Region: Πελοπόννησος

Ο φύλακας της λίμνης

Στο νέο έργο Ο φύλακας της λίμνης του Ανδρέα Φλουράκη το φανταστικό συγκλίνει με την οικολογία και η σύγχρονη γλώσσα με τη λαϊκή μας παράδοση. Ο συγγραφέας συναντά για μια ακόμα φορά τη σκηνοθέτρια Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη, μετά και την επιτυχημένη συνεργασία τους στην εφηβική παράσταση Μικρή Ασία, για να πλάσουν έναν φωτεινό κόσμο γεμάτο φαντασία και παιδικές εικόνες.

Ο φύλακας μιας ελληνικής λίμνης θέλει για πρώτη φορά να ταξιδέψει στον κόσμο και συναντά τους πιθανούς υποψήφιους αντικαταστάτες του: μια Ελληνοαμερικάνα επενδύτρια, έναν μαθητή σχολείου και μια Φινλανδή επιστήμονα. Κανείς δεν του «γεμίζει το μάτι», την ίδια ώρα που μια άγνωστη κηλίδα εμφανίζεται στη λίμνη, ένας βάτραχος με σύνδρομο Τουρέτ τού κάνει τη ζωή δύσκολη και όλα τα ζώα του υδροβιότοπου ανησυχούν με αυτές τις ξαφνικές αλλαγές. Τι θα κάνει ο φύλακας για να καταφέρει να πραγματοποιήσει το ταξίδι του, αλλά και να σώσει την αγαπημένη του λίμνη; Ένα έργο γραμμένο για μικρούς και για μεγάλους θεατές που θέλουν να ξαναγαπήσουν το θέατρο.

Καυτές μέρες, τροπικές νύχτες: Επισκέπτριες Νο2

Τέσσερις επισκέπτριες συμμετέχουν σε μια ιδιότυπη ηχητική ξενάγηση. Η φωνή του διευθυντή του αρχαιολογικού χώρου τις οδηγεί σταδιακά σε ερωτήματα που συνδέουν τα μνημεία που βλέπουν, τα μνημεία που έχουν επισκεφθεί και άλλα που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου με την κλιματική αλλαγή. Μέσα από τις ερωτήσεις, αναπτύσσεται σταδιακά μια συνειρμική αφήγηση για την επίδραση των κλιματικών μεταβολών στην πολιτισμική κληρονομιά στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Όσο οι ερωτήσεις επιμένουν, οι επισκέπτριες έρχονται αντιμέτωπες με την άγνοια, την αγωνία, την ελπίδα για το μέλλον. Οι στατιστικές εναλλάσσονται με κείμενα του ρομαντισμού, τραγούδια, χορό, ποιητικά στοιχεία, μουσική και ηχητικά τοπία, χιούμορ, και η αφήγηση συνθέτει τελικά μια χειμαρρώδη λίστα που τελεί υπό εξαφάνιση αλλά επιθυμεί να επιβιώσει και να πιστέψει σε ένα αισιόδοξο μέλλον.

Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα

Το νεανικό μυθιστόρημα Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα της Αγγελικής Δαρλάση μεταφέρεται στη σκηνή σε διασκευή της συγγραφέως και μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Χριστόπουλου, δημιουργώντας μια ξεχωριστή παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6 έως 11 ετών.

Ήταν κάποτε ένα κορίτσι που είχε ακούσει τα αγάλματα να τραγουδούν, είχε χορέψει μαζί τους στο φως του φεγγαριού, τα είχε δει να δακρύζουν. Επειδή τα αγάλματα τις νύχτες ζωντανεύουν. Η Αγγελίνα το ήξερε καλά αυτό, αφού μεγάλωσε μέσα στο μουσείο. Ο Τίκο και τα αγάλματα ήταν οι καλύτεροί της φίλοι. Όταν ο Μουσολίνι κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα, ο φόβος ότι θα επικρατήσει το σκοτάδι του ναζισμού έγινε ακόμα ισχυρότερος. Κι όσοι σχετίζονταν με το μουσείο, από τους αρχαιολόγους μέχρι τους απλούς εργάτες, όλοι μοιράζονταν μια κοινή αγωνία, όλοι προστάτευαν το ίδιο μυστικό, που έμοιαζε να συνοψίζεται σε μία και μόνο φράση: «Να προλάβουμε…». Η Αγγελίνα θα θελήσει να μάθει εκείνο το μυστικό και να βοηθήσει τον φίλο της τον Τίκο να κρύψει το δικό του.

