Μια παράσταση που αναφέρεται στη ζωή του Φρύγα «παραμυθά», από τα νεανικά του χρόνια μέχρι τον θάνατό του το 564 π.Χ., και απευθύνεται σε παιδιά από 7- 8 ετών και πάνω, αλλά και σε εφήβους. Μια παράσταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σε κοινό ενηλίκων. Στην 65λεπτη διάρκειά της παρουσιάζονται και κάποιοι από τους μύθους του, δραματοποιημένοι και ενταγμένοι στη δομή της σαν διδακτικά «ιντερλούδια», καθώς και σημαντικά γεγονότα του 6ου π.Χ. αιώνα, τα οποία προβάλλονται στη «οθόνη», που αποτελεί μέρος του σκηνικού. Στόχος της παράστασης είναι να καταδείξει ότι η ταπεινή καταγωγή και η άσχημη μορφή του Αισώπου (ο ίδιος ο Πλούταρχος περιγράφει λεπτομερώς τη δυσμορφία του) δεν τον εμπόδισαν να γίνει λαμπρός φάρος ήθους και ευθυκρισίας ανά τους αιώνες και το έργο του να γαλουχήσει γενιές και γενιές ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.
Η νεανική-εφηβική σκηνή του Μικρού Βορρά παρουσίασε ολόκληρο το ιλιαδικό έπος του Ομήρου, σε 70 λεπτά, με τη σκηνοθετική ματιά του Τάσου Ράτζου. Η Ομηρική Μάχη με μια σύγχρονη αφηγηματική οπτική. Μια οπτική που, μέσα από την αναπαραστατική γλώσσα των εφήβων, φιλοδοξεί να ξαναβρεί την αμεσότητα της τέρψης χρησιμοποιώντας πολλαπλούς κώδικες αφήγησης. Η παράσταση ντύνεται μουσικά από τους Τhe Prefabricated Quartet, οι οποίοι, παίζοντας ζωντανά, έχουν έναν ισότιμο σκηνικό ρόλο, αναζητώντας και εκείνοι την ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και στη σύγχρονη μουσική έκφραση. Τρώες και Αχαιοί σφάζονται μεταξύ τους σαν καλοκουρδισμένες μαριονέτες των Θεών, σε μια αφήγηση που ξεκινά με έναν θυμό και λήγει με μια συμφιλίωση.
Η παράσταση βασίζεται στο κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Ο αυτοκράτορας και το αηδόνι, το οποίο εξετάζει τη σχέση ενός μηχανικού και ενός πραγματικού αηδονιού με έναν άνθρωπο. Θέμα της παράστασης είναι η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου, το διαδίκτυο και οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία χρησιμοποιώντας τεχνικές του σωματικού θεάτρου kinemo με έμφαση στην έντονη σωματικότητα, τον καταιγιστικό ρυθμό και την υψηλή ενέργεια. Κυριαρχούν οι έξυπνοι διάλογοι, η μουσική, το τραγούδι, η φαντασία. Το Δίλημμα του αυτοκράτορα με χιούμορ και ευαισθησία προσφέρει πολλές συγκινητικές και κωμικές στιγμές, ενώ τα διαδραστικά του μέρη εντάσσουν και τα ίδια τα παιδιά στην ιστορία, ολοκληρώνοντας έτσι τη βιωματική εμπειρία της παράστασης.
Η παράσταση στηρίζεται σε τραγούδια που καταγράφηκαν τον 19ο αιώνα και συνδέονται με αντίστοιχα λαϊκά έθιμα που ακολουθούν τον ετήσιο κύκλο των εορτών αλλά και την πορεία ενηλικίωσης της γυναίκας όπως απεικονίζεται στη λαϊκή παράδοση. Από τα έθιμα της περπερούνας, της κούνιας, του κλήδονα, του γάμου μέχρι το τρυφερό νανούρισμα και το σπαρακτικό Μοιρολόι της Παναγίας. Πρόκειται για σειρά έργων της Μάρθας Μαυροειδή αποκλειστικά για φωνές, τα οποία χρησιμοποιούν σαν πρώτη ύλη παραδοσιακά τραγούδια, και επεξεργάζονται στίχους, μελωδίες και μοτίβα, δημιουργώντας μια μουσική νέας υφής. Τα έργα αφομοιώνουν μελωδικό και ποιητικό υλικό από παραδοσιακά μονοφωνικά τραγούδια, δημιουργώντας μια νέα πολυφωνία η οποία εμπνέεται από την τοπικότητα της παραδοσιακής μουσικής, συνδυάζοντάς την με σύγχρονη αρμονία. Στην παράσταση το γυναικείο φωνητικό σύνολο chórεs της Μαρίνας Σάττι συναντιέται με το φωνητικό κουαρτέτο Γιασεμί. Η σύμπραξη των δύο συνόλων διερευνά την εναλλαγή μεταξύ του μεγάλου φωνητικού συνόλου και του φωνητικού κουαρτέτου, μεταξύ μιας χορωδίας και μιας ορχήστρας από φωνές, αλλά και την αντιπαράθεση μεταξύ τραγουδιού και ορχηστρικού μέρους σε φωνητική απόδοση.
