Η παράσταση στηρίζεται σε τραγούδια που καταγράφηκαν τον 19ο αιώνα και συνδέονται με αντίστοιχα λαϊκά έθιμα που ακολουθούν τον ετήσιο κύκλο των εορτών αλλά και την πορεία ενηλικίωσης της γυναίκας όπως απεικονίζεται στη λαϊκή παράδοση. Από τα έθιμα της περπερούνας, της κούνιας, του κλήδονα, του γάμου μέχρι το τρυφερό νανούρισμα και το σπαρακτικό Μοιρολόι της Παναγίας. Πρόκειται για σειρά έργων της Μάρθας Μαυροειδή αποκλειστικά για φωνές, τα οποία χρησιμοποιούν σαν πρώτη ύλη παραδοσιακά τραγούδια, και επεξεργάζονται στίχους, μελωδίες και μοτίβα, δημιουργώντας μια μουσική νέας υφής. Τα έργα αφομοιώνουν μελωδικό και ποιητικό υλικό από παραδοσιακά μονοφωνικά τραγούδια, δημιουργώντας μια νέα πολυφωνία η οποία εμπνέεται από την τοπικότητα της παραδοσιακής μουσικής, συνδυάζοντάς την με σύγχρονη αρμονία. Στην παράσταση το γυναικείο φωνητικό σύνολο chórεs της Μαρίνας Σάττι συναντιέται με το φωνητικό κουαρτέτο Γιασεμί. Η σύμπραξη των δύο συνόλων διερευνά την εναλλαγή μεταξύ του μεγάλου φωνητικού συνόλου και του φωνητικού κουαρτέτου, μεταξύ μιας χορωδίας και μιας ορχήστρας από φωνές, αλλά και την αντιπαράθεση μεταξύ τραγουδιού και ορχηστρικού μέρους σε φωνητική απόδοση.
Στις Χορείες χώρων, κάτι ανάμεσα σε ημερολόγιο και δοκίμιο, o Perec μας καλεί να περιδιαβούμε μαζί του τον χώρο. Πολλή αναφορά, ισχυρίζεται, έχει γίνει και γίνεται σχετικά με τον χρόνο, όχι όμως και γύρω από τον χώρο. Μας προτρέπει να παρατηρήσουμε το μέρος που ζούμε, τις συνήθειες τόσο τις δικές μας όσο και των άλλων ανθρώπων, τις προσόψεις των κτιρίων, την εξοχή και τα προάστια. Χωρισμένο με τίτλους όπως διαμέρισμα, πολυκατοικία, πόλη, γειτονιά, εξοχή, κόσμος, το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί μια καλή βάση να ταξιδέψει κανείς ξεκινώντας από το κρεβάτι του, συνεχίζοντας στο υπόλοιπο σπίτι, κατεβαίνοντας τις σκάλες της πολυκατοικίας, περπατώντας στη γειτονιά, στην πόλη, ταξιδεύοντας λίγο πιο πέρα στην εξοχή και συνεχίζοντας ανά τον κόσμο. Κανένας δογματισμός, απλές παρατηρήσεις, πολλές από τις οποίες σίγουρα έχεις κάνει είτε συνειδητά είτε όχι. Ένα διαφορετικό έργο που αποτελεί μεγάλη έμπνευση για τη σκηνή και προσφέρει ποικίλες δυνατότητες έρευνας. Με πηγαίο χιούμορ το οποίο εμπεριέχει η τραγική ειρωνεία της καθημερινότητας.
Ο μύθος των λωτοφάγων και η σύνδεσή του με το παρόν. Μια ιστορία που ξεδιπλώνεται, αναμειγνύοντας τα όρια ανάμεσα στον μύθο και την σύγχρονη πραγματικότητα και αναζητά τη σοφία και τη γνώση που κουβαλάει ως κληροδότημα–μήνυμα απάντησης στο μεγάλο υπαρξιακό ερώτημα που έθεσε ο Σωκράτης: «ποιός είσαι». Η ομάδα χορού Quo Vadis συνδυάζει τα παραστατικά πεδία του σύγχρονου χορού και της μουσικής σε ένα έργο για όλες τις ηλικίες. Τρεις χορογράφοι–ερμηνευτές και ένας συνθέτης–μουσικός επιχειρούν να αφυπνίσουν βιωματικά την ταύτιση του ήρωα του παρελθόντος με τον θεατή του παρόντος. Υπογραμμίζοντας το κοινό βίωμα που παραμένει διαχρονικό και ανεξίτηλο σαν μια ιδιαίτερη πανανθρώπινη σφραγίδα.
