Με αφορμή τον θεματικό άξονα «Μυθολογία», διατρέχοντας την τέχνη του θεάτρου και της φωτογραφίας επιχειρείται μια παραστατική ερμηνεία, συνδυάζοντας τον μύθο του Ησίοδου με τα διαχρονικά δεινά της ανθρωπότητας. Το κουτί της Πανδώρας πραγματεύεται τη διασπορά των δεινών στον κόσμο λόγω λανθασμένων επιλογών είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα, και λειτουργεί ως αφορμή για ενδοσκόπηση και επαναπροσδιορισμό των αξιών. Οι σύγχρονες «συμφορές» που επηρεάζουν τη ζωή όλων και ιδιαίτερα των εφήβων γίνονται αφορμή για νέα σκέψη που θα δώσει ελπίδα στην ανθρωπότητα. Δύο γυναίκες μοιράζονται και ανταγωνίζονται για τον χώρο τους σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον και κινούνται ανάμεσα στον μύθο, στην ιστορία και στη δική τους πραγματικότητα, με αφορμή εικόνες-φωτογραφίες που ανασύρουν δυσάρεστες καταστάσεις και ήχους-ντοκουμέντα που διατρέχουν την ιστορία και ακούγονται μέσα από ένα τρανζίστορ, που λειτουργεί ως σύγχρονο Κουτί της Πανδώρας. Με βάση το αφηγηματικό θέατρο δημιουργείται μια παράσταση που συνδέει το αρχαίο μνημείο και τον μύθο με σύγχρονες απεικονίσεις.
Μια υψιστρεφής πορεία βίαιης ενηλικίωσης. Μια καταβύθιση στα σκοτάδια του μυθικού «εγώ». Με αφορμή την αποσπασματικά σωζόμενη τραγωδία «Φαέθων», ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος καταθέτει ένα μεταδραματικό παραστασιακό εγχείρημα όπου το σπαραγμένο έργο του Ευριπίδη, θραύσμα ενός ευρύτερου διακειμενικού ψηφιδωτού Λόγου και Μουσικής, είναι μόνο η πρώτη συλλαβή μιας πολυσυλλεκτικής Χορικής επιτέλεσης με άξονές της την επιθυμία για το ανέφικτο και το πιθανό κόστος της υπέρβασης. Οι προεκτάσεις του Μύθου του Φαέθοντα και η ασύνδετη πλοκή του ομώνυμου ευριπίδειου έργου συνευρίσκονται σε ένα ενδιάμεσο πεδίο διαλόγου, όπου τα πρόσωπα και τα κίνητρα του δράματος υποκαθιστούν η διασπορά του νοήματος και η αυτοαναφορικότητα. Ο μύθος του Φαέθοντα, τελικά, «ανασυστήνεται» με την αρωγή της αληθινής ζωής, και η ζωή ομολογεί τον Μύθο προσδοκώντας ένα καινούργιο –και εφικτό– είδος Κάθαρσης.
Ένα «ζουρ φιξ» σε ένα αυτοσχέδιο πάρκο τσέπης. Τέσσερις γυναίκες με τα φώτα και τους ήχους της πόλης λίγο μακριά. Οι δύο κάνουν πρόβα μουσικής. Οι άλλες δύο μιλάνε μεταξύ τους. Τέσσερις γυναίκες που, μετά από έναν παρατεταμένο εγκλεισμό, έχουν ανάγκη να βρουν ένα νέο περπάτημα. Μια συνάντηση που ξεκινάει με 2 καπέλα για πάρτι και καταλήγει σε ένα μοίρασμα: βιώματα, κίνηση, πότισμα, παιχνίδι, βία, τραγούδι, σοκολάτες, αγκαλιά. Ένα βράδυ αφιερωμένο στην καθημερινότητα που ξεκινάει πάλι, στο «κανονικό» που ποτέ δεν είναι, στην πόλη που δεν αγαπάει τα κορίτσια, στο πώς είναι να είσαι γυναίκα σε μια κοινωνία φτιαγμένη από άνδρες. Μια εξομολόγηση για τις ζωές που έζησαν, από τα κορίτσια που σουλατσάρουν, σε αυτά που θέλουν αλλά δεν τα κάνουν… ακόμα.