Στις Χορείες χώρων, κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και δοκίμιο, o Perec μας καλεί να περιδιαβούμε μαζί του τον χώρο. Πολλή αναφορά, ισχυρίζεται, έχει γίνει και γίνεται σχετικά με τον χρόνο, όχι όμως και γύρω από τον χώρο. Μας προτρέπει να παρατηρήσουμε το μέρος που ζούμε, τις συνήθειες τόσο τις δικές μας όσο και των άλλων ανθρώπων, τις προσόψεις των κτιρίων, την εξοχή και τα προάστια. Χωρισμένο με τίτλους όπως διαμέρισμα, πολυκατοικία, πόλη, γειτονιά, εξοχή, κόσμος, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια καλή βάση να ταξιδέψει κανείς ξεκινώντας από το κρεβάτι του, συνεχίζοντας στο υπόλοιπο σπίτι, κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, περπατώντας στη γειτονιά, στην πόλη, ταξιδεύοντας λίγο πιο πέρα στην εξοχή και συνεχίζοντας ανά τον κόσμο. Κανένας δογματισμός, απλές παρατηρήσεις, πολλές από τις οποίες σίγουρα έχεις κάνει είτε συνειδητά είτε όχι. Ένα διαφορετικό έργο που αποτελεί μεγάλη έμπνευση για τη σκηνή και προσφέρει ποικίλες δυνατότητες έρευνας. Με πηγαίο χιούμορ το οποίο εμπεριέχει η τραγική ειρωνεία της καθημερινότητας.
Ο μύθος των λωτοφάγων και η σύνδεσή του με το παρόν. Μια ιστορία που ξεδιπλώνεται, αναμειγνύοντας τα όρια ανάμεσα στον μύθο και την σύγχρονη πραγματικότητα και αναζητά τη σοφία και τη γνώση που κουβαλάει ως κληροδότημα–μήνυμα απάντησης στο μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα που έθεσε ο Σωκράτης: «ποιός είσαι». Η ομάδα χορού Quo Vadis συνδυάζει τα παραστατικά πεδία του σύγχρονου χορού και της μουσικής σε ένα έργο για όλες τις ηλικίες. Τρεις χορογράφοι–ερμηνευτές και ένας συνθέτης–μουσικός επιχειρούν να αφυπνίσουν βιωματικά την ταύτιση του ήρωα του παρελθόντος με τον θεατή του παρόντος. Υπογραμμίζοντας το κοινό βίωμα που παραμένει διαχρονικό και ανεξίτηλο σαν μια ιδιαίτερη πανανθρώπινη σφραγίδα.
Το έργο Άσμα Ασμάτων είναι ένα σύγχρονο χορογραφημένο «βυζαντινό ορατόριο», βασισμένο στο γνωστό βιβλικό κείμενο, τραγουδισμένο σε γλώσσα αρχαία ελληνική της ελληνιστικής περιόδου. Περιστρέφεται αισθησιακά γύρω από την έννοια του ερωτευμένου ζεύγους του Άσματος: του βασιλιά Σολομώντα και της Νύφης. Η μουσική γραφή αποτελείται από μελωδίες για σόλο και χορωδίες, αλλά και ορχηστρικές συνθέσεις που ακολουθούν τους ήρωες του έργου και τους αναδεικνύουν. Η μουσική πρωταγωνιστεί, συνοδεύει ή ακολουθεί την κίνηση και οι χορευτές φλερτάρουν με την έννοια του ηθοποιού. Η χορογραφία είναι σύγχρονη και χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης παραδοσιακούς χορούς της Ελλάδας και συναφών παραδόσεων της βυζαντινής εποχής, όπως οι γεωργιανοί χοροί. Η σκηνοθεσία νοηματοδοτεί και ενώνει ευρηματικά τα παραπάνω: μέσα από τη συνύπαρξη της μουσικής γραφής, που θυμίζει κοσμική ψαλμωδία, αλλά και του σύγχρονου λεξιλογίου του χορού, ξετυλίγεται μπροστά μας το πάντρεμα του ερωτισμού, της ιεροτελεστίας και του Θείου.
