Μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ronald Schimmelpfennig, Ιδομενέας και στην όπερα του Μότσαρτ Idomeneo.
Ο μύθος: Ο Ιδομενέας, βασιλιάς της Κρήτης, επιστρέφοντας από την Τροία πέφτει σε θύελλα και υπόσχεται στον Ποσειδώνα να θυσιάσει το πρώτο ζωντανό πλάσμα που θα συναντήσει στην ακτή της πατρίδας του. Αυτός είναι ο γιος του. Θα εκπληρώσει ο Ιδομενέας τη θυσία; Ο Μάξιμος Μουμούρης και η Βίκυ Βολιώτη φωτίζουν τις συνέπειες της ανθρώπινης βούλησης όταν αυτή εναντιώνεται στις επιταγές των θεών, ταξιδεύοντας μέσα από διαφορετικούς μύθους που απαιτούν θυσίες. Μυθικά πρόσωπα, όπως ο Ναύπλιος, ο Παλαμήδης, η Ηλέκτρα, ο Οδυσσέας, ζωντανεύουν με μοναδικό σκηνικό το φυσικό τοπίο, το φεγγάρι κι ένα πιάνο με ουρά… Ο μουσικός Θοδωρής Ιωσηφίδης συνοδεύει τους ηθοποιούς με άριες από την όπερα του Μότσαρτ Idomeneo, πρελούδια του Σοπέν και μινιατούρες του Προκόφιεφ. «Είναι εγκληματικό να σκοτώνουμε το θύμα, επειδή είναι ιερό, αλλά το θύμα δεν θα ήταν ιερό αν δεν το σκοτώναμε». Και οι μύθοι συνεχίζονται…
Μια παράσταση-ντοκουμέντο για τις φυλακές του Ναυπλίου, «ανθρώπινα μνημεία της σύγχρονης ιστορίας», στο Φρούριο του Παλαμηδίου, στον Προμαχώνα του Αγίου Αντρέα που υπήρξε ο χώρος των πρώτων φυλακών μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς.
Το Ναύπλιο, μια πόλη με μεγάλη και πλούσια ιστορία, κατοικείται συνεχώς και αδιαλείπτως από την προϊστορία έως και σήμερα και ζει απόλυτα συνδεδεμένη με το ιστορικό της παρελθόν.
Η παράσταση βασίζεται σε μαρτυρίες κρατουμένων, ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενα, τα οποία δραματοποιούνται και παρουσιάζονται πρώτη φορά επί σκηνής. Τα κείμενα καταγράφουν τη ζωή των φυλακισμένων, αποτυπώνοντας κομμάτια της σύγχρονης ιστορίας, καθώς καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο, από το 1830 έως το 1970. Παραδοσιακά και ρεμπέτικα τραγούδια ακούγονται σε ζωντανή εκτέλεση. Το θέαμα συμπληρώνουν προβολές από σπάνιο φωτογραφικό υλικό και γκραβούρες.
Ο σκηνικός μονόλογος του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου (1909-1990) «Η σονάτα του σεληνόφωτος», συνδυασμένος με την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του μαέστρου Θοδωρή Λεμπέση. Τον ρόλο της «Γυναίκας με τα Μαύρα» διαβάζει η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου με τη συνοδεία της Ορχήστρας Δωματίου. Μια γυναίκα αναπολεί τη ζωή της μέσα από τις αναμνήσεις της. Την επισκέπτεται ένας φανταστικός νεαρός άντρας και ξεκινάει μια εξομολόγηση της ζωής που πέρασε. Μιας ζωής με στιγμές φωτεινές αλλά και σκοτεινές. Ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις και εικόνες. Ο άντρας δεν της απαντά ποτέ. Παραμένει σιωπηλός, όπως σιωπηλά παραμένουν όλα γύρω της πια. Αυτό το βαθύτατα λυρικό και ερωτικό κείμενο παρουσιάζεται με τη μουσική του Θοδωρή Λεμπέση και την ερμηνεία της Ορχήστρας Δωματίου. Ένα κείμενο εμβληματικό της πρόθεσης του ποιητή να «ξανακάνει την ποίηση να βλέπεται και να ακούγεται…», όπως ο ίδιος έλεγε. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Λευτέρης Γιοβανίδης.
Η εκδήλωση της 18ης Ιουλίου αναμεταδόθηκε διαδικτυακά στα ελληνικά/αγγλικά και ήταν οπτικοακουστικά προσβάσιμη σε άτομα με προβλήματα όρασης και ακοής.
