Το νέο χορογραφικό έργο Οικειοποιήσεις: Ανασκαφή της κίνησης της Μαριέλας Νέστορα / YELP DANCE Co., μελετά τις μορφές που διακοσμούν ερυθρόμορφα και μελανόμορφα αγγεία. Η χορογραφία δεν αναπαριστά το παρελθόν, αλλά το ανασύρει στο παρόν ως ένα δυναμικό πεδίο ερωτημάτων και νέων αφηγήσεων. Ως μηχανισμός οικειοποίησης, επανάληψης και επαναδιατύπωσης, ανακινεί και εγγράφει μνήμες και καθιστά τον χρόνο ρευστό, πορώδη. Αυτή η ανασκαφή της κίνησης γίνεται στο εδώ και τώρα σε διαρκή διάδραση με τη ζωντανή μουσική. Είναι η κίνηση μορφή ή ενέργεια, πράξη ή πλαίσιο, ενσωμάτωση ή μετασχηματισμός, θετικός ή αρνητικός χώρος, αίσθηση ή σκέψη, πηγή ή αντίλαλος, αντίληψη ή μετάδοση, μεταβολισμός ή προβολή, αναπαραγωγή ή σχόλιο; Η παράσταση χορού Οικειοποιήσεις: Ανασκαφή της κίνησης αναμετριέται με τον χρόνο ως μια συνθήκη ρευστή, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι διακριτές οντότητες, αλλά αλληλένδετες εκφάνσεις της ίδιας εμπειρίας. Τι επιλέγουμε να τοποθετήσουμε στο φόντο και τι στο επίκεντρο της προσοχής μας; Κάθε εξερεύνηση είναι μια οικειοποίηση.
Ο πρώτος Κυβερνήτης επιστρέφει σήμερα στο Ναύπλιο, προσπερνά την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα και ανεβαίνει στο Παλαμήδι. Κρατά στα χέρια του μια επιστολή. Τρεις ηθοποιοί και μια ομάδα μουσικών δημιουργούν ένα σπονδυλωτό θέαμα –μια «μουσικοθεατρική Βαβυλωνία»– και μας μεταφέρουν στην ταραγμένη εποχή του Καποδίστρια, με άξονα τα κείμενα που στηρίζονται σε αυθεντικά γραπτά και διαλόγους της εποχής (Ιστορικές αναμνήσεις του Νικολάου Δραγούμη, Απόλογα για τον Καποδίστρια του Γεωργίου Τερτσέτη, Στρατιωτικά ενθυμήματα του Νικολάου Κασομούλη, Ιστορική ανθολογία του Γιάννη Βλαχογιάννη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως του Θωμά Γόρδωνος και άλλα), όπως και πρωτότυπα κείμενα.
Μια μουσικοθεατρική δημιουργία που ανατέμνει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το έθιμο του τάματος, βαθιά ριζωμένο στην ελληνική παράδοση, ξεδιπλώνεται ως μια διαχρονική πράξη που ενώνει το Θείο με το ανθρώπινο, το παρελθόν με το παρόν. Εξερευνά τη ζωή απλών ανθρώπων διαφορετικών γενεών που, μέσα από στιγμές δοκιμασίας, πόνου αλλά και θαύματος, δίνουν υπόσχεση σε μια ανώτερη δύναμη ως έσχατη πράξη έκκλησης για βοήθεια.
Μέσα από τις αφηγήσεις των προσώπων, τη ζωντανή μουσική και την κινησιολογία, η παράσταση Τάμα εξερευνά την ανθρώπινη ανάγκη, φωτίζοντας τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην πίστη, τη δεισιδαιμονία και τη θυσία. Το κείμενο της παράστασης αποτελεί μια σύνθεση υλικού του οποίου ο πυρήνας βασίζεται σε πραγματικές μαρτυρίες ανθρώπων από το παρελθόν μέχρι το σήμερα. Τρεις ηθοποιοί μεταφέρουν επί σκηνής την πορεία από τη δοκιμασία στην υπόσχεση, τη θυσία και την προσδοκία για το θαύμα. Στην παράσταση συνδυάζονται στοιχεία παραδοσιακής τέχνης με σύγχρονες σκηνοθετικές προσεγγίσεις, όπου μουσική, λόγος και κίνηση λειτουργούν ως αλληγορικά εργαλεία.
Δύο περφόρμερ σε ένα ιδιόρρυθμο συναυλιακό μανιφέστο. Ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο γυναίκες που παλεύουν να κρατήσουν έναν άντρα «ουρλιάζοντας» κατά της υποκρισίας του ανδρικού φύλου και αντιτίθενται στις αξίες του γάμου, της μητρότητας, της ίδιας της έννοιας της γυναίκας. Ένα συναυλιακό μανιφέστο που προσπαθεί να ερευνήσει μέσω του αρχαίου μύθου το βαθύτερο κίνητρο μιας δολοφονίας και το ταρακούνημα μιας ολόκληρης κοινωνίας πάνω στο έμφυλο ζήτημα.
