Οι πολιτείες του Λεό Ραπίτη

Η μυθιστορηματική ζωή του  Έλληνα συνθέτη των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών ξεδιπλώνεται μέσα από μουσικές, από εικαστικές ψηφίδες, αντανακλώντας τον πυρήνα της περιόδου που τον γέννησε. Γιατί ο συνθέτης Λεό Ραπίτης, παιδί μια εποχής αλλόκοτης απελευθερωμένης, πριν το ναζιστικό σύννεφο σκεπάσει την Ευρώπη, βρέθηκε στην Αγγλία των αισθαντικών τροβαδούρων , του Νόελ Κάουαρντ , του Ivor Novello, των μιούζικαλ, μεταγγίζοντας στα καθ’ημάς (ίσως ο πρώτος και ο μόνος στην Ελλάδα ) κάτι από τη γοητεία της Γηραιάς Αλβιώνας του μεσοπολέμου.

Μια αινιγματική μορφή της ελληνικής μουσικής σκηνής της προπολεμικής αλλά και μεταπολεμικής περιόδου, με τραγούδια που ερμήνευσε η Σοφία Βέμπο, οι αδερφές Καλουτά, o Nίκος Γούναρης, ο Πάνος Βισβάρδης, συνεχίζει να κεντρίζει τολμηρά το σήμερα με τα κρυμμένα του χθες…Άραγε διέκρινε το κοινό της εποχής του τα δικά του πάθη πίσω από τις νότες; Οι μελωδίες του, που συνδέθηκαν με ιστορικές στιγμές και την ευαισθησία μιας ολόκληρης εποχής, παραμένουν ζωντανές, επαναπροσεγγίζονται από σύγχρονους καλλιτέχνες και βρίσκουν νέα νοήματα στη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Το έργο του Ραπίτη αποτελεί απόδειξη ότι η μουσική, όταν συνομιλεί με την ιστορία, παραμένει διαχρονική.

Ο Μιχάλης Παπαπέτρου, μαέστρος, πιανίστας και διευθυντής της Χορωδίας της Ερτ ,επιχειρεί να συστήσει ξανά τις επιτυχίες του Λεό Ραπίτη, φωτίζοντας μέσω των τραγουδιών το προσωπικό ταξίδι του συνθέτη, από την Αθήνα, στο Μάντσεστερ, την Παλαιστίνη, την Νέα Υόρκη και τέλος στο Βελγικό Κονγκό, όπου δίνει τέλος στη ζωή του θεωρώντας εσφαλμένα ότι σκότωσε τον εραστή του.

Η ενορχηστρωτική προσέγγιση συνδιαλέγεται με τα γνώριμα ηχοχρώματα της εποχής, προσθέτοντας ένα πολυφωνικό σύνολο που τονίζει όλα τα τζαζ στοιχεία της μουσικής του.

Η ιστορία του Λεό Ραπίτη συγκινεί: ένας άνθρωπος που αρχικά πιέστηκε από την οικογένειά του να ακολουθήσει έναν δρόμο που δεν ήταν δικός του , αλλά τελικά τον κέρδισε η μουσική. Ο «Αποδομημένος Αργαλειός» λειτουργεί ως ένα σύμβολο αυτού του ταξιδιού. Αυτό το παραδοσιακό εργαλείο ύφανσης γίνεται ένας τόπος απελευθέρωσης. Το ύφασμα ξηλώνεται, οι χορδές εμφανίζονται, η μουσική βρίσκει ξανά τον δρόμο της.