Η Παλατινή Ανθολογία, αυτή η σπουδαία και πλουσιότατη συλλογή ελληνικών επιγραμμάτων που καλύπτει τουλάχιστον 370 ποιητές και που συντάχτηκε στις αρχές του 10ου αιώνα από τον Βυζαντινό κληρικό Κωνσταντίνο Κεφαλά, αποτελεί τη βάση αυτής εδώ της μουσικοθεατρικής παράστασης που συγκεντρώνει μια σειρά εκλεκτών συντελεστών (εδώ σε απόδοση του Μίνου Βολανάκη). Ποιήματα που ταξίδεψαν λαξευμένα πάνω σε μάρμαρο διατρέχοντας τους αιώνες, ποιήματα-διαμάντια με κοινό άξονα την ανθρώπινη ύπαρξη, τον έρωτα, τον θάνατο, ποιήματα λυρικά, αυτοσαρκαστικά, με «ηφαιστειογενές» χιούμορ, μικρά αριστουργήματα του Καλλίμαχου, του Παλλάδα, του Αισώπου, του Αντιφάνη, του Στράτωνα και τόσων άλλων που καλύπτουν μια περίοδο αιώνων (από το 7ο π.Χ. μέχρι το 600 μ.Χ.) παρουσιάζονται από τη Ρένη Πιττακή και τον Περικλή Μουστάκη, συνοδευόμενα από την πρωτότυπη μουσική του δεξιοτέχνη της λύρας Σωκράτη Σινόπουλου, σε μια παράσταση την ιδέα της οποίας υπογράφει η Ελπίδα Σκούφαλου. Η ποίηση της Παλατινής Ανθολογίας είναι τόσο ζωντανή –πάρα το χάσμα των αιώνων που μας χωρίζει– που αναρωτιέται κανείς αν έχει αλλάξει κάτι στο πέρασμα του χρόνου.
Διάρκεια έκθεσης σύγχρονης τέχνης: 18-28/8/2022 (Σχολείο Ελαφονήσου, Ελαφόνησος, Λακωνία)
Μουσική παράσταση: 23/8 και 24/8/2022 (Αρχαιολογικό Μουσείο Νεάπολης και Βοιών, Λακωνία)
Η έκθεση Ammophila vol.3: There was land here before επαναδιαπραγματεύεται τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε τους τόπους και τις κυρίαρχες αφηγήσεις που προβάλλονται πάνω σε αυτούς.
Έχουμε κατά νου τόπους που θεωρούμε το υπέδαφός μας, τελετές συναναστροφής και συνύπαρξης και τις ιστορίες που έχουν διαμορφώσει αυτές τις σχέσεις. Η έκθεση μας καλεί να δώσουμε νέες ερμηνείες και ιστορίες σε μέρη που μπορεί να είναι τόσο υπαρκτά όσο και κατασκευασμένα μέσα από τις συλλογικές μας φαντασιώσεις: φαντασιώσεις μιας ανύπαρκτης γης, μιας γης που διαφέρει, μιας γης που κατοικείται διαφορετικά.
Μιας γης που μπορεί να μας ταρακουνήσει, μιας γης σε αποσύνθεση, μιας γης που ανθίζει, μιας γης που τρέμει, μιας γης χωρίς όρια.
Το βραβευμένο μυθιστόρημα της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη Ο μεγάλος αποχαιρετισμός στο πρώτο του θεατρικό ανέβασμα για παιδιά από δέκα ετών και για εφήβους.
Η 4PLAY αφηγείται την περιπέτεια των ηρώων του μυθιστορήματος, που στην αυγή της ενήλικης ζωής τους παίρνουν μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, μέσα από μια θεατρική παράσταση που συνδυάζει τεχνικές σύγχρονου χορού, contact improvisation και πρωτότυπη μουσική σύνθεση.
Ένα ταξίδι από την Αθήνα στη Σμύρνη, από τη νεότητα στην ωριμότητα και από την ειρήνη και τον έρωτα στον πόλεμο και την απώλεια. Μια ιστορία που δένει τον παλιό κόσμο με τον σημερινό με συνδετικό κρίκο την Ιωνία. Μια ιστορία ενηλικίωσης και ανθρωπιάς.
Στο καινούριο έργο του Ανδρέα Φλουράκη, η σύνδεση των σημερινών νέων με την καταστροφή της Σμύρνης το 1922 γίνεται μέσα από τη ζωοφιλία, τον έρωτα, τη γαστρονομία ή τις οικογενειακές αναμνήσεις. Ακόμα και τα animation φέρνουν στην επιφάνεια πλευρές της Ιστορίας που είναι γραμμένες με μικρά γράμματα, όπως η διάσωση Ελλήνων από το ιαπωνικό πλοίο Τοκέι Μαρού.
