Το Περαμάτισμα αποτελεί μια πολιτιστική πρόταση, εμπνευσμένη από τη διαχρονική τελετουργία του περαματίσματος στον παραδοσιακό αργαλειό – τη διαδικασία του «περάσματος» των νημάτων που καθορίζει το σχέδιο και την τεχνοτροπία κάθε υφαντού. Ως έννοια, το περαμάτισμα μετατρέπεται σε εργαλείο κατανόησης της συνύφανσης του τοπικού με το παγκόσμιο, της παράδοσης με την καινοτομία, του χρόνου με τον χώρο, του ανθρώπου με την ύλη και την τεχνολογία.
Στον ορεινό Ψηλορείτη και το Ιδαίον Άντρον, έναν τόπο με ειδικό βάρος και ισχυρό συμβολισμό για την Κρήτη, το έργο επιχειρεί να συνυφάνει την πολιτιστική μνήμη με τη σύγχρονη δημιουργία και με επίκεντρο τον άνθρωπο δημιουργό. Μέσα από το Περαμάτισμα αναδύεται: η δυναμική της υφαντικής ως χειρονομίας, συμβολισμού και πολιτισμικού κώδικα· η συνάντηση παραδοσιακών τεχνών με νέες τεχνολογίες και ψηφιακές μορφές έκφρασης· η συνύφανση διαφορετικών μουσικών ιδιωμάτων που γεννούν μια νέα ακουστική εμπειρία.
Το έργο Το Κάστρο της Μυτιλήνης: Χτίζοντας πάνω στο παρελθόν αποτελεί ένα πολυθέαμα ανάμεσα στη μουσική και το θέατρο που παρουσιάζει όλα όσα γέννησαν τη σημερινή μορφή του κάστρου – οι θεατές μεταφέρονται εικονικά σε επτά σημεία σταθμούς όπου έχουν στηθεί επτά διαφορετικές περφόρμανς. Κάθε πλίνθος του κάστρου της Μυτιλήνης στηρίχθηκε πάνω στον προηγούμενο. Διαφορετικοί λαοί έχτισαν ο ένας πάνω στον άλλον, σε μια διαρκή σύνθεση των πολιτισμών, με τη χρήση πολλών και διαφορετικών συστατικών. Πώς οι άνθρωποι διαμόρφωσαν στο πέρασμα των αιώνων το κάστρο και πώς το κάστρο διαμόρφωσε τους ανθρώπους που φιλοξένησε; Κάθε διαφορετική εποχή, συνδεδεμένη με την προηγούμενη, παίρνει τη σκυτάλη, προσφέρει τον δικό της λίθο και γεννά με τη σειρά της τροφοδοσία για την επόμενη. Το χθες, το σήμερα και το αύριο, το παρελθόν ως οδηγός, η Ανατολή και η Δύση, η εξέλιξη του κτίσματος αλλά στο επίκεντρο πάντα η ζύμωση του νέου από το παλιό πάνω στο ίδιο το κάστρο, στους ανθρώπους και στην τέχνη.
Η καντάτα για υψίφωνο, πνευστά και ακορντεόν Βρυκόλαξ εν Καβειρίω είναι ένα μουσικό παραμύθι για τους ηττημένους και αήττητους βρυκόλακες της εποχής μας μέσα από τη σύμπραξη του συνθέτη Αποστόλη Κουτσογιάννη και τ@ ποιητ@ Μαρλένο Νίκα και Σέμη Σελάμι.
Μια λυρική περφόρμανς κάτω από το φως του αυγουστιάτικου φεγγαριού στον αρχαιολογικό χώρο του Καβειρίου της Λήμνου, με σολίστ τη διεθνή υψίφωνο Αφροδίτη Πατουλίδου και με το διακεκριμένο μουσικό σύνολο Ventus Ensemble. Τα γλυπτά του εικαστικού Φίλιππου Βασιλείου εμπνέονται από τις αναγεννησιακές εικόνες του Gregorio Dati, ξεδιπλώνοντας ετερόκλητες υφές του μύθου. Τα έργα «Συγχώρεση» του Ιάκωβου Πολυλά και «Ο γυιος του βρυκόλακα»» του Αχιλλέα Παράσχου, οι σκοτεινές βαμπίρ νουβέλες του 19ου αιώνα ως υπόμνηση ενός παράλογου σύμπαντος, συνδιαλέγονται με το πρωτότυπο λιμπρέτο των δημιουργών μεταγγίζοντας και σ’ εμάς το πρόταγμα ενάντια στην απομάγευση του κόσμου.