Το έργο Άσμα Ασμάτων είναι ένα σύγχρονο χορογραφημένο «βυζαντινό ορατόριο», βασισμένο στο γνωστό βιβλικό κείμενο, τραγουδισμένο σε γλώσσα αρχαία ελληνική της ελληνιστικής περιόδου. Περιστρέφεται αισθησιακά γύρω από την έννοια του ερωτευμένου ζεύγους του Άσματος: του βασιλιά Σολομώντα και της Νύφης. Η μουσική γραφή αποτελείται από μελωδίες για σόλο και χορωδίες, αλλά και ορχηστρικές συνθέσεις που ακολουθούν τους ήρωες του έργου και τους αναδεικνύουν. Η μουσική πρωταγωνιστεί, συνοδεύει ή ακολουθεί την κίνηση και οι χορευτές φλερτάρουν με την έννοια του ηθοποιού. Η χορογραφία είναι σύγχρονη και χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης παραδοσιακούς χορούς της Ελλάδας και συναφών παραδόσεων της βυζαντινής εποχής, όπως οι γεωργιανοί χοροί. Η σκηνοθεσία νοηματοδοτεί και ενώνει ευρηματικά τα παραπάνω: μέσα από τη συνύπαρξη της μουσικής γραφής, που θυμίζει κοσμική ψαλμωδία, αλλά και του σύγχρονου λεξιλογίου του χορού, ξετυλίγεται μπροστά μας το πάντρεμα του ερωτισμού, της ιεροτελεστίας και του Θείου.
«Τι είναι ο χρόνος και μπορούμε άραγε ποτέ να τον δαμάσουμε;»
Απ’ αυτό το ερώτημα εκκινεί η παράσταση και αναζητώντας απαντήσεις στρέφεται στον αρχέγονο ελληνικό μύθο του Κρόνου και την κοσμογονική σύγκρουσή του με τον Δία. Ο Κρόνος συμβολίζει τον αδηφάγο χρόνο, που καταβροχθίζει τα παιδιά του οδηγώντας τα στην ανυπαρξία. Την παντοδυναμία του έρχεται ν’ ανατρέψει το μοναδικό παιδί που ξέφυγε της καταστροφικής μανίας του, ο Δίας, σύμβολο και πηγή της «ζωής». Η παράσταση προσεγγίζει τον μύθο ως το διαχρονικό όνειρο εξάλειψης του χρόνου, που μας υπενθυμίζει πως ο χρόνος τελικά μπορεί να νικηθεί εκεί που η ζωή επικρατεί. Ο αφηγηματικός κορμός της παράστασης βασίζεται στη Θεογονία του Ησίοδου και πλαισιώνεται από ορφικούς ύμνους. Μια μουσικοθεατρική περφόρμανς με μία ηθοποιό, έναν μουσικό και πολλά όργανα.
Η Σονάτα του σεληνόφωτος (1956) αποτελεί σταθμό για το έργο του Γιάννη Ρίτσου και την ελληνική ποίηση γενικότερα.
Το συνολικό έργο (κείμενο ζυμωμένο με πρωτότυπα τραγούδια και μουσικά μοτίβα) έχει οδηγό την αισθητική ταυτότητα των Encardia. Η μελοποίηση των στίχων του Ρίτσου άλλοτε ανασύρει μελωδίες και ρυθμούς από τον ιταλικό Νότο και άλλοτε μελωδικές γραμμές της Σονάτας του Μπετόβεν που συνδιαλέγονται με τα πρωτότυπα μουσικά θέματα. Λαϊκά τραγούδια των ελληνόφωνων της Απουλίας έρχονται σαν αναμνήσεις, συνοδεύοντας και όχι επισκιάζοντας τον λόγο, φωτίζοντας τις εικόνες του κειμένου από διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Η καλοσχεδιασμένη παρουσία των χορευτών υπογραμμίζει τις εικόνες του ποιήματος και συντελεί στη δημιουργία ενός ονειρικού τοπίου όπου ο λόγος αναπνέει μέσα στη μουσική και μεταμορφώνεται συνεχώς χωρίς να αλλοιώνεται.
Ο Θέμελης Γλυνάτσης, γνωστός για τις επιτυχημένες παραστάσεις λυρικού θεάτρου στη Λυρική Σκηνή και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, παρουσιάζει την πρώτη πράξη της Βαλκυρίας.
Η Βαλκυρία, ένα από τα σημαντικότερα και δημοφιλέστερα έργα του λυρικού θεάτρου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε αρχαίο θέατρο από τρεις ταλαντούχους λυρικούς τραγουδιστές της νέας γενιάς. Το έργο συνδυάζει μια διεισδυτική και ιδιαιτέρως συναισθηματική ματιά πάνω στον έρωτα και την επανάσταση, αλλά και την οικογενειακή βία, με μια συναρπαστική ιστορία από τη σκανδιναβική μυθολογία.
