en

Region: Κεντρική Μακεδονία

Ανολοκλήρωτα ποιήματα (Poèmes inachevés)

Στα ερείπια ενός παλιού θερινού κινηματογράφου.
Εκεί κατοικεί μια Γυναίκα. Αρνείται να τον εγκαταλείψει.
Ίσως ξεπήδησε από την οθόνη.
Ίσως ζούσε από πάντα εδώ, σε αυτό το μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας.
Φροντίστρια και φάντασμα μαζί.
Επίμονα, υπομονετικά, και στα μάτια μας μάταια, μοιάζει να προσπαθεί να κρατήσει στη ζωή κάτι/κάποιον που φεύγει. Που έχει φύγει ήδη.
Χαρακτήρας. Ηθοποιός. Δημιουργός. Έργο τέχνης. Έργο της φύσης, Άνθρωπος.

Πού πάνε οι ιδέες που δεν πρόλαβαν να πάρουν οριστικό σχήμα; Οι ταινίες, οι ζωγραφικοί πίνακες, οι παρτιτούρες, τα θεατρικά έργα, τα βιβλία, τα ποιήματα που δεν ολοκληρώθηκαν; Και οι άνθρωποι που φεύγουν, πού πηγαίνουν; Τι γίνονται οι απολογισμοί που δεν έκλεισαν; Οι αποχαιρετισμοί που δεν έγιναν αγκαλιές; Μπορεί το ίχνος των απόντων να κατοικήσει το παρόν μας, ανοίγοντας ένα παράθυρο για να κοιτάξουμε στα μάτια το μέλλον;

Tα Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) είναι μια παράσταση – ποιητική σκηνική σύνθεση που εμπνέεται από το ανολοκλήρωτο της καλλιτεχνικής δημιουργίας: από όλα εκείνα που μένουν σε εκκρεμότητα, κι όμως συνεχίζουν να τροφοδοτούν ως καύσιμη ύλη την τέχνη και την ίδια τη ζωή.

Μέσα από μια θραυσματική δραματουργία, οι λέξεις που άφησαν σε εκκρεμότητα οι μεγάλοι «ποιητές» – οι εικόνες, οι ήχοι, οι στίχοι, οι στοχασμοί – τρυπώνουν στις ρωγμές του σώματος της παράστασης και αναμετρώνται με την υπαρξιακή, καλλιτεχνική και πολιτική αγωνία της ζωής που φθείρεται, τελειώνει, ψηλαφώντας παράλληλα την παρηγορητική, ουμανιστική διάσταση της τέχνης.

 

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Πότε τελειώνει ένα έργο τέχνης; Ολοκληρώνεται ποτέ; Αυτό το ερώτημα στάθηκε το δραματουργικό εκκρεμές της παράστασης Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) — όχι ως θεωρητική αισθητική απορία, αλλά ως υπαρξιακός αναστοχασμός.

Ο Picasso έλεγε πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη έναν πίνακα και να υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι δεν θα τον ξαναγγίξεις, όμως δεν μπορείς ποτέ να γράψεις τη λέξη τέλος. Το non-finito, το ημιτελές, το ατελείωτο, γίνεται αντιληπτό όχι ως έλλειψη ή αδυναμία ή αστοχία, αλλά ως τρόπος να υπάρχεις. Είναι μια δημιουργική και οντολογική επιλογή. Μια μορφή αντίστασης απέναντι στο τετελεσμένο, το οριστικό, το αμετάκλητο. Και ταυτόχρονα μια ερωτική επιστολή στην ανατροπή, το ελάττωμα, τη φθορά: σε ό,τι τελικά παραμένει ανοιχτό στις πιθανότητες, ελεύθερο, ανυπότακτο. Εκείνο που δεν τελείωσε συνεχίζει να ζει σαν ανεκπλήρωτη επιθυμία — όχι μελαγχολική, αλλά βαθιά ανθρώπινη.

Τα Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) δεν έχουν αρχή ούτε τέλος. Έχουν ρωγμές. Κι εκεί, μέσα σ’ αυτές τις ρωγμές, η ζωή συνεχίζεται επειδή δεν ξέρει τι άλλο να κάνει..

Ο μουσακάς

Μια αισθητηριακή μελέτη για την ελληνική παραδοσιακή κουζίνα και το αποτύπωμα της στο σήμερα. 

