Η παράσταση Friend with the Mountain συνομιλεί με την ιστορική ταυτότητα του ζεϊμπέκικου, ενός χορού πολεμικού, διονυσιακού, αυτοσχεδιαστικού, αντρικού και σολιστικού. Από τη μοναχική φιγούρα του μαχόμενου άντρα έως τον εκστατικό ρυθμό της προσωπικής πάλης, το ζεϊμπέκικο υπήρξε πεδίο έντασης και τιμής. Το έργο δεν απαρνιέται αυτή την κληρονομιά, αλλά την αναμεταφράζει. Η μνήμη και η ταυτότητα ενσαρκώνονται στο σώμα μιας γυναίκας που χορεύει.
Η χορογράφος Εύα Γεωργιτσοπούλου με την επί σκηνής μουσική επιμέλεια της Ελίνας Ρίζου δημιουργούν έναν τελετουργικό χώρο όπου ο σόλο χορός επιστρέφει, όχι για να πολεμήσει, αλλά για να θυμηθεί και μέσα από τη μνήμη να μετατραπεί σε μια συλλογική εμπειρία. Το Friend with the Mountain είναι ένα προσωπικό αφιέρωμα, μια ήσυχη επανάσταση, μια αναζήτηση ριζώματος μέσα από το σώμα.
Το έργο Η διαθήκη συνδυάζει το θέατρο με το 3D animation και αποτελεί μια ανατρεπτική παράσταση για παιδιά και εφήβους με απρόσμενο τέλος, η οποία πραγματεύεται την αξία του πολιτισμού μας, αλλά και πληθώρα σύγχρονων ζητημάτων που θα απασχολήσουν την κοινωνία μας και στο μέλλον.
Δύο αδέλφια, ο Ποσειδώνας και η Αυγή, ζουν στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου. Δεν εργάζονται, δεν κοινωνικοποιούνται και για όποια απόφαση καλούνται να πάρουν, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη, ρωτούν την Τεχνητή Νοημοσύνη, ώστε να τους δώσει απαντήσεις και λύσεις στα θέματα που τους αφορούν. Η καθημερινότητά τους κυλά μέσα σε τέσσερις τοίχους, ώσπου ένας συμβολαιογράφος επικοινωνεί μαζί τους και η ζωή τους παίρνει διαφορετική τροπή. Από έναν θείο τους κληρονομούν ένα κάστρο με ιστορική αξία, το οποίο βλέπουν ως ευκαιρία για αξιοποίηση και εκμετάλλευση, ώστε να πραγματοποιήσουν τα καταναλωτικά τους όνειρα. Καθώς δεν έχουν μάθει να σκέφτονται και να λαμβάνουν αποφάσεις, απευθύνονται στην Τεχνητή Νοημοσύνη για να τους προτείνει λύσεις εκμετάλλευσης της κληρονομιάς.
Μέσα στο Ιτς Καλέ, κοντά στον τάφο του Αλή Πασά, πέντε γυναίκες αφηγούνται την ιστορία της Κυρα-Φροσύνης και των δεκαεπτά δολοφονημένων γυναικών στη λίμνη των Ιωαννίνων. Τέσσερις γυναίκες, μόνο με τις φωνές τους, τραγουδούν ηπειρώτικα τραγούδια, ενώ μια ερμηνεύτρια αναλαμβάνει τον ρόλο της Ευφροσύνης, εξιστορώντας μας τη ζωή που δεν έζησε, τα όνειρα και τα βιώματά της.
Ο διάλογος αυτός ξεδιπλώνει το κουβάρι της ιστορίας, φτάνοντας στο αύριο, εκεί όπου οι πέντε γυναίκες ελπίζουν να ζήσουν τη ζωή που στερήθηκαν. Στο τέλος, η ίδια η Ευφροσύνη μονολογεί για την ομορφιά της ζωής, κάνοντας μια έκκληση κατανόησης για τα λάθη που έκανε όσο ζούσε. Ακολουθώντας την ηπειρώτικη παράδοση, παρακολουθούμε έναν διάλογο μουσικής και αφήγησης, που σκοπό έχει τη θύμηση γεγονότων τα οποία μπορούν να γίνουν στο σήμερα έμπνευση και διδαχή, ενώ ταυτόχρονα φέρνουν τις νεότερες γενιές σε επαφή με την ιστορία του τόπου μας.