Όταν οι συνθήκες δυσκολεύουν, η ανθρώπινη φύση αναζητά πάντα κάποιον ένοχο. Από τον Οιδίποδα ακόμα, ο άνθρωπος εκλάμβανε την επιδημία ως τιμωρία και αναζητούσε την εξιλέωση. Τα χαρακτηριστικά, που σε περιόδους εγκλεισμού, ασθένειας ή απειλής αναδύονται στην επιφάνεια, είναι ίδια από την εποχή του Λοιμού των Αθηνών (5ος αι. π.Χ.), και είναι όλα εκείνα που ο πολιτισμός πάσχιζε σε βάθος χρόνου να εξευγενίσει. Η παράσταση είναι βασισμένη στο διήγημα του Γενς Πέτερ Γιάκομπσεν «Η πανούκλα στο Μπέργκαμο», το οποίο, με αφορμή την επιδημία της πανούκλας στον Μεσαίωνα, βυθίζεται στις σκοτεινές πτυχές αυτής της ακραίας κοινωνικής κρίσης, θέτοντας ξανά το ερώτημα της συνύπαρξης των ανθρώπων σε στιγμές μεγάλης έντασης.
Η πιο άγρια «αδικοθανατισμένη» από όλες τις «αδικοθανατισμένες» που συναντάμε στις παραλογές είναι αναμφισβήτητα η «Λυγερή» του Γεφυριού της Άρτας, ή αλλιώς «του Πρωτομάστορα η όμορφη γυναίκα». Εκείνη που ποτέ δεν ρωτήθηκε αν θα δεχόταν να χτιστεί ζωντανή για να στεριώσει το περίφημο γεφύρι. Εκείνη που με δόλο παρασύρθηκε και θυσιάστηκε για το γενικό καλό… Η παραλογή του «Γιοφυριού της Άρτας» γίνεται όχημα για να μιλήσουμε για τα ήθη που αποτυπώνονται σε όλες τις παραλογές και που θέλουν τη γυναίκα να καταπνίγει και να θυσιάζει τις επιθυμίες της, ακόμα και την ίδια τη ζωή της, στον βωμό της οικογένειας, της κοινωνίας, της «τιμής». Ήθη που αφορούν έναν κόσμο σκοτεινό και βίαιο, με αυστηρά καθορισμένους κανόνες και κοινωνικούς ρόλους από τους οποίους κανένα φύλο δεν μπορεί να ξεφύγει. Έναν κόσμο μακρινό, ή μήπως κοντινό μας…
Η ομάδα «Νοσταλγία», παρουσιάσε την αριστουργηματική νουβέλα του Φώτη Κόντογλου, «Πέδρο Καζάς». Γραμμένο το 1920, το έργο που συγκεντρώνει μέσα του τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά κινήματα της εποχής του, εξιστορεί τις περιπέτειες ενός Πορτογάλου ταξιδευτή που αναζητά τον «εαυτό του» και ο οποίος καταλήγει σε ένα νησί του Ινδικού ωκεανού παρέα με έναν αλλόκοτο και τερατόμορφο συνοδοιπόρο, με σκοπό να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μέσα στην απόλυτη ηρεμία και γαλήνη, μακριά από τον σύγχρονο αστικό πολιτισμό. Η υπαρξιακή αυτή περιπέτεια ενδοσκόπησης παρουσιάζεται σκηνικά σαν μια εμπειρία των αισθήσεων, με τη σύμπραξη του θεάτρου σκιών και του σωματικού θεάτρου και με συνοδεία ζωντανής μουσικής, προτείνοντας έτσι μια γέφυρα συνάντησης με το έργο του Έλληνα εικαστικού και συγγραφέα.
Ο πολιτιστικός οργανισμός «Liminal – Πρόσβαση στον Πολιτισμό» με την καλλιτεχνική ομάδα «R.A.W – Rephrase Adult World» και τη νεοσύστατη θεατρική εταιρεία «Novus» ένωσαν τις δυνάμεις τους και παρουσίασαν τη μουσική κωμωδία «Του Έρωτα και της Ψυχής». Μια παράσταση φτιαγμένη από μια πολυμορφική ομάδα επαγγελματιών, με και χωρίς αναπηρία, καθολικά προσβάσιμη για όλες και όλους. Ένα έργο που φωτίζει την κωμική πλευρά του αρχαιοελληνικού μύθου αλλά και την εκρηκτική, περιπετειώδη συνάντηση της «Ψυχής και του Έρωτα». Η ηλεκτρονική μουσική βρίσκει χώρο μέσα στην ιερή αφήγηση του μύθου. Το σύγχρονο κείμενο αποκαλύπτει τα αρχέτυπα των ηρώων και των ηρωίδων του. Η σκηνοθεσία φέρνει τον μύθο στο σήμερα: εδώ θα δημιουργηθεί μια «πανήγυρις ηλεκτρική». Ο Έρωτας και η Ψυχή προσπαθούν να ενωθούν σε πείσμα των όσων εμποδίων υψώνονται μπροστά τους και η παράσταση “τραγουδά” την παραδοξότητα αυτή της ένωσής τους. Έτσι, παράδοξα, ο αρχαιοελληνικός μύθος ενώνεται με τους ήχους των συνθεσάιζερ, τα ταξίμια και οι Σμυρναϊκοί χαβάδες με τα οπερατικά recitativi, το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του κάλλους με την camp αισθητική και την pop κουλτούρα.