Mε αφορμή ένα κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι που περιλαμβάνει ελληνικές γεύσεις ανθεκτικές στο πέρασμα των ετών, ξεπηδούν οι ιστορίες παραδοσιακών φαγητών και η πρόσληψή τους στο σήμερα. Εκεί όπου συναντιούνται και συναλλάσσονται οι διαφορετικές γενιές, αντιλαμβανόμαστε τους τρόπους που έχουν μεταβληθεί οι διατροφικές μας παραδόσεις αλλά και η ίδια η ζωή.
Ο μουσακάς, οι πίτες, τα ντολμαδάκια και τα μπαχάρια της ξακουστής πολίτικης κουζίνας μάς φέρνουν στον νου τις ιστορίες των γιαγιάδων μας, ενώ η μπομπότα ή, αλλιώς, η πίτα των φτωχών μάς γυρίζει πίσω στη δύσκολη περίοδο της Κατοχής και τις προσπάθειες του ελληνικού λαού για επιβίωση.
Παραδοσιακά ακούσματα μπλεγμένα με ήχους τηγανίσματος και κατσαρόλες που βράζουν, ιστορίες ανθρώπων και συνταγές που όλοι μας έχουμε δοκιμάσει δημιουργούν μια παράσταση φόρο τιμής στα τραπέζια που μας μεγάλωσαν.

Τα λουλούδια που βλέπουν

Τα λουλούδια είναι σιωπηλοί μάρτυρες της θυσίας από την αρχή του κόσμου. Στα μοιρολόγια, στις μπαλάντες του Μεσαίωνα, στις λαϊκές δοξασίες, άνθη αιώνια γεννιούνται από ιστορίες αγάπης και αίματος. Από τον Νάρκισσο και τα ρόδα του Μεσαίωνα μέχρι την παπαρούνα (σύμβολο μνήμης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ άλλων), τα λουλούδια, με τις ιστορίες που βλέπουν, μας διαμορφώνουν, μας εμπνέουν, μας οδηγούν στις καινούριες, δικές μας ιστορίες. Από τα δημοτικά τραγούδια έως τους μεσαιωνικούς θρύλους, τα λουλούδια αναδύονται εκεί όπου η θυσία χαράζει ανεξίτηλα τη μνήμη.

Οι Alcedo Folk Band μας οδηγούν σε ένα ηχητικό και αφηγηματικό μονοπάτι, όπου η λαϊκή παράδοση συναντά τη σύγχρονη μουσική δημιουργία. Ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός γεφυρώνονται με πολύτιμα υλικά από τη δημοτική ποίηση, τη μυθολογία και τη μεσαιωνική παράδοση.

Μητέρα αράχνη

Το έργο Μητέρα αράχνη αποτελεί ένα εικαστικό-θεατρικό-μουσικό δρώμενο, που περιλαμβάνει δώδεκα σύγχρονα έργα υφαντικής τέχνης, επιλεγμένα και επιμελημένα από τη διακεκριμένη ιστορικό τέχνης και επιμελήτρια Ίριδα Κρητικού.

Τα δώδεκα υφαντά είναι φιλοτεχνημένα από τους σημαντικούς εκπροσώπους της τέχνης του υφάσματος (textile artists) Ειρήνη Γκόνου, Μαρία Γρηγορίου, Στάθης Κατσαρέλης, Ελένη Κρίκκη, Μαρία Κώτσου, Αναστάσης Μαδαμόπουλος, Πανδώρα Μουρίκη, Γιάννης Παπαδόπουλος, Ισμήνη Σαμανίδου, Ερμιόνη Συρογιαννοπούλου, Ιωάννα Τερλίδου και Αργύρης Χατζημαλλής. Τα έργα, στερεωμένα σε ανισομεγέθη τελάρα, λειτουργούν όχι μόνο ως αντιπροσωπευτικά δείγματα της σύγχρονης υφαντικής τέχνης, αλλά και ως ένα δεύτερο, συνολικό έργο, που αποτελεί το σκηνικό της παράστασης.

Τα κείμενα, επιλεγμένα και δραματοποιημένα από τον Γιώργο Γιανναράκο, ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, διανύουν τις τρεις τελευταίες χιλιετίες και αναφέρονται στην ελληνική υφαντική τέχνη, μέσα από το έπος, τη μυθολογία, το θέατρο, τη λογοτεχνία, τους θρύλους και την ποίηση. Τα τραγούδια, διασκευασμένα παραδοσιακά ή σύγχρονα, ενωμένα με το θεματικό «νήμα» της παράστασης, τονίζουν τη συνέχεια της μουσικής, αλλά και τη σημασία της υφαντικής τέχνης μέσα στον χρόνο.

 

 

Shattered Ground

Η παράσταση Shattered Ground αντλεί υλικό και έμπνευση από τη μυθική φιγούρα της Περσεφόνης που έχει προσγειωθεί σε ένα αβέβαιο παρόν και οδηγείται σε ένα «θρυμματισμένο» μέλλον. Ένας μετέωρος άνθρωπος προσγειώνεται, με την έννοια της οδυσσειακής περιπλάνησης, σ’ ένα παρόν που καλείται να ανα-δημιουργήσει εκ νέου. Δύο εαυτοί, τους φωτός και του σκότους, όπως το μοίρασμα της Περσεφόνης στον κάτω και στον πάνω κόσμο. Το πέρασμα από τον έναν τόπο και xρόνο στον άλλο κυοφορεί την αλλαγή και τη μεταμόρφωση.

