Μια παραλλαγή των αρχαίων μύθων με σκοπό την αφύπνιση όλων για την κλιματική κρίση. Η Περσεφόνη, θεά του βλαστικού κύκλου, έχει φυλακιστεί σε έναν καινούριο λαβύρινθο, από τον επιστήμονα Δαίδαλο, εκπρόσωπο της ανθρωπότητας, με στόχο να του παρέχει τον απόλυτο έλεγχο των πόρων της γης. Η δεύτερη αρπαγή της όχι μόνο της απαγορεύει την επαφή με τη μητέρα της Δήμητρα, προσωποποίηση της Γης, αλλά και την επιστροφή της στο βασίλειό της, τον Κάτω Κόσμο. Η Δήμητρα, θρηνώντας την εξαφάνιση της κόρης της, την αναζητά ξανά παντού, και στο πέρασμά της δημιουργεί ακραία και καταστροφικά καιρικά φαινόμενα. Βοήθεια θα δώσει ο «Καιρός», σύμβολο της ευκαιρίας, που θα της φανερώσει πού είναι φυλακισμένη η κόρη της. Εκεί η Δήμητρα θα προσπαθήσει να πείσει τον Δαίδαλο να την ελευθερώσει, όμως εκείνος τυφλωμένος από αλαζονεία θα παραμείνει αμετακίνητος. Τότε οι δυο τους θα ανταλλάξουν κατηγορίες σε έναν αγώνα λόγου. Θα έρθει η συμφιλίωση ή θα οδηγηθούν και οι δύο στην ύβρη και την καταστροφή;
Ποιες είναι οι προοπτικές της Δυτικής Μακεδονίας μετά την απολιγνιτοποίηση; Πώς θα αντικατασταθεί ο λιγνίτης για να αποκατασταθεί το περιβάλλον; Ιστορικά ντοκουμέντα, αρχειακό υλικό, συνεντεύξεις κατοίκων μπλέκονται με μυθοπλαστικά στοιχεία φωτίζοντας τις πολύπλευρες διαστάσεις του θέματος και αναδεικνύοντας την τραγικότητα της έλλειψης ουσιαστικής διεξόδου. Αιχμή του διλήμματος, η επιχειρούμενη αναστροφή της κλιματικής αλλαγής, έναντι του οικονομικού μαρασμού και της πληθυσμιακής συρρίκνωσης της περιοχής. Οι άνθρωποι της Δυτικής Μακεδονίας, αν δεν δοθεί μια παραγωγική διέξοδος ανάπτυξης, ισορροπούν ανάμεσα στον αργό θάνατο του οικονομικού μαρασμού και τον, επίσης, αργό θάνατο εξαιτίας της περιβαλλοντικής καταστροφής, με ορατές επιπτώσεις στην υγεία τους. Μια παράσταση, ένα μεικτό είδος θεάτρου και μουσικής, αποτελούμενο από ηθοποιούς, live μπάντα και ένα παραχορήγημα 15 κατοίκων, εκπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών, που λειτουργούν ως ένας σύγχρονος χορός, μάρτυρας και κριτής.
Το 2071 αποτελεί μια «δραματοποιημένη διάλεξη» του κλιματολόγου Κρις Ράπλεϋ και του καταξιωμένου Βρετανού συγγραφέα Ντάνκαν ΜακΜίλλαν (Πνεύμονες, Όλα τα υπέροχα πράγματα) που παρουσιάστηκε το 2014 στο Royal Court Theatre του Λονδίνου και φέτος, δέκα περίπου χρόνια μετά, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Πρόκειται για έναν θεατρικό μονόλογο βασισμένο στην επιστημονική πορεία του Ράπλεϋ και στα συμπεράσματα που εξάγει από αυτήν. Αναλύοντας πιθανές λύσεις, φαίνεται κάπως επιφυλακτικός για την επίλυση του ζητήματος του υπερπληθυσμού και εναποθέτει τις ελπίδες του στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας διερωτώμενος ουσιαστικά «ποιο είναι το μέλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε».
Ο Μάνος Καρατζογιάννης, μετά από μια σειρά πετυχημένων μονολόγων (Φύλακας μιας Επανάστασης, Αυτός, ο άλλος και το παντελόνι του, Το τραγούδι της Φλέρυς, μεταξύ άλλων), σκηνοθετεί τον Αντώνη Μυριαγκό με την αρωγή του μουσικού Τηλέμαχου Μούσα, ο οποίος παίζει ζωντανά, και συμβολικά, αιθερόφωνο στη σκηνή.