Η παράσταση ενώνει το λυρικό τραγούδι, τη ζωντανή, επί σκηνής, κινηματογράφηση της σκηνικής δράσης και το animation προσφέροντας μια ρηξικέλευθη ματιά πάνω σε ένα κλασικό έργο, το οποίο αγγίζει θεματικές που θα συγκινήσουν και θα προβληματίσουν το κοινό του σήμερα.
Μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ronald Schimmelpfennig, Ιδομενέας και στην όπερα του Μότσαρτ Idomeneo.
Ο μύθος: Ο Ιδομενέας, βασιλιάς της Κρήτης, επιστρέφοντας από την Τροία πέφτει σε θύελλα και υπόσχεται στον Ποσειδώνα να θυσιάσει το πρώτο ζωντανό πλάσμα που θα συναντήσει στην ακτή της πατρίδας του. Αυτός είναι ο γιος του. Θα εκπληρώσει ο Ιδομενέας τη θυσία; Ο Μάξιμος Μουμούρης και η Βίκυ Βολιώτη φωτίζουν τις συνέπειες της ανθρώπινης βούλησης όταν αυτή εναντιώνεται στις επιταγές των θεών, ταξιδεύοντας μέσα από διαφορετικούς μύθους που απαιτούν θυσίες. Μυθικά πρόσωπα, όπως ο Ναύπλιος, ο Παλαμήδης, η Ηλέκτρα, ο Οδυσσέας, ζωντανεύουν με μοναδικό σκηνικό το φυσικό τοπίο, το φεγγάρι κι ένα πιάνο με ουρά… Ο μουσικός Θοδωρής Ιωσηφίδης συνοδεύει τους ηθοποιούς με άριες από την όπερα του Μότσαρτ Idomeneo, πρελούδια του Σοπέν και μινιατούρες του Προκόφιεφ. «Είναι εγκληματικό να σκοτώνουμε το θύμα, επειδή είναι ιερό, αλλά το θύμα δεν θα ήταν ιερό αν δεν το σκοτώναμε». Και οι μύθοι συνεχίζονται…
Μια παράσταση-ντοκουμέντο για τις φυλακές του Ναυπλίου, «ανθρώπινα μνημεία της σύγχρονης ιστορίας», στο Φρούριο του Παλαμηδίου, στον Προμαχώνα του Αγίου Αντρέα που υπήρξε ο χώρος των πρώτων φυλακών μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς.
Το Ναύπλιο, μια πόλη με μεγάλη και πλούσια ιστορία, κατοικείται συνεχώς και αδιαλείπτως από την προϊστορία έως και σήμερα και ζει απόλυτα συνδεδεμένη με το ιστορικό της παρελθόν.
Η παράσταση βασίζεται σε μαρτυρίες κρατουμένων, ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενα, τα οποία δραματοποιούνται και παρουσιάζονται πρώτη φορά επί σκηνής. Τα κείμενα καταγράφουν τη ζωή των φυλακισμένων, αποτυπώνοντας κομμάτια της σύγχρονης ιστορίας, καθώς καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο, από το 1830 έως το 1970. Παραδοσιακά και ρεμπέτικα τραγούδια ακούγονται σε ζωντανή εκτέλεση. Το θέαμα συμπληρώνουν προβολές από σπάνιο φωτογραφικό υλικό και γκραβούρες.
Ο σκηνικός μονόλογος του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου (1909-1990) «Η σονάτα του σεληνόφωτος», συνδυασμένος με την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του μαέστρου Θοδωρή Λεμπέση. Τον ρόλο της «Γυναίκας με τα Μαύρα» διαβάζει η ηθοποιός Όλια Λαζαρίδου με τη συνοδεία της Ορχήστρας Δωματίου. Μια γυναίκα αναπολεί τη ζωή της μέσα από τις αναμνήσεις της. Την επισκέπτεται ένας φανταστικός νεαρός άντρας και ξεκινάει μια εξομολόγηση της ζωής που πέρασε. Μιας ζωής με στιγμές φωτεινές αλλά και σκοτεινές. Ένα ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις και εικόνες. Ο άντρας δεν της απαντά ποτέ. Παραμένει σιωπηλός, όπως σιωπηλά παραμένουν όλα γύρω της πια. Αυτό το βαθύτατα λυρικό και ερωτικό κείμενο παρουσιάζεται με τη μουσική του Θοδωρή Λεμπέση και την ερμηνεία της Ορχήστρας Δωματίου. Ένα κείμενο εμβληματικό της πρόθεσης του ποιητή να «ξανακάνει την ποίηση να βλέπεται και να ακούγεται…», όπως ο ίδιος έλεγε. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Λευτέρης Γιοβανίδης.