Η χορογράφος και ερμηνεύτρια Αθανασία Κανελλοπούλου χορογραφεί μια υβριδική μουσική παράσταση σε συνεργασία με τη συνθέτρια και πιανίστα Κωνσταντίνα Πολυχρονοπούλου και την υψίφωνο Πένυ Δεληγιάννη. Τρεις γυναίκες συνθέτουν ένα σκηνικό σύμπαν όπου ο χορός, η ζωντανή μουσική και τα διαφορετικά ηχοτοπία συνδιαλέγονται ταυτόχρονα επί σκηνής, ακροβατώντας ανάμεσα στο μυθικό και το πραγματικό, το γήινο και το υπερφυσικό, με απώτερο σκοπό τον –ενδεχόμενο– επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας του σύγχρονου ανθρώπου.

Η μάνα μου η χήνα: Ένα σύγχρονο μουσικό παραμύθι

Το έργο Η μάνα μου η χήνα: Ένα σύγχρονο μουσικό παραμύθι είναι μια μουσική παράσταση από τους Oros Ensemble σε πρωτότυπο κείμενο της Δήμητρας Κατιώνη, μουσική σύνθεση της Ισμήνης Μπεκ και αφήγηση της Μάρας Τσικάρα. Η παράσταση στοχεύει στη δημιουργία μιας νέας μορφής μουσικού παραμυθιού, αντλώντας έμπνευση από το κλασικό μουσικό έργο Η μάνα μου η χήνα του Μωρίς Ραβέλ. Συνδυάζοντας στοιχεία από την παράδοση και το ελληνικό παραμύθι, η παράσταση φιλοδοξεί να ανανεώσει και να τοποθετήσει το είδος σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Έτσι, το πρωτότυπο έργο του Ραβέλ διασκευάζεται για μικρό σύνολο από το Oros Ensemble και συνομιλεί με το πρωτότυπο μουσικό παραμύθι Χωρίς της ποιήτριας Δήμητρας Κατιώνη. Στόχος, το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του παραμυθιού να συνταιριάξουν σε μια μουσική παράσταση για όλους.

Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο. Η βυζαντινή κληρονομιά στη σύγχρονη μουσική και λογοτεχνική δημιουργία

Η παράσταση Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο εξερευνά τη διαχρονική επίδραση της βυζαντινής παράδοσης στη ζωή και την πολιτιστική δημιουργία των λαών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου μετά την Άλωση του 1453. Στην παράσταση παρουσιάζονται πρωτότυπες οργανικές συνθέσεις και τραγούδια του καλλιτεχνικού διευθυντή του μουσικού σχήματος «Εν Χορδαίς» Κυριάκου Καλαϊτζίδη, σε στίχους της Βασιλικής Νευροκοπλή και κείμενα εμβληματικών Ελλήνων λογοτεχνών που αναδεικνύουν την επίδραση της βυζαντινής κληρονομιάς στη νεοελληνική πνευματική δημιουργία.

Η προσέγγιση του Κυριάκου Καλαϊτζίδη αποτελεί ώριμο καρπό της βιωματικής σχέσης του με τη βυζαντινή μουσική ως ψάλτη, αλλά και της βαθιάς του γνώσης ως ερευνητή με πλούσιο επιστημονικό έργο. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στις κορυφαίες μουσικές σκηνές ανά τον κόσμο και έχουν κυκλοφορήσει από δισκογραφικές εταιρείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μια μουσική παράσταση που συνδιαλέγεται δημιουργικά με το βυζαντινό παρελθόν ως ιστορική παρακαταθήκη και ως δημιουργική συνθήκη της σύγχρονης τέχνης, μια καλλιτεχνικής φύσεως απάντηση στο ερώτημα: «Γιατί το Βυζάντιο;».

Πόσος κόσμος χωράει στο μπαλκόνι μου

Αντλώντας έμπνευση από το βραβευμένο βιβλίο Ένας δεινόσαυρος στο μπαλκόνι μου του Σάκη Σερέφα, η μουσικοεικαστική παράσταση Πόσος κόσμος χωράει στο μπαλκόνι μου προσκαλεί παιδιά και εφήβους σε μια ονειρική περιήγηση στον χώρο και τον χρόνο της Θεσσαλονίκης: ο μικρός Γιάννης σκαρφαλωμένος στο κεφάλι ενός σπάνιου φίλου, του δεινόσαυρου Σαύρου, περιπλανιέται στην πόλη και ανακαλύπτει «πόσο παλιά, συνεχής και πολυφυλετική είναι η ιστορία της και πως αυτό που κανείς το ζει ως παρόν πρόκειται στο μέλλον να αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για τις επόμενες γενιές».

