Μια παρουσίαση που συνδυάζει σύγχρονο χορό µε συνοδεία ζωντανής παραδοσιακής μουσικής, αφηγηματική ιστορία, ντοκιμαντέρ και φωτογραφία.
Μέσα από ένα σύγχρονο οδοιπορικό στο νησί της Λέρου δημιουργεί κίνηση µε επίκεντρο τη συνάντηση µε το άλλο σώμα (τους ντόπιους, τη συγχορεύτρια, τον τόπο, τα αντικείμενα) και τον διάλογο εγκάρσια στο συλλογικό πριν, τώρα, μετά.
Η δράση επισκέπτεται την ανασκαφή του παρελθόντος ως µια αφορμή να αφουγκραστεί μέσα από το σώμα και τη συνάντηση αντιλήψεις και γεγονότα μιας άλλης εποχής, αλλά κυρίως ως αφορμή για να συνδιαλλαγεί μέσα από την τέχνη µε την τοπική κοινωνία και να κινητοποιήσει διαφορετικούς τρόπους να σχετιστούμε µε την ιστορία µας, την από κοινού δράση στη σύγχρονη κοινωνία και την από κοινού ανάληψη του αύριο μαζί.
Περφόρμανς: 1 & 2 Σεπτεμβρίου, στις 20.30
Ωράριο λειτουργίας έκθεσης: 15 Ιουλίου – 2 Σεπτεμβρίου, κάθε Κυριακή & Τρίτη, 9.30 – 17.00 – Είσοδος ελεύθερη
Η ΣΥΝ-ΠΑΡΟΥΣΙΑ πραγματεύεται τη Μικρασιατική Καταστροφή μέσα από την έννοια του πένθους και τη συνάντηση με τη θάλασσα. Αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της χρονικής διάρκειας του τραύματος, συνδυάζοντας το φως, την κίνηση της θάλασσας και τον ήχο. Το έργο, μια εικαστική και ηχητική εγκατάσταση, λειτουργεί ως παρτιτούρα για την περφόρμανς.
Μια σιωπηλή μνημοσύνη για όλους τους πρόσφυγες που βίωσαν το τραύμα του ξεριζωμού, χάθηκαν μέσα σε αυτή τη θάλασσα ή πέρασαν σε μια νέα ζωή. Επιχειρούμε έναν διάλογο στη σιωπή της απώλειας, ανασύροντας από τη μνήμη μας τις αναμνήσεις, πολύτιμες λάμψεις που φωτίζουν το σκοτάδι του πένθους.
Ζωντανεύουμε τους νεκρούς στη μνήμη μας, με τρυφερότητα γι’ αυτό που παραμένει στο παρόν, ως μέρος της ζωής μας, πολύτιμο.
Με αφετηρία τη Μικρασιατική Καταστροφή παρουσιάζεται η ιστορία του ξεριζωμού των λαών, που επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα. Μια ομάδα εφήβων από την Κω ευαισθητοποιείται ιστορικά και καλείται να δουλέψει σ’ ένα σεμινάριο δύο εβδομάδων (29 Αυγούστου – 9 Σεπτεμβρίου 2022).
Κατασκευάζουν κούκλες, ήρωες που απεικονίζουν πρόσφυγες από το 1922 ή από μετέπειτα ξεριζωμούς. Μαθαίνουν να ζωντανεύουν την κούκλα τους, να την εμψυχώνουν. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς τα παιδιά καλούνται να αποδώσουν τον πόνο του ξεριζωμού στον αιώνα μας, τη σκληρή μεταχείριση και την ιδεατή υποδοχή των προσφύγων. Οι αυτοσχεδιασμοί των παιδιών με τις κούκλες σκηνοθετούνται μαζί με τα ιστορικά στιγμιότυπα και live βιντεοπροβολές από το δρώμενο σε μια παρουσίαση στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Κω (10-11 Σεπτεμβρίου 2022).
Τα παιδιά καλούν το κοινό σε έναν στοχασμό για ειρήνη και αλληλεγγύη στους πρόσφυγες των πολέμων.
Ένα έργο που επιχειρεί να ερευνήσει το θέμα της συλλογικής μνήμης, το πώς η Ιστορία στέκεται όχι μόνο στην εμπειρία του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος. Σε μια ιστορική διαδρομή πουδεν είναι σαφές αν είναι ευθύγραμμη ή κυκλική, τα σώματα προοδευτικάγνωρίζουν πώς να χειριστούν την ευθραυστότητα της ένωσης αλλά και τηναναζήτηση ενός νέου εδάφους.
Έννοιες όπως εκτοπισμός, αποξένωση, βίαιος εκπατρισμός, διάρρηξη της αίσθησης του «ανήκειν» και της ταυτότητας, επαναλαμβάνονται και εναλλάσσονται διαρκώς.
