Μια όμορφη και αριστοκρατική γυναίκα με το όνομα «Σμύρνη» υποδέχεται στο φτωχικό πια σπίτι της, κάπου στην Κοκκινιά ή στη Νέα Ιωνία του 1930, έξι πλανόδιους μουσικούς και μαζί ανασύρουν και ανασκευάζουν πολύτιμες στιγμές από την πολύβουη ζωή της…
Οι Alcedo, μέσα από τη ματιά και τις αναμνήσεις μιας γυναίκας-πόλης, της Σμύρνης, συνθέτουν μια καινούρια και φρέσκια μουσική παράσταση και παρουσιάζουν την πρώτη σουίτα τους βασισμένη σε θέματα από τα έργα μεγάλων μουσουργών με καταγωγή από τη Σμύρνη (Καλομοίρης, Κωνσταντινίδης κ.ά.) καθώς και γνωστά θέματα λαϊκών τραγουδοποιών (Τούντας, Περιστέρης, Παπάζογλου, Δραγάτσης-Ογδοντάκης κ.ά.).
Η ανθολογία από τραγούδια των παραπάνω τραγουδοποιών θα πραγματοποιηθεί μέσα από την ενορχηστρωτική ματιά και επεξεργασία των Alcedo όπως και τα αυθεντικά παραδοσιακά τραγούδια από τη Σμύρνη τα οποία θα είναι περασμένα κι αυτά από τον ήχο του συγκροτήματος.
Ένα μουσικό ντοκιμαντέρ – μια «τελετή αποχαιρετισμού» των ανθρώπων που φεύγουν από τον τόπο τους προς κάθε κατεύθυνση.
Τα Κύθηρα είναι ένας ιδιαίτερος χώρος που η μετανάστευση και η προσφυγιά έχει ορίσει τη σύγχρονη ιστορία του. Η παράσταση αποτελεί μια συλλογή από ιστορίες, τραγούδια, φωτογραφίες και γενικότερο υλικό από τον τοπικό πληθυσμό του νησιού. Με το υλικό αυτό δημιουργήθηκε ένα μουσικό ντοκιμαντέρ – μια «τελετή αποχαιρετισμού» των ανθρώπων.
Πρόκειται για τη σύνθεση ενός πρωτότυπου μουσικού έργου – σαν ένα μεγάλο μοιρολόι που, με κέντρο την ανθρώπινη φωνή, προσφέρει την υπενθύμιση-λύτρωση που έρχεται από τη σχέση των ανθρώπων με τη γη τους και τον αποχωρισμό από αυτήν. Μια ετεροχρονισμένη τελετή ανακούφισης και μνήμης. Ένα μεγάλο χιλιοειπωμένο Αντίο.
Η διεθνής ερμηνεύτρια Ερήνη παρουσιάζει μια πρωτότυπη μουσικοθεατρική παράσταση εμπνευσμένη από το εμβληματικό λογοτεχνικό έργο του Ηλία Βενέζη Αιολική γη.
Ο ηθοποιός Έκτορας Γασπαράτος, στον ρόλο του μικρού Πέτρου, ερμηνεύει αποσπάσματα από το έργο, μεταφέροντας εικόνες και καταστάσεις της εποχής. Η Ερήνη, συνοδευόμενη από κλασικό κουαρτέτο εγχόρδων με τη συμμετοχή του μόνιμου εξάρχοντος της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης Σίμου Παπάνα, ντύνουν το μυθιστόρημα με αγαπημένες μικρασιάτικες μελωδίες ενορχηστρωμένες από τον υποψήφιο για Γκράμμυ ενορχηστρωτή Gonzalo Grau.
Η παράσταση εκφράζει την ευτυχία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας πριν την Καταστροφή, αλλά και την τραγωδία του ξεριζωμού, που ζει ακόμα στις καρδιές των σύγχρονων Ελλήνων.
Η Ανατολή της Έλλης Παπαδημητρίου είναι μια θεατρική σύνθεση σε ποιητικό λόγο, που εξιστορεί τη Μικρασιατική Εκστρατεία και Καταστροφή του 1918-1922: νίκες και πανωλεθρίες, αιτίες και συνέπειες. Στο επίκεντρο βρίσκεται πάντα ο άνθρωπος και τα πάθη του. Το θανατικό κι ο ξεριζωμός, η θέληση για ζωή κι ο αγώνας, των γυναικών κυρίως, να στεριώσουν στην καινούρια πατρίδα, ο πόνος πλάι πλάι με την πίστη στη ζωή.
Οι πρόσφυγες που μπόλιασαν την Ελλάδα με τον πολιτισμό τους.
Η Έλλη Παπαδημητρίου, γνωστή από τον Κοινό Λόγο, που πρωτοανέβηκε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου το 1997, ασχολήθηκε πολλές δεκαετίες με την Ανατολή, η οποία και παρουσιάζεται για πρώτη φορά σκηνοθετημένη, τιμώντας τη συγγραφέα που συνέδεσε τη ζωή και το έργο της με τη μοίρα της Μικράς Ασίας.
