Μια αναζήτηση των διαδρομών των γεγονότων, των εικόνων, των ιδεών, μέσα στον χρόνο: Η ομάδα Die Wolke παρουσιάζει τα Ίχνη, μια παράσταση σύγχρονου χορού που αντλεί την πρώτη ύλη της από συνεντεύξεις, με κεντρικό άξονα τη λειτουργία της μνήμης και της προφορικής επικοινωνίας στη διαμόρφωση των εικόνων με προέλευση το μικρασιατικό ιδίωμα.
Η κίνηση, σε συνέργεια με μουσικές και ηχητικές συνθέσεις, προσεγγίζει την υποκειμενικότητα των περιγραφών, τη χαμηλή ευκρίνεια, τα κενά και τον αρνητικό χώρο σαν φθορά που αποκαλύπτει τη διάσταση του χρόνου στις ποιητικές εικόνες, εστιάζοντας έτσι στη διυποκειμενικότητα των αφηγηματικών διαθλάσεων.
Το έργο αυτό είναι μια σύμπραξη σύγχρονου χορού και πρωτότυπης μουσικής και εμπνέεται από εικόνες και συναισθήματα που αναβλύζουν μέσα από κείμενα γνωστών συγγραφέων και ποιητών (Σωτηρίου, Βενέζης, Σεφέρης, Χέμινγουεϊ κ.ά.) που έγραψαν για τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η απόγνωση, η θλίψη, ο τρόμος, η οδύνη και ο αγώνας επιβίωσης και ενσωμάτωσης των Μικρασιατών δραματοποιούνται μέσα από χορογραφίες σύγχρονου χορού, οι οποίες εμπλουτίζονται με σύγχρονες μουσικές συνθέσεις και τραγούδια που συνυφαίνουν ηλεκτρονικά ηχοτοπία με μικρασιάτικους μουσικούς δρόμους και ρυθμούς. Οι στίχοι των τραγουδιών εμπνέονται από εικόνες και συναισθήματα που αναδύονται από τα κείμενα.
Σκοπός του έργου είναι να αναδείξει την ικανότητα των Μικρασιατών προσφύγων να μετουσιώσουν τον πόνο και τη θλίψη σε τέχνη.
«Αν δεν ευδοκιμείς σε έναν τόπο, σκέψου μήπως δεν φταις εσύ αλλά το περιβάλλον σου…» Η ομάδα Στέρεο Νερό ακολουθεί τη ζωή των κατοίκων στα Μαστιχοχώρια της Χίου και αναλύει τη σύνδεσή τους με τον κύκλο ζωής «του δέντρου που δακρύζει». Μέσα από ποιητικές εικόνες και κινητικά μοτίβα, παρατηρεί τα μοναδικά χαρακτηριστικά του τοπικού μικροκλίματος και ερευνά τη δημιουργία της αντίστοιχης κουλτούρας. Εστιάζοντας στο διαρκώς μεταβαλλόμενο καιρικό σύστημα, η περφόρμανς Το δάκρυ θέτει ερωτήματα για την ευθραυστότητα της συμβίωσης ανθρώπινου και μη ανθρώπινου και την απώλεια της εγγεγραμμένης συλλογικής εμπειρίας. Μελετώντας την παρούσα συνθήκη, μέσα από μαρτυρίες, αρχειακό υλικό και πολιτιστικές αναφορές της Χίου, και υπό το πρίσμα μιας κλιματικής αλλαγής σε εξέλιξη, οι ερμηνευτές δημιουργούν μια κοινότητα με νέα χαρακτηριστικά, που έρχεται από το μέλλον. Το οικείο πλέκεται με το ανοίκειο, καθώς ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη θέση του στα αναδυόμενα περιβάλλοντα.
Το έργο Μια κουκκίδα ευτοπία βασίζεται στη σχέση της προσλαμβανόμενης χωρικής και χρονικής απόστασης της κλιματικής κρίσης µε τη διαμόρφωση θετικών συναισθημάτων και εσωτερικών κινήτρων για την ατομική και συλλογική δέσμευση προς την επιβράδυνσή της. Η χορογράφος Ζωή Ευσταθίου διερευνά την έννοια της απόστασης, διαμορφώνοντας σχέσεις αλληλεξάρτησης και αυτονομίας, καθώς και συλλογικής προσπάθειας. Οι χορευτές επικεντρώνονται στα θετικά συναισθήματα και τα συνδέουν µε τη δέσμευση του ατόμου και της κοινωνίας προς την κλιματική αλλαγή. Συγκεκριμένα, ακολουθούνται κινησιολογικές διαδρομές και αλληλεπιδράσεις επίμονες, υποκινούμενες από εσωτερικά κίνητρα, οι οποίες δύνανται να τους καθοδηγήσουν σε µια έρευνα συλλογικής πράξης. Όπως µαρτυρά και ο τίτλος, η παράσταση αναζητά και διαμορφώνει, µέσω της τέχνης του χορού, των πολυμέσων και της σύγχρονης ηλεκτρονικής µουσικής, µια ευτοπία, έναν υπαρκτό τόπο και τρόπο επιβράδυνσης της κλιματικής κρίσης µέσω των θετικών συναισθημάτων.
