοχή της στο πολιτικό.
Η ανθρώπινη φωνή, αλλά και ο ήχος σε κάθε μορφή του, φυσικός ή τεχνητός, έναρθρος ή άναρθρος, ζωντανός ή ηχογραφημένος, γίνονται ύλη και αποτύπωμα των αλλεπάλληλων επαναδιαπραγματεύσεων των μύθων στη σκηνή της πόλης.
Πρόκειται για μια παράσταση διακαλλιτεχνικής σύνθεσης που με σημείο αφετηρίας τη μυθολογία επιχειρεί να αναδιατυπώσει και να αφηγηθεί στο σήμερα την άλλη πλευρά των κραταιών μύθων που τη διέπουν. Μια μεταφορά του μυθολογικού κόσμου στο ορθολογικό μας σήμερα. Ένα μουσικό ταξίδι στην ανθρώπινη φαντασία αιώνων, μια σκηνική διαδρομή που θέλει να βγάλει στο φως το σκοτάδι που είναι συνυφασμένο με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Να το αποδεχτεί. Να το τραγουδήσει, να το ξεγελάσει, να το μεταμορφώσει, να το αφηγηθεί, να το αμφισβητήσει. Να παρακινήσει τους νεαρούς θεατές της να το επισκεφτούν με μια καινούρια, καθαρή ματιά. Η Σκύλλα, η Χάρυβδη, η Μέδουσα, η Αράχνη, ο Τυφώνας, ο Μινώταυρος κι οι Σειρήνες επανασυστήνονται στο εδώ και τώρα του μνημειακού χώρου της Γόρτυνας, στο τότε και πάντα της ανθρώπινης μυθιστορίας.
Τι σημαίνει, να είσαι έφηβος στο Ρέθυμνο σήμερα; Τι έχει αλλάξει απ’ την δική μας εφηβεία, των γονιών μας και των παππούδων μας; Ποια είναι η ιστορία αυτής της πόλης, εάν όχι οι ιστορίες των πολιτών της; Ποια είναι τα πληγωμένα της κομμάτια; Υπάρχει ίαση για αυτά; Τι διασπά αυτή την πόλη και τι την ενώνει; Τι πήραμε από τους γονείς μας και τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας; Πότε θεωρείται κάποιος πολίτης; Μόνο όταν ασκεί τα πολιτικά του δικαιώματα; Υπάρχει θηλυκό για τον πολίτη; Πως είναι να αφήνεις πίσω σου το «παιχνίδι» και να μπαίνεις στον κόσμο των «ενηλίκων»; Πού τοποθετούμαστε σε σχέση με τους άλλους;
Και ο έρωτας, ο θυμός, ο φόβος, η απόρριψη, η βία, η ανία, τα όνειρα, οι αγωνίες, η μουσική;
Μια παράσταση βασισμένη στις τεχνικές του σωματικού θεάτρου και του θεάτρου της επινόησης, όπου ηθοποιός και μουσικοί performers της πόλης με βασική έμπνευση συνεντεύξεις και ερωτηματολόγια απευθυνόμενα σε εφηβικό, νεανικό και ενήλικο κοινό, συναντούν τις δικές τους εμπειρίες και μνήμες. Μια παράσταση με τη μορφή δήλωσης με βασικό όχημα τη φωνή, τη μουσική και το σώμα.
Διάρκεια εγκατάστασης: 18-25 Αυγούστου
Το έργο Συμβίωσις αποτελεί μια ηχητική εγκατάσταση βασισμένη στα επιτύμβια επιγράμματα. Άνθρωποι με διαφορετικές ηλικίες, ιδιότητες και βιογραφίες συνθέτουν το πλήθος που περνάει στην άλλη όχθη της ύπαρξης, δημιουργώντας μια αόρατη πολιτεία. Κάποιοι πρόλαβαν να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους, άλλοι όχι. Τα μηνύματα από την άλλη πλευρά –την άλλη χρονικότητα– δεν σταματούν ποτέ να έρχονται. Το έργο Συμβίωσις τους επιτρέπει να ακουστούν μέσα από μια σύνθεση μουσικής και λόγου, που παράγεται αλγοριθμικά και εξελίσσεται διαρκώς κατά την περίοδο επτά ημερών. Ο στόχος αυτής της παράστασης φωνών είναι να προσδώσει μια τρισδιάστατη αίσθηση, σε έναν τόπο μνήμης, αλλά και να βοηθήσει ώστε να συμβεί μια «τελετή ενσυναίσθησης» για τον επισκέπτη. Μια συμβίωση ζωντανών και νεκρών, αρχαίου κόσμου και τεχνολογίας, λόγου και μουσικής.