Ένα νήμα από το χτες στο σήμερα, όπου η συλλογική μνήμη συναντάει την προσωπική βιωμένη ιστορία, τον τόπο του σώματος και τις διεκδικήσεις του. Ίσως ο άνθρωπος πρέπει να υποστεί πολλούς μικρούς, διαδοχικούς θανάτους, να περιηγηθεί πέρα από τα σύνορα και τις διαχωριστικές γραμμές που ενυπάρχουν κυρίως μέσα του για να καταφέρει να αναζητήσει μια ουτοπία λυτρωτική, ένα «αλλού», έναν νέο τόπο.
«Αν δεν ευδοκιμείς σε έναν τόπο, σκέψου μήπως δεν φταις εσύ αλλά το περιβάλλον σου…» Η ομάδα Στέρεο Νερό ακολουθεί τη ζωή των κατοίκων στα Μαστιχοχώρια της Χίου και αναλύει τη σύνδεσή τους με τον κύκλο ζωής «του δέντρου που δακρύζει». Μέσα από ποιητικές εικόνες και κινητικά μοτίβα, παρατηρεί τα μοναδικά χαρακτηριστικά του τοπικού μικροκλίματος και ερευνά τη δημιουργία της αντίστοιχης κουλτούρας. Εστιάζοντας στο διαρκώς μεταβαλλόμενο καιρικό σύστημα, η περφόρμανς Το δάκρυ θέτει ερωτήματα για την ευθραυστότητα της συμβίωσης ανθρώπινου και μη ανθρώπινου και την απώλεια της εγγεγραμμένης συλλογικής εμπειρίας. Μελετώντας την παρούσα συνθήκη, μέσα από μαρτυρίες, αρχειακό υλικό και πολιτιστικές αναφορές της Χίου, και υπό το πρίσμα μιας κλιματικής αλλαγής σε εξέλιξη, οι ερμηνευτές δημιουργούν μια κοινότητα με νέα χαρακτηριστικά, που έρχεται από το μέλλον. Το οικείο πλέκεται με το ανοίκειο, καθώς ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη θέση του στα αναδυόμενα περιβάλλοντα.
Μια φάλαινα ξεβράζεται και αποσυντίθεται στην ακτή μιας πόλης. Οι κάτοικοι αδιαφορούν, αλλά δυο από αυτούς, ο Πιερ και η Οντίλ, αποφασίζουν να δουν τον θάνατο αυτό από κοντά. Η μοναχική πορεία τους σε μια απέραντη παραθαλάσσια αμμουδιά με κορύφωση τη συνάντησή τους με το νεκρό ζώο είναι ένα ταξίδι συνειδητοποίησης και αναζήτησης της ευθύνης του ανθρώπου απέναντι στα ζώα και στη φύση.
Στην παράσταση Η φάλαινα το θέατρο παντρεύεται με το εικαστικό περιβάλλον και την ατμοσφαιρική μουσική της Nalyssa Green για να μεταφερθεί επί σκηνής το πλέον αντιπροσωπευτικό έργο του Πωλ Γκαντέν και ένα από τα πρώτα βιβλία που άγγιξαν το θέμα της οικολογίας. Όπως σημειώνει και ο ίδιος ο συγγραφέας: «Είναι αλήθεια πως είμαστε πολύ μικροί. Πολύ αδύναμοι. Ωστόσο όσο μικροί, όσο ανήμποροι κι αν είμαστε, αυτό το μπορούμε. Και οι πιο μικροί άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αυτό – μια μικρή προσπάθεια με τον εαυτό του ο καθένας».
Η παράσταση Ποιητικά να κατοικεί ο άνθρωπος των Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη βασίζεται στην ποίηση και στον αναστοχασμό των ποιητών από διαφορετικές γενιές και τόπους. Μουσικές, τραγούδια, λόγος και εικόνες δημιουργούν έναν ιστό από διαχρονικές ιστορίες για την ποικιλομορφία της φύσης και την επίδρασή της στον ψυχισμό και την εξέλιξη του ανθρώπου. Αφού κυριάρχησε στη γη, έπειτα στα ζώα και τέλος στον ίδιο τον συνάνθρωπο, έρχεται τώρα αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του, που απειλούν την κλιματική ισορροπία. Η διαχείριση της κλιματικής κρίσης από τον άνθρωπο αποτελεί το σύγχρονο ισχυρό διακύβευμα. Το μάταιο της ύπαρξης να γίνει όχι αιτία καταστροφής και εκμετάλλευσης, αλλά αφορμή για προσφορά, σεβασμό και εκτίμηση της φθαρτότητας των πραγμάτων. Η τέχνη φωτίζει τον δρόμο της αλλαγής της αντίληψης και της συμπεριφοράς μας προς τη φύση.