* Στην παράσταση ακούγονται τα κομμάτια: «Μόλις κοιμηθεί το κύμα» (παραδοσιακό Β. Ηπείρου), «Κίνησα να ρθω ένα βράδυ» (παραδοσιακό Πολύτσανης Πωγωνίου), «Ο Γιάννος και η Μαριγώ» (Παραδοσιακό Κτισμάτων Πωγωνίου), «Μαύρη ήταν καρότσα» (Αλιστράτη Σερρών), «Την άμμο, άμμο πήγαινα» (Παραδοσιακό Πωγωνίου), «Νανούρισμα Καππαδοκίας» (Καππαδοκία)
Πώς η σύγχρονη κοινωνία αντιλαμβάνεται την αξία των ιδεών; Μπορεί μια ιδέα να κοστολογηθεί και να πουληθεί, ως ένα πρότυπο ζωής; Με τι όρους και από ποιον καθορίζεται η αξία της;
Ακολουθώντας τη σατιρική διάθεση του πρωτότυπου κειμένου του Λουκιανού Βίων πράσις και τοποθετώντας το κοινό σε θέση αγοραστή, η παράσταση αντιπαραβάλλει τις φιλοσοφικές θεωρίες των αρχαίων στοχαστών με την κουλτούρα των σύγχρονων influencers ερευνώντας τι αντίκτυπο έχει στο παρόν η πνευματική κληρονομιά του παρελθόντος και ποια είναι η τύχη των φιλοσοφικών ιδεών στον σύγχρονο κόσμο και τις μελλοντικές εκδοχές του. Με έντονο σαρκασμό και χιούμορ, με μια ιδιαίτερη συνύπαρξη του αρχαίου και του σύγχρονου, η παράσταση γίνεται ένα φιλοσοφικό ταξίδι που μας καλεί να το επισκεφτούμε, αν όχι ως συνομιλητές, τότε σίγουρα ως καταναλωτές.
Η Ηλέκτρα και Ορέστης, δύο νέοι που ζουν στην ελληνική επαρχία του 2025, συνυπάρχουν επί σκηνής με τους ομώνυμους ήρωες του αρχαιοελληνικού μύθου. Και παρόλο που τους χωρίζουν χιλιετίες, εμπλέκονται και οι τέσσερις στην ίδια κοινή δίνη της εκδίκησης και της μητροκτονίας. Δεν μπορούν να διασχίσουν τον χρόνο, όμως η σκέψη τους και η δράση τους με έναν εντελώς αναπάντεχο τρόπο διασταυρώνονται. Το νήμα της μιας ιστορίας πλέκεται στο νήμα της άλλης και οδηγούνται αμφότερες στην εκτροπή. Βασικός συντελεστής του δράματος ο χώρος: οι Πύλες του Άδη. Εκεί όπου ο κόσμος των ζωντανών εκβάλλει στον κόσμο των νεκρών και τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου μένουν αδιευκρίνιστα, ασαφή. Εκεί όπου το περίγραμμα του ζώντος ανθρώπου θολώνει και σμίγει με τις σκιές, τι μπορεί να οδηγήσει κάποιον να θέλει απεγνωσμένα τον θάνατο ενός άλλου για να βρει τη δικαίωση; Και όταν η πράξη συντελεστεί, ακολουθεί όντως η λύτρωση;
Η παράσταση Ρόδα στο μαντίλι: Ουρανός απ’ άλλους τόπους βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου, ένα ζωντανό μνημείο γλώσσας με ρωγμές, επιγραφές και αφανή βάθρα. Η κεντρική αφηγήτρια, η Αλέξω, εμφορείται από την ακατανίκητη ανάγκη να μοιραστεί. Ο λόγος ανεβαίνει μέσα της όπως ένα ορμητικό ρεύμα που πρέπει οπωσδήποτε να βρει διέξοδο: σε μια χαράδρα, σε ένα μεγάλο ποτάμι, σε μια θάλασσα, σε έναν ακροατή. Θέλει να ποτίσει, να συμπαρασύρει, να πνίξει.
Στη σκιά του Αρχαιολογικού Μουσείου Άρτας, η Αλέξω σπάζει αγγεία που κρύβουν μυστικά του παρελθόντος, ανταλλάσσει νομίσματα –κίβδηλα και γνήσια–, παίζει με ειδώλια όπως ένα κορίτσι με τις κούκλες του, φοράει βαρύτιμα κοσμήματα ή γυμνώνεται, ανάβει το καντήλι στις επιτύμβιες στήλες τάφων όπου βρίσκονται θαμμένοι εχθροί, αγαπημένοι – αλλά και η ίδια. Μια τελετουργία ζωής, που γίνεται ομολογία ενοχής, νοσταλγίας και αναγεννητικής καταστροφής, υπό το φως ενός χορεύοντος ήλιου. Οι λέξεις της Αλέξως –θραυσματικές και μαλακές, αστείες ή παράτολμες, αισχρές, γενναιόδωρες, αλλόκοτες, μεγαλοπρεπείς– υφαίνουν μια ταπισερί με κρυφά στημόνια: το άγνωστο σχέδιο του Θεού.
Η μουσική παράσταση Αντίλαλοι του χρόνου – Από την τέχνη του Πετρολούκα Χαλκιά στη σύγχρονη δημιουργία φέρνει τη μουσική παράδοση της Ηπείρου στο σήμερα, ενσωματώνοντας τη βαθιά ιστορία και πολιτισμική της αξία με σύγχρονες ενορχηστρώσεις, πρωτότυπες συνθέσεις και σύγχρονο χορό.
