Το έργο Η διαθήκη συνδυάζει το θέατρο με το 3D animation και αποτελεί μια ανατρεπτική παράσταση για παιδιά και εφήβους με απρόσμενο τέλος, η οποία πραγματεύεται την αξία του πολιτισμού μας, αλλά και πληθώρα σύγχρονων ζητημάτων που θα απασχολήσουν την κοινωνία μας και στο μέλλον.
Δύο αδέλφια, ο Ποσειδώνας και η Αυγή, ζουν στον εικονικό κόσμο του διαδικτύου. Δεν εργάζονται, δεν κοινωνικοποιούνται και για όποια απόφαση καλούνται να πάρουν, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη, ρωτούν την Τεχνητή Νοημοσύνη, ώστε να τους δώσει απαντήσεις και λύσεις στα θέματα που τους αφορούν. Η καθημερινότητά τους κυλά μέσα σε τέσσερις τοίχους, ώσπου ένας συμβολαιογράφος επικοινωνεί μαζί τους και η ζωή τους παίρνει διαφορετική τροπή. Από έναν θείο τους κληρονομούν ένα κάστρο με ιστορική αξία, το οποίο βλέπουν ως ευκαιρία για αξιοποίηση και εκμετάλλευση, ώστε να πραγματοποιήσουν τα καταναλωτικά τους όνειρα. Καθώς δεν έχουν μάθει να σκέφτονται και να λαμβάνουν αποφάσεις, απευθύνονται στην Τεχνητή Νοημοσύνη για να τους προτείνει λύσεις εκμετάλλευσης της κληρονομιάς.
Μια αισθητηριακή μελέτη για την ελληνική παραδοσιακή κουζίνα και το αποτύπωμα της στο σήμερα.
Mε αφορμή ένα κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι που περιλαμβάνει ελληνικές γεύσεις ανθεκτικές στο πέρασμα των ετών, ξεπηδούν οι ιστορίες παραδοσιακών φαγητών και η πρόσληψή τους στο σήμερα. Εκεί όπου συναντιούνται και συναλλάσσονται οι διαφορετικές γενιές, αντιλαμβανόμαστε τους τρόπους που έχουν μεταβληθεί οι διατροφικές μας παραδόσεις αλλά και η ίδια η ζωή.
Ο μουσακάς, οι πίτες, τα ντολμαδάκια και τα μπαχάρια της ξακουστής πολίτικης κουζίνας μάς φέρνουν στον νου τις ιστορίες των γιαγιάδων μας, ενώ η μπομπότα ή, αλλιώς, η πίτα των φτωχών μάς γυρίζει πίσω στη δύσκολη περίοδο της Κατοχής και τις προσπάθειες του ελληνικού λαού για επιβίωση.
Παραδοσιακά ακούσματα μπλεγμένα με ήχους τηγανίσματος και κατσαρόλες που βράζουν, ιστορίες ανθρώπων και συνταγές που όλοι μας έχουμε δοκιμάσει δημιουργούν μια παράσταση φόρο τιμής στα τραπέζια που μας μεγάλωσαν.
Τα λουλούδια είναι σιωπηλοί μάρτυρες της θυσίας από την αρχή του κόσμου. Στα μοιρολόγια, στις μπαλάντες του Μεσαίωνα, στις λαϊκές δοξασίες, άνθη αιώνια γεννιούνται από ιστορίες αγάπης και αίματος. Από τον Νάρκισσο και τα ρόδα του Μεσαίωνα μέχρι την παπαρούνα (σύμβολο μνήμης του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ άλλων), τα λουλούδια, με τις ιστορίες που βλέπουν, μας διαμορφώνουν, μας εμπνέουν, μας οδηγούν στις καινούριες, δικές μας ιστορίες. Από τα δημοτικά τραγούδια έως τους μεσαιωνικούς θρύλους, τα λουλούδια αναδύονται εκεί όπου η θυσία χαράζει ανεξίτηλα τη μνήμη.