Στη Λάρισα, σ’ ένα αρχαίο θέατρο ανάμεσα σε σύγχρονες πολυκατοικίες, σ’ έναν τόπο που το παρελθόν και το σήμερα υποχρεωτικά συγκατοικούν, θα δημιουργηθεί μια νέα ζωή. Με αφετηρία τη μουσική, τον χορό και την ποίηση του Σεφέρη θα τελεστεί μια γιορτή. Μέσω επαναλαμβανόμενων χορευτικών μοτίβων, αντλώντας έμπνευση από την ποπ κουλτούρα, την ελληνική παράδοση και τα κινούμενα σχέδια του Γουώλτ Ντίσνεϋ, θα δημιουργηθεί μια τελετή αναγέννησης σε έναν τόπο όπου ο χρόνος εξισώνεται. Πέντε άνθρωποι θα συναντηθούν. Θα περιμένουν. Θα έρθει ένας έκτος και θα τον καλωσορίσουν. Θα τον αποχαιρετήσουν και θα τον αναστήσουν. Στο σκοτάδι θα χορέψουν μαζί. Η Φύση θα πεθάνει και θα αναστηθεί. Ο Άνθρωπος θα πεθάνει και θα αναστηθεί. Στο σκοτάδι ξανά. Μουσική. Η Νέα Ζωή. — Αντώνης Αντωνόπουλος
Μια περιηγήτρια μαζί με τους βοηθούς της καταφθάνουν σ’ έναν άγνωστο καταστραμμένο τόπο – ο οποίος, όμως, είναι γεμάτος από κρυμμένα ίχνη προγενέστερων «κατοίκων». Η ανεύρεση καταγραφών, μαρτυριών που σωρεύονται στον τόπο (άλλες διαβάζονται, άλλες άδονται, άλλες αναπαράγονται από μηχανήματα), αποκαλύπτει τις αιτίες που προκάλεσαν τη σημερινή πραγματικότητα. Η παράσταση Νύχτα στη γη σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν έχει τη μορφή ενός αγωνιώδους θρίλερ, όπου μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο θα πρέπει οι περιηγητές (με τη συνέργεια των θεατών) να συλλέξουν όσο περισσότερα στοιχεία μπορούν.
Από τη Βίβλο μέχρι τους Ρομαντικούς, επί δύο ολόκληρες χιλιετίες, η σχέση του Ανθρώπου με τη Φύση βρίσκεται στο κέντρο της ποιητικής δημιουργίας. Ο Άνθρωπος είναι παιδί της Φύσης: δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο με τους όρους της. Αποσπάσματα της Βίβλου, του William Blake, του Samuel Coleridge, του Goethe, του Novalis, του Baudelaire, του Rimbaud, του Σολωμού, του Σικελιανού –με κύριο άξονα το σπουδαίο αποκαλυπτικό ποίημα «Σκοτάδι» του Byron– συρράπτονται, διαλέγονται, αλληλοσυμπληρώνονται.
Μια βιωματική θεατρική ξενάγηση στην εικαστική εγκατάσταση The Museum of Unnatural History από την ομάδα Dulcinea Compania. Ζωντανεύοντας το μυθιστόρημα του Σαλμάν Ρουσντί Ο Λούκα και η φωτιά της ζωής, ο Λούκα και τα δύο αγαπημένα του ζώα, ο σκύλος και το αρκούδι, μας συστήνουν τις αναμνήσεις του περιπετειώδους ταξιδιού τους στη φύση, που έχει γίνει αφύσικη εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης. Ο ήρωάς μας ανακαλύπτει την υπερφυσική του αγωνία για τα ζώα, τα έντομα και τα θαλάσσια πλάσματα, καθώς περιηγείται σε έναν κόσμο όπου όλα αλλοιώνονται, βιομηχανοποιούνται, εκφυλίζονται. Αφορμή για το ταξίδι του: ο μπαμπάς του έχει πέσει σε έναν ύπνο αιώνιο και ο Λούκα θα μπορέσει να τον ξυπνήσει μόνο αν λύσει το μεταφυσικό μυστήριο της ιστορίας του Ανθρώπου και της Φύσης.
Βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, η περφόρμανς Ο βιασμός της Λουκρητίας παραπέμπει στα πάθη του πλανήτη. Η ευγενής Λουκρητία βιάζεται από τον γιο του ηγεμόνα. Για να περισώσει την τιμή της, καλεί φίλους και συγγενείς της και τους αφηγείται τι έχει συμβεί. Μετά αυτοκτονεί μπροστά τους. Το νεκρό σώμα της Λουκρητίας εκτίθεται σε κοινή θέα, ο λαός της Ρώμης επαναστατεί, ο ηγεμόνας εκδιώκεται και η μοναρχία αντικαθίσταται από τη δημοκρατία. Η Λουκρητία στην παράσταση συμβολίζει τη διαρκώς βιαζόμενη Γη από τους ισχυρούς της εξουσίας και του χρήματος. Το μουσικό και εικαστικό περιβάλλον που συνοδεύει τον ποιητικό λόγο υπογραμμίζει την ανάγκη να βρεθεί ένας νέος τρόπος συνύπαρξης στον πλανήτη μέσα από το πρίσμα της υπευθυνότητας, του σεβασμού και της συνείδησης των συνεπειών κάθε πράξης.