Οι δύο Μήδειες συνομιλούν χωρίς να κοιτάζουν η μία την άλλη, παραθέτοντας ερωτήματα που απασχολούν τις γυναίκες στην τέχνη από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα: Τι οδηγεί μια Μήδεια στον θάνατο των παιδιών της; Πώς δικαιολογείται ένα βαρύ έγκλημα; Τι οδήγησε εξαρχής στην τέλεσή του; Πώς αυτό μεταφέρεται επί σκηνής μέσω της τραγικότητας του αρχαίου θέατρου και πώς το αρχαίο θέατρο δημιουργεί, τελικά, μια οικουμενική γλώσσα για σύγχρονα ζητήματα; Η περφόρμανς ενώνει τις φωνές πολλών από τις Μήδειες που έχουν γραφτεί παγκόσμια, από τον Ευριπίδη έως σήμερα, με τη μουσική να παίζει πρωταρχικό ρόλο στη σύνθεση μιας φωνητικής παρτιτούρας.
Η θεατρική ομάδα Mododentro παρουσιάζει μια πρωτότυπη διαδραστική μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη στο βιβλίο της Μάνιας Δούκα και της Ντανιέλας Σταματιάδη Το στέμμα του πρίγκιπα και άλλες ιστορίες (εκδόσεις Καστανιώτη). Μια συνηθισμένη σχολική εκδρομή στο μουσείο μετατρέπεται σε περιπέτεια για δύο παιδιά, τη Μάνια και τον Ντάνιελ, όταν ξαφνικά μπροστά τους στέκεται η κυρία Κλω, μια μυστηριώδης γυναίκα. Στα χέρια της κρατά ένα μικρό, παλιό σφονδύλι που, με μια μόνο στροφή του, μπορεί να ξυπνήσει αντικείμενα τέχνης. Με το πρώτο γύρισμα του σφονδυλιού, ένα σπαθί σείεται, έτοιμο να αφηγηθεί μάχες και θριάμβους. Ένα στέμμα φωτίζεται από αόρατο φως, αποκαλύπτοντας τη χαμένη δόξα ενός ξεχασμένου βασιλείου. Μια χρυσή χάντρα ψιθυρίζει μυστικούς όρκους, και ένα αγγείο γεμάτο πολεμιστές ζωντανεύει, έτοιμο για νέες περιπέτειες. Μια παραμυθένια περιπλάνηση στους προϊστορικούς πολιτισμούς της Ελλάδας και ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο του μουσείου, όπου αντικείμενα τέχνης βγαίνουν από τις προθήκες τους, αποκτούν πνοή και κίνηση και γίνονται ήρωες μιας απρόβλεπτης ιστορίας!
Στον αιώνιο χορό της ύπαρξης, οι έννοιες της Αρχής, του Χώρου και του Χρόνου διαπλέκονται, δημιουργώντας ένα πλέγμα που συνδέει τη ζωή με τον θάνατο. Η δράση ΛΟΓΟΣ 132 θα έχει ως πυρήνα την εκτέλεση του Κουαρτέτου εγχόρδων αρ. 15, αρ. καταλόγου 132, του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, μια σύνθεση που αποτυπώνει τη θνητότητα και την ανθρώπινη κατάσταση. Παράλληλα, το Atlas Eclipticalis του Τζων Κέιτζ θα αναδείξει την έννοια του μη χώρου και του άχρονου, σε μια ηχητική συνομιλία μεταξύ των μουσικών και των γλυπτών, προσκαλώντας τους επισκέπτες να αναστοχαστούν τη σχέση τους με τον χρόνο.
Στην καρδιά της εγκατάστασης, μια σειρά γλυπτών που θα δημιουργηθούν για τη συγκεκριμένη περίσταση από την Κύπρια εικαστικό Στέλλα Ν. Χρίστου θα εκπέμπει φυσικούς μικροήχους, ηχογραφημένους από τα μέλη του Ergon Ensemble, εμπνευσμένα από σύγχρονες τεχνικές πρωτοπόρων συνθετών, προσομοιάζοντας την αίσθηση των ερεθισμάτων που προκαλεί ένας ανηχοϊκός θάλαμος και δημιουργώντας παράλληλα μια ηχητική ατμόσφαιρα που θα συνοδεύεται από την απαγγελία ποιημάτων του Τ. Σ. Έλιοτ από τη συλλογή Τα κουαρτέτα.
Η παράσταση Κοινός Λόγος βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες γυναικών που αφηγούνται τις εμπειρίες τους κατά τη διάρκεια της ελληνικής ιστορίας του 20ού αιώνα, της Μικρασιατικής Καταστροφής, του Μεσοπολέμου, του Β΄ Παγκοσμίου και του Εμφυλίου Πολέμου.