Οι Alcedo Folk Band μας οδηγούν σε ένα ηχητικό και αφηγηματικό μονοπάτι, όπου η λαϊκή παράδοση συναντά τη σύγχρονη μουσική δημιουργία. Ο ελληνικός και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός γεφυρώνονται με πολύτιμα υλικά από τη δημοτική ποίηση, τη μυθολογία και τη μεσαιωνική παράδοση.
Η Κόρη ανοίγει το σεντούκι. Ξεδιπλώνει τα κιλίμια, ένα ένα, και θυμάται όσα της αφηγήθηκε η μητέρα της. Κάθε υφαντό, τρεις ιστορίες: η ιστορία του κόσμου –με πολέμους, σοδειές και πανηγύρια–, η ιστορία της παρέας –με τραγούδια, πειράγματα, παραμύθια και κουβέντες– κι η σιωπηλή ιστορία της καρδιάς.
Με προσδοκίες, μοναξιά κι όνειρα. Έτσι κυλούσαν, υπό το φως της λάμπας, οι ώρες της ύφανσης. Τα χέρια των γυναικών έμοιαζαν με εκείνα των μυθικών, αιώνιων Υφαντρών. Μα ο καιρός άλλαξε. Η Κόρη δεν υφαίνει πια για να ζεσταθεί και να ζεστάνει. Υφαίνει για να θυμηθεί και να δημιουργήσει. Το υφαντό γίνεται φωνή. Κι ο αργαλειός, σώμα μουσικό. Τα νήματα πάλλονται. Μέσα στην τελευταία ύφανση, εκεί όπου ενώνονται οι μνήμες, γεννιέται η Έργηχος – το έργο από ήχο.
Ευχαριστούμε το Κοιν.Σ.ΕΠ. «Το Πλέτενο» Ξάνθης για την ευγενή προσφορά του αργαλειού.
Η βασίλισσα των Περσών Άτοσσα, ύστερα από ένα όνειρο που προμήνυε συμφορές για τον γιο της, ενημερώνεται πως ο στρατός της Περσίας καταστράφηκε. Στην εμφάνισή του από τον κάτω κόσμο, ο νεκρός άντρας της, ο Δαρείος, εξηγεί τους λόγους που οδήγησαν στην ήττα και τους προτρέπει να σταματήσουν τις επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων.
Στη νέα παραγωγή του έργου ο Αισχύλος συνδιαλέγεται με το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ Ευτυχισμένες μέρες. Η παράσταση δανείζεται την αριστουργηματική σύλληψη του Μπέκετ προκαλώντας ένα εντυπωσιακό μονοθέαμα με αυτούσια την ποίηση του Αισχύλου. Η βασίλισσα των Περσών, ακινητοποιημένη μες σ’ ένα βουνό αναμνήσεων, σταδιακά βυθίζεται μες στο σωρό των τραγικών γεγονότων του παρελθόντος. Πλάι της καθισμένος ο νεκρός σύντροφός της διαβάζει στην εφημερίδα τα ολέθρια νέα.
Η νέα αυτή δημιουργία μάς επιστρέφει στη σκέψη πως το παρελθόν μας είναι αδύνατον ν’ αποκοπεί από το μέλλον μας· ενυπάρχουν και τα δυο αυτούσια μες στο παρόν μας.
[…] Ο μύθος προσπαθεί να εξηγήσει το ανεξήγητο.
Μιας και προέρχεται από ένα αίτιο αληθινό, πρέπει και πάλι να τελειώσει στο ανεξήγητο.
