Ανολοκλήρωτα ποιήματα (Poèmes inachevés)

Στα ερείπια ενός παλιού θερινού κινηματογράφου.
Εκεί κατοικεί μια Γυναίκα. Αρνείται να τον εγκαταλείψει.
Ίσως ξεπήδησε από την οθόνη.
Ίσως ζούσε από πάντα εδώ, σε αυτό το μεταίχμιο μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας.
Φροντίστρια και φάντασμα μαζί.
Επίμονα, υπομονετικά, και στα μάτια μας μάταια, μοιάζει να προσπαθεί να κρατήσει στη ζωή κάτι/κάποιον που φεύγει. Που έχει φύγει ήδη.
Χαρακτήρας. Ηθοποιός. Δημιουργός. Έργο τέχνης. Έργο της φύσης, Άνθρωπος.

Πού πάνε οι ιδέες που δεν πρόλαβαν να πάρουν οριστικό σχήμα; Οι ταινίες, οι ζωγραφικοί πίνακες, οι παρτιτούρες, τα θεατρικά έργα, τα βιβλία, τα ποιήματα που δεν ολοκληρώθηκαν; Και οι άνθρωποι που φεύγουν, πού πηγαίνουν; Τι γίνονται οι απολογισμοί που δεν έκλεισαν; Οι αποχαιρετισμοί που δεν έγιναν αγκαλιές; Μπορεί το ίχνος των απόντων να κατοικήσει το παρόν μας, ανοίγοντας ένα παράθυρο για να κοιτάξουμε στα μάτια το μέλλον;

Tα Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) είναι μια παράσταση – ποιητική σκηνική σύνθεση που εμπνέεται από το ανολοκλήρωτο της καλλιτεχνικής δημιουργίας: από όλα εκείνα που μένουν σε εκκρεμότητα, κι όμως συνεχίζουν να τροφοδοτούν ως καύσιμη ύλη την τέχνη και την ίδια τη ζωή.

Μέσα από μια θραυσματική δραματουργία, οι λέξεις που άφησαν σε εκκρεμότητα οι μεγάλοι «ποιητές» – οι εικόνες, οι ήχοι, οι στίχοι, οι στοχασμοί – τρυπώνουν στις ρωγμές του σώματος της παράστασης και αναμετρώνται με την υπαρξιακή, καλλιτεχνική και πολιτική αγωνία της ζωής που φθείρεται, τελειώνει, ψηλαφώντας παράλληλα την παρηγορητική, ουμανιστική διάσταση της τέχνης.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Πότε τελειώνει ένα έργο τέχνης; Ολοκληρώνεται ποτέ; Αυτό το ερώτημα στάθηκε το δραματουργικό εκκρεμές της παράστασης Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) — όχι ως θεωρητική αισθητική απορία, αλλά ως υπαρξιακός αναστοχασμός.

Ο Picasso έλεγε πως μπορείς να αφήσεις στην άκρη έναν πίνακα και να υποσχεθείς στον εαυτό σου ότι δεν θα τον ξαναγγίξεις, όμως δεν μπορείς ποτέ να γράψεις τη λέξη τέλος. Το non-finito, το ημιτελές, το ατελείωτο, γίνεται αντιληπτό όχι ως έλλειψη ή αδυναμία ή αστοχία, αλλά ως τρόπος να υπάρχεις. Είναι μια δημιουργική και οντολογική επιλογή. Μια μορφή αντίστασης απέναντι στο τετελεσμένο, το οριστικό, το αμετάκλητο. Και ταυτόχρονα μια ερωτική επιστολή στην ανατροπή, το ελάττωμα, τη φθορά: σε ό,τι τελικά παραμένει ανοιχτό στις πιθανότητες, ελεύθερο, ανυπότακτο. Εκείνο που δεν τελείωσε συνεχίζει να ζει σαν ανεκπλήρωτη επιθυμία — όχι μελαγχολική, αλλά βαθιά ανθρώπινη.

Τα Ανολοκλήρωτα Ποιήματα (Poèmes Inachevés) δεν έχουν αρχή ούτε τέλος. Έχουν ρωγμές. Κι εκεί, μέσα σ’ αυτές τις ρωγμές, η ζωή συνεχίζεται επειδή δεν ξέρει τι άλλο να κάνει..