Ένας τόπος αναγέννησης, ένα μέρος συνδιαμόρφωσης, ένα καφέ παλιό, με σύγχρονη μουσική. Από θεατές θαμώνες, από πρόσφυγες κάτοικοι, αποχαιρετώντας τις μνήμες, κρατώντας τις προσωπικές αφηγήσεις σαν κληρονομιά.
Η παράσταση διαπερνά τα ιστορικά μονοπάτια με εργαλεία θεατρικά, αλλά και με τα κινητά μας, τα smartphones μας, τη σύγχρονη τεχνολογική ανάγκη μας, η οποία μπορεί να μας επιτρέψει τελικά να δημιουργήσουμε τη δική μας προσωπική αφήγηση, να φτιάξουμε με νέα μέσα τη δική μας θέση στον κόσμο. Η ιστορία μπορεί να διαμορφωθεί, αν γνωρίζουμε την Ιστορία κι αν αισθανόμαστε μέρος της.
Σημείωση: Οι επισκέπτες του αρχαιολογικού χώρου Πέλλας, από τις 19.00, θα έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν στην εικαστική εγκατάσταση που θα συντονίζει ο Γιώργος Γεροντίδης και στην περφόρμανς που θα συνενώνει τον χώρο με την παράσταση και τους θεατές της.
Με άξονα την προφορική ιστορία και την αξιοποίηση βιωματικού-βιογραφικού υλικού, η δράση Η μνήμη του νερού θέτει στο επίκεντρο την αξία της μνήμης και τη σημασία της διατήρησής της για την ιστορική και πολιτισμική συνοχή και συνέχεια, αναδεικνύοντας ίχνη της προσφυγικής ταυτότητας του νησιού της Λέσβου μέσα από το βλέμμα της νέας γενιάς.
Η δράση περιλαμβάνει δύο δημιουργικά σκέλη-υποδράσεις: τον σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός βιωματικού εργαστηρίου θεάτρου ντοκιμαντέρ, με τη συμμετοχή εφήβων μαθητών της Λέσβου, σε συνεργασία με το Πρότυπο Γενικό Λύκειο Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Και τη δημιουργία μιας παράστασης θεάτρου ντοκιμαντέρ, με τη συμμετοχή των ίδιων των εφήβων ως «βιωματικών ερμηνευτών». Δίνοντάς τους τη σκυτάλη έτσι ώστε να εξερευνήσουν, να οικειοποιηθούν και να ζωντανέψουν τις ιστορίες των προγόνων τους μέσα από τη βιωματική έρευνα και την παραστατική τέχνη.
Διάρκεια έκθεσης: 26/7 – 28/10/2022 (εντός του Αρχαιολογικού Μουσείου Φλώρινας)
Μουσική περφόρμανς: 29/7 και 30/7/2022 (στον περιβάλλοντα χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Φλώρινας)
Δύο διακριτές διακαλλιτεχνικές δράσεις: μια φωτογραφική εγκατάσταση με τίτλο: Συνθέσεις και μια μουσική περφόρμανς με τίτλο Zruits Ι-II, που σημαίνει Διάλογοι.
Οι Συνθέσεις παρουσιάζουν ιστορίες του μεσοπολέμου και ιστορικές στιγμές της αρμενικής κοινότητας μέσα από 150 μοναδικές εικόνες από το φωτογραφικό αρχείο του περιοδικού Αρμενικά υπό την επιμέλεια του Βαγγέλη Ιωακειμίδη.
Τα Zruits Ι-II αποτελούν μια συνεύρεση των οργάνων ντουντούκ με την κλασική κιθάρα, μια συνομιλία παραδοσιακής και σύγχρονης αρμενικής μουσικής των Βαχάν Γκαλστιάν και του Λευτέρη Χαβουτσά με τη συνδρομή της φωνής της Μαρίας Σπυριδωνίδου.
Συνθέσεις και Διάλογοι που ριζώνουν στον ίδιο τόπο και αναδεικνύουν αφηγήσεις και μνήμες, κόσμους ολόκληρους που αναβιώνουν στον ίσκιο μιας βερικοκιάς, του Prunus Armeniaca – του συμβόλου της Αρμενίας.