Προμηθέας του Φραντς Κάφκα _ Μτφ.: Γ. Καρτάκης (2018)
Σε μια εποχή όπου ο χρόνος επιταχύνεται, η συλλογικότητα θρυμματίζεται και η βιωμένη εμπειρία υποκαθίσταται από την πληροφορία, η σκηνική μουσική σύνθεση Ιώ: στο βουνί των μεγάλων θεών εμπνέεται και εφορμάται από το μυστήριο του νησιού της Σαμοθράκης και διερευνά την πίστη ως τόπο ιδεών, συγκρούσεων και συνδέσεων. Μια σύγχρονη διαβατήρια τελετουργία για τη φωτιά του πολιτισμού μας, την απανθρωπιά του ανθρώπου και την αλληλεγγύη, με βασικό υλικό τον Προμηθέα δεσμώτη του Αισχύλου. Εκκινώντας από εθιμοτυπικά σχήματα ενός παραδοσιακού γάμου συναντάμε έναν έρημο πια Προμηθέα. Ο ιερός γάμος που προορίζεται για τη νύφη-Ιώ δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Καμιά και κανένας από τους παρευρισκομένους δεν γνωρίζει πια το τελετουργικό.
Ο κορυφαίος του Χορού τραγουδά την αδυναμία των ανθρώπινων κοινωνιών και τους πόνους του Τιτάνα που τιμωρείται για τα δώρα που έδωσε στην ανθρωπότητα. Οι μουσικές συνθέσεις των People of the Wind δίνουν το έδαφος στα μέλη του Χορού να αναζητήσουν νέες ερμηνείες του μύθου και της ιστορίας. Υπάρχουν άραγε άλλοι τρόποι συσχέτισης πέρα από αυτούς που αναπαράγουμε;
Μέσα στο Ιτς Καλέ, κοντά στον τάφο του Αλή Πασά, πέντε γυναίκες αφηγούνται την ιστορία της Κυρα-Φροσύνης και των δεκαεπτά δολοφονημένων γυναικών στη λίμνη των Ιωαννίνων. Τέσσερις γυναίκες, μόνο με τις φωνές τους, τραγουδούν ηπειρώτικα τραγούδια, ενώ μια ερμηνεύτρια αναλαμβάνει τον ρόλο της Ευφροσύνης, εξιστορώντας μας τη ζωή που δεν έζησε, τα όνειρα και τα βιώματά της.
Ο διάλογος αυτός ξεδιπλώνει το κουβάρι της ιστορίας, φτάνοντας στο αύριο, εκεί όπου οι πέντε γυναίκες ελπίζουν να ζήσουν τη ζωή που στερήθηκαν. Στο τέλος, η ίδια η Ευφροσύνη μονολογεί για την ομορφιά της ζωής, κάνοντας μια έκκληση κατανόησης για τα λάθη που έκανε όσο ζούσε. Ακολουθώντας την ηπειρώτικη παράδοση, παρακολουθούμε έναν διάλογο μουσικής και αφήγησης, που σκοπό έχει τη θύμηση γεγονότων τα οποία μπορούν να γίνουν στο σήμερα έμπνευση και διδαχή, ενώ ταυτόχρονα φέρνουν τις νεότερες γενιές σε επαφή με την ιστορία του τόπου μας.
* Στην παράσταση ακούγονται τα κομμάτια: «Μόλις κοιμηθεί το κύμα» (παραδοσιακό Β. Ηπείρου), «Κίνησα να ρθω ένα βράδυ» (παραδοσιακό Πολύτσανης Πωγωνίου), «Ο Γιάννος και η Μαριγώ» (Παραδοσιακό Κτισμάτων Πωγωνίου), «Μαύρη ήταν καρότσα» (Αλιστράτη Σερρών), «Την άμμο, άμμο πήγαινα» (Παραδοσιακό Πωγωνίου), «Νανούρισμα Καππαδοκίας» (Καππαδοκία)
Η παράσταση Οι ρίζες της πορτοκαλιάς αποτελεί μια καλλιτεχνική τελετουργία που φέρνει στο προσκήνιο τη γυναικεία εμπειρία ως φορέα μνήμης, αντοχής, δημιουργίας. Παραδοσιακή και ηλεκτρονική μουσική, ζωντανή ερμηνεία, οπτικοακουστικά μέσα και θέατρο σκιών συνδιαλέγονται για να ανασυνθέσουν ιστορίες γυναικών, ιστορίες που επέζησαν, δημιουργώντας έναν ζωντανό οπτικοακουστικό ιστό όπου η σιωπή αποκτά βάρος και η φωνή αναδύεται μέσα από το σώμα.