«Τι είναι ο χρόνος και μπορούμε άραγε ποτέ να τον δαμάσουμε;»
Απ’ αυτό το ερώτημα εκκινεί η παράσταση και αναζητώντας απαντήσεις στρέφεται στον αρχέγονο ελληνικό μύθο του Κρόνου και την κοσμογονική σύγκρουσή του με τον Δία. Ο Κρόνος συμβολίζει τον αδηφάγο χρόνο, που καταβροχθίζει τα παιδιά του οδηγώντας τα στην ανυπαρξία. Την παντοδυναμία του έρχεται ν’ ανατρέψει το μοναδικό παιδί που ξέφυγε της καταστροφικής μανίας του, ο Δίας, σύμβολο και πηγή της «ζωής». Η παράσταση προσεγγίζει τον μύθο ως το διαχρονικό όνειρο εξάλειψης του χρόνου, που μας υπενθυμίζει πως ο χρόνος τελικά μπορεί να νικηθεί εκεί που η ζωή επικρατεί. Ο αφηγηματικός κορμός της παράστασης βασίζεται στη Θεογονία του Ησίοδου και πλαισιώνεται από ορφικούς ύμνους. Μια μουσικοθεατρική περφόρμανς με μία ηθοποιό, έναν μουσικό και πολλά όργανα.
Η Σονάτα του σεληνόφωτος (1956) αποτελεί σταθμό για το έργο του Γιάννη Ρίτσου και την ελληνική ποίηση γενικότερα.
Το συνολικό έργο (κείμενο ζυμωμένο με πρωτότυπα τραγούδια και μουσικά μοτίβα) έχει οδηγό την αισθητική ταυτότητα των Encardia. Η μελοποίηση των στίχων του Ρίτσου άλλοτε ανασύρει μελωδίες και ρυθμούς από τον ιταλικό Νότο και άλλοτε μελωδικές γραμμές της Σονάτας του Μπετόβεν που συνδιαλέγονται με τα πρωτότυπα μουσικά θέματα. Λαϊκά τραγούδια των ελληνόφωνων της Απουλίας έρχονται σαν αναμνήσεις, συνοδεύοντας και όχι επισκιάζοντας τον λόγο, φωτίζοντας τις εικόνες του κειμένου από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Η καλοσχεδιασμένη παρουσία των χορευτών υπογραμμίζει τις εικόνες του ποιήματος και συντελεί στη δημιουργία ενός ονειρικού τοπίου όπου ο λόγος αναπνέει μέσα στη μουσική και μεταμορφώνεται συνεχώς χωρίς να αλλοιώνεται.
Ο Θέμελης Γλυνάτσης, γνωστός για τις επιτυχημένες παραστάσεις λυρικού θεάτρου στη Λυρική Σκηνή και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσιάζει την πρώτη πράξη της Βαλκυρίας.
Η Βαλκυρία, ένα από τα σημαντικότερα και δημοφιλέστερα έργα του λυρικού θεάτρου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε αρχαίο θέατρο από τρεις ταλαντούχους λυρικούς τραγουδιστές της νέας γενιάς. Το έργο συνδυάζει μια διεισδυτική και ιδιαιτέρως συναισθηματική ματιά πάνω στον έρωτα και την επανάσταση, αλλά και την οικογενειακή βία, με μια συναρπαστική ιστορία από τη σκανδιναβική μυθολογία.
Η παράσταση ενώνει το λυρικό τραγούδι, τη ζωντανή, επί σκηνής, κινηματογράφηση της σκηνικής δράσης και το animation προσφέροντας μια ρηξικέλευθη ματιά πάνω σε ένα κλασικό έργο, το οποίο αγγίζει θεματικές που θα συγκινήσουν και θα προβληματίσουν το κοινό του σήμερα.