Υπάρχει αντρικός και γυναικείος «προορισμός», έμφυλες κλίσεις και ταλέντα; Είναι οι θετικές επιστήμες, η φαρμακευτική, η αρχιτεκτονική, η αστροφυσική κατάλληλες για κορίτσια;
Άνοιξη 1960, Μεσολόγγι. Μια ομάδα μαθητριών του Γυμνασίου Θηλέων διασχίζει τους δρόμους της πόλης αντιδρώντας στην ίδρυση Πρακτικού Γυμνασίου αποκλειστικά στο Αρρένων που θα απέκλειε τις ίδιες από τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης. Μια ιστορία γυναικών που γεννήθηκαν στην ελληνική περιφέρεια μετά το τέλος του Πολέμου, πάνω στο ξέσπασμα του Εμφυλίου, και οραματίστηκαν για τον εαυτό τους μια ζωή ισότιμη με τους άντρες. Κορίτσια αυτόφωτα και γι’ αυτό παράξενα για την εποχή τους αλλά και για τη δική μας, με τους έμφυλους ρόλους να ορίζουν ακόμα, παρά τον επιδερμικό τους μετασχηματισμό, το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα. Ένα έργο για τη νιότη και τα ταλέντα που η φύση κρύβει μέσα στους ανθρώπους αδιαφορώντας για τόπο, χρόνο, φύλο ή κοινωνικά ήθη. Μια πρωτότυπη παράσταση εμπνευσμένη από αληθινές (κι αληθινά ελληνικές) ιστορίες.
H παράσταση ΑΙΝΙΓΜΑ αποτελεί μια ακροβατική-θεατρική περφόρμανς. Με πολύτιμα εργαλεία το θέατρο και τα εναέρια ακροβατικά, τρεις ερμηνευτές φέρνουν στο φως τον μύθο του Οιδίποδα. Ο μύθος, μέσα από μια σύγχρονη σκηνική ανάγνωση, ενημερώνει τη δημιουργική ενασχόληση με καίρια υπαρξιακά ζητήματα.
Όλα ξεκινούν και εξελίσσονται στο ακανθώδες πεδίο του Αινίγματος. Η Σφίγγα αιωρείται συνεχώς, υπενθυμίζοντάς μας τη διαρκή σύγκρουση μεταξύ του χάους και της λογικής, του αμετάβλητου πεπρωμένου και της ανθρώπινης βούλησης, τον επώδυνο δρόμο της αναζήτησης της αλήθειας και της αυτογνωσίας. Η Σφίγγα «βαδίζει» πάνω στα συντρίμμια του Οιδίποδα, εκτός και αν συμβαίνει το αντίθετο. Πάντοτε μέσα στα όρια του Αινίγματος που είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ύπαρξη. Ποια είναι τα σημερινά Αινίγματα / Σφίγγες που καλούνται να απαντήσουν οι σημερινοί Άνθρωποι / Οιδίποδες; Ποιος γεννάει τα αινίγματα, το «Τέρας» ή ο Άνθρωπος; Η λύση του Αινίγματος είναι λύτρωση ή ύβρις;
Πώς θα ακουστεί ένα σύγχρονο κείμενο σε διάλογο με ένα παλιό, ένα απόσπασμα από το Άξιον Εστί μετά από μια προφορική μαρτυρία; Πώς θα μπορούσαν να συναντηθούν όλα αυτά με μια εμβληματική σύνθεση του Ντμίτρι Σοστακόβιτς για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Οι μουσικοί Φαίδων Μηλιάδης, Λαέρτης Κοκολάνης, Ενκέλα Κοκολάνη και Άγγελος Λιακάκης θα ερμηνεύσουν το Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 8 του Σοστακόβιτς σε έναν ανοιχτό διάλογο με τον ηθοποιό Δημήτρη Μανδρινό.
Ένας νέος θεατρικός μονόλογος του Θοδωρή Ιωσηφίδη, προορισμένος για την τοποθεσία του Αρχαίου Θεάτρου της Πλευρώνας, θα επιχειρήσει να πει με λόγια αυτά που η μουσική παραδίδει με βιωμένο συναίσθημα. Πηγή για το έργο που συνομιλεί με τη μουσική θα αποτελέσουν μαρτυρίες επιζώντων, αλλά και λογοτεχνικά κείμενα που σχετίζονται με τον πόλεμο, παλαιότερα και νεότερα. Λογοτεχνικά και μουσικά μοτίβα μπλέκονται μεταξύ τους σε μια απόπειρα αναγνώρισης του συλλογικού τραύματος που αποτέλεσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η τοποειδική εγκατάσταση-ηχητικό χάπενινγκ RAST Εκτροπή έχει ως αφετηρία τον μύθο του ποταμού Αχελώου. Η γεωμυθολογία λειτουργεί ως ζωντανή μνήμη και μεταμορφωτική δύναμη. Η έννοια της εκτροπής δεν αφορά μόνο την ανακατεύθυνση του ποταμού αλλά και τη μετατόπιση της ιστορικής και πολιτισμικής αφήγησης.