Στη μουσική παράσταση υπό τον τίτλο Πατέρας & Γιος: Διάλογος μέσα από την τζαζ – Το βάρος της κληρονομιάς ο Δημήτρης Βασιλάκης, διεθνώς καταξιωμένος σαξοφωνίστας και συνθέτης, και ο Νέστορας Βασιλάκης, εκπρόσωπος της νέας γενιάς μουσικών, συνομιλούν μέσα από τη μουσική, εξερευνώντας τη σχέση παράδοσης και καινοτομίας. Το συναυλιακό πρόγραμμα περιλαμβάνει επιλεγμένα κομμάτια πατέρα και γιου από το standard jazz ρεπερτόριο, καθώς και πρωτότυπες συνθέσεις και από τους δύο σε έναν διαρκή διάλογο που γεφυρώνει τις γενιές και με την ποίηση αλλά και με τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης.
Το 1898-99 ο Γάλλος περιηγητής και γλωσσολόγος Hubert Pernot συναντά τον αυτοδίδακτο λόγιο Κωνσταντίνο Ν. Κανελλάκη και καταγράφει 114 χιώτικες παραδοσιακές μελωδίες του νησιού. Μια ευτυχής συγκυρία! Δεν είναι η πρώτη φορά που συνθέτες καταπιάνονται με αυτό το πλούσιο μουσικό αλλά συνάμα και πολιτιστικό υλικό: ανάμεσά τους εξέχουσα θέση κατέχουν ο Maurice Ravel με τις Πέντε ελληνικές λαϊκές μελωδίες (1904-1906) και ο Μιχάλης Αδάμης με τα Χιώτικα δημοτικά τραγούδια (1989).
Ο Λευτέρης Βενιάδης επιλέγει δώδεκα από τα καταγεγραμμένα δημοτικά τραγούδια της Χίου προκειμένου να τα ανασυνθέσει και να τα επανασυστήσει στο κοινό και προτείνει μια εναλλακτική, ενιαία αφήγηση του τοπικού συλλογικού βιώματος με σκηνική προέκταση η οποία συμπληρώνεται αντιστικτικά με τον σύγχρονο χορό – το δραματουργικό εγχείρημα επιχειρεί να φέρει το παρελθόν στο σήμερα και να αφουγκραστεί το μέλλον.
Η μουσικοχορευτική παράσταση Εν-Διαμέσως / In between συνταιριάζει τη μουσική της Κρήτης με σύγχρονους ετερόκλητους ήχους και με ελεύθερο χορό. Αρχέγονοι ήχοι της Κρήτης αναβιώνουν στο σήμερα, συμπλέκονται με ήχους σύγχρονης δυτικοευρωπαϊκής μουσικής αλλά και με ηχοτοπία ειδικών εφέ. Παραδοσιακά όργανα όπως το θιαμπόλι, η μαντούρα, ο άσκαυλος, η λύρα και το λαούτο συνδυάζονται δημιουργικά με πετάλια εφέ και με φλάουτα όπως το soprano, το alto, το ινδικό bansuri και το κινέζικο bawe. Ταυτόχρονα, σε ένα πλαίσιο ελεύθερου αυτοσχεδιασμού και πειραματισμού, ο χορός καταφέρνει να εναρμονίσει τις αντιθέσεις γεφυρώνοντας το χθες με το σήμερα.
Η μουσικοχορευτική αυτή παράσταση θα αναδείξει τη συνύπαρξη του παλιού και του νέου, του παραδοσιακού, του σύγχρονου και του καινοτόμου. Σε έναν επιβλητικό και συνυφασμένο με την πολιτιστική μας κληρονομιά χώρο, το κοινό θα έρθει σε επαφή με τη φύση, την ιστορία, την παράδοση και τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία.
Το έργο Η μάνα μου η χήνα: Ένα σύγχρονο μουσικό παραμύθι είναι μια μουσική παράσταση από τους Oros Ensemble σε πρωτότυπο κείμενο της Δήμητρας Κατιώνη, μουσική σύνθεση της Ισμήνης Μπεκ και αφήγηση της Μάρας Τσικάρα. Η παράσταση στοχεύει στη δημιουργία μιας νέας μορφής μουσικού παραμυθιού, αντλώντας έμπνευση από το κλασικό μουσικό έργο Η μάνα μου η χήνα του Μωρίς Ραβέλ. Συνδυάζοντας στοιχεία από την παράδοση και το ελληνικό παραμύθι, η παράσταση φιλοδοξεί να ανανεώσει και να τοποθετήσει το είδος σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Έτσι, το πρωτότυπο έργο του Ραβέλ διασκευάζεται για μικρό σύνολο από το Oros Ensemble και συνομιλεί με το πρωτότυπο μουσικό παραμύθι Χωρίς της ποιήτριας Δήμητρας Κατιώνη. Στόχος, το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον του παραμυθιού να συνταιριάξουν σε μια μουσική παράσταση για όλους.