Η «All Is One – Όλα Είναι Ένα» είναι μια site specific διαδραστική παράσταση που συνδέει βιωματικά την πολιτιστική κληρονομιά με τον σύγχρονο Χορό, τον Λόγο και τη Μουσική, ειδικά σχεδιασμένη για τον Μινωικό αρχαιολογικό χώρο της Κάτω Ζάκρου Σητείας.
Η κυκλικής ροής δομή της παράστασης βασίζεται στη μεθοδολογία ANAMNESIS της Αποστολίας Παπαδαμάκη, καθορίζεται οριστικά από την αρχιτεκτονική, το φυσικό περιβάλλον, την Μυθολογία, την Φιλοσοφική Σκέψη και τα Αρχέτυπα της ελληνικής συλλογικής μνήμης. H δημιουργός της υποβρύχιας παράστασης στον Ναό του Ποσειδώνα και της Ολονυχτίας στον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα εμπνέεται από την διάπυρη πιστή των Μινωιτών στην Φύση, τη Μεγάλη Θεά της Κρήτης και προτείνει τη μυσταγωγική σύνδεση με την αέναα περιδινούμενη Κίνηση του κόσμου και της Αρμονίας του.
Το μονόπρακτο του Παντελή Πρεβελάκη Μίμος (1928), είναι ένα από τα νεανικά του έργα. Δεν έχει μέχρι σήμερα παρουσιαστεί επί σκηνής, λόγω της ιδιοτυπίας του, που θυμίζει σενάριο της commedia dell’ arte. Εκτυλίσσεται στη διάρκεια του δείπνου ενός εργοστασιάρχη προς τιμή των 18ων γενεθλίων της κόρης του. Καλεσμένος για να τους διασκεδάσει είναι ένας νεαρός μίμος «…σαν τον Αρλεκίνο του Picasso…», όπως λέει ο Πρεβελάκης. Στο λαιμό του κρέμονται τέσσερις μάσκες: μιας πονεμένης γυναίκας, ενός εργάτη, ενός ναύτη κι ενός στρατιώτη. Όλοι οι ρόλοι, μέσα από ένα κρεσέντο θεατρικού οίστρου, διαδοχικά συγχέονται στο παλλόμενο σώμα του, το οποίο γίνεται Οικουμενικό σύμβολο της Επανάστασης, στρεφόμενο εναντίον της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Η οργή του οικοδεσπότη δεν φτάνει για να εμποδίσει την εκδήλωση αγνών κι «αδελφικών» συναισθημάτων της κόρης του προς τον μίμο. Η θεατρική αυτή πρόταση, αφενός ανασύρει από τη λήθη ένα σημαντικό κείμενο της νεοελληνικής δραματουργίας, αφετέρου συμβάλει στη θεατρική αποκέντρωση, αφού οι παραστάσεις θα γίνουν στην Κρήτη και λόγω της συνεργασίας επαγγελματιών και ντόπιων εθελοντών.
Μια παράσταση βασισμένη σε αρχαιοελληνικά σπαράγματα. Στη θεατρική λογοτεχνία δεσπόζουν δύο θεματικές, αυτές του Έρωτα και του Θανάτου, που κατά πολλούς είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, με πιο δημοφιλή τη θεματική του Έρωτα, της ζωώδους έλξης μεταξύ δύο προσώπων. Η παράσταση «Έρωτες Θεών» είναι ένας ύμνος στον έρωτα, τον οποίον ήξεραν να τιμούν οι Θεοί και οι ήρωες ως την υπέρτατη ακαταμάχητη δύναμη. Ο θνητός ήρωας εισβάλει στην περιοχή του θείου και ο θεός στην περιοχή του θνητού. Όταν κλείνει το μουσείο εμφανίζονται στον κήπο του αρχαιοελληνικοί θεοί, μυθικά πρόσωπα, τραγικοί ήρωες και ηρωίδες και απαγγέλουν αποσπάσματα αρχαιοελληνικών σπαραγμάτων, επιχειρώντας ένα είδος εξανθρωπισμού μέσα από τα κείμενα αυτά. Η παράσταση ενσωματώνει άριες από όπερες της εποχής μπαρόκ που λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος με την αρχαιοελληνική θεματολογία.
