Το Θέατρο σκιών του Χρήστου Στανίση παρουσιάζει την παράσταση Ο Καραγκιόζης και τα θηρία της κλιματικής αλλαγής για μικρούς και μεγάλους. Το λαϊκό είδωλο, ο διαχρονικός ήρωας της διπλανής πόρτας, ο Καραγκιόζης, είναι ο πλέον κατάλληλος πρεσβευτής για να παρουσιάσει στο κοινό τις ολέθριες επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής. Βλέποντας ο Καραγκιόζης αυτά που συμβαίνουν γύρω του, πράγματα που επηρεάζουν το περιβάλλον, φοβάται για το μέλλον και ό,τι μπορεί να συμβεί. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ο ύπνος τον τυλίγει στα φτερά του και τότε «ζει» τον εφιάλτη της κλιματικής αλλαγής. Παλεύει με τα στοιχειά της φύσης, τις μεταλλάξεις που γίνονται στα ζώα και έρχεται αντιμέτωπος με τον φοβερό εγκέλαδο. Τα μουσικά μέρη αποδίδει ορχήστρα παραδοσιακών οργάνων. Σε συνδυασμό με τη μουσική μια ομάδα παραδοσιακών χορευτών εμπλουτίζει τα κενά που απαιτούνται προκειμένου να αλλάξουν σκηνικά ή φιγούρες.
Ο Ερυσίχθων, πάνω στη μανία του να κόβει δέντρα, δεν σεβάστηκε ούτε την ιερή λεύκα της Δήμητρας. Τότε η θεά τον καταδίκασε σε ακόρεστη πείνα που τον οδήγησε σε φρικτό θάνατο, αφού έφαγε τις ίδιες του τις σάρκες.
Η μουσική παράσταση με live γλυπτική Τα αλυσοπρίονα του Ερυσίχθονα καταπιάνεται με το ζήτημα της εκμετάλλευσης της φύσης από τον άνθρωπο. Επί σκηνής δύο γλύπτες/υλοτόμοι και τέσσερις μουσικοί. Οι γλύπτες σμιλεύουν κορμούς λεύκας, τα όργανα συνομιλούν και συντονίζονται με τον ξυλουργικό τους ήχο ενώ παρεισφρέει μεταρσιωμένος και ο τσάμικος «Δεν κλαίτε δέντρα και κλαδιά».
Η σύμπραξη του συνόλου σύγχρονης μουσικής ΤΕΤΤΤΙΞ με τους υλοτόμους παράγει μια μουσική αποκαλυπτική και πρωτόφαντη που, από ηχορύπανση και οιωνός κακών, γίνεται το δραματουργικό όχημα του μύθου. Τα εργαλεία στα χέρια των υλοτόμων οδηγούν όχι στην καταστροφή της φύσης, αλλά στη δημιουργία τρισδιάστατων γλυπτών μέσα από έναν διάλογο μαζί της.
Ας οραματιστούμε μια ωφέλιμη αναδιαχείριση της φύσης και μια καλλιτεχνική νοηματοδότησή της, μήπως και θεραπευτούμε από την αδηφαγία μας.
Η παράσταση Ποιητικά να κατοικεί ο άνθρωπος των Μιχάλη και Παντελή Καλογεράκη βασίζεται στην ποίηση και στον αναστοχασμό των ποιητών από διαφορετικές γενιές και τόπους. Μουσικές, τραγούδια, λόγος και εικόνες δημιουργούν έναν ιστό από διαχρονικές ιστορίες για την ποικιλομορφία της φύσης και την επίδρασή της στον ψυχισμό και την εξέλιξη του ανθρώπου. Αφού κυριάρχησε στη γη, έπειτα στα ζώα και τέλος στον ίδιο τον συνάνθρωπο, έρχεται τώρα αντιμέτωπος με τις συνέπειες των πράξεών του, που απειλούν την κλιματική ισορροπία. Η διαχείριση της κλιματικής κρίσης από τον άνθρωπο αποτελεί το σύγχρονο ισχυρό διακύβευμα. Το μάταιο της ύπαρξης να γίνει όχι αιτία καταστροφής και εκμετάλλευσης, αλλά αφορμή για προσφορά, σεβασμό και εκτίμηση της φθαρτότητας των πραγμάτων. Η τέχνη φωτίζει τον δρόμο της αλλαγής της αντίληψης και της συμπεριφοράς μας προς τη φύση.