Ένα κοκτέιλ κερασμένο απ’ τους εργαζόμενους στον τουρισμό
Για τα περισσότερα παιδιά το καλοκαίρι είναι η πιο ξένοιαστη εποχή του χρόνου. Για τους ενήλικες η θερινή περίοδος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση που απαιτεί οργάνωση, σχεδιασμό και χρήματα. Για ορισμένους επαγγελματίες το καλοκαίρι ταυτίζεται με την εργασία τους. Οι εργαζόμενοι/ες πρέπει, ακόμα και σε εξαντλητικές συνθήκες, να κρύψουν την κούρασή τους για να μην επιβαρύνουν τη διάθεση των παραθεριστών, οι δε ταξιδιώτες επενδύουν τα χρήματά τους σε διακοπές και ελπίζουν ότι μέσα από αυτές θα αποζημιωθούν για τις ματαιώσεις και την κόπωση μιας ολόκληρης χρονιάς.
Στη σκηνή πρωταγωνιστεί ό,τι μένει στη σκιά του καλοκαιριού: οι σκέψεις που δεν μοιράζονται οι ξεναγοί με τους τουρίστες, οι συζητήσεις του προσωπικού στις κουζίνες, τα παρεχόμενα δωμάτια των είκοσι τετραγωνικών, που μαζί με τα τέσσερα γκαρσόνια κοιμίζουν και 23 κατσαρίδες.
Είμαστε όλοι ίσοι κάτω από τον ήλιο ή μαζί με τις αποσκευές μας μεταφέρουμε και τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες στα τουριστικά θέρετρα;
Τον αφανισμό. Τον σπαραγμό. Το πένθος. Την πίστη. Για σένα. Που έφυγες. Και για σένα. Που ήρθες. Για το χαρτί που σκίζεται. Για όλη την οικογένεια. Για το βράδυ Δευτέρας. Και για το βράδυ Τρίτης. Για το σύγχρονο θέατρο (Για τη σύγχρονη τέχνη). Και για τον σύγχρονο άνθρωπο. Για το Καλοκαιράκι. Για το Άργος μας. Για τον πολιτισμό. Και για την Ελλάδα ολόκληρη. Θάνατος στον χειμώνα. Θάνατος στον θάνατο. Με αφορμή τις Βάκχες του Ευριπίδη και τον Σπαραγμό της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, τα επί σκηνής πρόσωπα θα επιχειρήσουν να συντηρήσουν έναν κόσμο φτιαγμένο από χαρτί. Η παράσταση θα προσπαθήσει να αφηγηθεί την ιστορία του μυθικού βασιλιά Πενθέα ή αλλιώς εκείνου που εμείς ονομάζουμε «ο άνθρωπος των θλίψεων».
Μια Ιφιγένεια, ένας Πυλάδης, ένας Ορέστης και κάποιος Άντον Τσέχοφ σε ένα αντάμωμα άχρονο θα χαράξουν ομόκεντρους κύκλους σε μια αέναη σύγκρουση με τον εαυτό τους και τους υπόλοιπους. Όλοι τους απόγονοι των συνώνυμων ιστορικών προσώπων. Κληρονομιά το όνομά τους… Βάρος αμέτρητο στους ώμους τους… Πώς να αποτινάξουν από πάνω τους όσα τους χρέωσε η ιστορία; Οι άνθρωποι αλλάζουν… Παραμορφώνονται με τα χρόνια, δεν αναγνωρίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό και συγκρούονται με καθετί που ενστικτωδώς αναγνωρίζουν ως φορέα αυτής της αμνησίας… Να αλλάξεις τα πάντα… Να γίνεις αυτός που ποθείς… Να δηλώσεις τη δική σου ταυτότητα… Κι ύστερα τι; Πώς να χωρέσει ο ήχος της ανάσας σου μέσα στον θόρυβο ενός πολέμου;
Κάπου στην περιοχή της Κριμαίας, στην Αζοφική θάλασσα, στη Μαριούπολη την πληγωμένη και σ’ ένα λιμάνι, Ταγκανρόγκ το όνομά του (Ταϊγάνιο το αποκαλούσαν οι Έλληνες που ζούσαν εκεί), γενέτειρα του σπουδαίου Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, εκτυλίσσεται η ιστορία σε μια εποχή δυστυχισμένη. Ο πόλεμος μαίνεται και σκεπάζει με τρόμο τις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ο κύκλος με τη μεγαλύτερη διάμετρο σε ένα σύστημα ομόκεντρων κύκλων συγκρούσεων.