Σπαραγμός: Μια αφήγηση για το πένθος

Τον αφανισμό. Τον σπαραγμό. Το πένθος. Την πίστη. Για σένα. Που έφυγες. Και για σένα. Που ήρθες. Για το χαρτί που σκίζεται. Για όλη την οικογένεια. Για το βράδυ Δευτέρας. Και για το βράδυ Τρίτης. Για το σύγχρονο θέατρο (Για τη σύγχρονη τέχνη). Και για τον σύγχρονο άνθρωπο. Για το Καλοκαιράκι. Για το Άργος μας. Για τον πολιτισμό. Και για την Ελλάδα ολόκληρη. Θάνατος στον χειμώνα. Θάνατος στον θάνατο. Με αφορμή τις Βάκχες του Ευριπίδη και τον Σπαραγμό της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, τα επί σκηνής πρόσωπα θα επιχειρήσουν να συντηρήσουν έναν κόσμο φτιαγμένο από χαρτί. Η παράσταση θα προσπαθήσει να αφηγηθεί την ιστορία του μυθικού βασιλιά Πενθέα ή αλλιώς εκείνου που εμείς ονομάζουμε «ο άνθρωπος των θλίψεων».

Χιονάτες

Το έργο Χιονάτες είναι μια παράσταση για δύο αφηγήτριες και τετραμελές μουσικό σύνολο. Στο έργο, τρεις Χιονάτες «συναντιούνται» και «συνομιλούν» για την οδύνη να μεγαλώνεις, το κόστος να ενηλικιώνεσαι, τα δώρα του δάσους. Οι Χιονάτες, όπως όλα τα παραμύθια, δεν γνωρίζουν κανένα σύνορο γλωσσικό, θρησκευτικό, πολιτισμικό.

Με όχημα το πιο εύθραυστο από όλα τα μουσικά όργανα, την ανθρώπινη φωνή, διαπερνούν τον χρόνο και τους τόπους, αλλάζουν και μας δίνουν υπέροχες εκδοχές τους σε Βαλκάνια, Ευρώπη, Αφρική. Τα μαγικά παραμύθια είναι τραγούδια που παραδίδονται από γενιά σε γενιά και κάθε φορά ενδύονται τους ρυθμούς και τις μελωδίες της κοινότητας του παραμυθά που τα αφηγείται.

ΝΥΚΛΙΑΝΟΙ

Στο οχυρό συγκρότημα των Τρουπάκηδων – Μούρτζινων στην Παλιά Καρδαμύλη -μνημείο που μαρτυρεί την ιστορία των τελευταίων Παλαιολόγων που μετονομάστηκαν Μούρτζινοι – Τρουπάκηδες επειδή κρυβόντουσαν μέσα σε τρύπες για να γλυτώσουν από τους Τούρκους- η Φένια Παπαδόδημα επιχειρεί μία αναδρομή στο παρελθόν του μνημείου, της Μάνης και της Μέσα Μάνης, μέσα από το πρίσμα μιας γυναικείας ματιάς.

Ακολουθώντας τα χνάρια του Άγγλου συγγραφέα Πάτρικ Λη Φέρμορ, που περπάτησε από την Καρδαμύλη μέχρι τη Μέσα Μάνη, διαγράφει και η ίδια το προσωπικό της ταξίδι, σαν γυναίκα και απόγονος μιας οικογένειας Νυκλιάνων της Μέσα Μάνης.