Δύο νέοι ανάμεσα σε δυο κόσμους ως άλλος Πενθέας και Διόνυσος. Με όχημά τους τα κείμενα, αρχαία και άλλα, θα προσπαθήσουν να βρουν τη ρίζα, να θυμηθούν, να ανακαλέσουν. Τεχνολογία, πρόοδος, ανάπτυξη. Τι ονομάζουν οι αρχαίοι Ανάγκη; Γιατί χάνονται οι τέσσερις εποχές του χρόνου; Τι είναι ο ουμανισμός; Είναι ο άνθρωπος το κέντρο του κόσμου μας; Υπάρχει οικολογική συνείδηση; Εξαφανίζονται οι μεγάλοι πολιτισμοί;
Μια παράσταση που βασικός πυρήνας της είναι η οικογένεια Χιλλ, σε μια αναζήτηση της ευφορίας μέσα από τη συνύπαρξη. Σε αυτό το επίπονο ταξίδι προς τη μνήμη, θα τους βοηθήσουν τέσσερις μουσικοί, συνθέτες, ερμηνευτές και η ηθοποιός και σκηνοθέτρια της παράστασης Σοφία Χιλλ. Καθένας τους θα συνθέσει δική του πρωτότυπη μουσική, θα μελοποιήσει χορικά από αρχαίες τραγωδίες και άλλα κείμενα, αλλά και θα ερμηνεύσει κομμάτια από την κλασική και την παραδοσιακή μουσική. Η πορεία ενάντια στη λήθη είναι επίπονη και η κάθαρση αναπόφευκτη. Ο επίλογος, όμως, ένας ύμνος στη ζωή.
Μια απρόσμενη μουσική συνομιλία, το νέο μουσικό έργο Selva Oscura του Αλέξανδρου Δράκου Κτιστάκη επιχειρεί να αποτυπώσει, με μουσικούς όρους, τις δυνάμεις που καθιστούν το δάσος αναπόσπαστο δομικό στοιχείο της επιβίωσής μας. Γραμμένο για ορχήστρα δωματίου, το έργο χωρίζεται σε οργανικά μέρη, αυτοσχεδιασμό και μέρη με μελοποιημένες παραλογές που ερμηνεύει η Έλλη Πασπαλά σε πρωτότυπο κείμενο της Αλεξάνδρας Κ*.
Η εύθραυστη ρυθμική και μελωδική ισορροπία ανάμεσα στα μέλη της ορχήστρας, όπου κάθε μουσικός εστιάζει ταυτόχρονα στο ατομικό χρέος και στον συνολικό στόχο της ορχήστρας, μας υπενθυμίζει την ισορροπία και την οργάνωση ενός πολύτιμου οικοσυστήματος. Παράλληλα το έργο αποτυπώνει με τρόπο μουσικό την καταστροφή και την αναγέννηση. Οι ρυθμικές αντιθέσεις του έργου σκιαγραφούν τις εναλλαγές του κύκλου ζωής και καταστροφής ενός δάσους. Η συνειδητοποίηση της καταστροφής, η απόγνωση του «γιατί» και η ελπίδα της αναγέννησης είναι πτυχές που αναδύονται μέσα από τη μουσική δομή του. «Ένα δάσος μετά από πυρκαγιά είναι καμένο αλλά δεν είναι νεκρό».
Ο Coti K. και ο Δημήτρης Γεωργακόπουλος παρουσιάζουν την υπαίθρια ηχητική εγκατάσταση Πτώση στο κάστρο Ακροκορίνθου. Εμπνεόμενο από τον Ίκαρο, το έργο έχει ως αφετηρία τα δύο κομβικά στοιχεία του μύθου, την αλαζονεία και την πτώση. Η πτώση στην οποία αναφέρεται το έργο έχει να κάνει με το συνεπακόλουθο της αλαζονείας του ανθρώπου, που είναι αρχικά η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει έξω και πάνω από τη φύση, καθώς και ότι η δύναμή της είναι ικανή να εξαφανίσει κάθε νοητική κατασκευή του που δεν της ανήκει. Την πτώση ακολουθεί η συμφιλίωση, όπου ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη σχέση του με τη φύση ως αναπόσπαστο κομμάτι της.
Η υπαίθρια ηχητική εγκατάσταση Πτώση είναι ένα γλυπτό που λειτουργεί ως αιολική άρπα. Πρόκειται για μια ξύλινη κατασκευή με μεταλλικό σκελετό, που αποτελείται από δυο συγκλίνουσες ορθογώνιες επιφάνειες. Ο αέρας που εισέρχεται στο στενό πέρασμα ανάμεσά τους συμπιέζεται και εξέρχεται με δύναμη περνώντας μέσα από μία σειρά από χορδές. Ο απαλός ήχος που προκύπτει έχει ένα χαρακτήρα απόκοσμο αλλά και μαγευτικό.