Η Ναταλία Κωτσάνη και ο Τάσος Κοφοδήμος, δύο από τους πιο δραστήριους και καταξιωμένους ερμηνευτές αλλά και δημιουργούς της νεότερης εγχώριας μουσικής σκηνής, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους μελοποιώντας και ερμηνεύοντας τον Απόκοπο του Μπεργαδή, σε μια πρωτότυπη μουσική παράσταση.
Με όχημα τις συνθέσεις τους, τις φωνές τους και τα μουσικά τους όργανα, παρουσιάζουν την πρωτότυπη μελοποίηση μέσα από συνθέσεις άρρηκτα συνδεδεμένες με τις ρίζες της ελληνικής μουσικής παράδοσης αλλά και με στοιχεία από παραδοσιακά ιδιώματα της Μεσογείου. Προτείνουν μια σύγχρονη ερμηνευτική θεώρηση φωνητικών ιδιωμάτων της ελληνικής παράδοσης, μέσα από πρωτότυπες και ιδιαίτερες ενορχηστρώσεις. Η σύγχρονη ερμηνευτική θεώρηση των δύο δημιουργών αναδεικνύει τον ποιητικό λόγο που διαταράσσει με παιγνιώδη τρόπο τις υπάρχουσες αντιλήψεις, ανακαλώντας λογοτεχνικές, θρησκευτικές και λαϊκές συμβάσεις για να τις ανατρέψει.
Η εικαστικός Ναταλία Μαντά εικονογραφεί σε πραγματικό χρόνο την αφήγηση, μέσω live visuals τα οποία προβάλλονται στον χώρο. Μαζί τους επί σκηνής, τρεις καταξιωμένοι μουσικοί, ο Βασίλης Ρακόπουλος στην κιθάρα, ο Βαγγέλης Ζωγράφος στο κοντραμπάσο και ο Άγγελος Πολυχρόνου στα κρουστά, άλλοτε με διάθεση πειραματική κι άλλοτε αυτοσχεδιαστική, αναδεικνύουν την ανάμειξη ελληνικών και δυτικών στοιχειών του Απόκοπου που τον καθιστά ως ένα από́ τα κοσμήματα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Στη παράσταση συμμετέχει ο Ross Daly.
Ο Απόκοπος του Μπεργαδή, αποτελεί́ το σημαντικότερο κείμενο της πρώιμης Κρητικής Λογοτεχνίας και υπήρξε το πρώτο δημώδες ελληνικό́ λογοτεχνικό́ έργο που τυπώθηκε στη Βενετία, το 1509. Έχει χαρακτηριστεί ως το πιο ποιητικό́ κείμενο της κρητικής λογοτεχνίας του 16ου αιώνα και ξεχωρίζει με την αινιγματική́ του γοητεία, τη δύναμη και τη σύγχρονη ποιητική́ του αίσθηση που αγγίζει τα όρια της φιλοσοφικής σύλληψης.