Το νέο χορογραφικό έργο Η ανάσα του κόσμου της Μαριέλας Νέστορα / YELP danceco. εστιάζει στην αναπνοή ως τη βιωματική σχέση του σώματος με τον κόσμο. Σε έναν κλιματικά μεταβαλλόμενο κόσμο, τα φυτά είναι οι πιο σημαντικοί μας συν-κάτοικοι. Βρισκόμαστε σε μια σχέση καθολικής αμοιβαιότητας μαζί τους. Εισπνέουμε το οξυγόνο που εκπνέουν και εισπνέουν το διοξείδιο που εκπνέουμε. Πώς μπορούμε να ανακινήσουμε τις οικολογικές συγγένειες που καλλιεργούν τις έννοιες της φροντίδας και της αμοιβαιότητας;
Τρεις χορευτές και τρεις μουσικοί συνυφαίνουν τη δημιουργία που αναδεικνύει την αναπνοή ως κόμβο βιολογικό, ψυχολογικό, υπαρξιακό και πνευματικό καθώς διερευνά τρόπους συνύπαρξης και αλληλεπίδρασης μεταξύ διαφορετικών σωμάτων. Η ανάσα του κόσμου συντονίζεται χρονικά με τη δύση του ηλίου, ευαισθητοποιεί την ενσυναίσθηση και υπογραμμίζει το μοναδικό της αντίληψης του κάθε θεατή. Ο εφήμερος «οργανισμός» της παράστασης γίνεται αντιληπτός ως μέρος ενός άλλου μεγαλύτερου οικοσυστήματος και η ανάσα του κόσμου ενεργοποιείται ως εμπειρία αλλά και ως σύναξη διαφορετικών ειδών.
Oι Χορευτές του Βορρά παρουσιάζουν τη νέα παράσταση Commedia Divina σε χορογραφία και σκηνοθεσία Τατιάνας Παπαδοπούλου, όπου μεταγράφουν σκηνικά το ταξίδι του Δάντη στους τρεις μεταιχμιακούς προορισμούς Κόλαση – Καθαρτήριο – Παράδεισος υπό το πρίσμα της κλιματικής αλλαγής.
Το εμβληματικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας Θεία Κωμωδία του Δάντη αποτελεί μια σύγχρονη περιβαλλοντική αλληγορία. Πρόκειται για μια συγκλονιστική αποτύπωση της άρρηκτης σχέσης του ανθρώπου με τη φύση. Το ταξίδι του ποιητή στα τρία Βασίλεια των νεκρών της καθολικής κοσμοθεωρίας περιλαμβάνει «περιηγητικές» περιγραφές του κόσμου των νεκρών. Οι σύγχρονες κοινότητες αισθάνονται πλέον τις περιβαλλοντικές πιέσεις και αναζητούν διέξοδο, έτσι όπως και ο ποιητής αναζητά την έξοδο. Μεταβαίνοντας από την υπερθερμασμένη Κόλαση στο Καθαρτήριο, όπου η φύση «ομαλοποιείται», καταλήγει στον Παράδεισο, την απόλυτη εναρμόνιση, την επανασύνδεση του ανθρώπου με τη φύση.
Το σώμα είναι γη. Κουβαλάει ποτάμια. Οι υδάτινες μάζες τους κινούνται μέσα μας, μας διατρέχουν και μας κινούν. Το νερό δεν είναι άλλο από εμάς. Είναι η πρώτη συγγενής μας και το πρώτο φάρμακο στο οποίο στρεφόμαστε. Όσο δηλητηριάζουμε και εξαντλούμε τους υδάτινους πόρους μας, πώς θα καθαρίζουμε τις πληγές μας;
Η παράσταση Running Dry καλεί τους θεατές σε μια χορευτική περφόρμανς όπου το νερό επιστρέφει ως Ερινύα, ως αρχέγονη ορμή. Οι Ερινύες δεν μπορούν να υπάρξουν ερήμην του άγριου. Αυτό καλούν: το αδάμαστο, υπερασπιζόμενες τα άγρια τοπία της ψυχής. Ερινύα είναι η λειψυδρία, η ξηρασία, η πλημμύρα, η στάθμη της θάλασσας που ανεβαίνει, το ποτάμι που στερεύει, το δέρμα που ζαρώνει. Δεν αποτελεί τιμωρία, αλλά γίνεται γνώση. Τα χορευτικά σώματα επιστρέφουν στο νερό/ την αρχαιότερη άγρια συγγενή τους και μέσω κινητικών κυμάτων, φωνών, εξομολογήσεων και χειρονομιών ξεδιπλώνουν προσωπικούς υδάτινους χάρτες σωματικών μνημών και υφαίνουν έναν κόσμο φωτεινής συνύπαρξης.