Ενώ τα συμμαχικά πλοία παρακολουθούσαν από απόσταση την καταστροφή της Σμύρνης και τους Έλληνες να πνίγονται στις ακτές της Ιωνίας, ο καπετάνιος του Τοκέι Μαρού ρίχνει στη θάλασσα τα εμπορεύματά του για να χωρέσει στο πλοίο όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται, να τους μεταφέρει σώους στο λιμάνι του Πειραιά.
Στη Μικρή Ασία, το παράξενο ταξίδι του Τοκέι Μαρού μετατρέπεται σε μια ιστορία μυστηρίου και ιαπωνικής ομορφιάς.
Το Αποτύπωμα διαπραγματεύεται τις εννοιολογικές διαστάσεις του ξεριζωμού, της αποδοχής, της ενσωμάτωσης και κατ’ επέκταση του σεβασμού της διαφορετικότητας. Πώς θα ήταν η ζωή αν δεχόμασταν τα βιώματα του διπλανού μας; Πού βασίζεται ο φόβος μας για το άλλο, το ξένο;
Ο φόβος του διαφορετικού και του αγνώστου αποτελεί τον καταλύτη μιας ψυχολογικής διαδικασίας που στηρίζεται στην αρχή της ομοιότητας. Οι όμοιοι μ’ εμάς ανήκουν στην ίδια ομάδα και επομένως είναι ακίνδυνοι.
Αλλά αυτή η στιγμή του κινδύνου, αυτές οι συναντήσεις δομούν την προσωπικότητα του ανθρώπου, εκεί που υπερβαίνει τον φόβο του, αφήνει την αγέλη και διερευνά τη ζωή σύμφωνα με τις αισθήσεις του. Σε αυτές τις συναντήσεις αναδύεται ο αυθεντικός εαυτός.
Με μικρές δηλώσεις φτιάχνεται ένας χάρτης της ψυχής μας. Μια παράθεση από μνήμες. Ένας κατάλογος του παρελθόντος. Μια συλλογή από υλικά και εικόνες με φαινομενικά τυχαία σειρά. Ένα κολάζ, μια συναρμολόγηση προτάσεων που όλες αρχίζουν με τη φράση: Θυμάμαι…
Ένας διάλογος ανάμεσα στις παραστατικές τέχνες, τη δημόσια και εφαρμοσμένη ιστορία, τους ιστορικούς περιπάτους, την έννοια της πολιτιστικής διαδρομής στο μνημειακό τοπίο, και τον βιωματικό τρόπο κατανόησης της μνήμης κάθε προσφυγιάς, σε έναν κόσμο αναταράξεων και κλυδωνισμών.
Δύο ξεναγοί-περφόρμερ επιχειρούν μια ενσώματη επιστροφή στο παρελθόν. Θα οδηγήσουν μια ομάδα περιηγητών στις διαδρομές της αρχαίας τοπογραφίας, με τον ήχο να αποτελεί τον υποστηρικτή της συλλογικής μνήμης. Η περιήγηση αυτή θα δημιουργήσει σποραδικά και φευγαλέα επεισόδια απροσδόκητων αναμνήσεων, με τη μορφή προμαγνητοφωνημένου ηχητικού τοπίου, το οποίο θα αναπαράγεται με τη χρήση ακουστικών.
Το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου είναι μια συλλογή διηγημάτων που δημοσιεύτηκε το 1962 και αποτελεί μια νοσταλγική αναφορά του συγγραφέα στον χρόνο και τον χώρο των παιδικών του χρόνων, το Αϊβαλί της πρώτης δεκαετίας του 20ού αιώνα, της μικρής πολιτείας που είναι κρυμμένη μες στα μπουγάζια και τις ακρογιαλιές της Ανατολής.
Διυλίζοντας τα κείμενα αυτά, επιλέγονται τα σημεία που συνομιλούν πυρηνικά με τις φυγές του προηγούμενου αιώνα και ταυτόχρονα με την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση τού σήμερα. Αναζητείται η γλώσσα του Κόντογλου και ο δρόμος προς μια βαθύτερη κατανοήση και μια πιο ενεργή συμμετοχή στα «παράξενα ρέματα» που δημιουργούνται μεταξύ των ανθρώπων.
Το Αϊβαλί η πατρίδα μου είναι μια παράσταση τεσσάρων δημιουργών-ερμηνευτών οι οποίοι, μέσα από τις ιστορίες διάφορων πρωταγωνιστών μιας υπέροχης συλλογής διηγημάτων, εμφανίζουν αυτούς τους χαρακτήρες βάζοντάς τους σε κοινό τόπο και χρόνο, συνθέτοντας μια παράξενη, κοινή ιστορία.