Η παράσταση BEartH αποτελεί ένα πολύτεχνο πρωτότυπης μεικτής μουσικής για κόντρα τενόρο, βαθύφωνο, κλαρινέτο, μπάσο κλαρινέτο, βιολοντσέλο και πιάνο, προηχογραφημένα μέρη ηλεκτροακουστικής μουσικής και χορό. Όπως διαφαίνεται και από τον τίτλο του, το έργο διαπερνάται από τέσσερις άξονες: Γέννηση, Ύπαρξη, Γη, Δημιουργία. Η τετραδική υπόσταση της Τετρακτύος ενυπάρχει σχεδόν σε όλα τα δομικά στοιχεία του έργου, το οποίο είναι απότοκο μελέτης της Θεογονίας του Ησιόδου, της Γένεσης, της Αποκάλυψης, των Ορφικών Ύμνων, του ποιητικού λόγου των Ουίλλιαμ Μπλέικ, Τζων Μίλτον, Ντάντε Αλιγκέρι, καθώς και της Ασκητικής του Νίκου Καζαντζάκη. Συνδετικοί κρίκοι, η δύναμη της δημιουργίας, η αναγκαιότητα εναρμόνισης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, υπαρξιακοί προβληματισμοί αλλά και η αντιπαράσταση αντίθετων-παραπληρωματικών εννοιών. Αποσπάσματα από τα πρωτότυπα κείμενα θα ακουστούν μέσω μελοποιημένης ποίησης αλλά και αφήγησης.
Η ξεχωριστή μουσική παράσταση Ο έρωτας στα χρόνια της κλιματικής, σε σκηνοθεσία και κείμενο του ευά παπαδάκη, έρχεται στο Αρχαίο Θέατρο Αιγείρας. Σε μια πολυμεσική ξενάγηση στο αρχαίο θέατρο Αιγείρας, δυο ξεναγοί καλούν το κοινό να περιηγηθεί σε διαφορετικούς σταθμούς μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Μέσα από μια συγχώνευση μουσικής, ποίησης, εικαστικών τεχνών, περφόρμανς κι εγκαταστάσεων οι επισκέπτες αναχωρούν σε ένα βιωματικό ταξίδι με φόντο έναν ολοένα και πιο εύθραυστο πλανήτη.
Η Ορχήστρα Δωματίου Θεσσαλονίκης παρουσιάζει τις Τέσσερις εποχές του Αντόνιο Βιβάλντι, ένα διαχρονικό αριστούργημα που υμνεί τις εναλλαγές της φύσης και την κυκλικότητα του χρόνου, σε μια συναυλία που συνδυάζει τη μουσική με τον χορό. Στόχος η επανασύνδεση του κοινού με τη διαφορετική αίσθηση που θα έπρεπε να έχουν οι εποχές του έτους, μέσω του φίλτρου ενός τόσο πασίγνωστου και εμβληματικού μουσικού έργου όπως αυτό του Βιβάλντι.
Για τις ανάγκες της παραγωγής, έχουν συμπράξει δώδεκα κορυφαίοι επαγγελματίες μουσικοί ορχήστρας και τέσσερις σολίστες μουσικοί και χορευτές. Το έργο αποτελεί «περιγραφική» ή «προγραμματική» μουσική. Στο κάθε κοντσέρτο του, ο πρωτοποριακός συνθέτης περιγράφει και μία εποχή. Στην παραγωγή συνδυάζονται δύο τέχνες, αυτή της μουσικής και αυτή του χορού, με στόχο τον προβληματισμό του κοινού αναφορικά με την καταστροφή του περιβάλλοντος, που έχει ως αποτέλεσμα τη διατάραξη της φυσικής ισορροπίας μεταξύ των τεσσάρων εποχών. Το κοινό ως παρατηρητής ακούει ήχους της φύσης όπως το κελάηδισμα των πουλιών ή η καταιγίδα και είναι σε θέση να οπτικοποιήσει αυτή την αίσθηση παρακολουθώντας την καλλιτεχνική έκφραση στον σύγχρονο χορό.