Η θεατρική διασκευή βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στρατή Δούκα και ενσωματώνει συμμετοχικές δραστηριότητες εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Η υπόθεση του πρωτότυπου κειμένου έχει να κάνει με τις περιπέτειες ενός Έλληνα που συνελήφθη από τους Τούρκους κατά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922. Περιγράφεται γλαφυρά η απόδρασή του και ο αγώνας του για επιβίωση μέχρι τη διάσωσή του.
Το μυθιστόρημα είναι αφιερωμένο «στα κοινά μαρτύρια των λαών» και έχει διεθνιστικό χαρακτήρα. Οι αναγωγές και οι συγκρίσεις με τα προσφυγικά κύματα που συγκλονίζουν τον σύγχρονο κόσμο είναι προφανείς. Κεντρικός θεματικός άξονας του έργου είναι η εφευρετικότητα του ανθρώπου και η διατήρηση της αξιοπρέπειάς του μέσα στη φρίκη του πολέμου και την πικρία του ξεριζωμού.
Μέσα από αυτό το πρίσμα μπαίνουν στην παράσταση τα διαδραστικά σημεία, τα οποία με όχημα το Εκπαιδευτικό Δράμα αποσκοπούν στην περαιτέρω διερεύνηση του θεματικού πυρήνα του.
Μια παράσταση που φέρει στο κέντρο της την «Ιστορία»: την ιστορία του τόπου μας, την ιστορία μιας παράστασης, την προσωπική μας ιστορία, μια εντέλει πανανθρώπινη ιστορία.
Γιατί τις ιστορίες τις φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, είτε συμμετέχουμε ενεργά μέσα σε αυτές είτε παραμένουμε θεατές. Για να τις διατηρήσουμε στη μνήμη μας φωτογραφίζουμε κάθε στιγμή που θέλουμε να μας θυμίζει πού ήμασταν, με ποιον ήμασταν και πώς ήμασταν.
Γι’ αυτό και στο Camp 22 οι σωστές ερωτήσεις υπάρχουν για να ανοίξει ένας διάλογος. Εκεί όπου ο χρόνος δεν υπάρχει. Εκεί όπου όλα είναι πιθανά. Εκεί όπου δεν υπάρχουν σύνορα. Στο Camp 22 παίζουν μουσικές «που τα σπάνε». Στο Camp 22 ο κόσμος, οι ιστορίες και οι ζωές ανήκουν στους ανθρώπους του. Στο Camp 22 την Ιστορία τη γράφουμε οι πρωταγωνιστές της.
Εικαστική εγκατάσταση: έως 15 Σεπτεμβρίου
Ένα διατομεακό πρότζεκτ του Βασίλη Μπαλάσκα (Bill Balaskas) το οποίο επιχειρεί μια ποιητική ανάγνωση της επετείου της Μικρασιατικής Καταστροφής. Κεντρικός άξονας είναι μια νέα εγκατάσταση νέον μεγάλων διαστάσεων, που αποτελείται από τις φράσεις THERE IS NO SEA WITHOUT A LAND («Δεν υπάρχει θάλασσα χωρίς στεριά») και THERE IS NO LAND WITHOUT A SEA («Δεν υπάρχει στεριά χωρίς θάλασσα»).
Το έργο προτείνει μια περισσότερο αισιόδοξη προσέγγιση του ιστορικού τραύματος και πλαισιώνεται από δίγλωσση έκδοση, δύο δράσεις-εργαστήρια, συμβουλευτική υποστήριξη, ιστότοπο και διεθνή ημερίδα με συνδιοργανωτή το Kingston University (Λονδίνο).
Το 2291 καθίσταται μια φανταστική χρονολογία που αναφέρεται όχι μόνο στον οικουμενικό και διαχρονικό χαρακτήρα των προσφυγικών καταστροφών, αλλά και στην ελπίδα αυτές να εκλείψουν νωρίτερα παρά αργότερα.
Μια θεατρική παράσταση που βασίζεται στο –διασκευασμένο για τους σκοπούς της παράστασης– παραμύθι της Στέλλας Μιχαηλίδου Ιστορίες από το Γατουχάν: Ίδια έχουμε μαμά (εκδ. Καλειδοσκόπιο, 2021).
