Το πρότζεκτ «δηλωθείσα τοποθεσία» αφορά στο σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός διατομεακού έργου που έχει στον πυρήνα του το έργο του Ν. Γ. Πεντζίκη «Πόλεως και Νομού Δράμας Παραμυθία». Η καλλιτεχνική ομάδα εκκινεί από το λογοτέχνημα για να παρουσιάσει μια εικαστική έκθεση με γλυπτά των Κώστα Σαχπάζη και Άννας Λάσκαρη, ένα ακρόαμα του λογοτεχνικού έργου – σε μορφή πολυμεσικής ηχητικής εγκατάστασης – καθώς και μια παράσταση χορού από τον Αλέξανδρο Φαρμάκη, με ζωντανή πρωτότυπη μουσική από τον Γιώργο Δούσο.
Η «δηλωθείσα τοποθεσία» του έργου είναι η πόλη και ο νομός Δράμας. Η συνθετική εικόνα που παράγεται εκθέτει το κοινό σε μια πολλαπλή εμπειρία του λογοτεχνικού έργου. Η εικαστική εγκατάσταση αναστοχάζεται πάνω σε ζητήματα χρόνου και ρυθμού, δομής, και έντασης μεταξύ των πολλαπλών αφηγήσεων στο έργο του Πεντζίκη. Η υπερβατικότητα της γραφής συναντιέται με την κίνηση του σώματος και παράγει ένα ηχητικό αποτύπωμα που περιβάλλει μαζί με ήχους οργάνων της ελληνικής και μη παράδοσης την παράσταση χορού.
Το πρόγραμμα Τίνος είσαι; ερευνά το πώς μέσα από τις καθημερινές ιστορίες, τα ακούσματα και τις μνήμες των προγόνων τους, οι νέοι της Αλεξανδρούπολης γνωρίζουν την ιστορία της πληθυσμιακής ή της εθνοτικής ομάδας στην οποία ανήκουν και το πώς διαμορφώνουν την ατομική και συλλογική τους ταυτότητα. Σκοπός του προγράμματος είναι μέσω της προσωπικής τους εμπλοκής να γνωρίσουν τόσο τα κοινά όσο και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της ποικιλομορφίας των πολιτισμών που ενυπάρχουν στην πόλη.
Μέσα από τη χρήση της φωτογραφίας, των βίντεο-μαρτυριών, της μουσικής και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων οι νέοι της πόλης καλούνται να αναστοχαστούν επάνω στην έννοια της ταυτότητας, του προσφυγικού τραύματος και στη σημασία της διατήρησης της μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ένας θίασος επτά ερμηνευτών –έξι μουσικοί κι ένας ηθοποιός– περιοδεύει από μέρος σε μέρος σε όλο τον κόσμο με την αλλόκοτη παράστασή του Το μουσείο των φανταστικών μουσικών όντων. Μια παράσταση μουσικού θεάτρου εμπνευσμένη από το Βιβλίο των φανταστικών όντων του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, στην οποία μυθικά όντα ζωντανεύουν επί σκηνής με τον ήχο, τη μουσική, το φως και τις λέξεις. Γρύπες, Κύκλωπες, Νύμφες, η Σφίγγα, ο Κέρβερος, Δράκοι αλλά και ο Κατωβλέπας, το Τσοντσόν, το Γκιλλυκαλλού και τόσα άλλα όντα, ζωντανεύουν μπροστά στα εκστατικά αυτιά όσων τυχερών βρεθούν στις παραστάσεις του μυστήριου και εκκεντρικού αυτού θιάσου.
Ένα πρόγραμμα με την Ανεξάρτητη Λαϊκή Ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», με τραγούδια του Θεοδωράκη σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Τάσου Λειβαδίτη και Μανόλη Αναγνωστάκη. Τραγούδια αντίστασης, εξέγερσης, τραγούδια μελωδικά, λυρικά, ερωτικά, τραγούδια για μίαν άνοιξη που δεν ήρθε ποτέ αλλά και για τις «χρυσές πολιτείες που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην αλήθεια και στο αίθριο το φως».
Είναι τα τραγούδια των κύκλων Επιτάφιος, Ρωμιοσύνη και 18 Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου, Πολιτεία, Της εξορίας, Λυρικά, Οκτώβρης ´78, σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και
Μπαλάντες, Της Εξορίας και Αρκαδία VIIΙ που περιλαμβάνει το Μιλώ και τον Χάρη, τραγούδια του είδους που ο Μίκης Θεοδωράκης ονομάζει τραγούδια-ποταμός, σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη.