Ο Πάνος Χαραλάμπους αξιοποιεί γνώριμα μοτίβα της πρακτικής του –αρδευτικούς σωλήνες, μεταλλικές λεκάνες, μια βάρκα από τη λίμνη Αμβρακία– ως φορείς έμψυχων οικολογιών. Το τσάμικο, αποδομημένο και παρατεταμένο, μεταμορφώνεται σε μια πράξη αναστοχασμού πάνω στη μνήμη του σώματος και του τοπίου. Ο Άγγελος Κράλλης συνθέτει ένα ηχητικό παλίμψηστο συνδυάζοντας ραστ, μικροπεριβάλλοντα και ζωντανή επεξεργασία σε μια ηχητική εξόρυξη.
Η εκτροπή γίνεται μια πράξη επαναπροσδιορισμού των σχέσεων με το νερό, τη γη, τον χρόνο – σε ένα παρόν συνύπαρξης.
Το παρελθόν επηρεάζει βαθιά την Αναπηρία, την Τέχνη, τον Πολιτισμό και τη διαχείρισή τους, τόσο μέσω των κοινωνικών και πολιτισμικών αντιλήψεων όσο και μέσω των πολιτικών και τεχνολογικών εξελίξεων.
Η κατανόηση αυτής της ιστορικής διαδρομής είναι κρίσιμη για τη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και συμπεριληπτικού μέλλοντος για τα ανάπηρα άτομα. Αυτό ως θεώρημα μπορεί να εξηγήσει τη σημαντικότητα του παρελθόντος και της μνήμης και το πώς αυτά επαναπροσδιορίζονται, ανακατασκευάζονται και επαναλειτουργούν κάτω από νέες συνθήκες και συμβάσεις, στον πολιτισμό, την τέχνη, την επιστήμη, την τεχνολογία, την εκπαίδευση, την ίδια τη ζωή…
Όταν οικονομίες καταρρέουν, θεσμοί αμφισβητούνται και ηθικές αξίες βρίσκονται σε κρίση, η αναδρομή στο παρελθόν είναι απαραίτητη. Μερικές φορές οι άνθρωποι πρέπει να σκάψουν βαθιά στην πολιτιστική τους κληρονομιά για να μπορέσουν να ρυθμίσουν την πυξίδα τους και να προσανατολιστούν προς νέες κατευθύνσεις για ένα καλύτερο μέλλον.
Το «Όνειρο στο κύμα», το «Μοιρολόγι της φώκιας» και ο «Νεκρός ταξιδιώτης» είναι τρία διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που τα ενώνει, σαν νησιά που γειτονεύουν, η θάλασσα. Η θάλασσα των ελληνικών μύθων, της Ιστορίας και των ιστοριών πολλών, πολλών ανθρώπων, που ενώνουν τη μοίρα τους μαζί της. Το απόλυτο παραμύθι κι ο απόλυτος τρόμος. Η λαχτάρα για μια καλύτερη ζωή και η έλξη για το σκοτάδι και το άγνωστο. Η ομορφιά και η φρίκη σαν αλλεπάλληλοι κυματισμοί της ίδιας εκείνης θάλασσας. Στο αρχαίο νεκροταφείο της Βούντενης, η παράσταση Ξένοι στην ίδια θάλασσα προσπαθεί να αφηγηθεί το θαύμα που το καθένα από τα τρία διηγήματα παρακολουθεί, να συναντηθεί με το θαύμα που η ίδια η ζωή επιφύλαξε. Ένα νεκροταφείο τριών χιλιάδων χρόνων έρχεται με την απόκοσμη ομορφιά του, με το πείσμα του να κρατά τα μυστικά του μες στους λαξευτούς του τάφους και παρηγορεί δίχως να καθησυχάζει. Ό,τι δηλαδή κάνει και ο Παπαδιαμάντης στα τρία κείμενά του. Με τα πιο λιτά και θεατρικά μέσα η παράσταση προσπαθεί να ξαναμιλήσει τη γλώσσα του. Όχι μόνο εκείνη την τόσο δική του καθαρεύουσα αλλά και την άλλη, τη δίχως λέξεις.