Η παράσταση φωτίζει μέσα από τα μάτια των παιδιών, με έναν πολύ ουσιαστικό, τρυφερό και ταυτόχρονα παιγνιώδη τρόπο, πλευρές του προσφυγικού θέματος. Εκεί όπου οι ενήλικες γάτες βλέπουν μόνο προβλήματα, οι μικρές αναγνωρίζουν πλούτο και μοναδικά δώρα. Μια ιστορία που ενώνει το χθες με το σήμερα, εστιάζοντας στο θέμα της υποδοχής των προσφύγων, των πραγματικών προβλημάτων, των προκαταλήψεων που υπάρχουν, αλλά και στην αξία καθώς και την πολυτιμότητα του μοναδικού Άλλου.
Οι ήρωες από παραμύθια Ανατολής και Δύσης διατρέχουν σαν φωτεινός ιστός το έργο, ενώνοντας όλο τον κόσμο, ανεξάρτητα από εθνικές, πολιτιστικές, φυλετικές, θρησκευτικές και κάθε είδους διαφορές.
Στο καινούριο έργο του Ανδρέα Φλουράκη, η σύνδεση των σημερινών νέων με την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 γίνεται μέσα από τη ζωοφιλία, τον έρωτα, τη γαστρονομία ή τις οικογενειακές αναμνήσεις. Ακόμα και τα animation φέρνουν στην επιφάνεια πλευρές της Ιστορίας που είναι γραμμένες με μικρά γράμματα, όπως η διάσωση Ελλήνων από το ιαπωνικό πλοίο Τοκέι Μαρού.
Ενώ τα συμμαχικά πλοία παρακολουθούσαν από απόσταση την καταστροφή της Σμύρνης και τους Έλληνες να πνίγονται στις ακτές της Ιωνίας, ο καπετάνιος του Τοκέι Μαρού ρίχνει στη θάλασσα τα εμπορεύματά του για να χωρέσει στο πλοίο όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται, να τους μεταφέρει σώους στο λιμάνι του Πειραιά.
Στη Μικρή Ασία, το παράξενο ταξίδι του Τοκέι Μαρού μετατρέπεται σε μια ιστορία μυστηρίου και ιαπωνικής ομορφιάς.
Τροία. Σμύρνη. Το πρόσωπο. Η μάνα. Η γη. Η πατρίδα. Η Βασίλισσα. Η Εκάβη. Διασχίζει τον χρόνο. Σαν κυρτό βέλος.
Ερείπια. Κουφάρια. Μια πόλη. Τροία. Σμύρνη. Χαμένες πατρίδες. Χαμένες ζωές. Γκρεμισμένες από τείχη. Καμένες. Από τη φωτιά του πολέμου. Χιλιάδες άνθρωποι. Παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Είδαν το λιμάνι τους να γίνεται αιμάτινο ποτάμι. Που έθαψαν εκεί ένα κομμάτι της ψυχής τους. Η καρδιά τους δεν ξέχασε. Το σώμα βασανίστηκε, για να ριζώσει αλλού.
Η ιστορία μιας πόλης. Η καταστροφή του «λίκνου του πολιτισμού». Η Τροία που ακόμα καίγεται…
Πόσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να κυνηγά τα δικά του όνειρα, κι όχι τα όνειρα που κάνουν οι άλλοι για κείνο; Πόσο θάρρος θέλει κανείς ώστε να παραδεχτεί την ομοιότητά του με τον «εχθρό»;
Δύσκολο να μιλήσει κανείς με ένα παιδί για πολιτική. Δύσκολο να του παρουσιάσει με αντικειμενικότητα την Ιστορία και τις πληγές της. Καμιά φορά όμως, ο αλάνθαστος καθρέφτης ενός μύθου δεν κρύβει, αλλά αποκαλύπτει τα ζητήματα αυτά, πιο ξεκάθαρα και πιο εύπεπτα από ποτέ.
Πρόκειται για μια ιστορία βασισμένη στο μαγευτικό μικρασιατικό παραμύθι «Η μαχαίρα» με κεντρικό θέμα την ιστορία δύο φίλων, ενός πρίγκιπα κι ενός φτωχού, που χωρίστηκαν βίαια και ξανάσμιξαν σ’ ένα ταξίδι αναζήτησης μιας μεγάλης Ιδέας.