Οι Νυκλιάνοι, είδος στρατιωτικής γαιοκτημονικής αριστοκρατίας, παρόμοιο με τους Ιάπωνες σαμουράι, είχαν διαμορφώσει μέσα στους αιώνες, μία σκληρή πατριαρχική κοινωνία, όπου η θέση της γυναίκας ήταν «τραγική» με όλες τις αποχρώσεις του όρου.

Η παράσταση πραγματεύεται την αδυναμία αλλά και τη δύναμη της Μανιάτισσας γυναίκας. Την κραυγή και το νανούρισμα της. Την τραγικότητα και την υπέρβαση της.

Οι πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις της Φένιας Παπαδόδημα, τα ηχητικά περιβάλλοντα του Γιώργου Παλαμιώτη, οι αυτοσχεδιασμοί των κορυφαίων μουσικών (Γιώργος Παλαμιώτης μπάσο, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος τρομπέτα, Θωμάς Μελετέας ούτι, Κώστας Μπαλταζάνης κιθάρα, Παναγιώτης Κωστόπουλος τύμπανα) καθώς και οι ζωγραφισμένες πάνω σε πέτρες προσωπογραφίες του Γιώργου Κόρδη, που προβάλλονται στους τοίχους του πύργου, οδηγούν τη δραματουργία μέσα από ιστορικά, μυθολογικά αλλά και προσωπικά δεδομένα. Το ταξίδι θα καταλήξει στην Πύλη του Άδη, σε χρόνο μετέωρο μεταξύ ζωής και θανάτου.

Με οδηγό το βιβλίο «Μάνη» του Πάτρικ Λη Φέρμορ και μέσα από αληθινές αφηγήσεις γυναικών που έζησαν συγκλονιστικά γεγονότα, παραμύθια της Μανιάτικης παράδοσης, μοιρολόγια και αποσπάσματα από την Νέκυια του Ομήρου, ζωντανεύει ξανά ο σκοτεινός και σαγηνευτικός κόσμος των Νυκλιάνων. Εκεί που ζούσαν οι δράκοι. Εκεί όπου ο θάνατος είναι διαρκώς παρών. Σ’ αυτό το ομιχλώδες, μετέωρο «ανάμεσα» και «πουθενά» της Μάνης

Ο χορός του θανάτου

Το έργο Ο χορός του θανάτου, σε σύλληψη και χορογραφία Ίριδας Καραγιάν, εστιάζει στην έννοια της σύγκρουσης εν καιρώ πολέμου, ένα επίκαιρο και βαθιά συγκινησιακό θέμα. χορογραφώντας μια παράσταση με πολιτικά, εξπρεσιονιστικά και αλληγορικά στοιχεία που συνδυάζει τους τομείς του χορού και της μουσικής.

Αντλεί έμπνευση από το ζωγραφικό έργο του Γερμανού καλλιτέχνη Όττο Ντιξ Ο Πόλεμος [Der Krieg, 1929-1932], καθώς και από τη συλλογή του από 50 χαρακτικά και γκραβούρες (1924). Η παράσταση, κινούμενη ανάμεσα σε αντίθετους πόλους όπως το χάος και η αρμονία, η σύγκρουση και η σύμπνοια, η ένταση και η ηρεμία, θα ενεργοποιήσει το αρχαίο θέατρο του Γυθείου με την ενέργεια της κίνησης των τεσσάρων χορευτών δημιουργώντας ένα δυνατό και πυκνό χορογραφικό αφήγημα πάνω στην έννοια της σύγκρουσης

Et in Arcadia ego / Ήμουν κι εγώ στην Αρκαδία

Τέσσερις ηθοποιοί και ένας μουσικός ταξιδεύουν στην Αρκαδία, αναζητώντας τα θραύσματα του μύθου. Σκοπός τους: να ιδρύσουν μια ουτοπική κοινότητα σε αρμονία με τη φύση, στην παράδοση του Αρκαδικού Ιδεώδους.