H bijoux de kant συναντά το ηρωικό δράμα του Αθανάσιου Χριστόπουλου Αχιλλεύς (1804), για να διερευνήσει την έννοια της ελληνικότητας και της συλλογικότητας μέσα από τον μύθο της οργής του Αχιλλέα απέναντι στον Αγαμέμνονα. Η πλεονεκτική συμπεριφορά του πρώτου από τη μια και η περηφάνια και ο εγωισμός του δεύτερου από την άλλη, θέτουν σε κίνδυνο τις δυνάμεις του ελληνικού στρατεύματος και την επιτυχή έκβαση του Τρωικού Πολέμου έως ότου έρθει η πολυπόθητη συμφιλίωσή τους. Ανασυνθέτοντας τα υλικά μιας «παλιάς θεατρικότητας», καταδυόμενη στις ρίζες του νεοελληνικού λόγου και της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, η bijoux de kant προσεγγίζει το ηρωικό δράμα μέσα από μια γλυκόπικρη αίσθηση αλλά και συγχρόνως με μια κωμική και ανάλαφρη ματιά, θίγοντας μερικά από τα βασικότερα ζητήματα της νεοελληνικής ιστορίας.
Κατώφλι: ένα όριο που συνδέει και ταυτόχρονα χωρίζει αντίθετους κόσμους. Η ομάδα No Man’s Land Rabbits – NMLR εμπνευσμένη από το συγγραφικό έργο του αρχιτέκτονα Σταύρου Σταυρίδη συνδημιουργεί μια πρωτότυπη δραματουργία με πυρήνα το κατώφλι ως μηχανισμό αλλαγής. Κατώφλι γίνεται το μπαλκόνι που –στην πιο γνωστή ερωτική σκηνή όλων των εποχών– δίνει τη δυνατότητα στους δυο ερωτευμένους να συναντηθούν. Κατώφλι γίνεται μια γειτονιά. Τα παιχνίδια που φιλοξενεί. Η έξοδος του σαλιγκαριού από το περίκλειστο κέλυφός του. Κατώφλι προς την απελευθέρωση γίνεται η επικοινωνία. Διανύοντας το κατώφλι, συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα αλλάζουν. Ή θα μπορούσαν να είναι κι αλλιώς.
Ο πολιτιστικός οργανισμός «Liminal – Πρόσβαση στον Πολιτισμό» με την καλλιτεχνική ομάδα «R.A.W – Rephrase Adult World» και τη νεοσύστατη θεατρική εταιρεία «Novus» ένωσαν τις δυνάμεις τους και παρουσίασαν τη μουσική κωμωδία «Του Έρωτα και της Ψυχής». Μια παράσταση φτιαγμένη από μια πολυμορφική ομάδα επαγγελματιών, με και χωρίς αναπηρία, καθολικά προσβάσιμη για όλες και όλους. Ένα έργο που φωτίζει την κωμική πλευρά του αρχαιοελληνικού μύθου αλλά και την εκρηκτική, περιπετειώδη συνάντηση της «Ψυχής και του Έρωτα». Η ηλεκτρονική μουσική βρίσκει χώρο μέσα στην ιερή αφήγηση του μύθου. Το σύγχρονο κείμενο αποκαλύπτει τα αρχέτυπα των ηρώων και των ηρωίδων του. Η σκηνοθεσία φέρνει τον μύθο στο σήμερα: εδώ θα δημιουργηθεί μια «πανήγυρις ηλεκτρική». Ο Έρωτας και η Ψυχή προσπαθούν να ενωθούν σε πείσμα των όσων εμποδίων υψώνονται μπροστά τους και η παράσταση “τραγουδά” την παραδοξότητα αυτή της ένωσής τους. Έτσι, παράδοξα, ο αρχαιοελληνικός μύθος ενώνεται με τους ήχους των συνθεσάιζερ, τα ταξίμια και οι Σμυρναϊκοί χαβάδες με τα οπερατικά recitativi, το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του κάλλους με την camp αισθητική και την pop κουλτούρα.
Με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι encardia παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο και πολύ «επίκαιρο» μουσικό πρόγραμμα.
Μια εξαιρετική ανθολογία τραγουδιών και κειμένων που θα φωτίσει το πάντα επίκαιρο ζήτημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.
Κεντρικό σημείο της παράστασης θα προβάλει η ανθρώπινη αλληλεγγύη που μόνο αυτή μπορεί να μετριάσει τον πόνο του «Ξένου», ακόμα και να τον μεταμορφώσει σε ελπίδα και αισιοδοξία.