Μια παράσταση που αποπειράται να αναδείξει την αιφνίδια και βίαιη διαδικασία η οποία μετατρέπει τον Μικρασιάτη Πρόσφυγα σε λοιμογόνο παράγοντα επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο. Ο Μικρασιάτης Πρόσφυγας εξορίζεται, εγκαταλείπεται ή πεθαίνει στα λοιμοκαθαρτήρια που στήθηκαν σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα.
Η παράσταση πραγματεύεται πολύπλευρα το ιστορικό αυτό φαινόμενο, με γνώμονα σύγχρονες επιστημονικές θεωρήσεις: τις εξουσιαστικές δομές που το γεννούν, τις κοινωνικές και πολιτικές συνιστώσες του, αλλά και τις έννοιες νοσηρότητα / κανονικότητα, «εξυγίανση», κατώφλι, μετάβαση, περιθωριοποίηση ως τόπο καταγραφής ιστορικών / κοινωνικών συνδηλώσεων, μεταξύ άλλων…
Το δραματουργικό υλικό συντίθεται από πραγματικές μαρτυρίες αλλά και κείμενα πρωτότυπα μυθοπλαστικού χαρακτήρα. Το καλλιτεχνικό έργο επιτελείται σε ανοιχτό χώρο και εν πλω. Στο επίκεντρο βρίσκεται το σώμα, η κινησιολογία του, τα τραγούδια, οι ήχοι και οι φωνές των ηθοποιών, οι οποίοι εξαρχής συμπλέκονται με τους θεατές ώστε να δημιουργήσουν μια κοινότητα. Η σκηνοθεσία αξιοποιεί το φυσικό τοπίο της περιοχής και ακολουθεί το σύντομο διάπλου των λεπρών από την Πλάκα εν πλω και στο νησί της Σπιναλόγκα.
Μια ομάδα ηθοποιών, ένας σύγχρονος «χορός», επιχειρεί να (ανα)συνθέσει μια καταιγιστική και εν τω άμα τελετουργική μουσικοθεατρική παράσταση / αφήγηση για τη Σμύρνη, το διαμάντι της Ανατολής. Πώς αφανίζεται μια πολύβουη πολυπολιτισμική πόλη από την έξαρση των εθνικισμών, τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, την καλλιέργεια των παθών, την αμετροέπεια, τον κοντόφθαλμο μικροκομματισμό και τον πανταχού παρόντα διχασμό.
Πάνω σε ένα κείμενο πρωτότυπης γραφής που συντίθεται από μετάπλαση/κολλάζ αφηγήσεων, θραύσματα της μικρασιατικής ιστορίας ,ντοκουμέντα, δημιουργείται μια παράσταση μεικτού ύφους, όπου το τραγικό εμπλέκεται με το χιούμορ, την σάτιρα, τον Καραγκιόζη, την χορική απαγγελία.
Οι θεματικές της Ύβρεως, η Άτη – το σκοτάδι της πλάνης, βρίσκουν σε τούτο το βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα γόνιμο έδαφος. Μα η ανελέητη μεταστροφή της τύχης επί τα χείρω, η Νέμεσις, η τραγική μοίρα χτυπά κυρίως τους Μικρασιάτες χριστιανούς…
Τέσσερις ηθοποιοί καθισμένοι σ’ ένα τραπέζι. Το συμπόσιο αρχίζει. Τροφή τους οι εφημερίδες, τα λάπτοπ και τα κινητά τους. Διαβάζουν και σχολιάζουν τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού, τουρκικού και κυπριακού τύπου από το 1922 μέχρι σήμερα.
Πώς λειτουργεί ο τύπος; Ως προπαγάνδα ή ως ενημέρωση; Πώς παρουσιάζεται το συμβάν, ως ήττα ή ως θρίαμβος; Και οι πρόσφυγες; Ως άνθρωποι ή ως αριθμοί; Το εθνικό συμφέρον είναι Ανάγκη; Πώς αντιμετωπίζουν οι εφημερίδες τον πόλεμο, την καταστροφή, τον ξεριζωμό, την εκδίωξη, την εγκατάσταση των προσφύγων;
Ποιες είναι οι αναφορές στο συμβάν μέσα στα χρόνια; Πώς εξελίσσονται και διαμορφώνονται οι σχέσεις των τριών κρατών;