Εκδήλωση με θεματική: «Το μοιρολόι ως πολιτιστική κληρονομιά θρηνητικής παράδοσης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα». Η εκδήλωση θα δομηθεί σε τρία μέρη, με κορμό της το μουσικό μέρος, την επιμέλεια του οποίου έχει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, πρωτεργάτης στη μελοποίηση των κρητικών μοιρολογιών μέσα από πολύχρονη καταγραφή και συλλογή αυθεντικών μορφών θρήνου. Στόχος της εκδήλωσης είναι να αναδειχθεί το μοιρολόι και η αποτύπωση του θρήνου ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά, σε ένα σύνολο εκφάνσεων οι οποίες υπογραμμίζουν την επιτελεστική, ψυχολογική και πολιτιστική διάστασή τους.
Α΄ Μέρος:
- Το μοιρολόι από την αρχαιότητα στο σήμερα,Αγγελική Λυγινού, Κοινωνιολόγος-Κοινωνική Ανθρωπολόγος (7/8/21)
- Το πένθος μέσω της σιγής,Βίκυ Αρβελάκη, Σκηνοθέτης-Παραγωγός (8/8/21)
Β΄ Μέρος: «Η ηδονή των δακρύων – Η αντανάκλαση του θρήνου στον χρόνο και τη μνήμη» (Θεατρικό δρώμενο)
Γ΄ Μέρος: «Η γιορτή του πένθους» (Μουσικό δρώμενο)
Τα κοινά στοιχεία που συνθέτουν τον πυρήνα του έργου είναι η σχέση ανάμεσα στην αναπηρία και την προσφυγιά, μέσα από τις επίκαιρες διαστάσεις των φαινομένων, αναφορικά με την καταπίεση που βιώνουν, το πεδίο δράσης που τους δίνουν οι κοινωνίες και την ενσωμάτωσή τους στον κοινωνικό ιστό.
Λαμβάνοντας υπόψη κοινωνικές, οικονομικές, ταξικές, εθνικές, ψυχολογικές παραμέτρους και επιρροές, ερευνούμε το φάσμα και τις διαδικασίες ενσωμάτωσης και αποδοχής αυτών των πληθυσμών, μέσα από αυθεντικές αφηγήσεις των ίδιων των ατόμων και τον ρόλο τους στην εξέλιξη του πολιτισμού.
Ένας επαναπροσδιορισμός της τέχνης, του «διαφορετικού άλλου», του πρόσφυγα, του ανάπηρου, της ίδιας της ζωής, του ίδιου του εαυτού, των συναισθημάτων, της σχέσης με το ίδιο το σώμα, τον νου και την ψυχή.
Μια παράσταση που αποπειράται να αναδείξει την αιφνίδια και βίαιη διαδικασία η οποία μετατρέπει τον Μικρασιάτη Πρόσφυγα σε λοιμογόνο παράγοντα επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο. Ο Μικρασιάτης Πρόσφυγας εξορίζεται, εγκαταλείπεται ή πεθαίνει στα λοιμοκαθαρτήρια που στήθηκαν σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα.
Η παράσταση πραγματεύεται πολύπλευρα το ιστορικό αυτό φαινόμενο, με γνώμονα σύγχρονες επιστημονικές θεωρήσεις: τις εξουσιαστικές δομές που το γεννούν, τις κοινωνικές και πολιτικές συνιστώσες του, αλλά και τις έννοιες νοσηρότητα / κανονικότητα, «εξυγίανση», κατώφλι, μετάβαση, περιθωριοποίηση ως τόπο καταγραφής ιστορικών / κοινωνικών συνδηλώσεων, μεταξύ άλλων…
Το δραματουργικό υλικό συντίθεται από πραγματικές μαρτυρίες αλλά και κείμενα πρωτότυπα μυθοπλαστικού χαρακτήρα. Το καλλιτεχνικό έργο επιτελείται σε ανοιχτό χώρο και εν πλω. Στο επίκεντρο βρίσκεται το σώμα, η κινησιολογία του, τα τραγούδια, οι ήχοι και οι φωνές των ηθοποιών, οι οποίοι εξαρχής συμπλέκονται με τους θεατές ώστε να δημιουργήσουν μια κοινότητα. Η σκηνοθεσία αξιοποιεί το φυσικό τοπίο της περιοχής και ακολουθεί το σύντομο διάπλου των λεπρών από την Πλάκα εν πλω και στο νησί της Σπιναλόγκα.