Ο μαγεμένος βοσκός του Σπυρίδωνος Περεσιάδη

Δραματικόν ειδύλλιον εις πράξεις τρεις, μετ’ ασμάτων και χορών ελληνικών

Το δραματικό ειδύλλιο Ο μαγεμένος βοσκός του Σπυρίδωνος Περεσιάδη ζωντανεύει μέσα από μια σύγχρονη, λυρική ανάγνωση που αντλεί έμπνευση από τη μνήμη και την προφορική παράδοση.

Το έργο λειτουργεί ως όχημα για την επιστροφή στην τελετουργία· σε έναν παρελθόντα κόσμο όπου η φύση έχει φωνή και η μαγεία δοκιμάζει την αγάπη. Μέσα από μουσικά μοτίβα, γκροτέσκ μεταμορφώσεις και λαϊκούς ήχους, η παράσταση γίνεται ένας ύμνος στη μνήμη. Με μουσική, τραγούδι, με το σώμα και τις λέξεις, η παράσταση επιχειρεί ένα τελετουργικό ξύπνημα με σκοπό  θεατής να ακούσει τη φωνή της φύσης και των μύθων ξανά. Ίσως, σε μια τέτοια βραδιά, στην αυγή του φθινοπώρου, μέσα στο αρχαίο θέατρο και καθώς ο ήλιος δύει να συναντήσουμε κάτι που είχαμε ξεχάσει. Κάτι που μας συνδέει βαθιά με τη γη και τον ουρανό των περασμένων χρόνων. Το παρελθόν γίνεται τόπος νοσταλγίας αλλά και εργαλείο επανεφεύρεσης του παρόντος, παραμένοντας ένα κομμάτι μας που συνεχώς μεταμορφώνεται.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:
Πάντα στο αρχαίο θεάτρο νιώθω πως κάτι εκεί επιμένει να μας περιμένει. Όχι σαν φάντασμα ή ανάμνηση· αλλά σαν λόγια που περιμένουν να ειπωθούν. Ένας παλμός κάτω από τις πέτρες, μια ανάσα,  το φως του απογεύματος πάνω στα αγριολούλουδα. Ανεβάζοντας τον Μαγεμένο βοσκό του Σπυρίδωνος Περεσιάδη στο αρχαίο θέατρο Σάμου θα έλεγα πως το έργο επιστρέφει εκεί που ανήκει. Είναι συγκινητική η σκέψη πως ένα δραματικό ειδύλλιο του 19^ου αιώνα παίζεται στο αρχαίο θέατρο, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς πως το έργο γράφεται όταν ένα έθνος και ένα θέατρο ψάχνουν εναγωνίως τις ρίζες τους. Η νύχτα γίνεται μάρτυρας της αγάπης και το κοινό καθήμενο στο κοίλον αγκαλιάζει τη δράση προσδίδοντας μια αρχέγονη και τελετουργική μα συνάμα λαϊκή και ανθρώπινη διάσταση στην παράσταση. – Γιάννης Σκουρλέτης, bijoux de kant