Τοποθετημένο στην είσοδο του κάστρου Ακροκορίνθου, το ηχητικό γλυπτό συνομιλεί με τα ερείπια της ακρόπολης ως θραύσμα ενός εκλιπόντος πολιτισμού κυριαρχίας. Η κατασκευή μοιάζει σαν ένα ορθογώνιο παραλληλεπίπεδο που έπεσε από ψηλά και καρφώθηκε στο έδαφος, ενώ πλησιάζοντας προς τη χαμηλότερη πλευρά του ορθογωνίου η διάταξη των ξύλινων σανίδων διαταράσσεται δίνοντας σταδιακά τη θέση της σε μια άναρχη δομή που φαινομενικά ακολουθεί τη φορά του αέρα, σαν να παρασέρνεται από αυτόν. Το έργο Πτώση αφήνει στον επισκέπτη την επιλογή να το δει σαν ένα ναό των στοιχείων της φύσης, ή ένα ερείπιο-θραύσμα ενός πολιτισμού που ηττήθηκε και επιστράφηκε στη γη.
«Επειδή οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να δουν το χρώμα, τις αποχρώσεις των λέξεων, τη μυστική κίνησή τους, είναι λόγος να μην προσπαθήσουμε να τους ωθήσουμε να τα αισθανθούν όλα αυτά;» — Λευκάδιος Χερν
Ιαπωνία και Ελλάδα, δυο πολιτισμοί συνομιλούν στο νέο έργο μουσικού θεάτρου με τίτλο Τσουνάμι που παρουσιάζεται σε σενάριο και σκηνοθεσία Ελπίδας Σκούφαλου. Στις 11 Μαρτίου του 2011, ένας καταστροφικός σεισμός έπληξε τις ακτές της Ιαπωνίας. Δημιουργήθηκε ένα γιγάντιο τσουνάμι, με τεράστιο κόστος σε ζωές, προκαλώντας το μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα μετά το Τσερνόμπιλ. Όταν σημειώθηκαν οι καταστροφές, η ποιήτρια Μαγιαζούμι Μαντόκα διοργάνωσε συνεδρίες σύνθεσης χαϊκού με τους επιζήσαντες. Συνέλεξε 126 χαϊκού, που ενέπνευσαν το «Τσουνάμι» αυτής της μουσικής παράστασης. Με όχημα τον λόγο, την πρωτότυπη μουσική –που αντλεί από τον χώρο συνάντησης των ιαπωνικών μουσικών παραδόσεων με τις αντίστοιχες ελληνικές– και τον χορό, το έργο προσεγγίζει την κλιματική κρίση και τις ολέθριες συνέπειες στη ζωή και στην ψυχή όλων μας.
Η ξεχωριστή μουσική παράσταση Ο έρωτας στα χρόνια της κλιματικής, σε σκηνοθεσία και κείμενο του ευά παπαδάκη, έρχεται στο Αρχαίο Θέατρο Αιγείρας. Σε μια πολυμεσική ξενάγηση στο αρχαίο θέατρο Αιγείρας, δυο ξεναγοί καλούν το κοινό να περιηγηθεί σε διαφορετικούς σταθμούς μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Μέσα από μια συγχώνευση μουσικής, ποίησης, εικαστικών τεχνών, περφόρμανς κι εγκαταστάσεων οι επισκέπτες αναχωρούν σε ένα βιωματικό ταξίδι με φόντο έναν ολοένα και πιο εύθραυστο πλανήτη.
Με το έργο Ευρώτας επιχειρείται ένα ηχηρό καλλιτεχνικό σχόλιο για τη σχέση του ανθρώπου με τη Φύση και την αναγκαιότητα της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος στο πέρασμα των γενεών. Η ροή των δράσεων των πέντε –διαφορετικής ηλικίας– ερμηνευτών, με το φυσικό φως της μέρας, καλεί τους θεατές να εστιάσουν σε μια δράση που πραγματοποιείται άλλοτε κοντά κι άλλοτε μακριά τους, ώστε να την αντιληφθούν μέσα από τον χώρο και τον χρόνο. Οι θεατές καλούνται σε έναν περίπατο με στάσεις στις οποίες θα αλλάζουν κάθε φορά το οπτικό τους πεδίο, ώστε να μπορέσουν να αφουγκραστούν το τοπίο, όσο και να συνειδητοποιήσουν τις ανθρώπινες παρεμβάσεις που το αλλοιώνουν, αναδεικνύοντας το «στοίχημα» της συνύπαρξης. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μανώλη Μανουσάκη άλλοτε ταξιδεύει το κοινό δίπλα στον ποταμό και άλλοτε μέσα στην πόλη. Αυτή η εναλλαγή θα γεννήσει ερωτήματα. Στόχος ο Ευρώτας να ευαισθητοποιήσει το κοινό και να θέσει ερωτήματα πάνω στη συνύπαρξη ανθρώπου και Φύσης.