Η Alcedo folk band, μια ομάδα καταξιωμένων μουσικών που ιδρύθηκε το 2018 από τον Κώστα Κωνσταντάτο (ιδρυτικό μέλος των Εncardia), παρουσιάζει μια πρωτότυπη οπτικοακουστική μουσική παράσταση με τίτλο Η κατάρα του πεύκου, βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Πρόκειται για ένα μουσικό παραμύθι που συνομιλεί με εμπνευσμένες εικόνες και βίντεο που θα προβάλλονται ταυτόχρονα με την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια τους. Λαϊκές και λόγιες μουσικές με ιστορίες για τη φύση και το περιβάλλον από την Αναγέννηση και τον Μεσαίωνα σε Ανατολή και Δύση μέχρι τον τεχνολογικό κόσμο τού σήμερα. Η Alcedo folk band συχνά εμφανίζεται με απροσδόκητους τρόπους και στα βίντεο. Η παράσταση αποτελείται από είκοσι μία εικόνες, όπως το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
O Γιάννης είναι αγρότης και δουλεύει τα κτήματά του. Έχει ταυτίσει τη ζωή του με τη ζωή ενός πεύκου που είχε φυτέψει ο παππούς του και απολαμβάνει για χρόνια τα πλούσια δώρα του. Όμως κάποια στιγμή αρχίζει να το πελεκάει για το ρετσίνι του κι έπειτα το «κουτσουρεύει» τελείως και πουλάει τα κούτσουρα. Ύστερα το δέντρο με τη μυστική του δύναμη τον εκδικείται…
Σπάνια στρατοπεδικά εκθέματα παρίστανται στον ιστορικό χώρο Κόδρα της Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη. Με τη συνδρομή μιας πεπειραμένης ξεναγού θα υπάρξει περιήγηση στα διάφορα «νεκροταφεία δωματίων». Η σιωπή των συμμετεχόντων είναι επιθυμητή – τα δωμάτια μαρτυρούν τα μυστικά τους και τους πόθους τους υπό τον όρο της απόλυτης σιωπής. Στη συνέχεια, θα ακολουθήσει άλλο δρώμενο, η κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του «άγνωστου» στρατιώτη. Είναι η στιγμή που ο «άγνωστος» μάρτυρας θα εξομολογηθεί σε άγνωστους περιηγητές το αναπάντεχο τέλος της διαδρομής του. Σύντομη στάση μπροστά στον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Το μόνο έκθεμα του στρατοπέδου που επιτρέπεται να συνομιλεί με τα πουλιά και τα συρματοπλέγματα. Τέλος της διαδρομής, αρχή μιας νέας. Ελπίδα και ευχή, η τέχνη να ξορκίσει τα κουφάρια και να αναθερμάνει ειρηνικά την ανθρώπινη συλλογικότητα σ’ εκείνα τα γηραλέα στρατόπεδα της πόλης που την προσδοκούν καρτερικά εδώ και πολλά χρόνια. Τα παλιά στρατόπεδα ομολογούν ανάσταση στον καθημερινό επικήδειο των πόλεών μας.
Το εικοσαμελές μουσικό σχήμα Ορχήστρα Βιολιώνε, σε σύμπραξη με το δημοφιλές μουσικό ντουέτο των Βασίλη Σκούτα και Δημήτρη Μηταράκη, προσεγγίζει για πρώτη φορά στην καλλιτεχνική του πορεία το φλέγον ζήτημα της κλιματικής κρίσης και την επίδρασή της σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό επίπεδο, με τον δικό του εναλλακτικό τρόπο ερμηνείας, διασκευάζοντας ενδεικτικά κομμάτια της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και του ρεμπέτικου της περιόδου του γραμμοφώνου (1900-1960). Αναδεικνύει μια ρομαντική αλλά ταυτόχρονα επικοινωνιακή και εξωστρεφή διάθεση, με στοιχεία τόσο της παλαιάς όσο και της νέας τεχνοτροπίας.
Στη συναυλία με τίτλο Κρίσεις από το ιστορικό παρελθόν στο σήμερα η Ορχήστρα Βιολιώνε υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Γιάννη Ζαρία, επίκουρου καθηγητή βιολιού στο ομώνυμο τμήμα του ΤΜΕΤ, θα παρουσιάσει ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι από το παρελθόν στο μέλλον με άφθονη αυτοσχεδιαστική διάθεση και δημιουργώντας μια δυναμική συνέχεια του παλαιού με τον σύγχρονο τρόπο ερμηνείας των τοξωτών εγχόρδων.