Η παράσταση Το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο εξερευνά τη διαχρονική επίδραση της βυζαντινής παράδοσης στη ζωή και την πολιτιστική δημιουργία των λαών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου μετά την Άλωση του 1453. Στην παράσταση παρουσιάζονται πρωτότυπες οργανικές συνθέσεις και τραγούδια του καλλιτεχνικού διευθυντή του μουσικού σχήματος «Εν Χορδαίς» Κυριάκου Καλαϊτζίδη, σε στίχους της Βασιλικής Νευροκοπλή και κείμενα εμβληματικών Ελλήνων λογοτεχνών που αναδεικνύουν την επίδραση της βυζαντινής κληρονομιάς στη νεοελληνική πνευματική δημιουργία.
Η προσέγγιση του Κυριάκου Καλαϊτζίδη αποτελεί ώριμο καρπό της βιωματικής σχέσης του με τη βυζαντινή μουσική ως ψάλτη, αλλά και της βαθιάς του γνώσης ως ερευνητή με πλούσιο επιστημονικό έργο. Έργα του έχουν παρουσιαστεί στις κορυφαίες μουσικές σκηνές ανά τον κόσμο και έχουν κυκλοφορήσει από δισκογραφικές εταιρείες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μια μουσική παράσταση που συνδιαλέγεται δημιουργικά με το βυζαντινό παρελθόν ως ιστορική παρακαταθήκη και ως δημιουργική συνθήκη της σύγχρονης τέχνης, μια καλλιτεχνικής φύσεως απάντηση στο ερώτημα: «Γιατί το Βυζάντιο;».
Αντλώντας έμπνευση από το βραβευμένο βιβλίο Ένας δεινόσαυρος στο μπαλκόνι μου του Σάκη Σερέφα, η μουσικοεικαστική παράσταση Πόσος κόσμος χωράει στο μπαλκόνι μου προσκαλεί παιδιά και εφήβους σε μια ονειρική περιήγηση στον χώρο και τον χρόνο της Θεσσαλονίκης: ο μικρός Γιάννης σκαρφαλωμένος στο κεφάλι ενός σπάνιου φίλου, του δεινόσαυρου Σαύρου, περιπλανιέται στην πόλη και ανακαλύπτει «πόσο παλιά, συνεχής και πολυφυλετική είναι η ιστορία της και πως αυτό που κανείς το ζει ως παρόν πρόκειται στο μέλλον να αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για τις επόμενες γενιές».
Επί σκηνής, η ζωντανή μουσική, ως πρωτότυπη σύνθεση αλλά και ως δημιουργική επαναδιαπραγμάτευση της πολυσυλλεκτικής μουσικής παράδοσης της Θεσσαλονίκης, συνομιλεί με την εικαστική δημιουργία (βίντεο) και την αφήγηση, δίνοντας στο κοινό την ευκαιρία να αντικρίσει βιωματικά τη Θεσσαλονίκη ως μια ζωντανή σύνθεση πολιτισμών και να συνειδητοποιήσει τη σημασία της διατήρησης και του σεβασμού της πολιτιστικής πολυφωνίας στην καθημερινή μας ζωή.
* Πριν από την παράσταση θα πραγματοποιηθεί μουσικοεικαστικό εργαστήριο για παιδιά ηλικίας 6-12 ετών. Εργαστήρι για παιδιά: 19:00 – 20:00
Για δηλώσεις συμμετοχής στο εργαστήριο κάντε κλικ εδώ:
*Περιορισμένος αριθμός συμμετοχών.
Στον αιώνιο χορό της ύπαρξης, οι έννοιες της Αρχής, του Χώρου και του Χρόνου διαπλέκονται, δημιουργώντας ένα πλέγμα που συνδέει τη ζωή με τον θάνατο. Η δράση ΛΟΓΟΣ 132 θα έχει ως πυρήνα την εκτέλεση του Κουαρτέτου εγχόρδων αρ. 15, αρ. καταλόγου 132, του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, μια σύνθεση που αποτυπώνει τη θνητότητα και την ανθρώπινη κατάσταση. Παράλληλα, το Atlas Eclipticalis του Τζων Κέιτζ θα αναδείξει την έννοια του μη χώρου και του άχρονου, σε μια ηχητική συνομιλία μεταξύ των μουσικών και των γλυπτών, προσκαλώντας τους επισκέπτες να αναστοχαστούν τη σχέση τους με τον χρόνο.
Στην καρδιά της εγκατάστασης, μια σειρά γλυπτών που θα δημιουργηθούν για τη συγκεκριμένη περίσταση από την Κύπρια εικαστικό Στέλλα Ν. Χρίστου θα εκπέμπει φυσικούς μικροήχους, ηχογραφημένους από τα μέλη του Ergon Ensemble, εμπνευσμένα από σύγχρονες τεχνικές πρωτοπόρων συνθετών, προσομοιάζοντας την αίσθηση των ερεθισμάτων που προκαλεί ένας ανηχοϊκός θάλαμος και δημιουργώντας παράλληλα μια ηχητική ατμόσφαιρα που θα συνοδεύεται από την απαγγελία ποιημάτων του Τ. Σ. Έλιοτ από τη συλλογή Τα κουαρτέτα.