Το νέο μουσικό-εικαστικό έργο με τίτλο In memoriam του μουσικού και συνθέτη Panú (Παναγιώτης Μανουηλίδη) είναι ένα ηχητικό ρέκβιεμ για ένα κόσμο που χάνεται, μια αιολική ηχητική εμπειρία. Εμπνεόμενος από τους ανεμόμυλους στη Χώρα της Αμοργού, ο Panú σχεδιάζει και κατασκευάζει 90 μοναδικά κεραμικά αντικείμενα, μέλη ενός οργάνου, κουρδισμένα σε πεντατονικές κλίμακες. Τα αντικείμενα τοποθετούνται γύρω από τους ανεμόμυλους και αφήνονται στον άνεμο που οργανώνει την μουσική σύνθεση, άλλοτε δυνατά και εκστατικά και άλλοτε ήσυχα σαν μοιρολόι. Κάθε στιγμή ο ήχος αλλάζει μεταμορφώνοντας τον χώρο και τον χρόνο.
Ο επισκέπτης αφήνεται στην μαγεία του ηχοτοπίου, περιηγείται, παρατηρεί, αφουγκράζεται, ονειροπολεί…καλείται όμως και να παίξει, να πειραματιστεί, να αλληλεπιδράσει με την εγκατάσταση και τα μουσικά όργανα. Τοποθετεί το σώμα του σε διαφορετικά σημεία και επίπεδα στο χώρο, αλλάζει θέση ή κατεύθυνση στα αντικείμενα
Έρευνες έχουν αποδείξει ότι η ποδηλασία, έναντι της μετακίνησης με αμάξι, εξοικονομεί 150 γραμμάρια CO2/χιλιόμετρο και, αναμφίβολα, είναι μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες της ανθρωπότητας προς ένα μέλλον μηδενικών εκπομπών άνθρακα. Έχοντας αυτό κατά νου η ομάδα Τικ Τακ Ντο παρουσιάζει ένα πρωτότυπο μουσικό παραμύθι με περιπετειώδη πλοκή για παιδιά, εμπνευσμένο από τον μοναδικό κατασκευαστή ποδηλάτων στην Ελλάδα Γιώργο Βογιατζή.
Στην παράσταση Ένας ποδηλάτης αλλάζει τον κόσμο, ο Διαγόρας χρησιμοποιεί το ποδήλατο για τις καθημερινές μετακινήσεις του. Μια μέρα, συναντά τον Δήμαρχο και βάζουν ένα στοίχημα: Αν ο Διαγόρας κάνει τον γύρο της Ευρώπης με το ποδήλατο, ο Δήμαρχος θα φτιάξει ποδηλατοδρόμους! Έτσι, ξεκινά ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες και απρόβλεπτες γνωριμίες! Ένα μουσικό παραμύθι ως μια μαγευτική περιήγηση στα χαρακτηριστικά και τις παραδόσεις των ευρωπαϊκών πολιτισμών αλλά και μια επισήμανση για τα οφέλη των πράσινων μετακινήσεων.
Το έργο Τα σώματα επιπλέουν στη στεριά είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του μουσικού Μιχάλη Καλκάνη, της χορογράφου Δέσποινας Σανιδά-Κρεζία και της γλύπτριας και περφόρμερ Δέσποινας Χαριτωνίδη και πραγματεύεται την προστασία της βιοποικιλότητας στη Μεσόγειο Θάλασσα και τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής σε ανθρώπινους και μη ανθρώπινους οργανισμούς. Την επιμέλεια του έργου διασφαλίζει η επιμελήτρια του Γραφείου των Υδάτινων Κοινών Ελένη Ρήγα, υπό την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Βασίλη Ζηδιανάκη, συν-ιδρυτή του ATOPOS cvc.
H παράσταση αντλεί πληροφορίες από επιστημονικές και ανθρωπολογικές έρευνες και τις μετουσιώνει σε μια εικαστική, χορογραφική και μουσική σύλληψη με ανατρεπτικό χαρακτήρα. Η περφόρμανς εστιάζει στην προστασία της βιοποικιλότητας στη Μεσόγειο Θάλασσα και στις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής σε ανθρώπινους και μη ανθρώπινους οργανισμούς. Με αφετηρία τα εισβλητικά ξενικά είδη, όπως λεοντόψαρα, λαγοκέφαλοι, μοβ μέδουσες κ.ά., τα οποία μεταφέρονται στις ειδικές δεξαμενές των πλοίων μαζί με το θαλασσινό νερό που χρησιμοποιούν για να διατηρήσουν τη σταθερότητά τους, στοχαζόμαστε πάνω στην ευαλωτότητα όλων των «θαλάσσιων σωμάτων». Το έργο ενημερώνεται από την τοποθεσία που λαμβάνει χώρα – εδώ, ο σκληροτράχηλος θεός της θάλασσας αποκτά θετικό πρόσημο ως θαυματουργός γιατρός. Ο συμβολικός χαρακτήρας της θεραπείας μεταφέρει μηνύματα ελπίδας για το μέλλον του πλανήτη και παρηγοριάς απέναντι στην περιβαλλοντική θλίψη.