Η σκηνοθέτρια και χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη στη νέα πρωτότυπη παράσταση Οι χρησμοί του νερού προχωρά στη δημιουργία μιας σπονδυλωτής, διαδραστικής και συμμετοχικής site-specific περφόρμανς που συνδέει την κλιματική αλλαγή και την παγκόσμια κρίση του νερού με το μυθικό υπόβαθρο και τη λατρεία του Απόλλωνα στους Δελφούς. Μέσα από μια νοηματική πορεία, φιλοδοξεί να συνδέσει επιστημονικές ανακαλύψεις και πορίσματα, ιστορικά γεγονότα, μυθικές οντότητες και υψηλά νοήματα, συνδέοντας τις έρευνες για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην ευρύτερη περιοχή των Δελφών και τις συνέπειες της ανθρώπινης δραστηριότητας στον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής με την παγκόσμια κρίση του νερού. Η παράσταση ξεπερνά τα παραδοσιακά όρια, χρησιμοποιώντας τη δύναμη της τέχνης για να προσελκύσει το κοινό πνευματικά και συναισθηματικά. Λειτουργεί ως υπενθύμιση της ευθύνης της ανθρωπότητας να προστατεύσει τον πιο πολύτιμο πόρο του πλανήτη και ενθαρρύνει τη συλλογική δράση για τον μετριασμό των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής.
Με το έργο Ευρώτας επιχειρείται ένα ηχηρό καλλιτεχνικό σχόλιο για τη σχέση του ανθρώπου με τη Φύση και την αναγκαιότητα της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος στο πέρασμα των γενεών. Η ροή των δράσεων των πέντε –διαφορετικής ηλικίας– ερμηνευτών, με το φυσικό φως της μέρας, καλεί τους θεατές να εστιάσουν σε μια δράση που πραγματοποιείται άλλοτε κοντά κι άλλοτε μακριά τους, ώστε να την αντιληφθούν μέσα από τον χώρο και τον χρόνο. Οι θεατές καλούνται σε έναν περίπατο με στάσεις στις οποίες θα αλλάζουν κάθε φορά το οπτικό τους πεδίο, ώστε να μπορέσουν να αφουγκραστούν το τοπίο, όσο και να συνειδητοποιήσουν τις ανθρώπινες παρεμβάσεις που το αλλοιώνουν, αναδεικνύοντας το «στοίχημα» της συνύπαρξης. Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μανώλη Μανουσάκη άλλοτε ταξιδεύει το κοινό δίπλα στον ποταμό και άλλοτε μέσα στην πόλη. Αυτή η εναλλαγή θα γεννήσει ερωτήματα. Στόχος ο Ευρώτας να ευαισθητοποιήσει το κοινό και να θέσει ερωτήματα πάνω στη συνύπαρξη ανθρώπου και Φύσης.
Το έργο Τα σώματα επιπλέουν στη στεριά είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του μουσικού Μιχάλη Καλκάνη, της χορογράφου Δέσποινας Σανιδά-Κρεζία και της γλύπτριας και περφόρμερ Δέσποινας Χαριτωνίδη και πραγματεύεται την προστασία της βιοποικιλότητας στη Μεσόγειο Θάλασσα και τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής σε ανθρώπινους και μη ανθρώπινους οργανισμούς. Την επιμέλεια του έργου διασφαλίζει η επιμελήτρια του Γραφείου των Υδάτινων Κοινών Ελένη Ρήγα, υπό την Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Βασίλη Ζηδιανάκη, συν-ιδρυτή του ATOPOS cvc.
H παράσταση αντλεί πληροφορίες από επιστημονικές και ανθρωπολογικές έρευνες και τις μετουσιώνει σε μια εικαστική, χορογραφική και μουσική σύλληψη με ανατρεπτικό χαρακτήρα. Η περφόρμανς εστιάζει στην προστασία της βιοποικιλότητας στη Μεσόγειο Θάλασσα και στις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής σε ανθρώπινους και μη ανθρώπινους οργανισμούς. Με αφετηρία τα εισβλητικά ξενικά είδη, όπως λεοντόψαρα, λαγοκέφαλοι, μοβ μέδουσες κ.ά., τα οποία μεταφέρονται στις ειδικές δεξαμενές των πλοίων μαζί με το θαλασσινό νερό που χρησιμοποιούν για να διατηρήσουν τη σταθερότητά τους, στοχαζόμαστε πάνω στην ευαλωτότητα όλων των «θαλάσσιων σωμάτων». Το έργο ενημερώνεται από την τοποθεσία που λαμβάνει χώρα – εδώ, ο σκληροτράχηλος θεός της θάλασσας αποκτά θετικό πρόσημο ως θαυματουργός γιατρός. Ο συμβολικός χαρακτήρας της θεραπείας μεταφέρει μηνύματα ελπίδας για το μέλλον του πλανήτη και παρηγοριάς απέναντι στην περιβαλλοντική θλίψη.