Τρεις ποιητές και ένας συνθέτης. Ασυμβίβαστοι ποιητές, αγωνιστές, μαχητές της Ελευθερίας.
Τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Δημήτρης Μπάσης, η Ρίτα Αντωνοπούλου, η Σαββέρια Μαργιολά και ο Παναγιώτης Πετράκης που συμμετέχει με τον διπλό́ ρόλο ερμηνευτή και ηθοποιού.
Μια περιπλάνηση στο κείμενο του Διονυσίου Σολωμού, ένα μουσικό έργο στο Ανάμεσα του τραγουδιού και της κενής σιωπής. Το ποιητικό σώμα του Σολωμού φανερώνεται να θέλει και να μπορεί να αποφύγει τη συντριβή με την οδύνη των λέξεων του που δεν δύνανται να υποστηρίξουν τον εαυτό τους, ριγμένες στο Ανάμεσα, και μένοντας εκεί ακροβατώντας… Ο Σολωμός έχει σπαράγματα λέξεων, και ένα έργο επικινδυνότατο, το οποίο επιτελεί στο Ανάμεσα του τραγουδιού και της κενής σιωπής (Στέφανος Ροζάνης)…. Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, αυθύπαρκτα λουλούδια που συνθέτουν ένα ποιητικό αριστούργημα γεμάτο ρωγμές – από όπου ξεπηδάει η ψυχή του ποιητή και μας οδηγεί στα ουσιώδη της ύπαρξης. Το αλωνάκι, η πεταλούδα, το σκουληκάκι, η μάνα, ο πολεμιστής, η απόφαση, η αγάπη για ζωή, η ανάγκη για ελευθερία. Ο μικρός τόπος, η μικρή κίνηση, η προσωπική στάση νοηματοδοτούν το πέρασμά μας, υμνούν το εφήμερο, διαμορφώνουν το όλον.
Το έργο του Λευτέρη Αερόπουλου «Ερωτό-κυκλοι» είναι ένα μουσικοθεατρικό ταξίδι που ξεκινά από τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου, συναντά τραγούδια της Κάτω Ιταλίας, παραδοσιακές μεσογειακές μουσικές δραματοποιημένες, και φτάνει στο «Φυλακισμένο σ’ αγαπώ» του Λευτέρη Αερόπουλου. Τρεις ομόκεντροι κύκλοι μουσικής, λόγου και κίνησης. Μια μουσικοθεατρική παράσταση για μικρούς και μεγάλους με χορικά, ποίηση θεάτρου, σκηνική δράση. Ένα κράμα Ανατολής και Δύσης, με συνείδηση καταγωγής και ελεύθερη βούληση.
Οι «Ερωτό-κυκλοι» δεν είναι αμιγώς μουσικοί αφού συμπεριλαμβάνουν σκηνική δράση, χορικά, ποίηση και κίνηση, ενώ η ζωντανή μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της παράστασης. Η κρητική λύρα, το λαούτο, η κιθάρα, το κρητικό λαούτο, το πιάνο και τα κρουστά παίζουν ζωντανά στη σκηνή, συναντιούνται με τις φωνές των τραγουδιστών-υποκριτών και συνυπάρχουν με μουσική γραμμένη και επεξεργασμένη στο στούντιο.
Ερωτόκριτος – «Φυλακισμένο σ’ αγαπώ» – Τραγούδια της Κάτω Ιταλίας: τρεις ομόκεντροι κύκλοι που δημιουργούν την παράσταση «Ερωτό-κυκλοι» για μικρά και μεγάλα παιδιά.
Aπό το «Σύνολο Λόγου & Μουσικής» του Μουσικού Εργαστηρίου Σερρών.
«Εν αρχή ην ο μύθος» γράφει η Monique Piettre, παραφράζοντας την αρχική φράση του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: «Εν αρχή ην ο Λόγος». Οι μύθοι είναι ένας τρόπος ώστε οι άνθρωποι να διατηρήσουν σπουδαίες αλήθειες και συλλογικά βιώματα ως ζωντανές μνήμες στο παρόν. Ο υπνοβάτης, το βραβευμένο μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου, είναι μια μυθική εκδοχή της άγριας αλλά και με εγγενές χιούμορ ελληνικής πραγματικότητας. Έξι ηθοποιοί, μέσα από μια ανασκαφή, φέρνουν στο φως όχι μόνο ευρήματα αρχαιολογικά, αλλά και ιστορίες, στερεότυπα, θρησκευτικές αλυσίδες. Εγκλωβίζονται σε ένα ελληνικό νησί, ώσπου να τους αφανίσει ο έρωτας και ο ήλιος. Είναι η ελληνική εκδοχή του Πύργου της Βαβέλ, διασκευασμένη για το θέατρο.
Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά ξετυλίγουν το νήμα της αληθινής ιστορίας μιας αστικής οικογένειας της Σμύρνης. Είναι το δράμα και το μεγαλείο του μικρασιατικού ελληνισμού μέσα από τα μάτια δύο παιδιών που γεννήθηκαν εκεί όπου «ήταν όλα μαλακά και ζεστά σαν αγκαλιά, που ρούφαγαν οι άνθρωποι τα μπερεκέτια της Ανατολής και την αγάπη ο ένας τ’ αλλουνού κι ήταν ευτυχισμένοι».
Καθώς τα γεγονότα ξετυλίγονται σπρωγμένα απ’ τους καιρούς, μπροστά στα μάτια των κεντρικών ηρωίδων –οι δίδυμες Κατινάκι και Μαρίτσα– περνούν όλα όσα σημάδεψαν τον γελαστό κι ευγενικό λαό της Ιωνίας απ’ τις ευτυχισμένες μέρες, τον πολιτισμό και την ομορφιά της ζωής της Μικράς Ασίας ως το αναγκαστικό του ρίζωμα στους προσφυγικούς συνοικισμούς αλλά και την προσφορά των προσφύγων στη σύγχρονη Ελλάδα.
Μια παράσταση για την Ιστορία που πολεμά να σκεπάσει ο χρόνος με τις στάχτες του. Και για την πολιτεία που επιμένει να δηλώνει την παρουσία της στο βλέμμα των ανθρώπων.
Διάρκεια έκθεσης: 26/7 – 28/10/2022 (εντός του Αρχαιολογικού Μουσείου Φλώρινας)
Μουσική περφόρμανς: 29/7 και 30/7/2022 (στον περιβάλλοντα χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου Φλώρινας)
Δύο διακριτές διακαλλιτεχνικές δράσεις: μια φωτογραφική εγκατάσταση με τίτλο: Συνθέσεις και μια μουσική περφόρμανς με τίτλο Zruits Ι-II, που σημαίνει Διάλογοι.
Οι Συνθέσεις παρουσιάζουν ιστορίες του μεσοπολέμου και ιστορικές στιγμές της αρμενικής κοινότητας μέσα από 150 μοναδικές εικόνες από το φωτογραφικό αρχείο του περιοδικού Αρμενικά υπό την επιμέλεια του Βαγγέλη Ιωακειμίδη.
Τα Zruits Ι-II αποτελούν μια συνεύρεση των οργάνων ντουντούκ με την κλασική κιθάρα, μια συνομιλία παραδοσιακής και σύγχρονης αρμενικής μουσικής των Βαχάν Γκαλστιάν και του Λευτέρη Χαβουτσά με τη συνδρομή της φωνής της Μαρίας Σπυριδωνίδου.
Συνθέσεις και Διάλογοι που ριζώνουν στον ίδιο τόπο και αναδεικνύουν αφηγήσεις και μνήμες, κόσμους ολόκληρους που αναβιώνουν στον ίσκιο μιας βερικοκιάς, του Prunus Armeniaca – του συμβόλου της Αρμενίας.
Μια παράσταση που φέρει στο κέντρο της την «Ιστορία»: την ιστορία του τόπου μας, την ιστορία μιας παράστασης, την προσωπική μας ιστορία, μια εντέλει πανανθρώπινη ιστορία.
Γιατί τις ιστορίες τις φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι, είτε συμμετέχουμε ενεργά μέσα σε αυτές είτε παραμένουμε θεατές. Για να τις διατηρήσουμε στη μνήμη μας φωτογραφίζουμε κάθε στιγμή που θέλουμε να μας θυμίζει πού ήμασταν, με ποιον ήμασταν και πώς ήμασταν.
Γι’ αυτό και στο Camp 22 οι σωστές ερωτήσεις υπάρχουν για να ανοίξει ένας διάλογος. Εκεί όπου ο χρόνος δεν υπάρχει. Εκεί όπου όλα είναι πιθανά. Εκεί όπου δεν υπάρχουν σύνορα. Στο Camp 22 παίζουν μουσικές «που τα σπάνε». Στο Camp 22 ο κόσμος, οι ιστορίες και οι ζωές ανήκουν στους ανθρώπους του. Στο Camp 22 την Ιστορία τη γράφουμε οι πρωταγωνιστές της.