Επί σκηνής, η ζωντανή μουσική, ως πρωτότυπη σύνθεση αλλά και ως δημιουργική επαναδιαπραγμάτευση της πολυσυλλεκτικής μουσικής παράδοσης της Θεσσαλονίκης, συνομιλεί με την εικαστική δημιουργία (βίντεο) και την αφήγηση, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να αντικρίσει βιωματικά τη Θεσσαλονίκη ως μια ζωντανή σύνθεση πολιτισμών και να συνειδητοποιήσει τη σημασία της διατήρησης και του σεβασμού της πολιτιστικής πολυφωνίας στην καθημερινή μας ζωή.

* Πριν από την παράσταση θα πραγματοποιηθεί μουσικοεικαστικό εργαστήριο για παιδιά ηλικίας 6-12 ετών. Εργαστήρι για παιδιά: 19:00 – 20:00

Για δηλώσεις συμμετοχής στο εργαστήριο κάντε κλικ εδώ:
*Περιορισμένος αριθμός συμμετοχών. 

* Στη διάρκεια της παράστασης γίνεται χρήση φωτογραφικού υλικού από την ομάδα «Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης».

Η διάσταση της Ιφιγένειας

Τι συμβαίνει όταν συνδιαλέγεται μια θεατρική Ιφιγένεια με μια ποιητική Ιφιγένεια και με μια τεχνητή; Ένας διάλογος μεταξύ Τεχνητής Νοημοσύνης, διαχρονικού κειμένου και πρωτότυπης μουσικής.

Στην παράσταση μουσικού θεάτρου Η διάσταση της Ιφιγένειας, το κοινό θα γνωρίσει τρεις διαφορετικές εκδοχές του γυναικείου ρόλου της Ιφιγένειας. Κάθε ηθοποιός, μέσα από τον δικό της μονόλογο, φωτίζει μια διαφορετική πλευρά του ίδιου προσώπου, προσφέροντας μια άλλη διάσταση στην εξέλιξη του έργου.

Συγκεκριμένα, η Ευαγγελία Κεραμάρη θα υποδυθεί την Ιφιγένεια του Ευριπίδη, τοποθετώντας την σ’ έναν τόπο εξορίας, σε μια δυστοπία. Η Ιωάννα Ευθυμιάδου θα μας ταξιδέψει σ’ έναν κόσμο ποίησης, ελπίδας και αιώνιας ευτυχίας, γνωστό σ’ εμάς ως ουτοπία, μέσα από την Ιφιγένεια του Γιάννη Ρίτσου. Η Μαρκέλα Ζερδαλή θα υποδυθεί την Ιφιγένεια Τεχνητής Νοημοσύνης, απορρίπτοντας τον συναισθηματικό κόσμο για τη λογική. Η συνθέτρια Αγγελική Ζώη θα δώσει τη δική της μουσική διάσταση στην παράσταση, με πρωτότυπη μουσική που αναδεικνύει τον εσωτερικό κόσμο των τριών ερμηνευτριών.

 

Άξιον Εστί

Το Άξιον Εστί (1960) του Μίκη Θεοδωράκη, βασισμένο στην ομώνυμη ποιητική σύνθεση του νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, παρουσιάζεται μέσα από την ηχοχρωματική παλέτα έξι πιάνων και την ηχητική ομοιογένεια της ερμηνείας δώδεκα πιανιστών της πιανιστικής ορχήστρας Piandaemonium.

Το εμβληματικό έργο που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης συνιστά ένα υβριδικό άκουσμα συμφωνικής ορχήστρας και χορωδίας από τη μια, με ψάλτη και αφηγητή από την άλλη, σε ένα σταυροδρόμι όπου η λόγια μουσική συναντά την παράδοση. Η βαθιά συζήτηση των εκφραστικών φορτίων των ετερόκλητων μουσικών παραδόσεων γίνεται πάνω στον καμβά της υψηλής ποίησης του Ελύτη, προσδοκώντας την έκφραση μιας ελληνικότητας σύγχρονης και πολυδιάστατης, με βλέψεις άμεσης επικοινωνίας του συλλογικού μηνύματός της με ένα μεγάλο κοινό.

Αυτός ο μοναδικός ήχος αποκτά νέα ζωή μέσα από την πρωτότυπη σύλληψη και εκτέλεση της μοναδικής πιανιστικής ορχήστρας Piandaemonium, η οποία με την εικοσιπενταετή εμπειρία της επιχειρεί μια σύγχρονη ηχητική επαναπροσέγγιση ενός έργου που κουβαλά ακόμα και σήμερα τα σύμβολα ενός πολιτισμού που διαρκώς ανανεώνεται.