Η Αρκαδία είναι από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα ο τόπος πάνω στον οποίο η ευρωπαϊκή σκέψη προβάλλει την ιδέα ενός χαμένου επί γης παραδείσου. Είναι ένας τόπος όπου μύθος και πραγματικότητα συνενώνονται. Ταυτόχρονα αποτελεί πρότυπο του προβλήματος ετεροπροσδιορισμού της Ελλάδας, μιας και οι περισσότεροι εκ των διανοητών που καθόρισαν την αντίληψη σχετικά με εκείνη δεν την επισκέφθηκαν στην πραγματικότητα ποτέ.

Πόσο απέχει η δυτικοευρωπαϊκή μυθική παράδοση της Αρκαδίας από τη σύγχρονη ελληνική εμπειρία; Μπορούμε σήμερα να φανταστούμε μια ιδανική κοινωνία; Μπορούμε να φανταστούμε μια ζωή σε αρμονία με τη φύση, ή κάτι τέτοιο έρχεται σε σύγκρουση με τον σύγχρονο τρόπο ζωής;

Στον Λαβύρινθο: Μαρτυρίες και ποιήματα φυλακισμένων γυναικών

Η μουσικοθεατρική παράσταση Στον Λαβύρινθο: Μαρτυρίες και ποιήματα φυλακισμένων γυναικών ζωντανεύει ποιήματα, σκέψεις και μαρτυρίες φυλακισμένων και αποφυλακισμένων γυναικών.

Με όχημα παραδοσιακά τραγούδια από διάφορα μέρη της Ελλάδας και της Κάτω Ιταλίας αναδεικνύονται οι συναισθηματικές διακυμάνσεις, οι εσωτερικές συγκρούσεις και ο ψυχικός αγώνας των γυναικών αυτών. Στη σκηνή, επτά γυναίκες καλλιτέχνιδες –πέντε μουσικοί, μια ηθοποιός και μια χορεύτρια– δημιουργούν από κοινού μια ποιητική, μουσική και εικαστική αναπαράσταση του Λαβυρίνθου.

Μια σύγχρονη τελετουργία που συνδυάζει την αφήγηση, τη live μουσική και τον χορό δημιουργώντας άλλοτε ένα καταιγιστικό, πυρετικό performing και άλλοτε μια πιο «δωρική» παραδοσιακή φόρμα διαφορετικών σκηνικών εκδηλώσεων, με σκοπό να ζωντανέψει επί σκηνής τον Λαβύρινθο που γεννιέται στο μυαλό και την ψυχή των έγκλειστων γυναικών. Ένας ύμνος στην προσωπική διαδρομή κάθε ανθρώπου μέχρι να φτάσει στην πολυπόθητη ελευθερία.

hot dark matter

Το έργο hot dark matter, σε σύλληψη και χορογραφία της Ζωής Ευσταθίου, εξερευνά και παραλληλίζει το «πέρασμα» των προσφύγων με το πέρασμα από τον ουρανό στη γη και την υποδοχή του πρόσφυγα με την άφιξη μιας θερμής σκοτεινής ύλης, μιας αριστερόστροφης δίνης που μεταφέρει πληροφορία, μιας αμφιλεγόμενης μάζας.

Το hot dark matter είναι ένα πρόγραμμα ανίχνευσης σωμάτων, σε ωκεάνια βάθη, ένα πρόγραμμα ανίχνευσης της «Οδύσσειας» των προσφύγων που εκπέμπονται από χώρες ξένες. Με βασική εστίαση στο σώμα του χορευτή που κινείται αριστερόστροφα και στην προσπάθειά του να κινηθεί προς το φως, διαμορφώνονται οι έννοιες του αποκλεισμού και της ενσωμάτωσης, της διομαδικής επαφής και της σύγκρουσης. Το έργο ακροβατεί στην ύπαρξη ή μη ρεαλιστικής σύγκρουσης κατά την υποδοχή της θερμής σκοτεινής ύλης και τα σώματα συγκρούονται, συγχρονίζονται, ενσωματώνονται, αποκλείονται και πορεύονται μαζί.