Οι ιστορίες φωτίζουν τις καταστροφικές συνέπειες του πολέμου πάνω στους ανθρώπους, ανεξαρτήτως εποχής. Οι αφηγήσεις αντικατοπτρίζουν τον λόγο κοινών ανθρώπων, αποτυπώνοντας μια κοινή πραγματικότητα που γεφυρώνει το παρελθόν με το παρόν, υπενθυμίζοντας την ανάγκη για συλλογική μνήμη. Μέσω της ισότιμης συμμετοχής Κωφών και ακουόντων ηθοποιών, αναδύεται ένα βαθύ μήνυμα για τις κοινές ανθρώπινες εμπειρίες. Με κύριο άξονα τη δίγλωσση αφήγηση φωνητικής ερμηνείας και Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, του σωματικού θεάτρου και της μουσικοκινητικής έκφρασης, αναδεικνύονται ποικίλες εκφραστικές μορφές. Οι σκηνικές δράσεις εκτυλίσσονται μέσω ερμηνευτικών, μουσικοκινησιολογικών αναφορών και της εκτέλεσης κρουστών μουσικών οργάνων από όλους τους ερμηνευτές, Κωφούς και ακούοντες, σε συνεργασία με τη μουσικό επί σκηνής, ενισχύοντας μια μοναδικά καθηλωτική θεατρική εμπειρία.
Μια παράσταση που αναφέρεται στη ζωή του Φρύγα «παραμυθά», από τα νεανικά του χρόνια μέχρι τον θάνατό του το 564 π.Χ., και απευθύνεται σε παιδιά από 7- 8 ετών και πάνω, αλλά και σε εφήβους. Μια παράσταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σε κοινό ενηλίκων. Στην 65λεπτη διάρκειά της παρουσιάζονται και κάποιοι από τους μύθους του, δραματοποιημένοι και ενταγμένοι στη δομή της σαν διδακτικά «ιντερλούδια», καθώς και σημαντικά γεγονότα του 6ου π.Χ. αιώνα, τα οποία προβάλλονται στη «οθόνη», που αποτελεί μέρος του σκηνικού. Στόχος της παράστασης είναι να καταδείξει ότι η ταπεινή καταγωγή και η άσχημη μορφή του Αισώπου (ο ίδιος ο Πλούταρχος περιγράφει λεπτομερώς τη δυσμορφία του) δεν τον εμπόδισαν να γίνει λαμπρός φάρος ήθους και ευθυκρισίας ανά τους αιώνες και το έργο του να γαλουχήσει γενιές και γενιές ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Η νεανική-εφηβική σκηνή του Μικρού Βορρά παρουσίασε ολόκληρο το ιλιαδικό έπος του Ομήρου, σε 70 λεπτά, με τη σκηνοθετική ματιά του Τάσου Ράτζου. Η Ομηρική Μάχη με μια σύγχρονη αφηγηματική οπτική. Μια οπτική που, μέσα από την αναπαραστατική γλώσσα των εφήβων, φιλοδοξεί να ξαναβρεί την αμεσότητα της τέρψης χρησιμοποιώντας πολλαπλούς κώδικες αφήγησης. Η παράσταση ντύνεται μουσικά από τους Τhe Prefabricated Quartet, οι οποίοι, παίζοντας ζωντανά, έχουν έναν ισότιμο σκηνικό ρόλο, αναζητώντας και εκείνοι την ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και στη σύγχρονη μουσική έκφραση. Τρώες και Αχαιοί σφάζονται μεταξύ τους σαν καλοκουρδισμένες μαριονέτες των Θεών, σε μια αφήγηση που ξεκινά με έναν θυμό και λήγει με μια συμφιλίωση.
Η παράσταση βασίζεται στο κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Ο αυτοκράτορας και το αηδόνι, το οποίο εξετάζει τη σχέση ενός μηχανικού και ενός πραγματικού αηδονιού με έναν άνθρωπο. Θέμα της παράστασης είναι η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου, το διαδίκτυο και οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία χρησιμοποιώντας τεχνικές του σωματικού θεάτρου kinemo με έμφαση στην έντονη σωματικότητα, τον καταιγιστικό ρυθμό και την υψηλή ενέργεια. Κυριαρχούν οι έξυπνοι διάλογοι, η μουσική, το τραγούδι, η φαντασία. Το Δίλημμα του αυτοκράτορα με χιούμορ και ευαισθησία προσφέρει πολλές συγκινητικές και κωμικές στιγμές, ενώ τα διαδραστικά του μέρη εντάσσουν και τα ίδια τα παιδιά στην ιστορία, ολοκληρώνοντας έτσι τη βιωματική εμπειρία της παράστασης.