Η γυναικεία μορφή δεν λειτουργεί μόνο ως σύμβολο αλλά και ως ενεργό υποκείμενο που επανεπινοεί την παράδοση. Εμπνευσμένη από το έργο του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη Γυναίκες που επιστρέφουν και τα χαρακτικά του Φώτη Βάρθη, η παράσταση μετατρέπει την ατομική εμπειρία σε συλλογικό αφήγημα διεκδικώντας εκ νέου τον χώρο της γυναίκας στην ιστορία και την τέχνη, όχι ως σκιώδη ανάμνηση, αλλά ως ζωντανή πνοή που κινεί το μέλλον, μεταμορφώνοντας τη σιωπή σε φωνή και το βίωμα σε πράξη.
Δραματικόν ειδύλλιον εις πράξεις τρεις, μετ’ ασμάτων και χορών ελληνικών
Το δραματικό ειδύλλιο Ο μαγεμένος βοσκός του Σπυρίδωνος Περεσιάδη ζωντανεύει μέσα από μια σύγχρονη, λυρική ανάγνωση που αντλεί έμπνευση από τη μνήμη και την προφορική παράδοση.
Το έργο λειτουργεί ως όχημα για την επιστροφή στην τελετουργία, σε έναν παρελθόντα κόσμο όπου η φύση έχει φωνή και η μαγεία δοκιμάζει την αγάπη. Μέσα από μουσικά μοτίβα, γκροτέσκ μεταμορφώσεις και λαϊκούς ήχους, η παράσταση γίνεται ένας ύμνος στη μνήμη. Το παρελθόν γίνεται τόπος νοσταλγίας αλλά και εργαλείο επανεφεύρεσης του παρόντος, παραμένοντας ένα κομμάτι μας που συνεχώς μεταμορφώνεται.
Το νέο χορογραφικό έργο Οικειοποιήσεις: Ανασκαφή της κίνησης της Μαριέλας Νέστορα / YELP DANCE Co., μελετά τις μορφές που διακοσμούν ερυθρόμορφα και μελανόμορφα αγγεία. Η χορογραφία δεν αναπαριστά το παρελθόν, αλλά το ανασύρει στο παρόν ως ένα δυναμικό πεδίο ερωτημάτων και νέων αφηγήσεων. Ως μηχανισμός οικειοποίησης, επανάληψης και επαναδιατύπωσης, ανακινεί και εγγράφει μνήμες και καθιστά τον χρόνο ρευστό, πορώδη. Αυτή η ανασκαφή της κίνησης γίνεται στο εδώ και τώρα σε διαρκή διάδραση με τη ζωντανή μουσική. Είναι η κίνηση μορφή ή ενέργεια, πράξη ή πλαίσιο, ενσωμάτωση ή μετασχηματισμός, θετικός ή αρνητικός χώρος, αίσθηση ή σκέψη, πηγή ή αντίλαλος, αντίληψη ή μετάδοση, μεταβολισμός ή προβολή, αναπαραγωγή ή σχόλιο; Η παράσταση χορού Οικειοποιήσεις: Ανασκαφή της κίνησης αναμετριέται με τον χρόνο ως μια συνθήκη ρευστή, όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είναι διακριτές οντότητες, αλλά αλληλένδετες εκφάνσεις της ίδιας εμπειρίας. Τι επιλέγουμε να τοποθετήσουμε στο φόντο και τι στο επίκεντρο της προσοχής μας; Κάθε εξερεύνηση είναι μια οικειοποίηση.