Με αφετηρία την τέχνη του θρυλικού Πετρολούκα Χαλκιά και το πλούσιο ρεπερτόριο της ηπειρώτικης μουσικής, το Επίλεκτο Ηπειρωτικό Ensemble της Ιεράς Μητρόπολης Ιωαννίνων και ο διεθνώς βραβευμένος λαουτίστας Βασίλης Κώστας, που έχει την επιμέλεια της παράστασης και τη μουσική διεύθυνση του συνόλου, δημιουργούν έναν ζωντανό διάλογο με το παρελθόν.
Η ορχήστρα, αποτελούμενη από δεκαέξι νέους μουσικούς με συστηματική εκπαίδευση στη δημοτική μουσική της Ηπείρου, δημιουργεί δυναμικούς διαλόγους και γέφυρες με το σύγχρονο μουσικό τοπίο. Εξέχων καλεσμένος είναι ο δεξιοτέχνης της πολίτικης λύρας Σωκράτης Σινόπουλος. Ιδιαίτερη καινοτομία φέρνει η σύμπραξη με τις χορεύτριες Χαριτίνη Κούκου και Μαρίλια Χαρέμη, που μετουσιώνουν τα κομμάτια σε σύγχρονη κινητική προσέγγιση, καθρεφτίζοντας τις ιστορίες των συνθέσεων. Συμμετέχουν οι σπουδαίοι Ανδρέας Παπάς (κρουστά), Παναγιώτης Αϊβαζίδης (κανονάκι) και Παναγιώτης Γεωργακόπουλος (τύμπανα), προσφέροντας μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική εμπειρία.
Το διαθεματικό πολυσυλλεκτικό εγχείρημα Καβάφης: 4 ποιήματα για τη Νικόπολη επιχειρεί τη σύνδεση του ποιητικού σύμπαντος του Καβάφη και της σχέσης του με την αρχαιότητα, έτσι όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα από τέσσερα ποιήματα, με τον αρχαιολογικό χώρο της Νικόπολης και της ιστορίας της. Στο πλαίσιο αυτό, η ARTIFACTORY υλοποιεί για το 2021 μια θεματική εμπειρία με έμπνευση το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη Το τέλος του Αντωνίου.
Πρωτότυπα έργα στις τέχνες της φωτογραφίας και της μουσικής θα παρουσιαστούν στις 28 και 29 Αυγούστου στον αρχαιολογικό χώρο και στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Νικόπολης, πλαισιωμένα από μια ιδιαίτερη θεματική ξενάγηση.
Τα αρχειακά τεκμήρια αποτελούν ευγενική παραχώρηση του Αρχείου Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση.
Ένα κείμενο της κρητικής λογοτεχνίας του 15ου αιώνα. Ο Απόκοπος, δηλαδή ο κατάκοπος, είναι μια αλληγορία σε δεκαπεντασύλλαβο για έναν άνθρωπο που ονειρεύτηκε την κατάβασή του στον Άδη. Εκεί συναντά αγαπημένα πρόσωπα, γονείς και αδέλφια, φρικώδεις νεκρούς, που όλοι έχουν το ίδιο επίμονο ερώτημα: «Μας θυμάται κανείς εκεί πάνω;». Κεντρική μουσική φιγούρα ο μοναδικός γνωστός Έλληνας αναγεννησιακός συνθέτης λόγιας μουσικής Φραγκίσκος Λεονταρίτης, καθώς και Βενετοί συνθέτες της εποχής, όπως ο Joan Ambrosio Dalza, ο Francesco da Milano, ο Franciscus Bossinensis, καθώς και ανώνυμοι από τις συλλογές του Petrucci, σε διασκευές για φλάουτο και κιθάρα. Μια σύγχρονη ραψωδία, μια μουσική σύνθεση ήχων και ανθρώπινων φωνών που δημιουργούν μια συνειρμική απεικόνιση ενός άγνωστου και μυστικού τόπου, πλημμυρισμένου από καταιγιστικά συναισθήματα και τρομερές μνήμες.
Η πιο άγρια «αδικοθανατισμένη» από όλες τις «αδικοθανατισμένες» που συναντάμε στις παραλογές είναι αναμφισβήτητα η «Λυγερή» του Γεφυριού της Άρτας, ή αλλιώς «του Πρωτομάστορα η όμορφη γυναίκα». Εκείνη που ποτέ δεν ρωτήθηκε αν θα δεχόταν να χτιστεί ζωντανή για να στεριώσει το περίφημο γεφύρι. Εκείνη που με δόλο παρασύρθηκε και θυσιάστηκε για το γενικό καλό… Η παραλογή του «Γιοφυριού της Άρτας» γίνεται όχημα για να μιλήσουμε για τα ήθη που αποτυπώνονται σε όλες τις παραλογές και που θέλουν τη γυναίκα να καταπνίγει και να θυσιάζει τις επιθυμίες της, ακόμα και την ίδια τη ζωή της, στον βωμό της οικογένειας, της κοινωνίας, της «τιμής». Ήθη που αφορούν έναν κόσμο σκοτεινό και βίαιο, με αυστηρά καθορισμένους κανόνες και κοινωνικούς ρόλους από τους οποίους κανένα φύλο δεν μπορεί να ξεφύγει. Έναν κόσμο μακρινό, ή μήπως κοντινό μας…